Legitimatie veiligheidsbeleid:
literatuur
Inhoud
College 1: Inleiding...................................................................................................... 3
Bathia (2008): Fighting words: naming terrorists, bandits, rebels and other violent
actors....................................................................................................................... 3
Demmers (2017): Chapter 6 - Telling each other apart...........................................4
College 2: Framing van conflict en geweld..................................................................7
Benford & Snow (2000): Framing processes and social movements........................7
Schröder & Schmidt (2001): violent imaginaries and violent practices....................8
College 3: Held- en vijandbeelden............................................................................. 12
Geis & Wunderlich (2014): The good, the bad, and the ugly..................................12
Al-Rawi & Jiwani (2017): Mediated Conflict: Shiite Heroes Combating ISIS in Iraq
and Syria................................................................................................................ 13
College 4: casus – terrorisme als vijandbeeld............................................................16
Said (1987): The essential terrorist........................................................................16
Verkoren (2021): Uit de terreurspiraal > Een nieuw perspectief op terrorisme.....17
College 5: Securitisatie van veiligheidsbeleid...........................................................19
Emmers (2013): Securitization............................................................................... 19
Kam & Klarke (2021): Securitization, surveillance and ‘de-extremization’ in
Xinjiang.................................................................................................................. 21
College 6: Casus - De securitisatie van migratie.......................................................22
Hammerstadt (2014): The Securitization of Forced Migration................................22
Houtum & Lacy (2020): The Autoimmunity of the EU’s Deadly B/ordering Regime -
Overcoming its Paradoxical Paper, Iron and Camp Borders...................................23
College 7: Legitimatie van krijgsmacht en vredesmissies.........................................26
Wecke (2000): Media en de publieke opinie over Kosovo......................................26
Dimitriu & De Graaf (2014): Fighting the War at Home..........................................27
College 8: Casus: strategische vaagheid over buitenlandsbeleid in Amerikaanse
verkiezingsretoriek.................................................................................................... 28
Melbauer (2020): Ambiguous specificity: The production of foreign policy bullshit in
electoral contexts................................................................................................... 29
Seymour (2013): Let’s bullshit! Arguing, bargaining and dissembling over Darfur 30
College 9: Casus - legitimering en verantwoording van langeafstandsoorlog...........31
Demmers & Gould (2018): An assemblage approach to liquid warfare..................31
Demmers, Gould & Snetselaar (2020): Perfect war and its contestations..............33
College 10: Legitimatie van actoren uit de private veiligheidssector........................34
, Joachim & Schneiker (2012): Of ‘true professionals’ and ‘ethical hero warriors’ - A
gender-discourse analysis of PMSC........................................................................34
Singer (2001/2002): Corporate warriors - The Rise of the Privatized Military
Industry and Its Ramifications for International Security.......................................36
College 11: Media en propaganda............................................................................. 39
Herman & Chomsky (1988): A propaganda model.................................................39
Morin (2016): Framing Terror: The Strategies Newspapers Use to Frame an Act as
Terror or Crime....................................................................................................... 40
College 12: Desinformatie en misinformatie.............................................................42
Freelon & Wells (2020): Disinformation as Political Communication......................42
Golovchencko, Hartmann & Adler-Nissen (2018): State, media and civil society in
the information warfare over Ukraine....................................................................42
College 13: Vredesjournalistiek................................................................................. 43
Fawcett (2002): Why Peace Journalism Isn't News.................................................43
Galtung & Fisher (2013): High road, low road: Charting the course for peace
journalism.............................................................................................................. 45
,College 1: Inleiding
Bathia (2008): Fighting words: naming terrorists, bandits,
rebels and other violent actors
Dit introducerende artikel identificeert enkele van de belangrijkste
achtergrondthema's en theorieën waarmee de 'politiek van naamgeving' en andere
vormen van discoursconflicten kunnen worden onderzocht. De focus ligt op de aard,
kracht, rol en functie van namen. Het centrale verbindende thema is de omstreden
relatie tussen de feitelijke aard van een beweging en de toegepaste naam. Het is
verdeeld in drie secties: (1) natuur, macht en rol; (2) functie; en (3) ethiek.
In hedendaagse gewapende conflicten is naamgeving belangrijk; discours is een
instrument voor partijen. Naamgevingspolitiek onderzoekt hoe namen worden
gemaakt, toegewezen en betwist en hoe dit wordt beïnvloed door een reeks
mondiale dynamieken en gebeurtenissen. In het voorbeeld zou het benoemen van
een bepaalde groepering als “terroristisch” ertoe leiden dat er geen onderhandeling
meer mogelijk is en de enige oplossing geweld gebruiken zou zijn. Tevens zou dit
kunnen leiden tot meer agressief gedrag van de groepering zelf.
1.De kracht van naamgeving: natuur, macht en rol
Een naam geven is een object identificeren, het uit het onbekende verwijderen en er
vervolgens een reeks kenmerken, motieven, waarden en gedragingen aan
toekennen. Vaak zit er verschil tussen de natuur van de naam en van het
daadwerkelijke object en wordt het deels beïnvloedt door discoursen.
Het daadwerkelijke vermogen om te benoemen, en om die naam door een publiek
geaccepteerd te krijgen, brengt macht macht. De autoriteit van de 'naamgever' zal
bepalen hoe natuurlijk deze namen, woorden en verhalen worden gezien door een
publiek of lezer.
Naamgeving speelt in de media een grote rol. Journalisten kunnen bepaalde
aspecten framen in overeenstemming met een bepaald discours, door aspecten weg
te laten of juist te benadrukken.
Ten slotte kennen discoursonderzoeken bijna onbetwiste ‘symbolische macht’ toe
aan het Westen en aan nationale regeringen. Maar ook andere groeperingen
gebruiken tegenwoordig framing en naamgeving. Het resultaat is dat zelfs de
machtigste staat zijn pogingen tot 'discourse dominantie' op een aantal
verschillende niveaus kan ondermijnd zien worden, aangezien zelfs de meer
afgelegen gewapende bewegingen zich aanpassen aan en gebruikmaken van de
revolutie in de informatietechnologie.
2.De functies van naamgeving: supporters verzamelen en daden
rechtvaardigen
Naamgeving heeft twee primaire functies:
1. Om aanhangers te werven door een discours van verbondenheid en oppositie te
propageren.
Insiders en outsiders creëren. Proberen sympathie en steun van het
publiek te krijgen. Maar ook binnen hetzelfde conflict zijn er meerdere
soorten publiek. Weet waar je tegen spreekt.
2. Om actie te rechtvaardigen door middel van etikettering.
Acties legitimeren door de tegenpartij af te schilderen als onmenselijk.
Daarmee wordt elk gebruik geweld gerechtvaardigd, omdat wat zij doen
erger is. Met naamgeving kan het ook de politieke acties van groeperingen
weghalen waardoor ze een positie van wetteloosheid en wanorde krijgen.
, Zodra een daad of aanslag is geclassificeerd als crimineel of terroristisch
van aard, wordt de term gebruikt om zowel de groep zelf te beschrijven als
alle handelingen die die groep onderneemt, zelfs wanneer ze militaire
doelen aanvallen. De acties van enkelen worden consequent gebruikt om
de ervaring, overtuigingen en intenties van velen te karakteriseren.
3. De ethiek van naamgeving: wedstrijden in de media en de academische
wereld
Vooral in perioden van conflict kent men positieve eigenschappen toe aan de eigen
identiteit en beslissingen; én negatieve eigenschappen om een tegenstander te
beschrijven, die verband houden met hebzucht, irrationaliteit, demonische aard of
de afwezigheid van beschaving.
Deze handeling is vooral sterk naar voren gekomen sinds 9/11. Er is geen
eenduidige internationale definitie van terrorisme, wat het lastig maakt om de
gebruikte naamgeving in internationaal recht te onderbouwen. Politiek wordt niet
gezien als een betrouwbare actor in de naamgeving van een fenomeen (doordat het
wordt gekleurd door politieke belangen). Ze sluiten alle tegengeluiden uit en leggen
hun eigen overtuigingen op > propaganda. De motieven en geschiedenissen achter
conflicten worden tegenwoordig veelal vergeten, door de framing van partijen. De
media heeft hier grote invloed op en dient als een middel om de eigen
overtuigingen over te brengen. Daarbij werd ook binnen het land verdeeldheid
veroorzaakt. Linkse partijen die begrip hadden voor “terroristen” werden weggezet
als idioten.
Het is misschien beter om 'discoursen op te vatten als dingen die wij geweld
aandoen'. De vraag wordt dan of er in deze kritieke periode over een ethiek van
naamgeving kan worden onderhandeld en hoe we het verbale geweld dat in deze
situaties wordt aangedaan, kunnen minimaliseren. Zo kan het eerlijke gebruik van
woorden van fundamenteel belang voor het nastreven van een rechtvaardige
oorlog.
Als gevolg van deze uiteenzetting lijkt de mogelijkheid om enige consensus te
ontwikkelen over een ethiek van naamgeving opmerkelijk beperkt.
Conclusie: De perceptie van de tegenstander ondersteunt een beeld van
rechtvaardig handelen, waardoor de gewelddadige en minder dan pure elementen
van het eigen handelen worden verdoezeld.
Benaderingen voor conflicten:
- In de bestraffende 'harde' benadering (aangedreven door rationele fanaticus),
zal de tegenpartij stoppen als je hun families genoeg straft voor de daden van
een individu.
- In de 'zachte' benadering, (gebaseerd op economisch belang), als je de
onderliggende grieven aanpakt en een positieve verandering aanbrengt in de
sociaaleconomische omstandigheden in een gebied, zal de opstand of
gewapende beweging wegkwijnen en de steun van de bevolking verliezen .
Al met al is er behoefte aan verder onderzoek naar naamgeving en framing.
Demmers (2017): Chapter 6 - Telling each other apart
A discursive approach to violent confl ict
De kern van de kritische discursieve benadering van gewelddadige conflicten wordt
gevormd door het blootleggen van de kracht van woorden in de opbouw, het voeren
en legitimeren van oorlog. Dit hoofdstuk is bedoeld om simplistische tweezijdige
opvattingen van oorlog te doorbreken. Het legt uit hoe de discursieve benadering
