Une mort très douce – Simone de Beauvoir – Samenvatting
Simone de Beauvoir is op 9 januari 1908 in Parijs geboren en op 14 april 1986 in
Parijs gestorven. Zij studeerde fiolosofie en doceerde dit in Marseille, Rouen en
Parijs tot 1943.
Zij heeft veel werken op haar naam staan, zij schreef romans, een toneelstuk,
reisverslagen en een belangrijk naslagwerk op het gebied van feminisme.
Na de dood van Sartre, heeft zij een deel van hun overvloedige briefwisseling laten
uitgeven. Met hem heeft zij de publicatie van het tijdschrift “Les temps modernes”
verzorgd en aan de inhoud van dit blad tot haar dood op 14 april 1986 heel intensief
meegewerkt.
Het verhaal “Een zachte dood”, is het toegevoegde deel aan haar memoires die vier
delen tellen.
Het boekje is in 1964 verschenen. Het is opgedragen aan haar zus. Het opent met
een gedicht van Dylan Thomas.
, Samenvatting - Een erg zachte dood
Op het moment dat Simone haar papieren bij elkaar zoekt om de volgende dag met
het vliegtuig terug naar huis te kunnen keren, bereikt haar een bericht van Bost, een
heer die in hetzelfde gebouw woont als haar moeder. Hij vertelt per telefoon dat haar
moeder in de badkamer is gevallen en haar dijbeen heeft gebroken. Mevrouw de
Beauvoir is eerst een nacht in het ziekenhuis Boucicaut opgenomen geweest, maar
hij laat haar naar kliniek C brengen, want daar werken, zoals hij beweert, de beste
chirurgen op dit gebied.
Simone, die gaat mijmeren over haar moeder, begrijpt niet dat haar zo’n bruut
ongeluk kan zijn overkomen. Ze heeft toch een sterk hart en een bloeddruk van een
jonge vrouw. Maar toch, haar moeder is 77 jaar en lijdt al vanaf de tijd na de oorlog
aan artrose in haar heupen. Het verergert met het jaar, ondanks kuren en massages.
Zij slaapt ook slecht, terwijl ze 6 aspirines per dag slikt. De laatste drie jaar, vooral
vanaf de vorige winter, ziet ze er slecht uit met paarse kringen rond de ogen, een
spitse neus en gerimpelde wangen. Haar arts, dokter D, toont zich niet ongerust: hij
wijt dit alles aan problemen met de lever en de ingewanden en schrijft medicijnen en
tamarinde-jam voor.
Dan komt Simone thuis en begint een reeks bezoeken aan haar moeder. Zij beschrijft
het ziekteproces en grijpt tevens terug in haar herinnering waardoor langzamerhand
een beeld van haar moeder ontstaat.
Bij het eerste contact is mevrouw de Beauvoir erg verward en verwijt haar dochter
dat zij haar twee maanden niet heeft geschreven, hetgeen Simone weerlegt. Is alles
in haar hoofd vaag door de val of is een kleine hersenbloeding misschien de reden
van haar val? Mevrouw de Beauvoir is heel dankbaar voor de hulp die Bost en Olga
haar geboden hebben na het ongeluk.
Ook de zus van Simone, die in de Elzas woont en waar mevrouw de Beauvoir nog
twee weken heeft gelogeerd, is door Bost gewaarschuwd. Tien dagen vóór de val
heeft Francine Diato Poupette, zo heet Simone’s zus, ingeseind dat zij haar moeder
in slechte conditie vond. Hierop is Poupette met haar moeder naar een röntgenoloog
gegaan. Haar arts deelt daarna als uitslag mee dat er niets is om zich ongerust te
maken: ze moet beter eten.
Professor B., die mevrouw de Beauvoir de eerste avond in de kliniek komt opzoeken,
is verbaasd te vernemen dat zij darmproblemen heeft. Hij heeft van het ziekenhuis
slechts over de breuk in het dijbeen gehoord. De artsen zeggen dat die met rust wel
genezen zal en zij het leven van vroeger wel zal kunnen hervatten. Mevrouw de
Beauvoir wil niet terug naar haar appartement.
Na de dood van dhr. de Beauvoir, die op z’n ouder dag héél zwaarmoedig is, verhuist
zijn vrouw naar een kleine studio in rue Blomet (1942). Zij verkoopt dan een aantal
van haar klassieke meubels, plaatst een divan in de woonkamer, siert de wanden
met schilderijen van Poupette. Zij is blij met haar moderne behuizing, hoewel de
woning weinig licht binnenlaat. Zij is 58 jaar wanneer haar man overlijdt en er is geen
geld. Zij gaat studeren en behaalt een certificaat waarmee zij hulpbibliothecaresse
