Hoofdstuk 1: Diuretica
Diuretica
Diuretica verhogen de diurese, dit is de hoeveelheid geproduceerde urine. Dit betekent met
diuretica dat u meer urine produceert (meer “out” dan “in”). Je creëert op deze manier een
negatieve vochtbalans. De meeste diuretica hebben een impact op de luminale zijde van het nefron.
Alle diuretica, behalve spironolacton, bereiken de luminale transportlocaties via de tubulaire
vloeistof (filtratie en secretie). Alle diuretica, behalve osmotische diuretica, worden actief
gesecreteerd door de proximale tubulus in de tubulaire vloeistof.
Renale functie
Filtere Excretie Reabsorptie Proportie gereabsorbeerd van wat er is
n gefilterd
H2O L/dag 180 1.5 178.5 99.2%
Na+ mEq/dag 25000 150 24850 99.4%
HCO3- mEq/dag 4500 2 4498 99.9+%
-
Cl mEq/dag 18000 150 17850 99.2%
Zoals je in deze grafiek kan zien, filteren wij 180 liter water per dag, maar we excreteren maar 1.5 tot
2 liter. Dus, we zien veel reabsorptie van water. Dit zien we ook bij Na +, HCO3- en Cl-. Als je diuretica
gaat toedienen en dus door de diuretica gaat
interfereren in dit proces, kan het risico’s met zich
meebrengen. Want, dan ga je de zoutbalans in de war
brengen. Hier rechts zien we aaneengeschakeld waar
de urine wordt geproduceerd, deze segmenten zijn
allemaal in serie geschakeld: van het nefron van de
glomerulus tot aan het gevormde urine in de
verzamelbuis. Wanneer je in één van deze segmenten
iets wijzigt (bijvoorbeeld de inhibitie van een bepaald
transport), dan zal het luminale vocht gewijzigd
worden. De segmenten die erna komen, worden
geconfronteerd met deze wijziging en dit kan opnieuw
een aantal processen in gang zetten en zo reacties van
het lichaam uitlokken.
Renale functie – Proximale tubulus
In de proximale tubulus vinden we de
koolzuuranhydrasen (ook in het oog en in het centraal zenuwstelsel) aan
de luminale zijde van het membraan, maar ook in het cytosol van de
proximale tubulus! De koolzuuranhydrase-inhibitors (KAH) kunnen in
het ook leiden tot minder glaucoom: dit komt omdat de
synthese/productie van oogvocht wordt verminderd door de inhibitoren,
waardoor de oogdruk verlaagd en er dus minder glaucoom is. In de
proximale tubulus vinden we in het filtraat natriumcarbonaat (NaHCO 3).
Samen met H+ wordt er H2CO3 gevormd. Onder de invloed van het
koolzuuranhydrase valt dit uiteen tot CO 2 en H2O. Dit kan diffunderen
doorheen de membraan en komt terecht in het cytosol waar het terug
wordt omgezet in H2CO3. Het proton gaat terug naar de luminale zijde via
de Na+/H+-pomp en het HCO3 gaat naar het interstitiële lumen. Maar,
wanneer we nu KAH-inhibitoren gaan gebruiken, zien we dat H 2CO3 in het lumen blijft en in de urine
terecht komt. Dus, de urine zal meer alkaliseren en het organisme (het lichaam) zal meer acidotisch
worden. Met andere woorden: het organisme (lichaam) wordt aangezuurd. Er wordt minder H 2CO3
gefilterd waardoor de diuretische efficiëntie afneemt. Dus, dit is een zelf limiterend mechanisme,
Pagina 1 van 4
Diuretica
Diuretica verhogen de diurese, dit is de hoeveelheid geproduceerde urine. Dit betekent met
diuretica dat u meer urine produceert (meer “out” dan “in”). Je creëert op deze manier een
negatieve vochtbalans. De meeste diuretica hebben een impact op de luminale zijde van het nefron.
Alle diuretica, behalve spironolacton, bereiken de luminale transportlocaties via de tubulaire
vloeistof (filtratie en secretie). Alle diuretica, behalve osmotische diuretica, worden actief
gesecreteerd door de proximale tubulus in de tubulaire vloeistof.
Renale functie
Filtere Excretie Reabsorptie Proportie gereabsorbeerd van wat er is
n gefilterd
H2O L/dag 180 1.5 178.5 99.2%
Na+ mEq/dag 25000 150 24850 99.4%
HCO3- mEq/dag 4500 2 4498 99.9+%
-
Cl mEq/dag 18000 150 17850 99.2%
Zoals je in deze grafiek kan zien, filteren wij 180 liter water per dag, maar we excreteren maar 1.5 tot
2 liter. Dus, we zien veel reabsorptie van water. Dit zien we ook bij Na +, HCO3- en Cl-. Als je diuretica
gaat toedienen en dus door de diuretica gaat
interfereren in dit proces, kan het risico’s met zich
meebrengen. Want, dan ga je de zoutbalans in de war
brengen. Hier rechts zien we aaneengeschakeld waar
de urine wordt geproduceerd, deze segmenten zijn
allemaal in serie geschakeld: van het nefron van de
glomerulus tot aan het gevormde urine in de
verzamelbuis. Wanneer je in één van deze segmenten
iets wijzigt (bijvoorbeeld de inhibitie van een bepaald
transport), dan zal het luminale vocht gewijzigd
worden. De segmenten die erna komen, worden
geconfronteerd met deze wijziging en dit kan opnieuw
een aantal processen in gang zetten en zo reacties van
het lichaam uitlokken.
Renale functie – Proximale tubulus
In de proximale tubulus vinden we de
koolzuuranhydrasen (ook in het oog en in het centraal zenuwstelsel) aan
de luminale zijde van het membraan, maar ook in het cytosol van de
proximale tubulus! De koolzuuranhydrase-inhibitors (KAH) kunnen in
het ook leiden tot minder glaucoom: dit komt omdat de
synthese/productie van oogvocht wordt verminderd door de inhibitoren,
waardoor de oogdruk verlaagd en er dus minder glaucoom is. In de
proximale tubulus vinden we in het filtraat natriumcarbonaat (NaHCO 3).
Samen met H+ wordt er H2CO3 gevormd. Onder de invloed van het
koolzuuranhydrase valt dit uiteen tot CO 2 en H2O. Dit kan diffunderen
doorheen de membraan en komt terecht in het cytosol waar het terug
wordt omgezet in H2CO3. Het proton gaat terug naar de luminale zijde via
de Na+/H+-pomp en het HCO3 gaat naar het interstitiële lumen. Maar,
wanneer we nu KAH-inhibitoren gaan gebruiken, zien we dat H 2CO3 in het lumen blijft en in de urine
terecht komt. Dus, de urine zal meer alkaliseren en het organisme (het lichaam) zal meer acidotisch
worden. Met andere woorden: het organisme (lichaam) wordt aangezuurd. Er wordt minder H 2CO3
gefilterd waardoor de diuretische efficiëntie afneemt. Dus, dit is een zelf limiterend mechanisme,
Pagina 1 van 4
