Samenvatting van Der Fall Collini, het boek
Hoofdstuk 1
Collini ging naar de vierde verdieping en ging vervolgens naar kamer 400, “Brandenburg Suite”. Hij
klopte daar op de deur en in de deuropening stond een man van 85 jaar oud, al zag hij er een stuk
jonger uit. Collini zei: “Hallo, Collini van de Corriere della Sera”. Collini mocht binnen komen. De man
stak zijn hand uit naar Collini, maar Collini weigerde hem een hand te geven. Hij gaf als reden: “ik
zweet”.
Twintig minuten later was de man dood. Vier projectielen waren zijn achterhoofd binnengedrongen,
één was rondgedraaid in de hersenen en weer naar buiten gegaan. Het beige tapijt zoog het bloed
op. Collini legde het pistool op tafel. Hij ging naast de man op de grond staan en staarde naar de
ouderdomsvlekken op de rug van zijn hand. Hij draaide de dode man om met zijn schoen. Vervolgens
schopte Collini een paar keer tegen het gezicht van de man, door middel van de hak van zijn schoen.
De lijkschouwer kon later het aantal trappen niet reconstrueren en de bo tten van de wang, kaak,
neus en schedel braken onder de kracht. Toen de hak van zijn schoen afbrak stopte Collini pas met
schoppen. Collini sloeg een kruis en verlaatte de kamer en nam de lift naar de eerste verdieping. Hij
hinkte, want zijn hak was afgebroken.
In de lobby zei hij tegen de jonge vrouw achter de balie dat ze de politie moest bellen. Collini zei erbij:
“Kamer 400, hij is dood”. Collini wachtte vervolgens op zijn arrestatie. Hij had zijn hele leven gewacht,
hij had altijd gezwegen.
Hoofdstuk 2
Hulpdienst van strafrechtadvocaten, advocaat Caspar Leinen. Op het display van de telefoon stond
een nummer van de rechtbank. “Rechtbank Tiergarten, Köhler, ik ben onderzoeksrechter Hier zit een
verdachte zonder advocaat. Aanklagers vragen een moordbevel aan. Hoe lang duurt het voordat u bij
de rechtbank komt?” Aan Caspar Leinen werd ook nog gevraagd of hij zich in kamer 212 wilde
melden.
Caspar Leinen hing op. Zoals veel jonge advocaten liet hij zich inschrijven op de alarmcentrale van de
Vereniging van Strafrechtadvocaten. In het weekend kregen de advocaten een mobiele telefoon en
moesten ze stand-by blijven. De politie, het parket en de rechters gebruikten dit nummer. Als er
iemand werd aangehouden en om een advocaat werd gevraagd, kon de overheid daarheen bellen.
Leinen was al 42 dagen advocaat.
Nadat de rechter had gebeld, zocht Leinen naar zijn jas. Twintig minuten na het telefoontje was hij in
het kantoor van de onderzoeksrechter. De rechter stond op om hem de hand te schudden. Ongeveer
50 jaar oud. Hij zag er vriendelijk uit, misschien een beetje afgeleid.
“Collini moordzaak. Wilt u uw klant spreken? We moeten sowieso nog wachten op de officier van
justitie. Het hoofd van de afdeling, hoofdofficier van justitie Reimers, komt zelf ook, al is het weekend.
Nou ja, waarschijnlijk een meldingskwestie. Dus, wil je met hem praten?” zei de rechter. “Zeker”, zei
Leinen.
, Leinen ontmoet Collini. Collini zei: “Ik heb geen advocaat nodig”. “Ja, je hebt het nodig. Volgens de
wet moet je in een zo’n soort zaak een advocaat je laten verdedigen.” Maar Collini wilt zich niet
verdedigen, liet hij van zich horen. “Ik heb de man vermoord”, zei Collini. Aangifte had hij nog niet
gedaan. Collini is Italiaans, maar woont al 35 jaar in Duitsland. Hij heeft geen familie en vrienden.
Collini en Leinen gingen samen met senior officier van justitie Reimers aan tafel zitten. Köhler zei:
“Verwijder alstublieft de handboeien van de verdachte”. Vervolgens zegt Köhler: “Mijn naam is
Köhler, ik ben de onderzoeksrechter die vandaag verantwoordelijk is voor u. En dat is de officier van
justitie.”
“Fabrizio Collini, u bent hier vandaag omdat het parket een aanhoudingsbevel tegen u heeft
aangevraagd wegens moord. Begrijp je genoeg Duits?” Collini knikte. Collini’s volledige naam is
Fabrizio Maria Collini, geboren op 26 maart 1934 in Campomrone bij Genua, zijn natonialteit is
Italiaans. Hij staat ingeschreven op Böblingen, Taubenstraße 19. Verder weten we dat hij werkt als
gereedschapsmaker. En hij heeft 34 jaar gewerkt bij Daimler, onder andere als voorman. Sinds vier
maanden is hij gepensioneerd.
De rechter schoof het arrestatiebevel voor Leinen over de tafel, twee pagina’s op rood papier. Het
was nog niet ondertekend. De informatie kwam uit het rapport van de rechercheur moordzaken. De
rechter las hem voor dat Fabrizio Collini, Jean-Baptiste Meyer ontmoette in suite 400 in Hotel Adlon
en dat hij vier schoot in zijn achterhoofd. Tot nu toe heeft hij geen commentaar gegeven, maar zal
worden geïdentificeerd aan de hand van vingerafdrukken op het pistool, het bloed op zijn kleding,
schoenen en de rooksporen op zijn handen en de verklaringen van de getuigen.
Collini wil verder niks zeggen op het arrestatiebevel. Hij beroept zich op zijn zwijgrecht. Ook Leinen
zegt niks namens Collini, omdat dat volgens hem geen zin zou hebben.
Vervolgens wordt het volgende bepaald: advocaat Leinen is de beschuldigde Fabrizio Collini als
openbare verdediger in deze procedure toegewezen.
Leinen had altijd al strafrechtadvocaat willen worden. Tijdens zijn juridische stage had hij bij een van
de grote handelsadvocatenkantoren gewerkt. In de week na het examen ontving hij vier
uitnodigingen voor sollicitaties, maar hij ging niet naar een van de sollicitaties. Leinen hield niet van
die kantoren van achthonderd advocaten. De jonge mensen daar zagen eruit als bankiers, ze haalden
uitstekende examens, kochten auto’s die ze niet konden betalen, en degene die aan het einde van de
week het meeste uren aan klanten in rekening bracht, was de winnaar.
Hoofdstuk 3
Caspar Leinen had de rest van de zondag doorgebracht aan een meer in Brandenburg. Hij had daar in
de zomer een huisje gehuurd. Hij had op de steiger liggen dommelen en kijken naar de rubberboten
en windsurfers. Op de terugweg was hij langs het kantoor gegaan en dit was de tiende keer dat hij het
antwoordapparaat had afgeluisterd. Johanna belde hem en zei: “Bel me a.u.b. onmiddellijk terug”.
Leinen denkt terug aan herinneringen met Johanna.
In de herinnering lagen Johanna en Caspar op het platte dak van de kinderkamer en ze keken omhoog
naar de lucht. Phillip zei dat hij Ulrike, de dochter van de bakker, gekust had. Op het moment van die
herinnering was Caspar 12 jaar oud en hij en Philipp gingen naar hetzelfde internaat aan het
Bodenmeer. Caspar was blij dat hij met de feestdagen niet naar huis hoefde. Zijn vader bezat wat
geërfd bos in Beieren, het was genoeg om van te leven. Hij woonde alleen in een donkere 17e-eeuwse
boswachterswoning.
