Samenvatting
Misdaadanalyse & Daderprofilering
Master Criminologie VU 2019
Verplichte literatuur boeken + artikelen
,Hoofdstuk 1 Boba Santos: Misdaadanalyse en het beroep
Definitie van misdaadanalyse
IACA = International Association of Crime Analysts. Het veld van misdaadanalyse omvat veel meer dan
alleen de analyse van criminaliteit. Discussie over misdaadanalyse in dit boek refereert naar
misdaadanalisten als dienende politie agentschappen / bureaus.
Definitie van misdaadanalyse volgens IACA: “Een beroep en proces waarin een set kwantitatieve en
kwalitatieve technieken gebruikt worden om data die waardevol is voor politie (agentschappen) en hun
gemeenschappen te analyseren. Het bevat de analyse van criminaliteit en criminelen, slachtoffers van
criminaliteit, wanorde, kwaliteit van leven kwesties, verkeerskwesties en interne politieactiviteiten, en
de resultaten ondersteunen misdaadonderzoek en vervolging, patrouille-activiteiten,
criminaliteitspreventie en reductiestrategieën, probleemoplossing en de evaluatie van politie-
inspanningen.”
Aanvullend hierop definieert IACA misdaadanalyse als alle soorten van analyse uitgevoerd binnen een
politieorganisatie, met als uitzondering bewijsanalyse (bijv. DNA en gestolen spullen),
personeelszaken-gerelateerde administratieve analyse (budgetteren, salaris) en analyse van
benodigdheden en apparatuur. Belangrijk aspect is dat IACA geen onderscheid maakt tussen
misdaadanalyse en misdaadintelligentie-analyse uitgevoerd binnen politieorganisatie. Intelligence is
een term die vaak gebruikt wordt in verschillende contexten in beroep van misdaadanalyse. De term
wordt gebruikt om informatie te beschrijven over een vijand, vaak heimelijk, resulterend in meer
specifieke termen zoals militaire intelligentie/inlichtingendienst, criminal intelligence en intelligence
analysis. IACA definieert crime intelligence analysis als set van technieken die uitgevoerd worden
door misdaadanalisten.
Misdaadanalisten gebruiken zowel kwalitatieve als kwantitatieve data en methoden. Ze gebruiken
kwalitatieve data en methoden als ze niet-numerieke data onderzoeken met als doel onthullen van
onderliggende oorzaken van criminaliteit. Deze methoden houden veldwerk in (zoals kenmerken van
locaties observeren en praten met individuen die specifieke kennis hebben over bepaalde soort
criminaliteit) en inhoudsanalyse (zoals onderzoeken van politie rapport verhalen). Misdaadanalisten
gebruiken kwantitatieve data en methoden als ze statistische analyses van numerieke of categorieke
data uitvoeren. Hoewel veel van het werk in misdaadanalyse kwantitatief is, gebruiken
misdaadanalisten voornamelijk fundamentele statistische methoden, zoals percentages, frequenties,
gemiddelden en proporties. Centrale focus van misdaadanalisten is bestuderen van criminaliteit en
wanorde problemen en informatie gerelateerd aan aard van incidenten, daders en slachtoffers of
doelen (bijv. levenloze objecten zoals gebouwen en bezittingen) van deze problemen.
Misdaadanalisten bestuderen ook andere politie-gerelateerde operationele kwesties, zoals gebieden
van politieservice. Er zijn drie sleuteltypes van informatie die misdaadanalisten gebruiken:
sociodemografisch (persoonlijke kenmerken van individuen en groepen: ras, inkomen, leeftijd),
ruimtelijk (maps) en tijd (langetermijntrends van criminaliteit en wanorde etc. over verschillende
jaren/seizoen/dagen van de week).
Hoe een analytische functie op negen manieren voordeel biedt aan wethandhavingsinstanties:
1) Helpt bij het oplossen van criminele onderzoeken.
2) Verhoogt de kans om criminelen te vervolgen.
3) Ondersteunt de chief executive (president) en missie van agentschap.
4) Informeert wetshandhavingsfunctionarissen pro-actief over criminaliteitstrends en ontwikkelt
dreigement, kwetsbaarheid en risicobeoordeling.
5) Traint politie en ander intelligence personeel.
1
,6) Assisteert in ontwikkeling van databases op computer die informatie en intelligence organiseren.
7) Bevordert betekenisvolle relaties met ander wethandhavingspersoneel.
8) Zorgt voor naleving van lokale, statelijke, stam, en federale wetten en reguleringen.
9) Biedt ondersteuning aan fusiecentra.
Definities van GIS en crime mapping
Sinds jaren ‘1990 veel uitgebreider en betere manieren van misdaadanalyse met behulp van crime
mapping, door verbeteringen in technologie, software, etc. Tegenwoordig gebruikt elke
misdaadanalist een mapping programma om ruimtelijke aard van criminaliteit te visualiseren.
Een geografisch informatie systeem (GIS) is een combinatie van softwaretools die de misdaadanalist
in staat stelt criminaliteit op veel verschillende manieren in kaart te brengen; van een simpele
puntenkaart tot een driedimensionale visualisatie van ruimtelijke of temporele (over tijd) data. Voor
de doelen van het boek is definitie van GIS: “Een set computergebaseerde tools die de gebruiker in
staat stelt om geografische data en data in tabelvorm te wijzigen, visualiseren, ondervragen en
analyseren.”
Definitie van crime mapping: “Het proces van het gebruiken van een geografisch informatiesysteem
om ruimtelijke analyse van criminaliteit en wanorde problemen alsook andere politiegerelateerde
zaken uit te voeren.” Verklaren/verduidelijken waar verschillende soorten criminaliteit en andere
soorten incidenten gebeuren, is één van de vele belangrijke functies van misdaadanalyse. Omdat crime
mapping unieke software en methode gebruikt, doen veel mensen vaak alsof het iets anders is dan
misdaadanalyse; in werkelijkheid is crime mapping echter ‘gewoon’ een techniek die gebruikt wordt
met andere technieken bij misdaadanalyse. Crime mapping dient drie hoofdfuncties binnen
misdaadanalyse:
1) Het faciliteert visuele en statistische analyses van ruimtelijke aard van criminaliteit en andere
soorten gebeurtenissen.
2) Het staat analisten toe om ongelijksoortige databronnen gebaseerd op algemene geografische
variabelen aan elkaar te koppelen.
3) Het levert maps die helpen om resultaten van analyses te communiceren.
Geschiedenis van misdaadanalyse
Misdaadanalyse als discipline begon met eerste moderne politie, die in Londen in vroege 19e eeuw
begon. Dit is wel opmerkelijk, omdat het hoofddoel van misdaadanalyse is om de politie te assisteren.
Door de Metropolitan Police Wet, geslaagd in jaren ‘1820, regelde Engeland ongeveer 1000 man om
Londense politie te vormen. In 1842 begonnen ze een detective bureau, die als verantwoordelijkheid
had criminaliteitspatronen te identificeren om te helpen criminaliteit op te lossen. Hoewel veel grote
steden in VS politieafdelingen oprichtten in midden jaren ‘1850, belemmerden corruptie en gebrek
aan organisatie en technologie hen van het systematisch uitvoeren van misdaadanalyse. Eerste
misdaadanalyse was in vroege jaren ‘1900 door Vollmer; hij moedigde gebruik van pin mapping en
formatie van patrouillewijken gebaseerd op hoeveelheid criminaliteit aan. Wilson werkte met Vollmer.
Hij creëerde geavanceerde trainingprogramma’s voor officieren en was de eerste die de term
misdaadanalyse noemde en definieerde (in zijn boek). In de vierde editie daarvan maakten Wilson en
McLaren (1977) onderscheid tussen ‘operations’ analyse en ‘crime’ analyse. Ze beweren dat
misdaadanalyse het ‘proces van identificatie van criminaliteitstrends en -patronen door statistische
behandeling van informatie en door onderzoek van actuele onderzoeksrapporten’ is.
De 1968 Omnibus Crime Control and Safe Streets Act bracht verhoogd bewustzijn mee van gebruik van
analyse en evaluatie in policing door de jaren ‘1970 heen. In midden- en late jaren ‘1970 legden
academici nadruk op belang van kenmerken van criminele gebeurtenissen, zoals locaties en
geografische analyse van criminaliteit. In late jaren ‘1970 suggereerde Goldstein andere focus:
2
,‘problem-oriented policing’. Dit zorgde voor verschuiving van administratieve en politieke zorgen naar
nadruk op aanpakken van criminaliteit en wanorde problemen. In 1979 werd Commission on
Accreditation for Law Enforcement Agencies (CALEA) opgericht. Om CALEA accreditatie te krijgen,
moest politie misdaadanalyse bekwaamheden hebben. In 1982 werd Colorado Crime Analysis
Association opgericht, dat bestond uit actieve groep professionals die profiteerden van het delen van
hulpmiddelen en technieken. In 1989 werd California Crime Analysis Association opgericht, dat
tegenwoordig grootste misdaadanalyse organisatie van VS is. De International Association of Crime
Analysts (IACA) is in 1990 opgericht door kleine groep van gevestigde analisten uit Colorado, Texas,
Oklahoma, Georgia, Missouri en Ontario. In midden jaren ‘1990 groeide discipline van misdaadanalyse
langzaam in VS. In 1990 specificeerde Goldstein verder in zijn boek Problem-Oriented Policing
specifieke rol van misdaadanalisten (die hij beschreef in artikel in 1979). Hierbij legde hij nadruk op
belang van politie om data en onderzoek te gebruiken om problemen te identificeren, onderliggende
oorzaken te begrijpen en criminaliteitspreventiepogramma’s te evalueren. Later groeide het weer,
doordat politie misdaadanalyse en crime mapping in haar focus had en community policing.
Geschiedenis van crime mapping
In 1800 onderzochten onderzoekers al niveaus van criminaliteit in verschillende gebieden en relatie
van deze niveaus met sociologische factoren, zoals socio-economische status. In deze periode
gebruikte ook Quételet maps om correlaties tussen criminaliteit en transportroutes, opleidingsniveau
en etnische en culturele variaties te onderzoeken. In VS begon gebruik van crime mapping iets later
dan in Europa. Eerste ruimtelijke analyse van criminaliteit in VS was uitgevoerd in jaren ‘1920 en ‘1930
door stedelijke sociologen in Chicago (Shaw & McKay). In late jaren ‘1960 begonnen wetenschappers
ruimtelijke analyse van criminaliteit uit te voeren met behulp van grote computersystemen. Van late
jaren ‘1960 tot vroege jaren ‘1980 verschoof focus van groep onderzoekers van studie van criminaliteit
van dader richting criminele gebeurtenis en context (incl. psychische en sociale omgeving die
gelegenheden voor criminaliteit creëren). In vroege jaren ‘1980 maakte nieuwe technologie
geografische informatie systemen toegankelijker en experimenteerde men met crime mapping in
dagelijks werk. In vroege tot midden jaren ‘1990 zorgden verbeteringen in computertechnologie en
politie data systemen ervoor dat elektronische crime mapping veel praktischer tool werd voor politie
en onderzoekers. GIS software kwam beschikbaar voor computers en die konden steeds grotere data
verwerken. In 1993 werd computer crime mapping workshop gegeven in Chicago; dit was één van de
eerste inspanningen om beoefenaars en onderzoekers samen te brengen om crime mapping te
bediscussiëren. Gedurende midden jaren ‘1990 moedigde overheid (door vicepresident Al Gore)
technologie en methoden voor crime mapping erg aan. Politie ontving veel geld van overheid hiervoor.
Belangrijke invloed op gebruik van crime mapping in policing was Compstat; data- en mapping-
aangedreven politie management strategie dat door New York City Police Department in 1994 bedacht
was en door vele anderen werd overgenomen in VS. Politie gebruikt crime mapping software en
analyse (Compstat dus) in wekelijkse vergaderingen om lokale patronen van criminaliteit te begrijpen.
Onderzoek m.b.t. misdaadanalyse en crime mapping: van 2000 tot nu
Bijna elke politie heeft sinds 2000 misdaadanalist in dienst. Hoe groter het agentschap, hoe groter de
kans dat er een / meerdere misdaadanalisten in dienst zijn. Tegenwoordig is discipline van
misdaadanalyse met crime mapping erkend als belangrijk door overheid, policing, etc. Toch wordt het
nog steeds ontwikkeld. Veel politie in VS gebruikt misdaadanalyse nog niet in zijn volledige potentieel.
Misdaadanalyse als loopbaan
Misdaadanalisten moeten allerlei soorten kennis hebben. Politie heeft verschillende soorten posities
voor misdaadanalisten. Sommigen hebben slechts één misdaadanalist in dienst, terwijl anderen er
3
,verschillende hebben die functioneren in een crime analysis unit (CAU). Misdaadanalyse-gerelateerde
posities en hun rollen in CAUs:
• Internen/stagiaires/vrijwilligers
In jaren ‘1970 en ‘1980 heeft veel politie vrijwilligers ingehuurd voor misdaadanalyse, omdat
professionals er nog niet echt beschikbaar waren of politie hiervoor middelen niet had.
Tegenwoordig gebruikt men vrijwilligers en stagiaires/internen om misdaadanalyse bronnen en
productiviteit te ondersteunen en/of te verbeteren. Vrijwilligers zijn mensen die voor politie
werken zonder betaald te krijgen (studenten of gepensioneerden). Internen/stagiairs zijn niet-
afgestudeerden of afgestudeerden die werken bij politie om praktische werkervaring /
schoolpunten te verkrijgen.
• Misdaadanalyse assistent of technicus
Deze persoon is administratieve ondersteuningspersoon die telefoon opneemt, gegevensinvoer
uitvoert, kopieën maakt, simpele gestandaardiseerde rapporten produceert en allerlei andere
administratieve dingen in CAU doet. Ze kunnen hoger opklimmen in CAU als ze meer opleiding en
ervaring opdoen.
• Entry-level crime analist
Voeren relatief routinematige misdaadanalyse taken uit, omdat ze nieuw zijn in het veld en weinig
ervaring hebben.
• Ervaren misdaadanalist
Kan deel uitmaken van structuur van CAU of kan solo beoefenaar zijn van misdaadanalyse bij
politie.
• Specialiteit misdaadanalist
Deze persoon wordt ingehuurd om bijzonder/bepaald type van misdaadanalyse uit te voeren.
- Tactische misdaadanalist: voert alleen tactische misdaadanalyses uit en produceert geen lange
termijn rapporten of statistieken.
- Probleem analist: voert analyses uit in context van lange termijn problemen te begrijpen.
- Seksuele criminaliteit analist: voert tactische, strategische en administratieve misdaadanalyses
uit die te maken hebben met seksuele misdaden en hij werkt nauw samen met detectives.
- Schoolveiligheid analist: voert analyses uit m.b.t. veiligheid in en rond scholen.
- Recidivisten analist: diepgaande analyses over criminele achtergronden van chronische
misdadigers. Zij kunnen intelligence-led policing ondersteunen (zie H3).
- Geografisch informatie systeem analist: voert ruimtelijke analyses van criminaliteit en
verschillende soorten politie activiteit uit.
• Misdaadanalyse supervisor
Begeleiden/controleren van misdaadanalyse unit.
• Ingebedde criminoloog
Werkt binnen politie (niet met) als onafhankelijke partij, met kennis van criminologie, analyse,
statistiek en veel meer.
Het ontwikkelen en verbeteren van een misdaadanalyse eenheid
Een strategisch plan voor elk soort organisatie, divisie of unit zet de hoofdlijnen neer van strategieën
en richting, verwachtingen, hoe het werk gedaan moet worden en met welke bronnen, etc. Als je
nieuwe CAU wilt ontwikkelen of er een wilt verbeteren, is een strategisch plan van belang omdat het
formeel mechanisme is dat functie en doel van CAU in specifieke agency beschrijft. Over het algemeen
moet strategisch plan voor CAU ontwikkeld worden in lijn met strategische doelen van agency, moet
het specifieke korte en lange termijn doelen bevatten voor CAU zelf, moet het realistisch zijn in termen
van verdelen van bronnen (personeel capaciteiten, tijd, etc.) en moet het toekomstbehoeften
beschrijven en gebieden van werk van CAU beschrijven.
4
,Uitdagingen en de toekomst van misdaadanalyse
• Het vermogen van relevante training en opleiding.
• Het vermogen van data die adequaat is in zowel kwantiteit als kwaliteit.
• Het effectieve gebruik van misdaadanalyse producten door de politie.
• Het vermogen om te communiceren met andere misdaadanalisten in aansluitende jurisdicties.
Hoofdstuk 2 Boba Santos: Theoretische fundering van misdaadanalyse
Milieucriminologie
Milieucriminologie verschilt van traditionele criminologische theorieën omdat het niet probeert om
hoofdoorzaken van criminaliteit en waarom mensen crimineel worden probeert te verklaren. Het
focust in plaats daarvan op verschillende aspecten van settingen waarin criminaliteit plaatsvindt. Een
setting is een locatie voor herhaald gebruik, voor een bepaalde activiteit, op bekende tijden. In deze
specifieke settingen creëert routinegedrag mogelijkheden voor criminaliteit om op systematische
manier plaats te vinden. Sommige settingen bevatten meer mogelijkheden voor criminaliteit dan
anderen en deze theorieën van milieucriminologie helpen ons om te begrijpen hoe deze
mogelijkheden gecreëerd zijn en vervolgens samen clusteren. Doel van milieucriminologie is niet om
te verklaren waarom bepaalde dader een bepaalde misdaad begaat, maar om verschillende aspecten
van criminele gebeurtenis te begrijpen om patronen van gedrag te identificeren en omgevingsfactoren
die gelegenheden creëren voor criminaliteit.
Kern van theorieën die misdaadanalyse en policing assisteren bij het begrijpen van crime settingen, is
het concept van probleem analyse triangel/crime triangle: criminaliteit vindt plaats als dader en
slachtoffer of doel (zoals voertuig, bezit, gebouw) samenkomen op bepaalde plaats op bepaalde tijd.
Hoewel deze elementen noodzakelijk zijn voor criminaliteit, betekent het niet dat criminaliteit elke
keer plaatsvindt als deze elementen gezamenlijk voorkomen.
Guardians zijn mensen die mogelijkheid hebben om
slachtoffers/doelen te beschermen door over hen te waken
of ze te verwijderen van bepaalde settingen (bijv. buren die
op elkaars huizen letten).
Managers zijn mensen die verantwoordelijk zijn voor
plaatsen, zoals winkels en hotels.
Handlers zijn mensen die de potentiële daders kennen en in
posities verkeren die hen in staat stellen potentiële daders
acties te monitoren/controleren (bijv. ouders / vrienden).
Belangrijk aspect van guardians, managers en handlers is dat
ze de mogelijkheid hebben om zowel gelegenheden te
ontmoedigen of verminderen als gelegenheden aan te
moedigen of te vergroten.
Aan deze triangel zijn drie theorieën verbonden die handig zijn voor misdaadanalisten om te begrijpen
en te anticiperen op hoe daders keuzes maken m.b.t. plegen van criminaliteit en hoe slachtoffers en
daders samenkomen op bepaalde tijdstippen op bepaalde plekken door hun routinematige gedrag. Ze
leveren inzichten in patronen van gedrag op individueel niveau (rationele keuze theorie), sociale
interactie niveau (crime patroon theorie) en maatschappelijke niveau (routine activiteiten theorie).
5
,1) Rationele keuze theorie (individueel niveau)
Als iemand een bepaalde gelegenheid krijgt, zal hij criminaliteit plegen als de baten de kosten
overtreffen (als het risico om gepakt te worden kleiner is dan wat het oplevert).
Deze theorie suggereert dat individuen besluiten geen misdaden te begaan als de risico’s te hoog
zijn en de beloningen niet voldoende zijn. Deze theorie is nuttig voor misdaadanalyse en policing
wegens het belang van bepalen waarom misdadigers besluiten om bepaalde misdaden
systematisch te plegen. Het is belangrijk om patronen van gedrag te begrijpen. Men kan op deze
manier maatregelen nemen die gelegenheden kunnen wijzigen en risico’s om gepakt te worden te
laten toenemen.
2) Misdaadpatroontheorie (sociale interactie niveau)
Probeert te begrijpen hoe mensen samenkomen op bepaalde plaats en tijd binnen crime settingen.
Criminaliteit vindt vooral plaats in gebieden waar activiteit ruimte van potentiële daders
overlappen met activiteit ruimte van potentiële slachtoffers/doelen. Daders plegen hun daden
vaak op plekken die zij goed kennen. Deze theorie biedt een gestructureerde manier voor
misdaadanalisten om patronen van gedrag te zien en te onderzoeken.
3) Routine activiteiten theorie (maatschappelijke niveau)
Focust op hoe gelegenheden voor criminaliteit veranderen gebaseerd
op veranderingen in gedrag op maatschappelijk niveau. Belangrijke
verandering in routine activiteiten is gebruik van smartphones.
Hierdoor zijn meer mogelijkheden gekomen voor
computergerelateerde misdaden zoals identiteitsdiefstal, diefstal van
telefoon, distributie van pornografisch materiaal, etc.
Misdaadanalisten die vanuit dit perspectief werken, stellen vragen
over algemene patronen van gedrag en impact van zulke patronen op
gelegenheden van criminaliteit.
Wet van misdaadconcentratie
Criminaliteitsreductie die focust op de plaats zijn meer effectief dan die focussen op mensen. In 2014
ontwierp Weisburd nieuwe criminologische wet ‘the law of crime concentration’. Dit houdt in dat we
niet alleen weten dat criminaliteit clustert op bepaalde plaatsen, maar dat deze clusters nauw
omschreven kunnen worden en stabiel en voorspelbaar zijn over tijd. Daders zijn mobiel en bewegen
om hun daden te plegen, maar plaatsen bewegen niet en routine gedrag en doelen van plaatsen zijn
ook stabiel. Dus: analyseren, begrijpen en reageren op criminaliteit op plaats is de meest belovende
strategie voor politieafdelingen en dus voor misdaadanalisten.
Herhaalde victimisatie, in de buurt van herhalingen en de 80/20 regel
Herhaalde victimisatie is de herhaling van criminaliteit op dezelfde plaatsen of tegen dezelfde mensen.
Mensen en plaatsen die in het verleden slachtoffer zijn geworden, hebben een hogere kans om
opnieuw slachtoffer te worden dan mensen en plaatsen die nog nooit slachtoffer zijn geworden.
Verwijzend naar de law of crime concentration; het komt door herhaalde victimisatie van plaatsen dat
clusters van criminaliteit zijn gevestigd. Hierdoor heeft misdaadanalist gelegenheid om
gemeenschappelijke kenmerken tussen criminele gebeurtenissen te identificeren en te begrijpen
waarom criminaliteit plaatsvindt in bepaalde setting of jegens specifieke groep. Herhaalde victimisatie
wordt opgedeeld in de volgende vier typen:
1) Echte herhalingsslachtoffers: precies dezelfde individuen/plaatsen die eerder slachtoffer zijn
geworden (bijv. mensen die in hetzelfde huis wonen en voor tweede keer inbraak meemaken).
2) In de buurt van slachtoffers: slachtoffers of doelen die fysiek dichtbij originele slachtoffer staan
en kenmerken delen (bijv. inbraak in huizen die dezelfde sloten hebben).
6
,3) Virtuele herhalingen: slachtoffers of doelen die virtueel identiek zijn aan originele slachtoffer en
sommige kenmerken delen (bijv. Mediamarkt die in verschillende steden slachtoffer wordt;
dezelfde winkelindeling, producten, etc.).
4) Chronische slachtoffers: individuen die over de tijd herhaaldelijk slachtoffer worden van
verschillende daders van verschillende soorten delicten = multiple victimization.
Herhaalde victimisatie is ook gerelateerd aan andere manieren waarop criminaliteit clustert:
• Herhalende overtreders: mensen die verschillende criminaliteit plegen. Dit kunnen mensen zijn
die gespecialiseerd zijn in één delict of meerdere soorten delicten plegen.
• Hot spots: gebieden die lijden onder proportioneel hoge hoeveelheid criminaliteit. Dit kan gebied
zijn dat lijdt onder één soort criminaliteit of verschillende soorten.
• Risicovolle faciliteiten: locaties die disproportionele hoeveelheid criminaliteit aantrekken of
genereren ( winkelcentrum, bars, fast food restaurants).
• Hot products: om hot te zijn, moet het product camoufleerbaar, verwijderbaar, beschikbaar,
waardevol en aangenaam zijn (kostbaar metaal als goud, smartphones, etc.).
Near repeat victimization: Clusters van near repeat crimes zijn geïdentificeerd door misdaadanalisten
als patronen om politie in hun tactische reacties te assisteren. Bijv. huis naast een huis waar is
ingebroken, heeft grotere kans om ook slachtoffer te worden. Implicaties van near repeat onderzoek
voor misdaadanalisten zijn:
1) Misdaadanalisten moeten kijken naar additionele incidenten in zelfde gebied meteen nadat een
inbraak plaatsvindt.
2) Misdaadanalisten moeten kijken naar clusters van korte termijn criminaliteit binnen lange termijn
clusters, maar ook in de rest van het rechtsgebied.
3) Misdaadanalisten zouden moeten overwegen dat dezelfde dader de misdaden binnen cluster van
near repeats pleegt.
80/20 regel (ook wel Pareto principe genoemd) is een ander belangrijk concept dat gerelateerd is aan
herhaald slachtofferschap. Dit houdt in dat 80% van sommige soorten resultaten het resultaat zijn van
slechts 20% van de gerelateerde oorzaken. Een groot deel van de daders laten herhaaldelijk smalle
proportie van mensen en plaatsen doelwit zijn. De getallen 80 en 20 worden alleen gebruikt om grote
en kleine hoeveelheden te representeren; daadwerkelijke proporties veranderen in elke analyse,
afhankelijk van soort activiteit en natuur van maatschappij waarin het gebeurt. De 80/20 regel
suggereert dat door de kleine proportie van gebieden, slachtoffers en daders waar een grote
hoeveelheid activiteit geconcentreerd is te identificeren, de politie het meest kan halen uit haar
criminaliteitspreventie inspanningen.
Situationele criminaliteitspreventie
Is begonnen in jaren ‘1980 in Engeland. Is gebaseerd op concepten van milieucriminologie (waarom
criminaliteit plaatsvindt in specifieke settingen). Clarke presenteerde in 1980 eerste systeem om
technieken te classificeren die mensen en maatschappijen kunnen gebruiken om gelegenheden voor
criminaliteit te reduceren, gebaseerd op problem analysis triangle en theorieën die al in boek aan bod
zijn gekomen. Cornish en Clarke hebben classificatiesysteem in 2003 geüpdatet.
Categorieën van technieken:
• Criminaliteit voorkomen door waargenomen inspanning van overtreder te verhogen.
- Target hardening (speciale sloten)
- Controle over toegang tot faciliteiten (aantal toegangswegen verminderen)
7
, - Uitgangen screenen (elektronische merchandise-tags, ticket voor uitgang vereisen)
- Daders afleiden (straten sluiten)
- Controleren van tools / wapens
• Risico’s verhogen (laat de dader twee keer denken omdat er mogelijkheid is gepakt te worden)
- Bewaking uitbreiden (buurtwacht, niet alleen lopen)
- Het steunen van natuurlijke bewaking (straatverlichting verbeteren)
- Anonimiteit reduceren (taxichauffeurs vereisen identificatie te tonen)
- Gebruik maken van plaatselijke managers
- Formele bewaking gebruiken (inbraakalarmen en camera’s installeren)
• Beloningen verminderen
- Targets verbergen (auto in garage i.p.v. op straat)
- Verwijderen van targets (maximaal 50 euro cash in winkel laten)
- Bezit identificeren (vergunning voor fietsen, auto identificatie nummer in auto-onderdelen
graveren)
- Ontwrichten van markten
- Ontkennen van voordelen (inkt tags op kleding)
• Provocatie/prikkel verminderen
- Frustraties en stress verminderen (comfortabele stoelen, muziek)
- Geschillen vermijden (minder druk in bars)
- Emotionele arousal (minder drank in bar)
- Groepsdruk neutraliseren
- Het ontmoedigen van imitatie (vandalisme schade snel herstellen)
• Het wegnemen van excuses
- Regels opstellen
- Instructies posten (no parking, private property)
- Alert maken op bewustzijn (‘winkeldiefstal is stelen’)
- Bijstaan van compliance (vuilnisbakken neerzetten in publieke ruimte)
- Drugs en alcohol beheren (weigeren om alcohol aan dronken mensen te serveren)
Verplaatsing en diffusie van voordelen
Displacement: criminaliteitsverschijnsel kan veranderen doordat het naar andere tijd of plaats
verplaatst is of kan andere vorm aannemen. Het probleem kan ook veranderen door geëlimineerd te
8
, worden (deels of geheel). In sommige gevallen wordt een bepaalde criminele activiteit geëlimineerd
en deze actie heeft ook effect op andere vormen van criminaliteit (als prostitutie geëlimineerd is uit
een gebied, zullen verkeersproblemen en aanvallen op vrouwen ook verminderen). Dit wordt diffusion
of benefits genoemd.
Verplaatsing gebeurt als criminaliteit of andere typen van activiteit verschuiven naar andere vormen,
tijden en locaties in plaats van geëlimineerd te worden. Misdaadanalisten moeten vier soorten
displacement in aanmerking nemen:
1) Spatial displacement: verschuiving van activiteit van targets in het ene gebied naar die in een
ander gebied (als politie prostitutie in een gebied adresseert, verschuift de activiteit naar ander
gebied van de stad).
2) Temporal displacement: verschuiving van activiteit van de ene naar de andere tijd (tijdstip van de
dag, week, seizoen, jaar: als politie patrouilleert tussen 8 en 10 omdat ze hangjongeren willen
traceren, zullen zij op een ander tijdstip gaan rondhangen).
3) Target displacement: verschuiving van keuze van een slachtoffer of target naar een meer
kwetsbaar slachtoffer of target. Als place manager een bepaald type target lastiger maakt, zullen
daders op andere soorten targets focussen.
4) Tactical displacement: verschuiving van tactieken door daders. Dit kan gebeuren als daders er
achter komen dat hun gebruikelijke methoden niet meer werken of als ze meer zelfverzekerd en
roekeloos worden in het plegen van criminaliteit (bijv. man die zichzelf blootgaf aan vrouwen, gaat
ze vervolgens betasten).
Als doelgerichte problemen / targets succesvol geëlimineerd worden, worden andere problemen ook
vaak geëlimineerd: diffusion of benefits.
Analisten kunnen crime mapping gebruiken om vast te stellen of criminaliteit ruimtelijk verplaatst is
en of er diffusie van voordelen plaatsgevonden heeft als gevolg van bepaalde criminaliteitspreventie-
inspanning of verandering in gelegenheden voor criminaliteit.
Gelegenheid
Felson en Clarke geven 10 belangrijke punten die gerelateerd zijn aan gelegenheid en criminaliteit:
1) Gelegenheden spelen een rol bij het veroorzaken van alle misdaden.
2) Criminaliteitsgelegenheden zijn zeer specifiek.
3) Criminaliteitsgelegenheden zijn geconcentreerd in tijd en plaats.
4) Criminaliteitsgelegenheden hangen af van dagelijkse bewegingen en activiteiten.
5) De ene misdaad creëert gelegenheden voor de ander.
6) Sommige producten bieden meer verleidelijke criminaliteitsgelegenheden dan anderen.
7) Sociale en technologische veranderingen produceren nieuwe criminaliteitsgelegenheden.
8) Criminaliteit kan voorkomen worden door reductie van gelegenheden.
9) Reduceren van gelegenheden resulteert gewoonlijk niet in verplaatsing van criminaliteit.
10) Gerichte reductie van gelegenheden kunnen bredere dalingen in criminaliteit veroorzaken.
Hoofdstuk 3 Boba Santos: Evidence-based policing en de rol van misdaadanalyse
Onderzoek naar misdaadanalyse en criminaliteitsreductie
Zorgt misdaadanalyse voor criminaliteitsreductie? Dit is niet onderzocht m.b.t. causaal verband. Twee
studies gaven aan dat er verband is tussen misdaadanalyse en ophelderingspercentage, maar er is geen
9
