Hoorcollege 3.01 Weefselherstel
Lees vooraf uit het boek dynamiek van het menselijk bindweefsel paragraaf 10.1,
10.2, 10.3, 10.4 tot 10.4.2, 10.4.3, 10.5 en 10.5.4
ontstekingsreactie
weefselherstel
1. Ontstekingsreactie
2. Proliferatiefase
3. Organisatie- of remodelleringsfase
Allereerst ontstekingsreactie. Daarna de volgende proliferatiefase waarin heel veel
weefsel geprolifireerd/ontwikkeld wordt. En als laatste de organisatie wordt bepaald,
de remodelleringsfase genoemd. Dus stel. Je hebt een huidverwonding Dan zul je dus
zien dat bijvoorbeeld je vinger tussen de deur gehad dat die vinger rood wordt. Niet
meer buigt, zijn allemaal facetten van ontstekingsreactie er kan weefsel beschadigd.
Zijn bij een vinger tussen de deur kan het onderhuids zijn er kan ook zijn dat je je
perongelijk snijd dat daardoor letsel in de huid Stel, je hebt dus zo'n open wond, dan
moeten er heel veel nieuwe bindweefselcellen en bloedvaatjes aangemaakt worden
om. die wond langzamerhand te laten dichtgroeien dit gebeurt tijdens de
proliferatiefase en vervolgens als alle rotzooi opgeruimd is in de wond door middel
van ontstekingsreactie en Er is jong bindweefsel aangebracht dat goed doorbloed is
tijdens de proliferatiefase dan vind de organisatie – of remodelleringsfase plaats
waarin het weefsel weer gaat lijken op de oude vorm. Oude structuur dus daar moet
van alles geremoduleerd/aangepast worden. Georganiseerd het bindweefsel, het
littekentje dat bindweefsel moet in de juiste richting
aangelegd worden. De vezels bindweefsel zal gaan verkorten
en waardoor het littekentje wat kleiner wordt. Ook steeds
sterker en dat gebeurt tijdens die organisatie of
remodelleringsfase.
Lagen in de afweer
1. Fysieke barrière
2. Niet specifieke barrière
3. Specifieke afweer
De lagen in de afweer, We hebben daar 3 lagen. De buitenste laag is de fysieke
barrière. Zoals de huid prima barrière om micro organismes tegen te houden dan
Vervolgens hebben we dit niet specifieke afweer, oftewel, de afweer is hetzelfde bij
een weefselbeschadiging. De hoogte van de hoofdhuid Als de hoogte van een teen is
dat standaard reactie die niet specifiek afweert en Dat is. Sprekend ontstekingsreactie
en als laatste hebben we de specifieke afweer. Specifieke afweer en dan is de afweer
gericht op een bepaalde. lichaamsvreemde stof. Dan hebben we ook een antigenen.
Antigene kant bijvoorbeeld een micro organisme zijn zoals een bacterie of virus of de
schimmel, waarbij er bijvoorbeeld antistoffen worden gericht op een bepaalde
vreemde indringer. Specifieke afweer.
,1. Fysieke barrières: huid en slijmvliezen
Het epitheel is de barrière met als extra bescherming bijv.
talg, slijm, trilharen en maagsap
De fysieke barrières van ons lichaam bestaan uit de huid en de
slijmvliezen. De huid is opgebouwd uit verschillende lagen: de
opperhuid (epidermis), de lederhuid (dermis) en de onderhuid
(hypodermis). Deze lagen bieden een sterke bescherming tegen het
binnendringen van micro-organismen. Naast de opbouw van de
huid heeft de talgklier, die via de haarschacht in contact komt
met de huid, een belangrijke rol. De talg die door deze klieren
wordt geproduceerd, vormt een vetachtige laag op de huid die
ook antimicrobiële eigenschappen heeft en helpt bij het
bestrijden van schadelijke micro-organismen.
Bij de slijmvliezen, ook wel mucosa genoemd, kunnen we
verschillende locaties in het lichaam onderscheiden, zoals het
slijmvlies in de neus, mond, keel, luchtpijp, bronchiën, slokdarm en dunne darm. Deze
slijmvliezen bieden eveneens bescherming tegen het binnendringen van micro-
organismen. Daarnaast produceren klieren in het lichaam verschillende stoffen die
bijdragen aan onze afweer. Een voorbeeld hiervan is het zure maagsap in de maag,
dat in staat is om veel bacteriën te doden.
2. Aspecifieke afweer
Weefselschade:
- Leidt tot een ontsteking (= lokale reactie op weefselbeschadiging)
meer bloedtoevoer en vochtuittreding uit de bloedvaten
o Alarmstoffen komen vrij: ontstekingsmediatoren, bijv.
interleukinen, histamine, prostangladinen
o Daarna kruipen witte bloedcellen (o.a. monocyten) door
bloedvatwand en eten kapotte en vreemde bestanddelen op
(fagocytose)
De reactie op weefselschade is altijd hetzelfde en wordt gekarakteriseerd door een
ontstekingsreactie. Deze schade leidt tot een toename van de doorbloeding van het
aangetaste gebied, waardoor er extra vocht uit de bloedvaten lekt. Tijdens een
ontstekingsreactie komen er verschillende actieve stoffen vrij, die we
ontstekingsmediatoren noemen. Deze mediatoren fungeren als alarmstoffen en zetten
de ontstekingsreactie verder in gang.
De ontstekingsmediatoren hebben niet alleen invloed op de bloedvaten, maar ook op
andere actieve cellen die naar het ontstekingsgebied worden aangetrokken. Deze
cellen produceren stoffen die de ontstekingsreactie verder intensiveren en helpen bij
het opruimen van weefselbeschadiging en binnengedrongen micro-organismen.
Naast de ontstekingsmediatoren worden verschillende witte bloedcellen, ook wel
verdedigingscellen genoemd, naar het ontstekingsgebied aangetrokken. Dit gebeurt
onder invloed van de actieve stoffen die door de mediatoren worden vrijgegeven. De
, witte bloedcellen verlaten de bloedbaan en migreren tussen de cellen door naar het
ontstekingsgebied.
Vele van deze witte bloedcellen zijn in staat tot fagocytose, wat betekent dat ze in
staat zijn om beschadigde lichaamsdelen en bijvoorbeeld bacteriën op te nemen. Ze
doen dit door een deel van hun celmembraan om het doornemen en het vervolgens in
de cel te internaliseren. Eenmaal binnen de cel smelten deze bacteriën en kapotte
lichaamsbestanddelen samen met enzymen, waardoor ze geleidelijk kunnen worden
afgebroken en verteerd.
3. Specifieke afweer
Werkt maar tegen één micro-organisme (antigeen) middel antilichamen en
gespecialiseerde cellen (lymfocyten)
De specifieke afweer vormt de derde laag van de immunologische verdediging en is
gericht op specifieke micro-organismen, oftewel bepaalde antigenen, die als
lichaamsvreemd worden beschouwd. Deze afweerreactie omvat niet alleen de
productie van antilichamen, maar ook de inzet van gespecialiseerde cellen die actief
de strijd aangaan met deze micro-organismen om ze onschadelijk te maken. Dit
gebeurt voornamelijk door lymfocyten, een type witte bloedcel dat verschillende
functies heeft in de immuunrespons. De samenwerking van antistoffen en lymfocyten
is cruciaal voor een effectieve en gerichte afweer tegen infecties.
Oorzaken van de ontstekingsreactie
Oorzaak weefselschade:
- Fysische prikkels (thermisch, chemisch, mechanisch)
- Binnendringend micro – organisme (bijv. bacterie, virus)
- Auto – immuunreactie
Laten we terugkeren naar de aspecifieke afweer en de
ontstekingsreactie als de standaardreactie op weefselschade.
Ongeacht de oorzaak van de weefselschade, blijft de reactie
steeds hetzelfde. Weefselschade kan worden veroorzaakt door
verschillende factoren, zoals:
1. Fysische prikkels: Dit omvat thermische letsels,
bijvoorbeeld door brandwonden, maar ook mechanische
prikkels, zoals het klemmen van een vinger tussen de deur.
2. Chemische stoffen: Bepaalde chemische stoffen, zoals zuren, kunnen de huid
of andere weefsels beschadigen.
3. Micro-organismen: Infecties kunnen ontstaan als micro-
organismen, zoals bacteriën, virussen of schimmels, zich
ontwikkelen en weefselschade veroorzaken.
Daarnaast kan weefselschade optreden door auto-immuunreacties. Bij
een auto-immuunreactie valt het immuunsysteem onze eigen
lichaamsstructuren aan, omdat deze ten onrechte als 'vreemd' worden
herkend. Een voorbeeld hiervan is een reumatische aandoening. In
sommige gevallen kan het jarenlang goed gaan, totdat een specifiek deel van het
lichaam plotseling als vreemd wordt beschouwd. Op dat moment beginnen
