Plan van aanpak (gezamelijke besluitvorming) COMF2

, THEORETISCH KADER
Deze periode gaat over de zelfmanagement en gezamelijke besluitvorming (shared decision making). Onder zelfmanagement
verstaan we hoe iemand omgaat met zijn of haar chronische aandoening(en). En wanneer we het over gezamelijke
besluitvorming hebben gaat het om samen met de zorgvrager tot een gezamelijk besluit komen. Hierbij moet rekening gehouden
worden met de waarden en normen van zowel de zorgvrager als de zorgverlener. Ook is in gezamelijke besluitvorming het heel
belangrijk op de eigen regie in de handen van de zorgvrager te houden.
In het gesprek van deze periode wil ik dit graag toepassen door het helpen van de zorgvrager bij het stellen van haalbare doelen
en een gezamelijk besluit te nemen door belangrijke informatie te delen met de zorgvrager. Deze kan worden ingezet bij
gesprekken met een dilemma. Vaak kom je in een gesprek met een dilemma als het voor de zorgvrager even allemaal te veel
wordt en de zorgvrager zelf niet meer goed weet welke beslissingen de betreffende zorgvrager moet maken.
In de gesprekken waar gezamelijke besluitvorming belangrijk is, is het de bedoeling dat het grootste deel van het gesprek en de
beslissingen bij de zorgvrager zelf laat en dat de zorgverlener een stapje terug neemt.

Als zorgverlener zijn er in een gesprek van gezamelijke besluitvorming een aantal fases die doorlopen kunnen worden om het
gesprek makkelijker te laten verlopen:
- De kwestie bespreken
- De mogelijkheden bespreken
- De voor- en nadelen bespreken
- De voorkeuren bespreken
- Een gezamelijke beslissing nemen
- Terugkijken


HET ASE-MODEL
Tijdens de lessen van deze periode hebben wij kennis gemaakt met het ASE-model. Dit kan een heel nuttig model zijn tijdens een
gesprek met gezamelijke besluitvorming. Hieronder ligt ik het ASE-model toe.

A (attitude):
Onder attitude verstaan we de houding die een zorgvrager met
betrekking tot zijn ziekte of dilemma in zijn leven heeft. Als
zorgverlener ga je proberen deze attitude te achterhalen en hierop
in te spelen. Wanneer de zorgverlener de attitude van de
zorgvrager heeft achterhaald en herkend, kan hierop ingespeeld
worden, dit kan veel steun bieden aan de zorgvrager.

S (sociale invloed):
Waneer we het over de sociale invloed hebben spreken we van de steun die de zorgvrager intvangt van de omgeving. Dit is een
heel belangrijk onderdeel in een gesprek met de zorgvrager over een ziekte of dilemma van de zorgvrager. Onder de omgeving
rekenen we bijvoorbeeld familie, vrienden en andere belangrijke personen in het leven van een zorgvrager die een rol kunnen
spelen in de ziekte of het dilemma. De omgeving van een zorgvrager kan heel belangrijk zijn, want wanneer er veel sociale steun is
is de kans op slagen groter dan wanneer er weinig sociale steun of veel negatieve reacties zijn vanuit de omgeving.

E (eigen effectiviteit):
De eigen effectiviteit heeft te maken met de hoeveelheid vertrouwen de zorgvrager heeft in zichzelf en in het eigen kunnen. Dit is
heel erg belangrijk aangezien wanneer een zorgvrager weinig vertrouwen in zichzelf en het eigen kunnen heeft de behandeling
minder efectief kan worden ervaren. Wanneer ersprake is van weinig eigen effectiviteit, kan de zorgverlener hierme helpen en het
eigen vertrouwen van de zorgvrager proberen te herstellen. Dit wordt vaak gedaan door te beginnen over de oorzaak van de
ziekte en deze ergens aan toe te kennen. Hiermee kan de zorgverlener de positieve en negatieve ervaringen met de ziekte of het
dilemma naar boven halen en kijken of er mogelijk interesse is in het in contact komen met mensen met dezelfde ziektes en
dilemma’s. Wanneer dit goed verloopt zal het positief effect kunnen hebben op het proces, hierdoor vallen de negatieve
gedachten vaak meer naar de achtergrond en ervaart de zorgvrager minder stress.