In deze samenvattingen staan de volgende artikelen samengevat uit de reader van het kerncurriculum Wetenschapsfilosofie. Dit document is aangevuld met extra video uitleg die wij kregen over de artikelen.
1) Jonathan Lear, Aristotle: The desire to Understand .
2) Rens Bod, A New History of the H...
in deze samenvattingen staan de volgende artikelen samengevat uit de reader van
École, étude et sujet
Universiteit Leiden (UL)
Geschiedenis
Wetenschapsfilosofie
Tous les documents sur ce sujet (14)
4
revues
Par: doornikflorianvan • 5 mois de cela
Par: evertdorregeest75 • 1 année de cela
Traduit par Google
No summary, not limited to the essentials.
Par: mathildedeelen • 1 année de cela
Par: rick-van-beek • 1 année de cela
Vendeur
S'abonner
bilbobeggings
Avis reçus
Aperçu du contenu
Teksten voor week 1: Lear on Aristoteles
The desire to understand (Aristoteles tekst)
2.1 Nature as an inner principle of change: blz 15-26 + 35-40.
Blz 15-16.
Aristoteles begint met het idee dat bestaande dingen kunnen worden onderverdeeld in twee
groepen:
1. Die van ‘nature’.
2. Die van bestaande oorzaken (‘causes’).
Het Griekse woord “oorzaak” betekent niet oorzaak zoals in de moderne zin (een
voorafgaande gebeurtenis die voldoende is om een effect teweeg te brengen). Het betekent
eerder de basis of grond van iets.
Volgens Aristoteles begrijpen we pas iets als we weten waarom het zo is. Om te zeggen dat
iets bestaat van nature is het belangrijk om de oorzaak te benoemen.
- Aristoteles denkt dat hij de dingen die van nature bestaan probleemloos kan
identificeren.
- De paradigma’s zijn levende organismen; dieren en planten. Maar hij omvat ook hun
delen en eenvoudige lichamen: Aarde, wind, vuur en water.
- De taak van Aristoteles is om het karakteristieke kenmerk te vinden dat natuurlijke
items onderscheidt van al het andere.
- “Elk van hen heeft een principe van verandering en rust in zich”.
Het vermogen om te groeien is duidelijk bij planten en dieren. Dieren kunnen door hun
omgeving bewegen, maar zelfs de eenvoudige elementen hebben de neiging om in vaste
richtingen te bewegen.
- Bijvoorbeeld: Vuur heeft de neiging om naar de omtrek van het heelal te bewegen, en
zal dat doen tenzij het wordt gehinderd. Wanneer het de omtrekt bereikt, stopt de
opwaartse beweging van het vuur.
Je kunt je afvragen: als de natuur een intern principe van verandering is, hoe zou de natuur
dan een oorzaak kunnen zijn?
- De natuur lijkt te veel een onderdeel van de zaak zelf te zijn om er de oorzaak van te
zijn toch? Een manier om te beginnen is te denken aan het contrast dat Aristoteles in
gedachten heeft wanneer hij de werkelijkheid opdeelt in natuurlijke objecten en dingen
die door andere oorzaken bestaan.
- Het paradigmatische geval van een ding dat bestaat uit een andere oorzaak is een
artefact. Artefacten zijn voor hun bestaan afhankelijke van een externe bron, een
ambachtsman, die het artefact construeert uit bepaald materiaal.
- Nu is het duidelijk dat de ambachtsman een oorzaak is van het artefact dat hij
produceert, maar waarom zouden we dit creatieve principe alleen als oorzaak isoleren
als het extern is?
- Het wonderbaarlijke van natuurlijke objecten is dat ze deze creatieve kracht lijken te
hebben geïnternaliseerd, en daarom lijkt het juist dat je je erop moet concerteren als je
, wilt weten waarom iets is wat het is. Dit lijkt de redenering van Aristoteles te zijn:
hij concludeert dat ‘de natuur een principe of oorzaak is van verandering of rust in de
waartoe zij in de eerste plaats behoort’.
Van dit innerlijke principe weten we nog bijna niets. Een suggestie, gedaan door enkele van
Aristoteles voorgangers, is dat de natuur de materiële stof is waaruit ze bestaat.
- Volgens Aristoteles betoogde antifoon dat als een bed zou planten, wat uit een rottend
bed zou komen, geen baby bed is, maar een scheut die uitgroeien tot hout.
- Deze antifoon; toonde aan dat de werkelijke aard van het bed hout was en dat de
vorm van het bed slechts een attribuut was dat eraan werd opgelegd.
Gezien dit gebruik van de ambachtelijke analogie is het aantrekkelijk om de vorm als
oppervlakkig te beschouwen: een passerend merkteken op een plastische en veranderlijke
werkelijkheid. Maar voor Aristoteles hangt deze aantrekkingskracht af van een misbruik van
de analogie tussen kunst en natuur. Artefacten zijn voor hem zowel interessant vanwege hun
verschillen van natuurlijke objecten als vanwege hun overeenkomsten.
Juist omdat een artefact een uiterlijk veranderingsprincipe is, heeft de vorm die aan de materie
wordt opgelegd een air van oppervlakkigheid. Maar het zit in de aard van een jonge jongen
om uit te groeien tot een man.
- Zo kunnen we de mannelijkheid van een man niet zien als een bijkomstige
eigenschap die bovenmatig wordt opgelegd aan vlees en botten.
- Voorbeeld: een boom heeft de potentie om hout te worden zodat het vervolgens een
stoel kan worden.
Blz 17-18:
Aristoteles denkt dat we moeten afstappen van het denken aan de vorm van een bed dat
oppervlakkig aan hout wordt opgelegd. In plaats daarvan moeten we denken aan het bed dat
zijn eigen integriteit scheert en vragen; wat is het om een bed te zijn?
- Hier kan het antwoord niet zijn: hout zijn.
- Zoals Aristoteles zegt, is een stapel hout op zijn best alleen potentieel een bed. Dat wil
zeggen, het hout is zodanig dat het door een bekwame vakman tot een bed kan worden
gevormd. Om een bed te zijn, moet het hout de vorm hebben die eraan wordt
opgelegd.
- Dus als we een bed moeten beschouwen als een bed dat überhaupt een nature heeft, is
het passender, meent Aristoteles, de aard van het bed te identificeren met zijn vorm.
Inderdaad, als een bed een natuurlijk object zou zijn, dan zou het bij het planten uitgroeien tot
een bed. Dat een bed geen ander bed reproduceert, laat zien dat het bed geen natuur heeft.
Hierover zijn Aristoteles en Antiphon het eens.
- Ze zijn het alleen oneens in de mate dat Antiphon denkt dat dit iets belangrijks onthult
over de aard van natuurlijke objecten, terwijl Aristoteles denkt dat het een belangrijk
verschil onthult tussen natuurlijke objecten en artefacten.
,Maar als de vorm intern is in een natuurlijk object, hoe kan men dan de vorm van een
natuurlijk object onderscheiden van zijn materie?
- Bij een artefact is er immers een duidelijke betekenis waarin er materie is die bestaat
voordat de ambachtsman het maakt en die kan blijven bestaan nadat het artefact is
afgebroken.
- Maar als de aard van een natuurlijk object een intern principe is dat het natuurlijke
object tot een natuurlijk object maakt en de vorm een kandidaat is om deze natuur te
zijn, dan lijkt het erop dat vorm vanaf het begin deel zou moeten uitmaken van een
natuurlijk object. De vorm kan dus niet worden gedefinieerd in termen van
eigenschappen die gesupponeerd zijn op een materie die bestaat vóór en (misschien)
nadat het natuurlijke object bestaat.
Aristoteles, vertrouwt op de analogie tussen kunst en natuur om een idee te geven van de
vorm van een natuurlijk object. Een ambachtsman kan verschillende stukjes materie een vorm
opleggen: hij kan van dit hout een bed maken en dat vormen, hij kan een bol vormen in was
of in brons.
- In elk geval is er een proces waarin de zaak een bepaalde vorm aanneemt. Nu is er
bij alle levende wezens een proces waardoor elk ding tot stand komt.
- Dit natuurlijke generatieproces ziet Aristoteles als een proces waarbij het organisme
zijn (natuurlijke) vorm gaat herontdekken. Natuurlijk zien we een organisatieniveau in
volwassen levende organismen dat het resultaat is van een proces van groei en rijping.
Het was er niet voordat het organisme tot volwassenheid groeide.
En we kunnen op zijn minst een minimale snee geven aan het idee dat materie voortduurt
door verandering van vorm. Onmiddellijk nadat een organisme sterft, mist het een principe
van verandering en rust; wat overblijft is de kwestie. Dit is echter op zijn best een afgezwakte
karakterisering, want de materie begint gelijktijdig met de dood te vergaan. De materie lijkt
afhankelijk te zijn van de vorm om de materie te zijn die het is.
De vorm lijkt in zekere zin van de materie afhankelijk te zijn: bij natuurlijke organismen is
er, in tegenstelling tot veel artefacten, maar één soort materie waarin een vorm kan worden
gerealiseerd. De menselijke vorm kan niet worden gerepresenteerd in kikkerachtig materiaal
of in ijzer.
- Kortom, bij natuurlijke organismen missen we de duidelijke criteria die we hebben
met artefacten om materie en vorm te onderscheiden. Maar als, zoals Aristoteles
gelooft, kunst de natuur imiteert, kunnen we achterwaarts redeneren van de imitatie
naar datgene waarvan ze een imitatie is.
- "Als er een goddelijke ambachtsman was, zou hij de vorm van natuurlijke organismen
opleggen aan de juiste materie." Natuurlijk zou Aristoteles het antecedent ontkennen:
er is, denkt hij, geen goddelijke nieuwe natuurlijke organismen zoals gedacht dat ze
zijn geschapen. Vanuit zijn perspectief bestaat de schepping uit het opleggen van vorm
aan de materie.
De natuurlijke vorm is precies datgene wat een Goddelijke Vakman zou opleggen als er een
duikende Vakman zou zijn; maar zo'n vakman is er niet.
, Blz 19-20:
De ontwikkeling van vorm, naarmate een organisme tot volwassenheid groeit, is een intern
proces van het organisme zelf. Maar het interne veranderingsprincipe van een organisme is
zijn aard. De natuur van een object lijkt dus een ontwikkelingskracht te zijn die het ertoe
aanzet zijn vorm te realiseren.
Hoe kan Aristoteles de aard van een organisme identificeren met zijn vorm?
- De vormen van een jong organisme kunnen niet worden geïdentificeerd met de
huidige organisatie en structuur. Naast de structurele articulatie die het onvolgroeide
organisme tot dusver heeft bereikt, heeft het een kracht in zich voor toekomstige groei
en ontwikkeling. Deze kracht is de vorm, hoewel Aristoteles in dit stadium denkt dat
de vorm moet worden gezien als een potentie of kracht.
- De vorm in het jonge gezonde organisme is een interne kracht die het voortstuwt naar
de realisatie van zijn vorm. Dit is niet zo paradoxaal als het in eerste instantie lijkt,
want wanneer het organisme volwassen is geworden, zal zijn vorm niet langer een
potentie zijn. in het volwassen organisme bestaat de vorm als een volwaardige
werkelijkheid.
In de groei van een organisme ontwikkelt vorm zelf vormpotentieel tot werkelijkheid, en
stuurt dit proces aan. Men kan daarom natuurlijke vormen niet identificeren met de structuur
van een organisme. Structuur helpt de vorm te vormen, maar vormen zijn ook dynamisch,
krachtig, actief.
Vorm vormt ook de schakel tussen het volwassen en het onvolgroeide organisme. De groei
van een organisme is voor Aristoteles een proces gericht op een doel (telos): het volwassen
functionerende organisme. Het volwassen organisme is het proces van groei heeft
plaatsgevonden. En toch identificeert Aristoteles de natuur van een organisme ook met het
doel of het 'dat ter wille waarvan'.
Opnieuw is er een sfeer van paradox: als een organisme vertrouwt op zijn interne
veranderingsprincipe om zijn doel te bereiken, hoe kan dit doel, dat tijdens het groeiproces
niet bestond, worden geïdentificeerd met de aard van het organisme? Aristoteles' antwoord is
dat we het einde moeten opvatten als de volledig geactualiseerde vorm. Want de vorm is en is
gedurende zijn hele ontwikkeling het beeld geweest. De vorm is zowel datgene waarop het
proces gericht is als dat wat het proces stuurt.
Het is de natuur van een onvolgroeid organisme om uit te groeien tot een volwassen lid van de
soort, en het is de aard van een volwassen organisme om eenvoudigweg lid te zijn van die
soort in de meest volledige, meest actieve zin. Dit is voor Aristoteles een en dezelfde natuur:
de actieve, dynamische vorm die, op verschillende niveaus van potentie en actualiteit, in de
juiste materie aan het werk is.
Sinds de 17e eeuw is de westerse wetenschap gestaag afgestapt van het bedenken van vormen
als onderdeel van het basisweefsel van het universum. Er wordt gedacht dat als we alle
eigenschappen van de omgeving gebruiken, we vorm zullen zien als een opkomende uit deze
eigenschappen. Het is belangrijk om te beseffen dat de wereld van Aristoteles niet zo is. Bij
Les avantages d'acheter des résumés chez Stuvia:
Qualité garantie par les avis des clients
Les clients de Stuvia ont évalués plus de 700 000 résumés. C'est comme ça que vous savez que vous achetez les meilleurs documents.
L’achat facile et rapide
Vous pouvez payer rapidement avec iDeal, carte de crédit ou Stuvia-crédit pour les résumés. Il n'y a pas d'adhésion nécessaire.
Focus sur l’essentiel
Vos camarades écrivent eux-mêmes les notes d’étude, c’est pourquoi les documents sont toujours fiables et à jour. Cela garantit que vous arrivez rapidement au coeur du matériel.
Foire aux questions
Qu'est-ce que j'obtiens en achetant ce document ?
Vous obtenez un PDF, disponible immédiatement après votre achat. Le document acheté est accessible à tout moment, n'importe où et indéfiniment via votre profil.
Garantie de remboursement : comment ça marche ?
Notre garantie de satisfaction garantit que vous trouverez toujours un document d'étude qui vous convient. Vous remplissez un formulaire et notre équipe du service client s'occupe du reste.
Auprès de qui est-ce que j'achète ce résumé ?
Stuvia est une place de marché. Alors, vous n'achetez donc pas ce document chez nous, mais auprès du vendeur bilbobeggings. Stuvia facilite les paiements au vendeur.
Est-ce que j'aurai un abonnement?
Non, vous n'achetez ce résumé que pour €5,29. Vous n'êtes lié à rien après votre achat.
