De kleine blonde dood
• Auteur: Boudewijn Büch
• Uitgave: 1985
• Bladzijden: 213
• Niveau: 2
Titel: De titel slaat op de kleine blonde zoon Micky van Boudewijn. Micky overlijdt later in
het boek aan een geknapt hersengezwel. De titel komt ook letterlijk terug in het boek op blz.
157:
".... Soms schrik ik 's nachts wakker van het idee dat je een auto-ongeluk krijgt. En dan is die
kleine blonde dood. De kleine blonde dood, dat is een mooie boektitel...."
Motto: Het bijzondere aan het boek is dat er voorin een paar citaten zijn zoals o.a. ''You're
out of touch, my baby. My poor discared baby. Mick Jagger. Dit citaat komt van Mick Jagger,
de zanger van de Rolling Stones. Ook een citaat van Spinoza komt voor in het boek, die luid:
"wie zich voorstelt dat iets wat hij liefheeft, tenietgaat, zal zich bedroeven; daarentegen zal
hij zich verheugen bij de gedachten dat het behouden blijft. Spinoza. In totaal zijn het elf
citaten, je zou het dus kunnen zijn als een motto van het
boek.
Motieven:
• Oorlogstrauma’s
• Zelfmoord
• Alcoholverslaving
• Homoseksualiteit
• Antisemitisme
• Vader-zoon-relatie
Vertelperspectief: Het boek 'De kleine blonde dood' is duidelijk geschreven in een ik-
perspectief. Je zit als het ware de hele tijd in het lichaam van Boudewijn. Zowel met de
belevenissen met zijn vader, als met zijn zoontje Micky kijk je door de ogen van Boudewijn.
Hierdoor heeft het verhaal iets persoonlijks, je wordt er echt bij betrokken omdat je zelf alles
meemaakt zoals de hoofdpersoon alles meemaakt.
Het hele boek wordt in de in de verleden tijd verteld. Telkens door de ogen van Boudewijn.
Omdat de schrijver van het boek ook Boudewijn Büch is, ben je geneigd te denken dat de
schrijver alles zelf heeft meegemaakt, en dat is voor een deel ook zo
Thema: Drie thema's staan in dit boek centraal: oorlogstrauma van de vader, de
homoseksualiteit van de hoofdpersoon en de dood van 'de kleine blonde'
Een ander thema wat niet zo duidelijk naar voren komt, maar wat wel degelijk een rol speelt,
is de eenzaamheid van Boudewijn. Hij verliest namelijk eerst zijn vader, dan zijn zoon en
Mieke. Er blijft niemand over
Samenvatting:
In het boek zijn er twee verhaallijnen. De eerste gaat over de vader van Boudewijn en zijn
jeugd in Wassenaar. De tweede gaat over zijn zoontje, Micky. Deze twee verhalen lopen door
elkaar.
In de eerste verhaallijn heeft de vader van Boudewijn, hij is een Joodse held uit de tweede
wereldoorlog, een trauma overgehouden aan de oorlog en is enorm anti-Duits. Hij voelt zich
schuldig omdat hij, als enige van een aantal kinderen, de oorlog heeft overleefd. Hij heeft
zeer wisselende buien. Hij vernielt soms dingen in huis en slaat en schopt zijn kinderen dan.
Na zo'n woede uitbarsting probeert Boudewijns moeder hem steeds weer te kalmeren. Op
,een gegeven moment wordt Boudewijn er gek van en hij wordt heel stil en op zichzelf. Hij
wordt gek verklaard en moet naar een inrichting in Brabant. Hij beleeft daar een vreselijke
tijd en mag daar praktisch niets. Het ergste vindt hij nog dat hij daar niet mag lezen. Na bijna
een jaar mag hij weer naar huis. Als hij weer thuis gekomen is, wordt hij heel erg ziek. Hij
heeft buikvliesontsteking en raakt in coma. Wanneer hij bijkomt, krijgt hij van zijn vader veel
mooie cadeaus. In dit deel blijkt dat ondanks zijn uitbarstingen Boudewijn erg naar zijn vader
opkijkt en dat zijn vader veel van Boudewijn houdt. Een tijdje later scheiden zijn ouders.
Vele jaren later bezoekt Boudewijn zijn vader die dan getrouwd is met een achttienjarige
Deense vrouw, Astrid. Hij vertelt aan zijn vader dat een vrouw van hem in verwachting is,
maar dat hij eigenlijk homo is. Ook vertelt hij dat hij hasj rookt en betrapt is door de politie.
Hij wil hiermee wraak nemen op zijn slechte jeugd. Astrid wordt woedend en slaat hem. Een
tijdje later krijgt hij bericht dat zijn vader zelfmoord heeft gepleegd. Twee weken later krijgt
hij diens afscheidsbrief. Boudewijn typt de brief gedeeltelijk over en verscheurt en verbrandt
de rest. Hij denkt: “nu kan ik gelukkig worden.”
De tweede verhaallijn gaat over Boudewijns zoon Micky. Micky’s moeder (Mieke), die ooit
een lerares was van Boudewijn, is meestal dronken. Daarom zorgt Boudewijn voor Micky.
Boudewijn en Micky kunnen goed met elkaar opschieten. Ze beleven vele avonturen: in Artis,
naar de oma van Boudewijn, op vakantie naar Italië. Op een keer gaat Boudewijn met wat
vrienden naar Parijs. Hij laat Micky logeren bij Gerda, Miekes beste vriendin. Ondanks dat
Boudewijn tegen Gerda heeft gezegd dat ze Micky absoluut niet aan Mieke mee mag geven,
doet ze dat toch. Als Micky bij Mieke is, valt hij van de trap, waardoor een tumor in zijn
hersenen knapt. Hij ligt in coma. Als Boudewijn uit Parijs terug komt gaat hij naar Mieke en
scheldt haar de huid vol. Daarna gaat hij naar het ziekenhuis. Daar hoort hij dat het gezwel
in zijn hoofd is geknapt en Micky klinisch dood is.
Boudewijn staat voor een moeilijke beslissing, hij geeft uiteindelijk de dokter toestemming
de behandeling te staken. Hij laat Micky cremeren om zichzelf te straffen, er mag geen spoor
van Micky op aarde blijven bestaan. Hij is de enige op de crematie, dat wil hij zelf. Ze draaien
het nummer van de Rolling Stones, “Out of Time”, dat was Micky's favoriete nummer. Zes
maanden na zijn vader, was ook zijn zoon gestorven.
,De wetten
• Auteur: Connie Palmen
• Uitgave: 1991
• Bladzijden: 237
• Niveau: 5
Titel: De Wetten slaat op de wetten die voor het leven gelden. De levenswetten zoals die
ervaren worden door de mannen in de hoofdstukken. De mannen hebben over het leven
ieder een eigen opvatting, visie, een wet, die voor hen geldt. De Wetten slaat dus op een
algemeenheid, de wetten die in leven gelden, maar kan ook iets enger opgevat worden als
de visies die de mannen op het leven hebben.
Motto: 'Als ik val zal ik huilen van geluk'.
Samuel Beckett
'Je kunt verlangen naar de val, naar het stoppen met leren, blijven steken, ophouden met je
te ontwikkelen' (blz. 218). Ze vertelt tegen de psychiater, dat ze over de grachten richting de
Dam fietste en ze een punker ziet, die een foto probeert te maken van een duif, ze zag dit
alles als heel tragisch, want de duif gaat dood, de punker en zijzelf ook. Terwijl ze dit zag en
dacht, viel ze over een verhoging. Later zegt ze tegen de psychiater: 'Het voorval met de
jongen gaf de doorslag'.
Motieven:
• Eten
• Liefde
• Zoektocht
• Filosofie
Vertelperspectief: In De Wetten is er een ik-vertelsituatie.
Thema: Het thema van De Wetten is de zin van het leven. Marie leert over deze zin door
naar de mannen die ze tegenkomt te luisteren en van ze te leren. Zij hebben een
verschillende kijk op het leven. Er wordt door hen gekeken vanuit de astronomie, filosofie,
theologie en fysica.
Samenvatting:
Het boek is verdeeld in zeven hoofdstukken. Ieder hoofdstuk is gewijd aan een man die in de
studietijd van de vrouwelijke hoofdpersoon een belangrijke rol heeft gespeeld. Deze mannen
zijn allen exponenten van een bepaalde wetenschap of zij vertegenwoordigen en bepaalde
levensvi-sie. Aangezien in ieder hoofdstuk onderscheid kan worden gemaakt tussen de
eigenlijke handeling en de visie die de personen in kwestie uitdragen, zal ook in het
uittreksel op dit punt een scheiding worden aangebracht.
Hoofdstuk 1 De astroloog
De vrouwelijke ik-persoon, Marie Deniet, werkt naast haar studie filosofie in een Amsterdams
antiquariaat. Op een dag komt er een man binnen die op zoek is naar een boek over Van
Gogh.De man blijkt astroloog te zijn. Hij raadt het sterrenbeeld en de ascendant van Marie
en maakt een uitgebreide analyse van haar, volgens welke zij voor filosofe en schrijfster in
, de wieg gelegd zou zijn. In de maanden daarna leert ze de astroloog, Miel van Eysden, beter
kennen.Ze komt er dan snel achter dat zijn specialiteit hem ook met een aantal obsessies
heeft opgezadeld. Zo is hij er zeker van dat er voor hem en zijn moeder geen plaats is op de
aarde:één van beiden zou moeten sterven. Verder wordt hij in al zijn handelingen, tot in het
absurde toe, met het getal drieëndertig geconfronteerd. Hij voorspelt haar alle ontmoetingen
met personen uit de volgende hoofdstukken. Ten slotte vertrekt hij definitief naar Frankrijk,
daartoe gedwongen door een onverwachte verschijning van het getal drieëndertig.
Hoofdstuk 2 De epilepticus
In 1981 bezoekt Marie een lezing van ene Stefan Duden over de schrijver Thoman Mann.
Tijdens de voordracht leent een jongen een pen van haar. Deze Daniël Daalmeyer ergert zich
tijdens de lezing steeds meer aan de spreker. Ten slotte stapt hij op en verdwijnt, met
medeneming van Marie's lievelingspen. Onwillekeurig zoekt ze naar hem en ze ziet hem
diezelfde dag nog in een merkwaardige houding op de grond liggen. Hij blijkt sinds zeven
jaar aan epilepsie te lijden.Marie raapt hem op en neemt hem mee naar een kroeg, waar ze
al snel merkt met een interes-sant persoon te doen te hebben. Hij heeft medicijnen
gestudeerd, maar was niet voldoende gemotiveerd. Toen zijn ziekte zich openbaarde, heeft
hij een punt achter zijn studie gezet.Daniël blijkt zeer gevoelig voor symboliek. Zo geeft hij
aan zijn eigen ziekte allerlei symbolische interpretaties en hij maakt ook een uitgebreide
psychoanalyse van Marie als zij hem vertelt dat ze al jaren aan een huidziekte lijdt. Het ligt in
zijn bedoeling ooit eens een boek te schrijven over de filosofische en psychologische kanten
van ziektes. Marie vindt Daniël mooi - ze zou zelf wel zo'n lichaam willen hebben. Ze imiteert
zijn manier van lopen en als ze zijn leren jack voor de spiegel past, voelt ze zich stoer en
onaantastbaar.
Hoofdstuk 3 De filosoof
Enige tijd later bezoekt Marie op advies van Daniël de colleges van de eminente Vlaamse
filosoof De Waeterlinck en is meteen volledig in zijn ban. Ze denkt terug aan de relatie die ze
op de middelbare school met een docent maatschappijleer heeft gehad. Iets dergelijks stelt
ze zich met De Waeterlinck ook voor. Ze kleedt zich op de dagen van de colleges anders en
tracht oogcon-tact met hem te krijgen, wat haar lukt.Op een gegeven moment doet ze met
goed gevolg tentamen bij De Waeterlinck en na afloop gaan ze samen naar een
drinkgelegenheid, waar ze een diepzinnig gesprek hebben, waarin hij haar ervan tracht te
overtuigen dat het vak schrijfster zeer geschikt voor haar is. Inmiddels haar fascinatie voor
de Waeterlinck weggeëbd - nu ze hem beter kent, blijkt hij niet zo ongrijpbaar te zijn als zij
dacht en is hij minder interessant. Op de achtergrond spelen nog een paar personen een rol.
Eén van hen, Laszlo Kovacs, een gevluchte Oosteuropeaan, wordt zelfs verliefd op haar,maar
zij gaat niet op zijn avances in.
Hoofdstuk 4 De priester
In maart 1983 gaat Marie op bezoek bij dr. Clemens Brandt, ex-priester, schrijver, geleerde.
De Waeterlinck heeft haar dit geadviseerd, omdat Brandt een uitnemende kennis van de
twintigste eeuwse filosofie heeft. Ze heeft haar kandidaatsscriptie aan hem gestuurd en hij
heeft gerea-geerd met een uitnodiging om samen over het werkstuk te praten. Brandt blijkt
een foeilelijke man, heeft zelfs een bochel, beschikt over abominabele eetgewoonten en
munt verder uit in het werpen van geile blikken op jonge studentes. Voor haar visie op de
filosofie is Brandt nuttig. Zij is in de ban van de filosoof Foucalt, maar hij wijst haar erop dat
haar inzichten meer neigen naar de haar onbekende Derrida. Brandt vertelt haar over zijn
voormalige priesterschap en de reden van zijn uittreding.Enkele dagen later ontvangt Marie
via de post een aantal boeken van Derrida en tevens vraagt Brandt of hij een weekend bij
haar mag doorbrengen. Ze stemt toe. Ze is in dat bewuste weekend eerst onzeker, omdat
het meteen heel duidelijk is dat hij hun omgang niet als louter vriendschappelijk ziet. Ze
spreken hier echter openlijk over en haar angst verdwijnt. Dan krijgt ze een beter beeld van
de mens-Brandt. Hij blijkt een sterk relativerend man te zijn, wiens problemen ten gevolge
van zijn uiterlijk vooral schuilen in de contacten met het andere geslacht.Hij compenseert
