Summary
Samenvatting / vertaling der Verdacht - Friedrich Dürrenmatt
- Course
- Level
Bijna een letterlijke vertaling van het boek der Verdacht van Friedrich Dürrenmatt
[Show more]
6 reviews
By: fzweerts • 3 year ago
By: emmyverdiesen10 • 3 year ago
By: maritvankraaij04 • 4 year ago
By: tunairem800 • 4 year ago
By: eleonorevettewinkel • 5 year ago
By: 109581 • 6 year ago
Seller
Follow
rubenreinier
Reviews received
Content preview
De verdenkingBarlach kwam begin november 1948 in een ziekenhuis in Salem terecht. Een hartaanval schoof de
dringend geworden chirurgische ingreep twee weken verder. De ingreep verliep uiteindelijk goed,
maar de uitslag was niet goed. Het zag er slecht uit voor de politiecommissaris. Al tweemaal had
Barclach’s baas, de onderzoeksrechter Lutz, zich bij de dood neergelegd van Barlach, en tweemaal
durfde hij nieuwe hoop te putten toen kort voor Kerst er verbetering in de toestand van Barlach
optrad. Tijdens de kerstdagen sliep hij nog veel, maar op de 27 ste december was hij monter en las het
Amerikaanse tijdschrift “Life” uit het jaar 1945. Het zijn dieren, zei hij tegen zijn arts, dr. Samuel
Hungertobel, en gaf hem het tijdschrift. Kijk eens naar de foto van de concentratiekamp arts Nehle.
Op die foto zie je dat hij een buikoperatie uitvoert waarbij hij geen narcose gebruikt! Die nazi’s
hebben dat vaak gedaan zei de arts en keek naar de foto. Terwijl hij keek, verbleekte hij. Wat heb je
vroeg Barlach. Hungertobel antwoordde niet en legde het tijdschrift terug op het bed. Hij pakte zijn
tas en pakte zijn bril eruit en bekeek de foto nog een keer. Onzin, mompelde Hungertobel en legde
het tijdschrift weer weg. Barlach vroeg zich af waarom Hungertobel zo zenuwachtig was. Ik ga je pols
opnemen zei de arts tegen Barlach. Na een minuut zei hij tegen Barlach: het gaat goed met je Hans.
Heb ik nog een jaar? Vroeg Barlach aan Hungertobel. Daar gaan we nu niet over praten, antwoordde
de arts. Je moet oppassen en weer voor onderzoek komen. De arts zei gedag, maar voordat hij ging
vroeg Barlach hem dat tijdschrift nog een keer aan te geven. Hij kon niet zo gemakkelijk van dat
concentratiekamp verhaal/foto loskomen, zei hij en keek daarbij de arts indringend aan. De arts
twijfelde even, werd rood, maar gaf hem het tijdchrift en liep daarna snel weg. Barlach keek nog
eens goed naar de foto. Het gezicht van de arts op de foto werd voor het grootste deel bedekt door
een kapje. Vervolgens legde Barlach het tijdschrift in zijn nachtkastlaatje. Hij kreeg zijn avondeten –
het was een dieetmaaltijd: iets van haverpapsoep en thee. De soep had hij op, de thee lustte hij niet.
’s Avonds keek hij vanuit zijn raam naar de lichtjes van de stad. De volgende ochtend om 10 uur
kwam Hungertobel weer. Het tijdschrift met de foto lag op Barlach’s bed. Barlach keek de arts
nauwkeurig aan. Wil je mij niet vertellen waarom je bleek werd, toen je gisteren die foto zag? Hans,
zei Hungertobel tegen Barlach, dit moet een lachwekkende vergissing zijn, wat niet het vermelden
waard is. Jij kent zeker die dr. Nehle, zei Barlach. Nee, zei Hungertobel, maar hij doet mij sterk aan
iemand denken. De gelijkenis moet dan groot zijn, zei Barlach. Aan wie herinnert je deze foto dan,
vroeg Barlach. Maar dit heeft geen zin, zei Hungertobel, het moet een vergissing zijn! En toch zou je
zweren dat hij het is, nietwaar Samuel. Maar het kan niet, want de man die heel sterk op de foto lijkt,
zat tijdens de oorlog in Chili en leidde daar een kliniek in Santiago. Hij kwam in 1945 weer terug. En
als ik de naam van de man zeg, ga jij hem verdenken. Uiteindelijk vertelt Hungertobel toch dat hij
denkt dat de man op de foto Emmenberger is. Hungertobel heeft met hem gestudeerd en het
lidteken op de slaap van Emmenberger herkent hij ook. Hungertobel heeft hem nl. daar geopereerd.
Hungertobel steekt zijn bril in zijn zak en wist het zweet van zijn voorhoofd. Hij heeft de naam
gezegd: Fritz Emmenberger. Hij is een arts en hij woont in Zwitserland en leidt een kliniek, genaamd
Sonnenstein (auf dem Zurichberg). In 1932 ging hij naar Duitsland, vandaar naar Chili en in 1945
weer terug en nam de leiding over de kliniek (voor de allerrijksten). Hij had ook een bijnaam: de
suikeroom. De kliniek had nl. van veel patiënten het vermogen geërfd. Hoe zou de klniek dat geld
geërfd hebben. Barlach spreekt uit dat ze beiden denken dat Emmenberger met zijn methoden, die
hij in het concentratiekamp leerde, de patiënten dwong om hem hun erfenis na te laten en dat hij ze
naderhand vermoordde. Hungertobel was hier helemaal van streek van en zei dat ze dit gesprek
tussen hen moesten vergeten. Des te meer hij ook naar de foto keek, des te minder dit beeld op
,Emmenberger leek. En bovendien was hij Chili, zei Hungertobel en niet hier. Barlach zei tegen zijn
vriend Hungertobel dat hij naar zijn patiënten moest en dat ze het gesprek moesten vergeten. Dit
kon gewoon niet waar zijn. Barlach vouwde zijn handen onder zijn hoofd en Hungertobel liep de
kamer uit. Hij keek nog eens mistroostig om naar zijn vriend, de zieke, maar hij was ingeslapen.
Het alibi
De volgende ochtend zocht Hungertobel zijn vriend Barlach (ook wel de oude of de zieke genoemd)
om 07.30 uur al op. Deze lag de kranten in bed al door te spitten. Hungertobel gaf hem verschillende
medische tijdschriften, waaronder het Engelstalige tijdschrift het Lancet. Hij wilde Barlach bewijzen
dat hun gesprek van gisteren op onzin gebaseerd was en dat kon hij bewijzen. Emmenberger had
namelijk in de tijd dat hij in Chili zat verschillende artikelen gepubliceerd. Zijn laatste artikel
verscheen in het Lancet net voordat hij naar Zwitserland terugkeerde in 1945. Dit is dus het bewijs
dat hij niet de man kon zijn van de foto. Om 10 uur keerde hij bij Barlach terug voor zijn artenbezoek
en Barlach bevestigde dat de artikelen uit Chili afkomstig waren. Dus Emmenberger was niet de
massamoordenaar!! Hungertobel was blij en opgelucht tegelijk. Maar Barlach was hier nog niet van
overtuigd. Hungertobel mocht de Engelse tijdschriften weer meenemen, maar de Zwitserse
tijdschriften wilde Barlach behouden. Dat begreep Hungertobel niet. Barlach legde uit dat hij naar
de schrijfstijl van de arts keek. Eens had Emmenberger een vlotte schrijfstijl en nu heeft hij een
onbeholpen schrijfstijl. Het is niet zo makkelijk om een alibi aan te leveren zei Barlach. Bedoel je
hiermee te zeggen dat je Emmenberger nog steeds verdenkt, vraagt Hungertobel verbijsterd.
Het ontslag
Voor het middageten, om 11.00 uur ’s ochtends, ontving Barlach zijn eerste bezoek, het was zijn baas
Lutz. Hij deed zijn jas niet uit. Ze wisten beiden wat er zo gezegd zou gaan worden. Lutz zocht
afleiding en vroeg naar de medische tijdschriften, die Barlach las. Barlach antwoordde dat deze net
lazen als detectives. Lutz vroeg hoe lang Barlach nog uit de roulatie zou zijn volgens de artsen.
Barlach antwoordde dat dit twee maanden zou zijn. Toen moest Lutz hem tegen zijn zin vertellen dat
Barlach vanwege zijn leeftijd de dienst moest verlaten. Barlach verblikte of verbloosde niet en vroeg
wie zijn functie overnam. Lutz vertelde dat Rothlisberger zijn baan al had ingenomen. Deze man had
vijf kinderen en het is fijn dat hij meer gaat verdienen. Barlach vraagt echter aan Lutz nog een gunst:
Of hij na wil vragen of Nehle, een kamparts van Stutthof, nog in een gevangenis leeft, of wat er
anders van hem geworden is. Lutz noteerde de gegevens en beloofde dat hij navraag zou gaan doen.
Toen namen ze afscheid van elkaar. Een andere collega, Blatter genaamd, wilde Barlach ook nog
begroeten. Lutz wachtte in de wagen. Blatter had vroeger vaak als chauffeur gefungeerd voor
Barlach. Blatter vertelde dat iedereen hem mistte. Barlach vroeg Blatter nog om een gunst: Zou hij
naar Feitelbach (een jood met een witte baard), die een antiquariaat bezit, willen gaan en hem
vragen of hij naar Barlach “Gullivers reisen” wil sturen. Dat boek over dwergen en reuzen, vroeg
Blatter. Ja, inderdaad lachte Barlach, ik houd zelfs van sprookjes. Het lachje klonk enigszins akelig
vond Blatter, maar hij durfde niets te vragen.
, De hut
Dezelfde week belde Lutz nog om mee te delen dat Nehle dood was. Hungertobel was bij Barlach op
de kamer en dronk een kop koffie. Lutz zou het materiaal nog opsturen. Hungertobel was blij dat hij
dood was en stak een sigaartje op (genaamd Little rose of Sumatra) om het te vieren. Barlach
vertelde dat hij zelfmoord had gepleegd in een hotel in Hamburg op 10 augustus 1945. Hij had
zichzelf vergiftigd. Maar Barlach gaf nog steeds de verdenking niet op. Niets is zo moeilijk als het
verdrinken van een verdenking. Toen vroeg Barlach aan zijn vriend of hij bevriend was geweest met
Emmenberger. Dat was hij niet en niemand van hen die met Emmenberger studeerden. Hungertobel
vertelde dat hij weer over die foto in Life had nagedacht en waarom hij op de gelijkenis was gekomen
met Emmenberger. In zijn studententijd heeft hij namelijk iets met Emmenberger meegemaakt,
waardoor hij aan deze foto moest denken. Hungertobel was er een keer bij dat Emmenberger een
ingreep heeft uitgevoerd zonder narcose. Vijf studenten, waaronder Hungertobel en Emmenberger
maakten een wandeltocht door de bergen van Kiental tot in het Blumlissalpenmassief. Dit vond
plaats in juli 1908. Er werd overnacht in een hut, bij de hut was een waterbron. In die hut heeft een
van de jongens een vreselijk ongeluk gehad. De jongen kwam uit Luzern. We wilden de haard
aansteken. De jongen was op de ladder tot onder het dak geklommen om stro te pakken, toen de
ladder brak en hij naar beneden stortte. Hij kwam met zijn keel op een uitstekende balk in de muur
terecht. De keel zwol enorm op waardoor hij geen adem meer kon halen. Hij liep blauw aan, ogen
puilden uit. We moesten een noodoperatie doen, maar durfden niet, behalve Emmenberger. Hij
maakte een zakmes schoon met kokend water en maakte een snee in zijn keel, waardoor hij weer
lucht kreeg. Het was niet de ingreep die verschrikkelijk was, maar de gezichten van de jongen en
Emmenberger. De jongen had gedurende de ingreep zijn ogen steeds open en Emmenberger, toen hij
sneed, had een duivelse blik in zijn ogen. Dit alles duurde maar een paar seconden. De anderen
durfden niet te kijken, dus hadden de blik niet gezien. En misschien was het verbeelding van
Hungertobel. Wat merkwaardig is, dat de jongen Emmenberger nauwelijks heeft bedankt. Dit heeft
men hem ook kwalijk genomen, want Emmenberger had toch zijn leven gered. Over Emmenberger
had men zich lovend geuit. Hij was een groot licht. Zijn loopbaan was zeldzaam. We hadden gedacht
dat hij carrière zou maken, maar het ging anders. Hij studeerde Natuurkunde, Wiskunde, maar niets
scheen hem te bevredigen. Hij werd ook bij filosofische en theologische lezingen gezien. Zijn
artsexamen haalde hij, maar hij begon geen praktijk. Hij was plaatsvervangend arts. Patienten
spraken lovend over hem. Hij leed een onrustig en eenzaam leven totdat hij emigreerde. Zo schreef
hij zeldzame pamfletten , bv. een schrijven over de Astrologie. Zover Hungertobel weet had niemand
contact met hem. Het had ons verwonderd dat hij in Chili een zo anders persoon leek te zijn. Dat
moet aan het klimaat gelegen hebben of aan de omgeving. Toen hij in Zwitserland terugkwam is hij
weer de persoon geworden zoals hij eerst was. Hungertobel had het schrijven over de astrologie nog
bewaard en zou dat morgen voor Barlach meenemen. Hij vertrok want hij moest nog een operatie
uitvoeren – een liesbreuk – gelukkig geen coniotomie, zoals Emmenberger toentertijd bij de jongen
had uitgevoerd.
The benefits of buying summaries with Stuvia:
Guaranteed quality through customer reviews
Stuvia customers have reviewed more than 700,000 summaries. This how you know that you are buying the best documents.
Quick and easy check-out
You can quickly pay through credit card or Stuvia-credit for the summaries. There is no membership needed.
Focus on what matters
Your fellow students write the study notes themselves, which is why the documents are always reliable and up-to-date. This ensures you quickly get to the core!
Frequently asked questions
What do I get when I buy this document?
You get a PDF, available immediately after your purchase. The purchased document is accessible anytime, anywhere and indefinitely through your profile.
Satisfaction guarantee: how does it work?
Our satisfaction guarantee ensures that you always find a study document that suits you well. You fill out a form, and our customer service team takes care of the rest.
Who am I buying these notes from?
Stuvia is a marketplace, so you are not buying this document from us, but from seller rubenreinier. Stuvia facilitates payment to the seller.
Will I be stuck with a subscription?
No, you only buy these notes for $4.83. You're not tied to anything after your purchase.
Can Stuvia be trusted?
4.6 stars on Google & Trustpilot (+1000 reviews)
50064 documents were sold in the last 30 days
Founded in 2010, the go-to place to buy study notes for 14 years now