In deze samenvatting worden de artikelen van McEvoy, Haub, Bahn, Jaspers, Rorty, Vann,
Cotkin, Eco, Baets, Abu-Lughod, Greyer, Conrad, Ginzburg, Andrade, Sardar, Smith,
Malthus, de Vries, Finley, Schmidt, Becker en Gjesdal behandeld.
De artikelen van Wallerstein, Said, Guha, Sardar, Adams, Weber, Ariès, Poscher Makkreel,
Crane, White en Carter worden niet behandeld.
Theorie I: de Artikelen
Week 1: Haub, McEvoy en Bahn
Haub: How many people have ever lived on earth?
- De bepaling van het aantal mensen die ooit hebben geleefd is gebaseerd op de
tijdslengte van de mens op aarde en de grootte van de populatie in verschillende
periodes.
- De langzame groei door lage geboortecijfers en ziektes voor 1800
- Na 1800 een snelle groei door medicijnen en verbeterd voedsel.
Bahn: Archaeology and the rights of the dead
- Artikel over de ethiek in archeologie
Mogen we de doden zo behandelen bij uitgravingen en hebben zij ook
rechten?
- Probleem: Hoe kan er respectvol worden omgegaan met mensen uit het verleden door
de destructie van tomben en de verwijdering van lichaam en goederen uit de tombes?
Er kan geen weerstand tegen zijn, want niemand kan de interesse naar
opgravingen hebben voorzien.
- We weten wel dat veel culturen tegen het idee waren dat graven werden verstoord. Dit
ging tegen de geloofsovertuiging in en er was een grote angst voor.
Maar om meer te weten te komen over prehistorische graven, moeten
we ze wel openmaken.
- Worsaae: hij publiceerde een essay waarin hij vroeg dat zoveel moest worden
beschermd en behouden.
- De rol van religie in archeologisch onderzoek
Vroege onderzoekers (vaak geestelijken) namen het voor lief dat het
christendom de enige echte religie was en iedereen die dit niet geloofde
een heiden was. > superioriteitsgevoel > dubbele standaard
o Dit verklaart waarom graven van andere culturen wel
werden geplunderd en onderzocht en die van de
christenen niet.
In postkoloniale tijden was er een meer verlichte houding qua tolerantie
en begrip voor de rechten en het geloof van andere mensen
o Maar de dubbele standaard is er nog steeds, zo werden
bij uitgravingen van christelijke graven de mensen
opnieuw begraven, terwijl dit niet gebeurde bij andere
culturen.
- De Joodse gemeenschap is erg vijandig tegenover archeologie. Dit zou tegen de
religieuze wetten zijn.
- Rechtvaardiging 1: mensen hebben tombes al eeuwenlang vernietigd, de doden
verstoord en grafgoederen geplunderd. Archeologen zijn zich echter bewust van de
wetenschappelijke waarde en de ethische overwegingen. Onwetenden die plunderen
hebben hier niets mee te maken en kan archeologisch onderzoek niet rechtvaardigen.
, - Rechtvaardiging 2: Als er bijvoorbeeld een mummie wordt gevonden kan het beter in
de handen zijn van een museum, daar is het veilig en wordt het goed bewaard in plaats
van dat het op zijn rustplaats moet blijven.
- Rechtvaardiging 3: Budge: Het tentoonstellen van een mummie geeft de overledene
een identiteit en de daden van het persoon bekendheid, zijn dood en de rustplaats is
een poging om hem te wissen uit de geschiedenis. Ook is het een boost voor de
Egyptische cultuur.
McEvoy: The dead, the law and the politics of the past
- Dit artikel onderzoekt de rol van de wet in culturele en politieke geschillen over dode
lichamen. Hierbij wordt gebruik gemaakt van drie framworks
1. Cultureel en moreel bezit van het lichaam
2. Herdenking door begrafenis
3. ‘closure’ de psychologische en emotionele consequenties
- Het bepalen van het eigendom is dominant in de wettelijke zaken.
Het reflecteert een breder en gemeenschappelijke visie van de gedeelde
betekenis van de dood. Dit is te zien in de spanningen tussen
historische en wetenschappelijke samenlevingen in voormalige
koloniën.
Doordat de gekoloniseerden afhankelijk werden verklaard kwam er een
culturele renaissance en dit proces zorgde voor een bewustzijn over het
lost van de overblijfselen van dode lichamen. Er kwam een reeks aan
wettelijke geschillen over lichamen van bijvoorbeeld Aboriginals in
musea en her-begravingen van de opgegraven lichamen door
archeologen.
- Maar wetenschappers en historici zien dat deze overblijfselen een belangrijke bron
zijn voor informatie over het verleden, zoals ziektes, eetpatroon, populatie trends etc.
Dit soort informatie zal verloren gaan door her-begravingen
- Wetenschappers gebruiken ook het argument dat de overledene behoorde tot een stam
die niets te maken heeft met de moderne groeperingen. Het is een historisch
overblijfsel waarin de dode wordt gezien als deel van werelds erfgenaam.
- Maar deze samenlevingen vinden dat hun voorvaderen met respect behandeld moet
worden en zelf mogen bepalen wat er gebeurd met de lichamen op basis van
collectieve culturele rechten en waarden die generaties overstijgen. Dit is het aspect
van cultureel eigendom.
- Een ander aspect is het idee van moreel eigendom. Wie heeft de eigendom over het
lichaam. Als het lichaam behoorde tot een groep in de samenleving moest deze
worden overhandigd.
- Het proces van herdenken is centraal voor rituelen na het overlijden in de meeste
historische en hedendaagse samenlevingen. Herdenken is niet alleen een proces van
herdenking, maar kan ook gezien worden als symbolen van grandeur en status van de
overledene. Of bijvoorbeeld oorlogsmonumenten die de kans geven aan de levenden
om hun rouw en schuld kan laten zien en zijn krachtige herinneringen aan het
verleden. Het vormen van een collectieve identiteit.
- De wet speelt hierbij een belangrijke rol, namelijk de toestemming om monumenten
op te bouwen, vrijheid van spreken en religie.
- Geschillen over monumenten, bijvoorbeeld door een slechte achtergrond van het
persoon.
, - “Closure” is belangrijk in het begrijpen van het kruispunt tussen wet, dood en het
conflict is het idee van ‘closure’. Het is het cognitieve proces waarmee een individu
mee omgaat tijdens verlies en een sterfgeval. Dit proces confronteert het verlies, gaat
over de evenementen daarvoor en tijdens de dood, focust op de herinnering en werkt
ernaar om zichzelf ervan los te maken.
- Centraal is het bereiken van een soort resolutie over het lot en de herdenking van het
dode lichaam.
Proces van mummificatie: slaapkamer of werkkamer blijft
onaangeroerd alsof er wordt gewacht totdat het persoon terugkomt.
- Identificatie bij oorlogssoldaten
- Menselijk rechtswerk voor degene die zijn verdwenen in authorische staten, zoals
ontvoering, etc. zonder dat er kan worden aangetoond dat degene is overleden is het
voor de familie moeilijk om deze ‘closure’ te zoeken.
Door wetten te maken wordt het gezien als een poging om historische betekenis te repareren.
Om gebeurtenissen te vormen of individuen te herinneren. Deze herinneringsmatige capiciteit
van de wet is beschreven als de belangrijkste functie.
,Week 2: Jaspers, Rorty, Vann, Cotkin, Eco, Baets
Jaspers: Scheme of distinctions
- Vier concepten van schuld
Criminele schuld: Vinden van de feiten voor schuld en de wet
toepassen.
Politieke schuld: de consequenties van de staat die de macht heeft over
mij.
Morele schuld: het individu is moreel verantwoordelijk voor al zijn
daden.
Metafysische schuld: er is een solidariteit tussen mensen dat elkaar
verantwoordelijk maakt voor elke fout en oneerlijkheid in de wereld.
Als je faalt in het doen om hem te stoppen ben jij ook schuldig. Het
gewicht na zo’n gebeurtenis is de schuld waarmee jij moet omgaan.
- De verschillen tussen deze vier concepten van schuld verklaart de betekenis van de
beschuldigingen. Deze differentiatie is om ons te behouden van de oppervlakkigheid
van het praten over schuld dat alles afvlakt. Uiteindelijk leiden deze concepten van
schuld ons terug naar een bron, onze schuld.
- Deze verschillen worden foutief, als we falen in gedachten te houden de dichte
connectie tussen de dingen die we onderscheiden. Elk concept van schuld
demonstreert realiteit, de consequenties die verschijnen in de sferen van de andere
concepten van schuld. Als mensen zichzelf mogelijk maakten om zichzelf te bevrijden
van de metafysische schuld zijn de andere drie concepten onbelangrijk.
- Door moreel te falen rijzen de omstandigheden die kan leiden tot criminele en
politieke schuld.
- Het falen om samen te werken in georganiseerde machtsrelaties en de moeite voor
macht creërt politieke en morele schuld. Politieke schuld wordt morele schuld doordat
macht vernietigt de betekenis van macht, het bereiken van wat goed is, de ethos en de
puurheid van de eigen natie. Als macht geen limiet heeft is er veel terreur.
- Er zijn twee systematische tegengestelde mogelijkheden (politieke vrijheid en
politieke dictatorschap)
De ethos van de politiek is het principe van de staat waarin iedereen die
deelneemt met zijn bewustzijn, kennis, mening en eigen wil. Dit is het
leven van politieke vrijheid als doorgaande stroom van verval en
verbetering. Dit wordt mogelijk gemaakt door de taak en de kans
gegeven door een verantwoordelijkheid die door iedereen gedeeld
wordt.
Anders komt er een situatie waarin de meerderheid afstand neemt van
de politiek. De macht van de staat is niet zaak van het individu. Hij
vindt niet dat hij deze verantwoordelijkheid heeft. Hij neemt orders en
volgt blind.
Rorty: heel kort artikel.
,Vann: Historians and Moral Evaluations
- Morele oordelen door historici. Dit kan gevonden worden tijdens het lesgeven,
voorbereiding op onderzoek en de tekst.
- Historici maken morele keuzes bij het selecteren van een onderwerp waarover zij gaan
schrijven.
- Historici hebben een hekel aan het maken van morele evaluaties en hebben hier weinig
training in gehad.
- Vann beargumenteert dat het argument van historici over de onvermijdelijke
tijdsgebonden limiet van alle waarden is overdreven. Sommige historici zeggen dat het
onmogelijk is om morele evaluaties te maken.
- Vann gelooft dat historici de rol van morele commentators moeten omarmen en dat zij
moeten beseffen dat hun evaluaties onderhevig zijn aan historische oordelen. Het
gevaar is in het berusten of bijdragen aan morele verwarring en timiditeit.
Het probleem van de juistheid van waarden of morele oordelen door historici leek te
verdwijnen, enerzijds opgelost of vergeten.
- Dit probleem is opnieuw opgekomen in reflecties op historiografie. Het is meer gericht
op waarden, dan op het morele. Niet alle waarden zijn morelen en Vann is hier
geïnteresseerd in.
Morele evaluaties zijn ongeschikt voor historiografie
1. De aversie van de historicus tegen de rol van de moralist.
Dit gaat tegen het instinct van de historicus in, zij stellen vast wat er
gebeurd is meer niet. De historicus kan niet constant morele oordelen
maken. We weten altijd te weinig om een morele evaluatie te maken.
Moral futurisme: (in voorbeeld van Marx) Marx geloofde dat de
communistische revolutie en eliminatie van de klassenstrijd grote
voordelen met zich mee zou brengen voor iedereen die op dat moment
leefde dat de lokale en tijdelijke ongemakken van de omverwerping
van het kapitalisme zou verbleken in vergelijking ervan.
o Implicatie van moral futurisme: acties dat immoreel
werden gezien, uiteindelijk de begeerde uitkomst
hadden.
2. Waarden van vroeger verschillen niet veel van de onze., maar zo verschillend dat elke
morele evaluatie acties uit het verleden of hoeveelheden mensen tot een niet te
rechtvaardigende oplegging door historici en hun eigen tijdsgebonden morele visies.
3. Historici hebben geen training in het maken van morele evaluaties en ligt buiten hun
verantwoordelijkheid. Zij moeten zich houden tot het vinden van feiten. Morele
evaluaties moeten gemaakt worden door experts in ethiek of de lezers.
4. Historici weten te weinig, of te veel om een goede morele evaluatie te maken. Zij
kunnen nooit het karakter van een historische handeling goed genoeg weten om het te
beoordelen.
5. Historisicme is dat historici gevoelig moeten zijn voor de verschillen tussen de morele
ideeën van vandaag en die van het verleden of de toekomst.
Bloch: beoordeelt dat voor de historicus om te oordelen dat sommige mensen of acties goed
en anderen slecht waren is een categorie van error.
Barraclough: hij vraagt zich af wat voor goed het doet om Hitler, Stalin en Charlemagne te
kastijden. Slechte acties hebben soms goede consequenties en je kan niet vertellen als een
actie niet was ondernomen het beter zou hebben uitgepakt.
, III
- Sommige historici zeggen dat het onmogelijk is om morele evaluaties te vermijden
- Sheehan: veel historici voelen zich onprettig bij het doen van morele evaluaties, hij
schrijft argumenten voor en tegen het doen van deze evaluaties.
Voor: morele wet is eeuwig en overal
Tegen: er is te weinig bewijs om mensen uit het verleden te oordelen.
- Berlin: de gebeurtenissen zelf zijn beladen met waarden die gegeven zijn door diegene
die deelnamen en hun handelingen zijn daarbij geëvalueerd. Dit gaat automatisch
Morele taal
IV. Evaluating Evaluations
- Historici en filosofen zouden samen het debat aan moeten gaan. Ook de lezers zouden
hierbij kunnen helpen.
- Argument: de historicus gaat om met het verleden en de daden die al zijn gepleegd,
dus is het onnodig om er een morele evaluatie van te maken.
Aantal ongezegde aannames in dit argument: Dat morele evaluaties
strict gescheiden zijn van alle andere oordelen die mensen maken, dat
het persoon waarover zij schrijven al dood is, dus het persoon zou niet
te maken krijgen met de consequenties van de argumenten die over
hem worden gemaakt en dat het doel van de morele evaluatie alleen
maar lof of schuld kan geven.
- Het grote struikelblok voor de meesten is hetgeen waarmee zij zijn geïndoctrineerd –
verleden tijdperken en onze eigen – met morele moet worden gemaakt in het morele
klimaat, dan laten we zeggen, de negentiende of de twintigste.
- Sheehan concludeert dat culturele analyse de morele evaluatie zullen vervangen.
Hij zegt dat er een objectieve morele wet is, dat ondanks de
objectiviteit cultureel gedetermineerd is en daardoor variabel
Historici moeten culturele en analyses doen en een oordeelkundige
verstandige analyse van de psyche.
- Er moet een onderscheid worden gemaakt tussen mores en moralen.
- Er zijn drie scholen van ethiek
De eerste is waarde-ethiek en focust op het karakter, het vertrouwt op
een goede opvoeding van een persoon die het goede doet.
Deontological: focust op de morele besluiten van een individu. Vaak
geassocieerd met Kant houdt in dat morele besluiten gemaakt moeten
worden zonder dat er rekening wordt gehouden met de consequenties.
Zo gebeurd er dat iedereen handelt volgens hetzelfde principe. Kant
handelde alleen door de universaliseerbaarheid van het principe dat
erachter zat.
Consequentialist: focust op de morele besluiten van een individu. Het
meest bekend is Jeremy Bentham. Hij zegt dat een actie volledig moet
worden geëvalueerd vanuit de consequenties. Het gaat hierbij om de
registratie van pijn of genoegen. Het determineren van het grootste
goed
Een groot ethisch probleem hedendaags is of wij een verplichting hebben tot onze
toekomstige generaties, zoals milieu etc.
