Casus
Medische voorgeschiedenis:
● Staaroperatie (2008)
● Hypertensie (2011)
● Humerusfractuur bij collaps (2012)
● Diastolisch hartfalen (2014)
● Urineweginfectie (2020)
● Thoracale wervel fractuur (2021)
● Hartinfarct (2023)
Mw heeft een niet reanimeren beleid, niet insturen mits het een breuk is waaraan mw zonder
operatie kan genezen.
Mw xxxx, is een 93 jarige dame, mw is niet dementerend. Mw woont sinds 1,5 in het
verpleeghuis op een open PG afdeling. Vanwege een Thoracale wervel fractuur, lukt
zelfstandig thuis wonen niet meer.
Mw heeft 3 dochters die regelmatig op bezoek komen, en binnen het verpleeghuis heeft mw
een vast groepje dames waar mw tijden de eetmomenten mee doorbrengt. Mw is verder
over de dag heen op zichzelf in haar appartement.
Mw krijgt in de ochtend ondersteuning bij het aankleden, wassen doet mw zelf. 2x per week
wordt mw ook geholpen met douche. De avondzorg doet mw grotendeels zelfs, wij brengen
mw haar medicatie en smeren mw haar been in.
Een aantal keer per week doet mw mee aan activiteiten zoals Tai Chi, gym en
bloemschikken.
Mw is altijd vriendelijk en goedlachs.
Op 18-11-2024 alarmeert mw in paniek naar mijn pieper. Mw is moeilijk te verstaan maar,
omdat mw nooit klaagt geef ik aan dat ik er zo snel mogelijk aan kom. Bij binnenkomst staat
mw met haar rollator tegen de keuken aangeleund, mw hangt boven de wasbak en geeft
veel schuimend braaksel op.
Ik bel direct mijn collega en vraag of ze met spoed naar de kamer van mw kan komen en de
meetapparatuur mee kan nemen.
Binnen een minuut staat mijn collega er en beginnen we met de metingen.
Mw haar tensie is hoog, zeker de onderdruk en de pols. Terwijl mijn collega mw gerust
probeert te stellen ga ik verder met de metingen. De overige metingen zijn op mw haar
ademhaling na eigenlijk niet afwijkend. Toch had ik direct het vermoeden van een infarct, ik
wist dat mw haar metingen toen ook niet afwijkend waren maar, de echo van het hart toen
een infarct aangaf.
Na 10 min zakte het braken van het schuim af en werd mw wat rustiger, aanvankelijk
dachten mijn collega en ik dat de paniek situatie voorbij was maar deze werd vrijwel kort
daarna heviger. Het braken van schuim werd erger en mw had stekende pijnen in haar
linkerschouder met uitstraling naar de elleboog, ook een drukkende pijn op de borst gaf mw
aan.
Medische voorgeschiedenis:
● Staaroperatie (2008)
● Hypertensie (2011)
● Humerusfractuur bij collaps (2012)
● Diastolisch hartfalen (2014)
● Urineweginfectie (2020)
● Thoracale wervel fractuur (2021)
● Hartinfarct (2023)
Mw heeft een niet reanimeren beleid, niet insturen mits het een breuk is waaraan mw zonder
operatie kan genezen.
Mw xxxx, is een 93 jarige dame, mw is niet dementerend. Mw woont sinds 1,5 in het
verpleeghuis op een open PG afdeling. Vanwege een Thoracale wervel fractuur, lukt
zelfstandig thuis wonen niet meer.
Mw heeft 3 dochters die regelmatig op bezoek komen, en binnen het verpleeghuis heeft mw
een vast groepje dames waar mw tijden de eetmomenten mee doorbrengt. Mw is verder
over de dag heen op zichzelf in haar appartement.
Mw krijgt in de ochtend ondersteuning bij het aankleden, wassen doet mw zelf. 2x per week
wordt mw ook geholpen met douche. De avondzorg doet mw grotendeels zelfs, wij brengen
mw haar medicatie en smeren mw haar been in.
Een aantal keer per week doet mw mee aan activiteiten zoals Tai Chi, gym en
bloemschikken.
Mw is altijd vriendelijk en goedlachs.
Op 18-11-2024 alarmeert mw in paniek naar mijn pieper. Mw is moeilijk te verstaan maar,
omdat mw nooit klaagt geef ik aan dat ik er zo snel mogelijk aan kom. Bij binnenkomst staat
mw met haar rollator tegen de keuken aangeleund, mw hangt boven de wasbak en geeft
veel schuimend braaksel op.
Ik bel direct mijn collega en vraag of ze met spoed naar de kamer van mw kan komen en de
meetapparatuur mee kan nemen.
Binnen een minuut staat mijn collega er en beginnen we met de metingen.
Mw haar tensie is hoog, zeker de onderdruk en de pols. Terwijl mijn collega mw gerust
probeert te stellen ga ik verder met de metingen. De overige metingen zijn op mw haar
ademhaling na eigenlijk niet afwijkend. Toch had ik direct het vermoeden van een infarct, ik
wist dat mw haar metingen toen ook niet afwijkend waren maar, de echo van het hart toen
een infarct aangaf.
Na 10 min zakte het braken van het schuim af en werd mw wat rustiger, aanvankelijk
dachten mijn collega en ik dat de paniek situatie voorbij was maar deze werd vrijwel kort
daarna heviger. Het braken van schuim werd erger en mw had stekende pijnen in haar
linkerschouder met uitstraling naar de elleboog, ook een drukkende pijn op de borst gaf mw
aan.
