Scheelzien bij
Kinderen 1
Orthoptie leerjaar 2 Blok A
Daan van Kouteren
OR2A
0
, Inhoudsopgave
Casus 1:
- HC1 Amblyopie en het centrale zenuwstelsel 2-26
- WC1 Hoofdcasus CBL Microtropie & ARC 27-37
- WC2 Microtropie met identiteit & anisometropie amblyopie 38-59
- WC3 NRL & ARL 60-73
- WC4 Vormen van amblyopiebehandeling 74-84
- WC5 DTOrthoptie & Bangerter foils & inverse occlusie 85-91
- WC6 Bril voorschrijven & NRC/ARC 92-101
- WC7 Casuïstiek DTOrthoptie & Microtropie 102-107
Casus 2:
- HC Medisch celdeling en erfelijkheid 108-137
- WC1 Hoofdcasus CBL: introductie concomitant scheelzien 138-144
- WC2 Niet-specifieke esotropie & strabismus-amblyopir 145-152
- WC3 Volledig accommodatieve esotropie 153-158
- WC4 Accommodatieve esotropie en convergentie exces 159-163
- WC5 Partieel accommodatieve esotropie 164-169
- WC6 Near esotropie en Cyclische esotropie 170-176
- WC7 Casuïstiek 177-183
Casus 3:
- WC1 Hoofdcasus – intermitterende exotropie – classificatie en
onderzoek. 184-188
- WC2 intermitterende exotropie – behandeling 189-204
- WC3 Casuïstiek intermitterende exotropie 205-215
CBL herhaling:
- CBL herhaling WC1 216-219
- CBL herhaling WC2 220-225
- CBL herhaling WC3 226-230
Terminologie 231-242
Besproken in de les.
Terug te vinden in terminologie.
Aanvulling van docent.
Besproken met mededocent.
1
, HC1 Amblyopie en het centrale
zenuwstelsel (Marc Veenstra)
Bedoeling
In de casus ‘Microtropie met identiteit & anisometropie amblyopie’ uit WC 2
staat Noah centraal. Noah ziet wat minder met één oog.
Uit onderzoek met diermodellen blijkt dat wanneer één oog niets ziet (of
doordat het scheel is niet hetzelfde beeld op de fovea krijgt als het andere oog)
er binnen in de hersenen dingen veranderen. Het centrale zenuwstelsel (CZS)
organiseert zich blijkbaar anders wanneer de ogen niet netjes samenwerken. Er
kan dan amblyopie ontstaan.
De vraag is natuurlijk wat er anders is in het CZS van iemand met amblyopie.
Tijdens deze bijeenkomst gaan we kijken wat de dierenmodellen ons leren over
de ontwikkeling van de hersenen bij het niet samenwerken van de ogen. Ook
gaan we kijken in hoeverre we deze kennis over dieren kunnen doortrekken
naar mensen. We bestuderen in deze bijeenkomst dus welke inzichten we
krijgen over de etiologie van amblyopie wanneer we diermodellen combineren
met moderne onderzoeksmethoden op mensen.
Activiteiten
Bestudeer dit
(Koppelingen naar een externe site.)
artikel.
Amblyopie is een veel voorkomende perceptuele stoornis als gevolg van abnormale
visuele input tijdens de ontwikkeling. De klinische presentatie en visuele gebreken
geassocieerd met amblyopie zijn goed gekarakteriseerd. Er is echter minder bekend
over de invloed van amblyopie op het centrale zenuwstelsel (CZS). Terwijl vroege
inzichten in de neuropathofysiologie van amblyopie gebaseerd zijn op bevindingen
van diermodellen en postmortale menselijke studies, hebben recente ontwikkelingen
in niet-invasieve magnetische resonantie beeldvorming (MRI) technieken de studie
van de effecten van amblyopie in vivo mogelijk gemaakt. We bespreken recent
onderzoek naar retina en neuroimaging dat de structurele en functionele impact van
amblyopie op het CZS documenteert. Klinische beeldvorming levert enig bewijs voor
afwijkingen van het netvlies en de oogzenuw in amblyopische ogen, hoewel het
2
, algemene beeld niet overtuigend blijft. Neuroimaging-onderzoeken rapporteren
duidelijkere veranderingen in zowel de structuur als de functie van de visuele paden.
In de oogzenuwen, optische banen en optische stralingen van personen met
amblyopie is de integriteit van de witte stof verminderd. In de laterale geniculate
kernen wordt het volume van de grijze stof verminderd en de neurale activiteit
verminderd. Verminderde reacties worden ook gezien in de amblyopische primaire
visuele cortex en extrastriate gebieden. Over het algemeen beïnvloedt amblyopie de
structuur en functie op meerdere locaties langs de visuele verwerkingshiërarchie.
Bovendien is er enig bewijs dat de impact van amblyopie op het CZS afhangt van de
etiologie, met verschillende resultatenpatronen voor strabisme en anisometrope
amblyopie. Om de impact van amblyopie op het CZS te verduidelijken, moet
gelijktijdige verzameling van retinale, neurale en perceptuele maatregelen worden
gebruikt. Een dergelijke benadering zal helpen (1) oorzaak en gevolg van
amblyopische stoornissen te onderscheiden, (2) de impact van amblyopie te
scheiden van andere gesuperponeerde aandoeningen, en (3) het belang van
amblyopische etiologie voor specifieke neurale en perceptuele stoornissen te
identificeren.
Introductie
Amblyopie wordt veroorzaakt door een slechte of slecht gecoördineerde retinale input
tijdens de kindertijd. Het wordt gekenmerkt door een eenzijdige, of minder vaak,
bilaterale vermindering van de best gecorrigeerde gezichtsscherpte. De prevalentie
van amblyopie in Noord-Amerika is 1-4%,1,2 en ~2% wereldwijd.3 Het is de meest
voorkomende oorzaak van verlies van gezichtsvermogen bij kinderen.4
Hoewel amblyopie wordt veroorzaakt door abnormale retinale input tijdens de
kindertijd, worden de onderliggende neurale tekorten voornamelijk aangetroffen in
het centrale zenuwstelsel (CZS). De chronische abnormale retinale input leidt tot een
atypisch ontwikkelingstraject, wat tot uiting komt in zowel structurele als functionele
CZS-afwijkingen.
Historisch gezien is het meeste van wat we weten over de impact van amblyopie op
het CZS gebaseerd op diermodellen en postmortale histologie. Er zijn echter niet-
invasieve MRI-technieken (magnetic resonance imaging) beschikbaar gekomen om
de impact van amblyopie op de microstructuur en functie van het menselijke visuele
systeem in vivo te bestuderen.
Hier bespreken we recent neuroimaging-onderzoek dat de impact van amblyopie op
het centrale zenuwstelsel documenteert. We beginnen met een kort overzicht van de
gedragsgevolgen van amblyopie, die veel verder gaan dan het klinische criterium van
verminderde gezichtsscherpte. In navolging van de gedragsconsequenties lijkt
amblyopie invloed te hebben op de microstructuur en functie op meerdere plaatsen
langs de visuele verwerkingshiërarchie. Belangrijk is dat zowel gedrags- als neurale
stoornissen tot op zekere hoogte verschillen op basis van het type verstoring van de
retinale input - anisometrope en scheelziende amblyopie produceren uiteenlopende
patronen van afwijkingen. We concluderen dat toekomstig werk rekening moet
houden met de etiologie bij het overwegen van de impact van amblyopie op het CZS.
Gedragsgevolgen
3
Kinderen 1
Orthoptie leerjaar 2 Blok A
Daan van Kouteren
OR2A
0
, Inhoudsopgave
Casus 1:
- HC1 Amblyopie en het centrale zenuwstelsel 2-26
- WC1 Hoofdcasus CBL Microtropie & ARC 27-37
- WC2 Microtropie met identiteit & anisometropie amblyopie 38-59
- WC3 NRL & ARL 60-73
- WC4 Vormen van amblyopiebehandeling 74-84
- WC5 DTOrthoptie & Bangerter foils & inverse occlusie 85-91
- WC6 Bril voorschrijven & NRC/ARC 92-101
- WC7 Casuïstiek DTOrthoptie & Microtropie 102-107
Casus 2:
- HC Medisch celdeling en erfelijkheid 108-137
- WC1 Hoofdcasus CBL: introductie concomitant scheelzien 138-144
- WC2 Niet-specifieke esotropie & strabismus-amblyopir 145-152
- WC3 Volledig accommodatieve esotropie 153-158
- WC4 Accommodatieve esotropie en convergentie exces 159-163
- WC5 Partieel accommodatieve esotropie 164-169
- WC6 Near esotropie en Cyclische esotropie 170-176
- WC7 Casuïstiek 177-183
Casus 3:
- WC1 Hoofdcasus – intermitterende exotropie – classificatie en
onderzoek. 184-188
- WC2 intermitterende exotropie – behandeling 189-204
- WC3 Casuïstiek intermitterende exotropie 205-215
CBL herhaling:
- CBL herhaling WC1 216-219
- CBL herhaling WC2 220-225
- CBL herhaling WC3 226-230
Terminologie 231-242
Besproken in de les.
Terug te vinden in terminologie.
Aanvulling van docent.
Besproken met mededocent.
1
, HC1 Amblyopie en het centrale
zenuwstelsel (Marc Veenstra)
Bedoeling
In de casus ‘Microtropie met identiteit & anisometropie amblyopie’ uit WC 2
staat Noah centraal. Noah ziet wat minder met één oog.
Uit onderzoek met diermodellen blijkt dat wanneer één oog niets ziet (of
doordat het scheel is niet hetzelfde beeld op de fovea krijgt als het andere oog)
er binnen in de hersenen dingen veranderen. Het centrale zenuwstelsel (CZS)
organiseert zich blijkbaar anders wanneer de ogen niet netjes samenwerken. Er
kan dan amblyopie ontstaan.
De vraag is natuurlijk wat er anders is in het CZS van iemand met amblyopie.
Tijdens deze bijeenkomst gaan we kijken wat de dierenmodellen ons leren over
de ontwikkeling van de hersenen bij het niet samenwerken van de ogen. Ook
gaan we kijken in hoeverre we deze kennis over dieren kunnen doortrekken
naar mensen. We bestuderen in deze bijeenkomst dus welke inzichten we
krijgen over de etiologie van amblyopie wanneer we diermodellen combineren
met moderne onderzoeksmethoden op mensen.
Activiteiten
Bestudeer dit
(Koppelingen naar een externe site.)
artikel.
Amblyopie is een veel voorkomende perceptuele stoornis als gevolg van abnormale
visuele input tijdens de ontwikkeling. De klinische presentatie en visuele gebreken
geassocieerd met amblyopie zijn goed gekarakteriseerd. Er is echter minder bekend
over de invloed van amblyopie op het centrale zenuwstelsel (CZS). Terwijl vroege
inzichten in de neuropathofysiologie van amblyopie gebaseerd zijn op bevindingen
van diermodellen en postmortale menselijke studies, hebben recente ontwikkelingen
in niet-invasieve magnetische resonantie beeldvorming (MRI) technieken de studie
van de effecten van amblyopie in vivo mogelijk gemaakt. We bespreken recent
onderzoek naar retina en neuroimaging dat de structurele en functionele impact van
amblyopie op het CZS documenteert. Klinische beeldvorming levert enig bewijs voor
afwijkingen van het netvlies en de oogzenuw in amblyopische ogen, hoewel het
2
, algemene beeld niet overtuigend blijft. Neuroimaging-onderzoeken rapporteren
duidelijkere veranderingen in zowel de structuur als de functie van de visuele paden.
In de oogzenuwen, optische banen en optische stralingen van personen met
amblyopie is de integriteit van de witte stof verminderd. In de laterale geniculate
kernen wordt het volume van de grijze stof verminderd en de neurale activiteit
verminderd. Verminderde reacties worden ook gezien in de amblyopische primaire
visuele cortex en extrastriate gebieden. Over het algemeen beïnvloedt amblyopie de
structuur en functie op meerdere locaties langs de visuele verwerkingshiërarchie.
Bovendien is er enig bewijs dat de impact van amblyopie op het CZS afhangt van de
etiologie, met verschillende resultatenpatronen voor strabisme en anisometrope
amblyopie. Om de impact van amblyopie op het CZS te verduidelijken, moet
gelijktijdige verzameling van retinale, neurale en perceptuele maatregelen worden
gebruikt. Een dergelijke benadering zal helpen (1) oorzaak en gevolg van
amblyopische stoornissen te onderscheiden, (2) de impact van amblyopie te
scheiden van andere gesuperponeerde aandoeningen, en (3) het belang van
amblyopische etiologie voor specifieke neurale en perceptuele stoornissen te
identificeren.
Introductie
Amblyopie wordt veroorzaakt door een slechte of slecht gecoördineerde retinale input
tijdens de kindertijd. Het wordt gekenmerkt door een eenzijdige, of minder vaak,
bilaterale vermindering van de best gecorrigeerde gezichtsscherpte. De prevalentie
van amblyopie in Noord-Amerika is 1-4%,1,2 en ~2% wereldwijd.3 Het is de meest
voorkomende oorzaak van verlies van gezichtsvermogen bij kinderen.4
Hoewel amblyopie wordt veroorzaakt door abnormale retinale input tijdens de
kindertijd, worden de onderliggende neurale tekorten voornamelijk aangetroffen in
het centrale zenuwstelsel (CZS). De chronische abnormale retinale input leidt tot een
atypisch ontwikkelingstraject, wat tot uiting komt in zowel structurele als functionele
CZS-afwijkingen.
Historisch gezien is het meeste van wat we weten over de impact van amblyopie op
het CZS gebaseerd op diermodellen en postmortale histologie. Er zijn echter niet-
invasieve MRI-technieken (magnetic resonance imaging) beschikbaar gekomen om
de impact van amblyopie op de microstructuur en functie van het menselijke visuele
systeem in vivo te bestuderen.
Hier bespreken we recent neuroimaging-onderzoek dat de impact van amblyopie op
het centrale zenuwstelsel documenteert. We beginnen met een kort overzicht van de
gedragsgevolgen van amblyopie, die veel verder gaan dan het klinische criterium van
verminderde gezichtsscherpte. In navolging van de gedragsconsequenties lijkt
amblyopie invloed te hebben op de microstructuur en functie op meerdere plaatsen
langs de visuele verwerkingshiërarchie. Belangrijk is dat zowel gedrags- als neurale
stoornissen tot op zekere hoogte verschillen op basis van het type verstoring van de
retinale input - anisometrope en scheelziende amblyopie produceren uiteenlopende
patronen van afwijkingen. We concluderen dat toekomstig werk rekening moet
houden met de etiologie bij het overwegen van de impact van amblyopie op het CZS.
Gedragsgevolgen
3
