Klein Duimpje - Parodie
Lang geleden was er eens een man, Arthur die samen met zijn vrouw en
zoon, Tom leefden in een boerderij afgezonderd van de buitenwereld, aan de
rand van een bos. Ze waren zo gelukkig, elke dag was net een feest. Tot er
op een dag iets vreselijks gebeurde. We zullen beginnen bij het begin, Arthur
was geboren in een arme familie in een land hier ver vandaan toen op een
dag, zijn ouders het huis uit gingen en nooit meer wederkeerden. Zo kwam hij
terecht op straat en moest daar zien te overleven. Na drie moeilijke jaren op
de rand van de dood te hebben geleefd, werd hij ontvoerd door rovers en met
een toverspreuk gedwongen om voor hen te werken. Om een lang verhaal
kort te maken…hij slaagde er uiteindelijk in om, wanneer de bende erop uit
was, te ontsnappen en een groot deel van hun buit terug te bezorgen aan de
slachtoffers.
De man kon nooit rusten want hij wist dat de roversbende hem zou proberen
op te sporen en hem te vermoorden als wraak. Dat deden ze ook, maar
zonder al te veel succes, want na 12 jaar hadden ze hem nog niet te pakken.
Tijdens zijn reis had Arthur zijn vrouw leren kennen en na een tijdje besloten
ze samen te gaan wonen. Uit voorzorg had Arthur zijn vrouw overhaalt om
ergens afgelegen te gaan wonen, zodat hij zeker was dat niemand hen zou
vinden. Al snel kocht het koppel hun eerste kindje en ze vormden samen de
gelukkigste familie van het land.
Tot die vreselijke dag aanbrak.
Het was een rustige dag als geen ander toen er opeens 3 opeenvolgende
bonken door het huis galmden, er werd op de deur geklopt. Arthur voelde dat
er iets niet klopte, ze kregen immers nooit bezoek. Hij vroeg zijn vrouw om
zich voor de zekerheid samen met Tom te verschuilen op zolder. Arthur sloop
voorzichtig naar de deur, deed deze open en daar stond een oude man,
ergens in de zestig, met een grote zwarte mantel aan en een zwarte
punthoed op, een tovenaar. “Mijn naam is Tazohr”, zei hij, “zou ik binnen
mogen komen?”. Arthur twijfelde even, hij was er zeker van die stem ooit al
eerder gehoord te hebben, alleen wist hij niet meer van waar. Onzeker liet hij
de man binnen. Die keek even rond en nam plaats aan tafel. Voor een tijdje
was het muisstil en opeens vroeg de tovenaar iets aan Arthur, maar hij
luisterde niet. Hij probeerde zich te herinneren wie die man was. Terwijl hij dit
probeerde, merkte hij opeens dat de tovenaar hem recht in de ogen aan het
kijken was en toen drong het tot hem door. Het was de leider van de rovers.
Arthur verstijfde ter plekken, niet van de schrik, eigenlijk ook wel, maar omdat
de tovenaar de spreuk “Immobulus” had uitgesproken, hierdoor kon hij niet
meer bewegen. Tazohr vroeg aan hem of ze hier alleen waren, hij zei niets.
De tovenaar vroeg het nog eens, dit keer wat opdringeriger, maar Arthur wist
zeker dat hij zijn familie nooit zou verraden en antwoordde “nee”, Tazohr
glimlachte. ‘Dus u zou het niet erg vinden als ik het huis in vuur en vlam zou
, zetten’ zei hij. Arthur vertrok geen spier. “Wat u wilt”, zei de tovenaar en hij
sprak: “Lacarnum Infla—“,”STOP!”, Arthur schreeuwde. Hij biechtte op en
Tazohr lachte, snelde zich naar boven, keek even rond en zag daar de vrouw
met haar kind zitten. Nog voor de tovenaar iets kon zeggen stormde de vrouw
al op hem af en deelde een aantal stoten uit. Zonder al te veel effect, want ze
was te zwak. Tazohr grinnikte en zei: “equal rights, equal fights” en sloeg de
vrouw buiten bewustzijn, pakte de jongen vast en sprak de vloek “Reducio”
over hem uit. Toen hij terug naar beneden de trap afstapte, viel Arthur’s mond
open. In de hand van de tovenaar zat zijn zoon Tom die door de vloek was
gekrompen tot de grootte van een duim. “Aanschouw, mijn nieuwste
meesterwerk!”, zei de tovenaar lacherig, “Klein Duimpje”. Hij genood met
volle teugen van Arthur’s blik die zijn ogen niet kon geloven en zo kwaad en
verdrietig was tegelijkertijd. Tazohr wende zijn blik naar Klein Duimpje, stak
hem in een zak en vertrok.
Hij smeet de zak vanachter op de kar die getrokken werd door een paard en
ging bliksemsnel terug naar zijn kasteel. Klein Duimpje was aan het chillen
in de zak, hij lag op iets hard. “Wat is dat nou” vroeg hij zich af, en draaide
zich om. Er lag een enorme hoop gouden muntjes onder hem, en dit bracht
hem op een idee. Hij probeerde met al de kracht die hij kon verzamelen een
gat in de zak te maken, met zijn handen, zijn nagels, zijn tanden, niks werkte.
Maar dan begon hij te likken, likken alsof zijn leven ervan hing zo hard hij
kon. En ja het werkte er was een klein gaatje ontstaan. Nu begon hij om de
vijf seconden een muntje uit het gaatje te duwen, zo creëerde hij een pad van
muntjes. Na een lange en ongemakkelijke reis kwamen ze aan bij het kasteel
van de tovenaar. Hij sprong van zijn kar, pakte de zak op en liep er mee naar
boven.
Hans en grietje liepen zoals elke dag hun mooie ochtendwandeling, maar
plots zagen ze een gouden munt liggen. Grietje pakte het op en keek er naar,
“zo glimmend” zei ze. Hans zag verderop nog muntjes liggen alsof het een
spoor was. “ Hier klopt iets niet, ik voelde het al in mijn urine deze morgen.”
zei hij. Ze liepen gauw terug naar huis om de heks te waarschuwen. Toen ze
aankwamen bij het snoephuis van de heks, had Hans zo’n grote honger dat
hij een stukje chocolade van het huis afbrak, direct schoot de heks naar
buiten en riep “Knibbel knabbel knuisje wie knabbelt er aan mijn huisje! Hans!
Je weet toch dat ik niet graag heb dat je mijn huis op eet, binnenkort is er niks
meer van over!”. “ Ja dan moet je ook geen snoephuis maken hè.”
Antwoordde hij en ze legde uit wat ze deze morgen hadden gezien.
