Critique de livre
Vertaling boek: Im westen nichts neues
- Cours
- Type
- Book
Vertaling van het hele boek: Im westen nichts neues van Erich Remarque. Vertaling gemaakt door Google Translate.
[Montrer plus]
Livre connecté
Titre de l’ouvrage:
Auteur(s):
- Édition:
- ISBN:
- Édition:
Plus de résumés pour
-
Boekverslag im westen nichts neues
Vendeur
S'abonner
maritderidder5
Avis reçus
Aperçu du contenu
1We liggen negen kilometer achter het front. Gisteren waren we opgelucht; Nu hebben we onze
magen vol witte bonen met rundvlees en zijn we vol en voldaan. Zelfs voor de avond kon iedereen
een volledige set kookgerei meenemen; Er zijn ook dubbele porties worst en brood - dat is alles. Een
dergelijk geval is al lang niet meer voorgekomen: de keukenstier met zijn rode tomatenkop biedt het
eten direct aan; Hij zwaait met zijn lepel naar iedereen die langskomt en geeft ze een flinke klap. Hij is
volkomen wanhopig omdat hij niet weet hoe hij zijn goulashkanon moet legen. Tjaden en Müller
vonden een paar waskommen en lieten deze als reserve tot de rand vullen. Tjaden doet dit uit
hebzucht, Müller uit voorzichtigheid. Waar Tjaden vertrekt is het al- een puzzel lenen. Hij is en blijft
een magere haring. Maar het belangrijkste is dat er ook dubbele porties rook waren. Voor elke tien
sigaren, twintig sigaretten en twee stuks pruimtabak is dat heel behoorlijk. Ik heb mijn pruimtabak
met Katczinsky geruild voor zijn sigaretten, wat voor mij veertig sigaretten oplevert. Dat is genoeg
voor een dag. We hebben eigenlijk geen recht op al deze cadeautjes. De Pruisen zijn niet zo geweldig.
We hebben dit alleen te danken aan een fout. Twee weken geleden moesten we verder om het over
te nemen. Het was tamelijk rustig in onze sectie en de furier had daarom de normale hoeveelheid
voedsel ontvangen voor de dag van onze terugkeer en had voorzieningen getroffen voor het
gezelschap van honderdvijftig man. Maar vooral op de laatste dag hadden we verrassend veel lange
kanonnen en dikke stukken Engelse artillerie die voortdurend op onze positie beukten, zodat we
zware verliezen leden en slechts met tachtig man terugkwamen. We kwamen 's avonds aan en gingen
meteen naar bed om een goede nachtrust te krijgen; omdat Katczinsky gelijk heeft: als de oorlog er
niet zo slecht aan toe zou zijn je zou gewoon meer slaap hebben. Het heeft er nooit iets mee te
maken, en veertien dagen is elke keer lang. Het was al middag toen de eersten van ons de kazerne
verlieten kroop. Een half uur later had iedereen zijn kookgerei gepakt en verzamelden we ons voor de
goulash-marie, die vettig en voedzaam rook. Aan de top staan uiteraard de hongerigen: de kleine
Albert Kropp, die het helderst over ons denkt en daarom een soldaat is; - Müller V, die nog steeds
schoolboeken bij zich heeft en ervan droomt het noodexamen te doen; in de trommel. Hij propte
natuurkundige stellingen in brand; - Leer, die een volle baard heeft en een grote voorliefde heeft voor
meisjes uit de officiersbordelen; Hij zweert dat ze op bevel van het leger verplicht zijn zijden
overhemden te dragen en zich vooraf te wassen als ze gasten vanaf de kapitein hebben; en ten
vierde, ik, Paul Baumer. Alle vier negentien jaar oud, alle vier uit dezelfde klas ging ten strijde. Onze
vrienden staan vlak achter ons. Tjaden, een magere slotenmaker, even oud als wij, de grootste eter
van het bedrijf. Hij gaat zitten om te eten, wordt slank en staat weer op, zo dik als een zwangere
kever; - Haie Westhus, even oud, turfsteker, die comfortabel een brood in één hand kan nemen en
vragen: Raad eens wat ik in mijn vuist heb; - Detering, een boer die alleen aan zijn boerderij en zijn
vrouw denkt; - en tenslotte Stanislaus Katczinsky, het hoofd van onze groep, stoer, slim, sluw, veertig
jaar oud, met een gezicht van vuil, met blauwe ogen, afhangende schouders en een heerlijk gevoel
voor dikke lucht, lekker eten en mooie prints. Onze groep stond vooraan in de rij voor het
goulashkanon. We werden ongeduldig omdat de nietsvermoedende Küchenkarl nog steeds stond te
wachten. Tenslotte riep Katczinsky hem toe: ‘Open nu je bouillonkelder, Heinrich! Je kunt zien dat de
bonen gaar zijn. Hij schudde slaperig zijn hoofd: Jullie moeten er allemaal eerst zijn. Tjaden grijnsde:
We zijn er allemaal. De sergeant heeft nog niets gemerkt. »Dat zou bij jou passen! Waar zijn de
anderen? Je gaat ze vandaag niet voeren! Veldhospitaal en massagraf.
De keukenagent was er kapot van toen hij de feiten hoorde. Hij wankelde. En ik kookte voor
honderdvijftig man. Kropp porde hem in zijn ribben. Dan zullen we dat eindelijk doen het zat zijn.
,Kom op, begin! Maar plotseling kreeg Tjaden een openbaring. Zijn spitse, muisachtige gezicht begon
te glinsteren, zijn ogen werden klein van sluwheid, zijn wangen trilden en hij stapte dichterbij: 'Zoon
van God, dan heb je brood ontvangen voor honderdvijftig man, nietwaar?' knikte. Tjaden greep hem
bij de rok. >>En ook worst?<«< De tomatenkop knikte opnieuw. Tjadens kaak trilde. »Tabak ook? >Ja,
alles.< Tjaden keek stralend om zich heen. »Godverdomme, dat heet een varken hebben! Dat is alles
voor ons! Iedereen krijgt - wacht maar - precies dubbele porties << Maar nu kwam de tomaat weer
tot leven en verklaarde: »Dat gaat niet werken.< Maar nu fleurden we ook op en duwden we onszelf
dichterbij. “Waarom werkt dat niet, jij wortel?” vroeg Katczinsky. >>Wat voor honderdvijftig man is,
kan niet voor tachtig zijn.<<< >>Dat zullen we je laten zien, gromde Müller. "Het eten draait helemaal
om mij, maar ik kan maar tachtig mensen in porties bedienen", hield de tomaat vol. Katczinsky werd
boos. »Je moet opgelucht zijn, nietwaar? Je hebt niet voor tachtig man, maar voor de 2e Com-Panie
Furage ontvangen, klaar. Je besteedt het! De 2e compagniewij zijn.< We gingen achter de man aan.
Niemand kon goed met hem omgaan omdat hij al een paar keer de schuld had gekregen van onze
deelname. Dig had het eten veel te laat en koud gekregen omdat hij bij granaatvuur niet dichtbij
genoeg durfde te komen met zijn ketel, waardoor onze voedselophaalders een stuk verder moesten
gaan moesten meer doen dan de andere bedrijven. Bulcke was vanaf het begin een betere kerel.
Hoewel hij zo dik was als een winterhamster, maar zichzelf naar de frontlinie. de juiste en er zou een
door het bedrijf geleid geschil zijn geweest en gezegd dat we precies in het juiste soort vuur zaten als
de onze niet was komen opdagen. Voorlopig vroeg hij gewoon: Ja, we hadden gisteren sterke drank.
Toen keek hij in de ketel. De bonen verliezen lijken goed te zijn. De tomaat knikte. Gekookt met vet en
vlees. z De luitenant keek ons aan. Hij wist wat we dachten. Verder wist hij nog veel meer, want hij
was tussen ons opgegroeid en als onderofficier bij het bedrijf in dienst getreden. haalde het deksel
weer van de ketel en snoof. Terwijl hij wegliep zei hij: Breng mij ook een bord vol. En de porties die Hij
ophaalde zijn allemaal verdeeld. We kunnen ze gebruiken.<<< Verde Tomato trok een stom gezicht.
Tjaden danste om haar heen. Dit zal je helemaal geen pijn doen! Hij gedraagt zich alsof hij eigenaar is
van het provisiebureau. En begin nu, jij oude spekjager, en tel niet verkeerd -<<< Hang op, siste de
tomaat. Ze barstte, zoiets druiste tegen haar verstand in. Ze begreep de wereld niet meer. En alsof ze
wilde laten zien dat alles er niet toe deed, deelde ze vrijwillig een half pond kunsthoning per persoon
uit. De dag is echt goed vandaag. Er is zelfs post, bijna iedereen heeft wel een paar brieven en
kranten. Nu wandelen we naar de weide achter de kazerne. Kropp heeft de ronde deksel van een
margarinevat onder zijn arm. Aan de rechterrand van de weide staat een grote massalatrine, een
overdekt stalgebouw. Maar dat is voor rekruten die nog niet hebben geleerd om van alles te
profiteren. Wij zoeken iets beters. Er zijn overal kleine individuele dozen verspreid voor hetzelfde
doel. Ze zijn vierkant, schoon, volledig van hout, rondom gesloten, met een onberispelijke,
comfortabele zit aan de zijkanten. Er zitten handvatten aan zodat je ze kunt vervoeren. We bewegen
ons met zijn drieën in een kring en nemen plaats op een comfortabele plek. We komen hier de
komende twee uur niet meer naar boven.
Ik weet nog hoe verlegen we ons in het begin schaamden als rekruten in de kazerne toen we gebruik
moesten maken van de gemeenschappelijke latrine. Daar zijn geen deuren, er zitten twintig mannen
naast elkaar, net als in de trein. Ze kunnen in één oogopslag over het hoofd worden gezien; - de
soldaat moet onder voortdurend toezicht staan. We hebben nu meer geleerd dan hoe we een beetje
schaamte kunnen overwinnen. In de loop van de tijd raakten we vertrouwd met andere dingen. Maar
hier is het een waar genoegen. Ik weet niet waarom we vroeger verlegen langs deze dingen moesten
lopen; ze zijn net zo natuurlijk als eten en drinken. En misschien zou het niet nodig zijn om veel over
hen te zeggen als ze niet zo'n belangrijke rol voor ons speelden en nieuw voor ons waren - voor de
rest van ons waren ze lang als vanzelfsprekend beschouwd.
,Een soldaat is beter vertrouwd met zijn maag en zijn spijsvertering dan enig ander mens. Driekwart
van zijn woordenschat is hem ontnomen, en zowel de uitdrukking van de hoogste vreugde als de
diepste verontwaardiging vinden hier hun robuuste achtergrond. Het is onmogelijk om jezelf op een
andere manier zo bondig en duidelijk uit te drukken. Onze families en onze leraren zullen verrast zijn
als we thuiskomen, maar het is hier de universele taal. Voor ons hebben al deze gebeurtenissen door
hun gedwongen publieke karakter het karakter van onschuld herwonnen. Sterker nog: ze zijn voor
ons zo natuurlijk dat de ontspannen voltooiing ervan net zo wordt gewaardeerd als, voor mij, een
prachtig uitgevoerde, bomvrije vleugel zonder vier. Het is niet voor niets dat het woord ‘latrineslogan’
is ontstaan voor allerlei soorten gepraat; Deze plaatsen zijn de roddelhoekjes en de stamtafel bij de
commissaris. We voelen ons meteen comfortabeler dan in het wit betegelde luxe verblijf. Het kan
daar alleen maar hygiënisch zijn; maar het is hier prachtig. Het zijn heerlijk gedachteloze uren. De
blauwe lucht is boven ons. Felverlichte gele ballonnen en de witte wolken luchtafweerkogels hangen
aan de horizon. Soms schieten ze als een schoof omhoog als ze een vliegtuig achtervolgen.
We kunnen alleen het gezoem horen van een zeer verre onweersbui. de voorkant. Hommels, de En
overal om ons heen ligt de bloeiende weide. Ze neuriën voorbij. stoom boventonen de grassen
zwaaien. Koolwitte vlinders wankelen naar ons toe, hun fijne pluimen groeien in de zachte, warme
wind van de nazomer, we lezen brochures en kranten en roken, we zetten onze hoeden af en leggen
ze naast ons, de wind speelt met ons haar, hij spuugt De drie vakjes staan in het midden van het felle
rood met onze woorden en gedachten. Klaproos.- We zetten de deksel van het margarinevat op onze
knieën. Dit geeft ons een goede ondergrond voor het spelen van Skat. Kropp heeft de kaarten bij zich.
Na elke nul-ouvert wordt een partij glijdende ramsch ingevoegd. Je zou voor altijd zo kunnen blijven
zitten. De tonen van een mondharmonica komen uit de kazerne. MaDie Tal, we leggen de kaarten
neer en kijken elkaar aan. Iemand zegt dan: Kinderen, kinderen - of: »>Dat had fout kunnen gaan, dan
verzinken we even in stilte. Er leeft een sterk, ingetogen gevoel in ons, iedereen voelt het, er zijn niet
veel woorden voor nodig. Het had makkelijk kunnen zijn dat we vandaag niet op onze boxen zaten,
het was verdomd dichtbij. En daarom is alles nieuw en sterk: de rode klaprozen en het goede eten, de
Zigaretten en de zomerwind. Kropp vraagt: Heeft iemand van jullie Kemmerich nog gezien? Hij is in St.
Joseph, zeg ik. Müller denkt dat hij een schotwond in zijn dij heeft goed thuispaspoort. We besluiten
hem in de middag te bezoeken. Kropp haalt er een brief uit. »Ik zou je moeten begroeten vanuit
Kantorek. Wij lachen. Müller gooit zijn sigaret weg en zegt: “Ik wou dat hij hier was. Kantorek was
onze klasleraar, een strenge, kleine man in een grijze reversjas met een spitsmuisachtig gezicht. Hij
had ongeveer dezelfde gestalte als korporaal Himmelstoss, de schrik van de kloosterberg. Trouwens,
het is grappig dat dit De tegenslagen van de wereld komen vaak van kleine mensen, ze zijn veel
energieker en intoleranter dan lange mensen. Ik zorgde er altijd voor dat ik niet op afdelingen
terechtkwam met commandanten van kleine compagnies; het zijn meestal vervloekte flayers.
Kantorek gaf ons lezingen tijdens de gymnastieklessen totdat onze klas, onder zijn leiding, naar het
districtshoofdkwartier ging en verslag uitbracht. Ik zie hem nog steeds door zijn bril naar ons kijken en
met ontroerde stem vragen: 'Gaan jullie met ons mee, kameraden?' Deze opvoeders hebben hun
gevoelens vaak in hun achterzak; Ze geven het ook per uur uit. Maar daar dachten we toen niet over
na. Eén van ons aarzelde echter en wilde eigenlijk niet mee. Dat was Josef Behm, een dikke, joviale
man. Maar toen liet hij zich ervan overtuigen dat hij zichzelf anders onmogelijk zou hebben gemaakt.
Misschien waren er anderen die net zo dachten als hij; Maar niemand kon het echt uitsluiten, omdat
zelfs ouders in die tijd al snel het woord ‘laf’ gebruikten. De mensen hadden geen idee wat er ging
gebeuren. De arme en eenvoudige mensen waren eigenlijk het meest verstandig; Ze beschouwden de
oorlog meteen als een ramp, terwijl de welvarende mensen zo blij waren dat ze niet konden stoppen,
ook al hadden ze de gevolgen veel eerder kunnen beseffen.
, Katczinsky beweert dat dit voortkomt uit het onderwijs; het maakt mensen dom. En wat Kat zegt, hij
heeft erover nagedacht. Vreemd genoeg was Behm een van de eersten die viel. Hij werd tijdens een
storm in zijn oog geschoten en we lieten hem voor dood achter. We konden hem niet meenemen
omdat we ons moesten haasten. In de middag hoorden we hem opeens roepen en zagen we hem
buiten rondkruipen. Hij was gewoon bewusteloos. Omdat hij niets kon zien en wild was van de pijn,
maakte hij geen gebruik van zijn dekking, dus werd hij van daar neergeschoten voordat iemand daar
kon komen om hem te pakken te krijgen. Natuurlijk kun je Kantorek hier niet mee associëren; - waar
zou de wereld anders zijn als je dat schuldgevoel zou willen noemen. Er waren duizenden Kantoreks,
allemaal ervan overtuigd het beste te doen op een manier die voor hen handig was. Maar dit is voor
ons hun faillissement. Ze moesten bemiddelaars en gidsen zijn voor ons achttienjarigen de
plichtswereld van de volwassenheid, de wereld van werk, cultuur en vooruitgang, de toekomst. We
haalden er soms grapjes uit, maar eigenlijk geloofden we ze. Met het concept van autoriteit beschikt
de drager van gedachten over meer kennis. Maar de eerste dode die we zagen en deze overtuiging
was menselijk. We moesten beseffen dat onze leeftijd eerlijker was dan die van hen; Ze waren ons
alleen voor in termen van spervuur van zinnen en vaardigheden. De eerste liet ons onze fout zien, en
daardoor stortte het wereldbeeld dat zij ons hadden geleerd ineen. Bespot Terwijl ze nog aan het
schrijven en praten waren, zagen we ziekenhuizen en mensen sterven; – hoewel ze het dienen van de
staat als het allerbelangrijkste beschreven, wisten we al dat de angst voor de dood sterker is. Daarom
zijn we geen muiters, deserteurs of lafaards geworden – al deze uitingen waren zo gemakkelijk voor
hen – we hielden net zoveel van ons vaderland als zij, en we handelden moedig bij elke aanval; - maar
we maakten nu onderscheid, we hadden plotseling leren zien. En we zagen dat er niets meer
overbleef van hun wereld. We waren plotseling vreselijk alleen; - en we moesten het alleen
afhandelen. Voordat we naar Kemmerich vertrekken, pakken we zijn spullen in; hij zal het onderweg
kunnen gebruiken. Er is veel bedrijvigheid in het veldhospitaal; Zoals altijd ruikt het naar koolzuur, pus
en zweet. In de kazerne ben je veel gewend, maar hier kun je je ongemakkelijk voelen. We vragen de
weg naar Kemmerich; Hij ligt in een hal en verwelkomt ons met een zwakke uitdrukking van vreugde
en hulpeloze opwinding. Terwijl hij bewusteloos was, werd zijn horloge gestolen. Müller schudt zijn
hoofd: »Ik heb je altijd gezegd dat je niet zo'n goed horloge mee moest nemen.<<> Müller is een
beetje onhandig en eigenwijs. Anders zou hij zijn mond houden, want iedereen kan zien dat
Kemmerich deze zaal niet meer uit komt. Het maakt niet uit of hij zijn horloge terugvindt, behalve dat
het naar huis kan worden gestuurd. “Hoe gaat het, Franz?” vraagt Kropp. Kemmerich laat zijn hoofd
zakken. Het is oké, ik heb gewoon zo'n verdomde pijn in mijn voet. We kijken naar zijn plafond. Zijn
been ligt onder een draadmand, het dekbed boog er dik overheen. Ik schop Müller tegen zijn
scheenbeen omdat hij dat wel kon. Kemmerich te zeggen. wat de ambulancebroeders buiten ons al
hebben verteld: dat Kemmerich geen voet meer heeft. Het been wordt geamputeerd. Hij ziet er
vreselijk uit, geel en bleek, er zitten al vreemde lijnen op zijn gezicht die we zo goed kennen omdat
we ze al honderd keer hebben gezien. Het zijn eigenlijk geen lijnen, het zijn meer karakters. Er
pulseert geen leven meer onder de huid; het is al tot aan de rand van het lichaam naar buiten
geduwd, de dood dringt er van binnenuit doorheen, het domineert al de ogen. Daar ligt onze
kameraad Kemmerich, die onlangs bij ons paardenvlees bakte en in de trechter zat; - dat is hij nog
steeds, en toch is hij dat niet meer. Zijn beeld is wazig geworden, onbepaald, als een fotografische
plaat waarop twee foto's zijn gemaakt. Zelfs zijn stem klinkt als as. Ik denk aan hoe we toen
vertrokken. Zijn moeder, een goede, dikke vrouw, bracht hem naar het treinstation. Ze huilde
voortdurend en haar gezicht was opgezwollen en gezwollen. Kemmerich schaamde zich hierdoor
omdat ze het minst beheerst was van allemaal, ze smolt letterlijk in vet en water. Ze had haar zinnen
op mij gezet; ze pakte herhaaldelijk mijn arm en smeekte me om buiten op Franz te letten. Hij had
echter ook een gezicht als een kind en botten die zo zacht waren dat hij na vier weken een knapzak te
hebben gedragen platvoeten kreeg. Maar hoe kun je iemand in het veld ontzorgen!
Les avantages d'acheter des résumés chez Stuvia:
Qualité garantie par les avis des clients
Les clients de Stuvia ont évalués plus de 700 000 résumés. C'est comme ça que vous savez que vous achetez les meilleurs documents.
L’achat facile et rapide
Vous pouvez payer rapidement avec iDeal, carte de crédit ou Stuvia-crédit pour les résumés. Il n'y a pas d'adhésion nécessaire.
Focus sur l’essentiel
Vos camarades écrivent eux-mêmes les notes d’étude, c’est pourquoi les documents sont toujours fiables et à jour. Cela garantit que vous arrivez rapidement au coeur du matériel.
Foire aux questions
Qu'est-ce que j'obtiens en achetant ce document ?
Vous obtenez un PDF, disponible immédiatement après votre achat. Le document acheté est accessible à tout moment, n'importe où et indéfiniment via votre profil.
Garantie de remboursement : comment ça marche ?
Notre garantie de satisfaction garantit que vous trouverez toujours un document d'étude qui vous convient. Vous remplissez un formulaire et notre équipe du service client s'occupe du reste.
Auprès de qui est-ce que j'achète ce résumé ?
Stuvia est une place de marché. Alors, vous n'achetez donc pas ce document chez nous, mais auprès du vendeur maritderidder5. Stuvia facilite les paiements au vendeur.
Est-ce que j'aurai un abonnement?
Non, vous n'achetez ce résumé que pour €5,26. Vous n'êtes lié à rien après votre achat.
Peut-on faire confiance à Stuvia ?
4.6 étoiles sur Google & Trustpilot (+1000 avis)
72042 résumés ont été vendus ces 30 derniers jours
Fondée en 2010, la référence pour acheter des résumés depuis déjà 14 ans