Samenvatting
Samenvatting neuropsychologie bewegingswetenschappen
- Vak
- Instelling
- Boek
Alle stof van het boek tot aan de colleges komen hier aanbod. Ik heb er zelf een 8,5 mee gehaald! Succes.
[Meer zien]Voorbeeld 4 van de 95 pagina's
Voorbeeld 4 van de 95 pagina's
In winkelwagen
In winkelwagen
Gekoppeld boek
Titel boek:
Auteur(s):
- Uitgave:
- ISBN:
- Druk:
Meer samenvattingen voor studieboek
-
College aantekeningen Brain & Cognition Part 2 (7201702PXY) Cognitive Neuroscience
-
Summary Neuropsychologie (BWB313, NL)
-
Summary Cognitive Neuroscience
1 beoordeling
Door: nienevb • 9 maanden geleden
Verkoper
Volgen
evelienvanesch
Ontvangen beoordelingen
Voorbeeld van de inhoud
NeuropsychologieHoofdstuk 1: The brain story & the instruments of neuroscience
The brain story
Het centrale weefsel – of de geest nu mogelijk wordt gemaakt door de hele hersenen die
samenwerken of door gespecialiseerde delen van de hersenen die ten minste gedeeltelijk
onafhankelijk werken – is de motor van het moderne onderzoek in cognitieve
neurowetenschap.
Na het bestuderen van talloze patiënten raakte Frans Joseph Gall ervan overtuigd dat de
hersenen het orgaan van de geest waren en dat aangeboren vermogens gelokaliseerd waren
in specifieke regio’s van de hersenschors. Hij dacht dat de hersenen georganiseerd waren
rond zo’n 35 of meer specifieke functies, variërend van cognitieve basis zoals taal en
kleurwaarneming tot meer kortstondige capaciteiten zoals affectie en een moreel gevoel, en
dat elk werd ondersteund door specifieke hersengebieden.
Gall en zijn discipel, Johann Spurzheim, veronderstelden dat als een persoon een van de
faculteiten vaker zou gebruiken dan de andere, het deel van de hersenen dat die functie
representeert, zou groeien.
Gall en zijn collega’s geloofden dat een zorgvuldige analyse van de schedel de
persoonlijkheid van de persoon in de schedel zou kunnen beschrijven. Gall noemde deze
techniek anatomische personologie. Het idee dat karakter kon worden geraden door de
schedel te palperen, werd door Spurzheim frenologie genoemd en viel al snel in handen van
de charlatans.
De academie vroeg fysioloog Marie-Jean-Pierre Flourens of hij met concrete bevindingen
kon komen die deze theorie konden staven. Hij was de eerste die aantoonde dat bepaalde
delen van de hersenen inderdaad verantwoordelijk zijn voor bepaalde functies. Zonder het
cerebellum raakten de dieren ongecoördineerd en verloren ze hun evenwicht. Flourens
ontwikkelde het idee dat het hele brein deelnam aan gedrag, percepties, intenties, sensaties
– een visie die later bekend stond als de aggregatieveldentheorie. Omvang van de
beschadiging (niet de plaats) bepaald de mate van uitval.
Neuroloog John Hughlings Jackson begon zijn observaties over het gedrag van personen met
hersenbeschadiging te publiceren. Een belangrijk kenmerk van Jackson’s schrijven was het
opnemen van suggesties voor experimenten om zijn observaties te testen. Hij bestudeerde
voornamelijk epilepsie patiënten.
Paul Broca publiceerde in 1861 de resultaten van een autopsie op een patiënt die de
bijnaam Tan had gekregen (zijn echte naam was Leborgne). Tan had afasie ontwikkeld: hij
kon taal begrijpen, maar ‘tan’ was het enige woord dat hij kon uiten. Broca ontdekte dat Tan
een syfilitische laesie had in zijn linkerhersenhelft inferieure frontale kwab. Deze regio wordt
nu het gebied van Broca genoemd. De impact van deze bevinding was enorm.
,In 1876 rapporteerde Carl Wernicke over een beroerte patiënt die vrij kon praten, maar
weinig zin had als hij sprak. De patiënt van Wernicke verstond ook geen gesproken of
geschreven taal. Hij had een laesie in een meer posterior gebied van de linker hemisfeer, een
gebied in en rond waar de temporale en pariëtale lobben elkaar ontmoeten, nu aangeduid
als het gebied van Wernicke.
Duitse neuroanatomisten begonnen de hersenen te analyseren m.b.v. microscopische
methoden om de celtypen in verschillende hersengebieden te bekijken. Misschien wel de
meest bekende van de groep was Korbinian Brodmann, die de cellulaire organisatie van de
cortex analyseerde en 52 verschillende regio’s karakteriseerde. Hij publiceerde zijn corticale
kaarten in 1909.
Brodmann gebruikte weefselvlekken, zoals die ontwikkeld waren door de Duitse
neuropatholoog Franz Nissl, waarmee hij de verschillende celtypes in verschillende
hersengebieden kon visualiseren. Hoe cellen verschillen tussen hersengebieden, wordt
cytoarchitectonics of cellulaire architectuur genoemd.
Camillo Golgi, een Italiaanse arts, ontwikkelde een van de beroemdste celvlekken in de
geschiedenis van de wereld: de zilvermethode voor het kleuren van neuronen “de zwarte
reactie” – die individuele neuronen met zilverchromaat doordrenkte. Deze vlek maakte
visualisatie van individuele neuronen in hun geheel mogelijk.
Met behulp van Golgi’s methode ontdekte de Spaanse patholoog Santiago Ramon y Cajal
dat neuronen, in tegenstelling tot de mening van Golgi en anderen, discrete entiteiten
waren. Golgi had geloofd dat de hele hersenen een syncytium waren, een continue
weefselmassa die een gemeenschappelijk cytoplasma deelt.
Ramon y Cajal, door sommigen de vader van de moderne neurowetenschap genoemd, was
de eerste die de unitaire aard van neuronen identificeerde en verwoordde wat bekend werd
als de neurondoctrine, het concept dat het zenuwstelsel uit individuele cellen bestaat. Hij
erkende ook dat de overdracht van elektrische informatie maar in één richting ging, van de
dendrieten naar het axonale punt.
De Duitse arts en natuurkundige Hermann Von Helmholtz ontdekte dat elektrische stroom
in de cel geen bijproduct was van cellulaire activiteit, maar eerder het medium dat
informatie door het axon van een zenuwcel voerde.
Charles Sherrington volgde krachtig het gedrag van het neuron en bedacht de term synaps
om de verbinding tussen twee neuronen te beschrijven.
The Instruments of Neuroscience
Veranderingen in elektrische impulsen, fluctuaties in de bloedstroom en verschuivingen in
het gebruik van zuurstof en glucose zijn de drijvende krachten achter de hersenactiviteit. Het
zijn ook de parameters die worden gemeten en geanalyseerd in de verschillende methoden
,die worden gebruikt om te bestuderen hoe mentale activiteiten worden ondersteund door
hersenfuncties.
Angelo Mosso, een 19e-eeuwe Italiaanse fysioloog was geïnteresseerd in de bloedstroom in
de hersenen en bestudeert patiënten met schedelafwijkingen als gevolg van neurochirurgie.
Hij registreerde pulsaties terwijl het bloed bij deze patiënten rond en door de cortex
stroomde en merkte op dat de pulsaties van de hersenen plaatselijk toenam tijdens mentale
activiteiten zoals wiskundige berekeningen. Hij concludeerde dat de bloedstroom de functie
volgde.
In de jaren dertig ontwikkelde de Italiaanse radioloog Alessandro Vallebona tomografische
radiografie, een techniek waarbij een reeks dwarsdoorsneden wordt gemaakt. Om deze
eerste pogingen te verbeteren, schreef UCLA-neuroloog Wiliam Oldendorf (1961) een artikel
met de eerste beschrijving van het basisconcept dat later werd gebruikt in
computertomografie (CT).
Hoewel CAT (computerized axial tomography) geweldig was voor het onthullen van
anatomische details, onthulde het weinig over functie. Onderzoekers van de Washington
University gebruikten CAT echter als basis voor de ontwikkeling van
positronemissietomografie (PET), een niet-invasieve techniek die informatie over de functie
zou kunnen verschaffen.
Magnetische resonantie beeldvorming (MRI) is gebaseerd op het principe van nucleaire
magnetische resonantie, dat voor het eerst werd beschreven en gemeten door de
natuurkundige Isidor Rabi in 1938.
De protonen in een watermolecuul staan opgesteld als kleine staafmagneten wanneer ze in
een magnetisch veld worden geplaatst. Als het evenwicht van deze protonen wordt
verstoord door te zappen met radiofrequentiepulsen, wordt een meetbare spanning in een
ontvangstspoel geïnduceerd. De spanning verandert in de tijd als functie van de omgeving
van het proton. Analyse van de spanningen kan informatie opleveren over het onderzochte
weefsel.
Functionele MRI maakt geen gebruik van ioniserende straling, het combineert prachtig
gedetailleerde beelden van het lichaam met fysiologie gerelateerd aan de hersenfunctie en
is gevoelig.
Hoofdstuk 2: Overview of Nervous System Structure
Neurale communicatie is afhankelijk van connectiviteitspatronen in het zenuwstelsel, de
neurale “snelwegen”, waarlangs informatie van het ene tempo naar het andere gaat. Het
identificeren van verbindingspatronen in het zenuwstelsel is lastig omdat de meeste
neuronen niet met elkaar verbonden zijn in eenvoudige, seriële circuits. In plaats daarvan
zijn neuronen uitgebreid verbonden in zowel seriële als parallelle circuits.
Gelokaliseerde onderling verbonden neuronen vormen wat bekend staat als een
microcircuit. Ze verwerken specifieke soorten informatie en kunnen geavanceerde taken
uitvoeren.
, De langeafstandsverbindingen tussen verschillende hersengebieden verbinden zich om
complexere neurale neutwerken te vormen, dit zijn macrocircuits die bestaan uit meerdere
ingebedde microcircuits.
Verbindingen tussen twee corticale gebieden worden corticocorticale verbindingen
genoemd.
Inputs die hun oorsprong vinden in subcorticale structuren zoals de thalamus zouden
thalamocorticale verbindingen genoemd worden; het omgekeerde zijn corticothalamische,
of corticofugale projecties.
De twee hoofdafdelingen van het zenuwstelsel zijn het centrale zenuwstelsel (CSZ),
bestaande uit de hersenen en het ruggenmerg, en het perifere zenuwstelsel (PNS),
bestaande uit de zenuwen en ganglia buiten het CZS.
Het autonome zenuwstelsel is betrokken bij het beheersen van de onwillekuerige werking
van gladde spieren, het hart en verschillende klieren. Het heeft ook twee onderverdelingen:
de sympathische en parasympathische takken.
Over het algemeen gebruik het sympathische systeem de neurotransmitter noradrenaline en
het parasympathische systeem gebruikt acetylcholine als zender. De twee systemen werken
vaak antagonistisch.
Het CSZ bestaat uit de hersenen en het ruggenmerg en elk is bedekt met drie beschermende
membranen, de hersenvliezen. Het buitenmembraan is de dikke dure mater; het midden is
de spinachtige materie; en de binnenste en meest delicate is de pia mater, die stevig aan het
oppervlak van de hersenen hecht.
Tussen het arachnoïdale membraan en de pia-materie bevindt zich de subarachnoïdale
ruimte, die is gevuld met hersenvocht (CSF).
In de hersenen bevinden zich vier grote onderling verbonden holtes die ventrikels worden
genoemd. De grootste zijn de twee laterale ventrikels in de grote hersenen, die zijn
verbonden met de meer caudale derde ventrikel in de middellijn van de hersenen en de
vierde ventrikel in de hersenstam onder het cerebellum.
Voordelen van het kopen van samenvattingen bij Stuvia op een rij:
√ Verzekerd van kwaliteit door reviews
Stuvia-klanten hebben meer dan 700.000 samenvattingen beoordeeld. Zo weet je zeker dat je de beste documenten koopt!
Snel en makkelijk kopen
Je betaalt supersnel en eenmalig met iDeal, Bancontact of creditcard voor de samenvatting. Zonder lidmaatschap.
Focus op de essentie
Samenvattingen worden geschreven voor en door anderen. Daarom zijn de samenvattingen altijd betrouwbaar en actueel. Zo kom je snel tot de kern!
Veelgestelde vragen
Wat krijg ik als ik dit document koop?
Je krijgt een PDF, die direct beschikbaar is na je aankoop. Het gekochte document is altijd, overal en oneindig toegankelijk via je profiel.
Tevredenheidsgarantie: hoe werkt dat?
Onze tevredenheidsgarantie zorgt ervoor dat je altijd een studiedocument vindt dat goed bij je past. Je vult een formulier in en onze klantenservice regelt de rest.
Van wie koop ik deze samenvatting?
Stuvia is een marktplaats, je koop dit document dus niet van ons, maar van verkoper evelienvanesch. Stuvia faciliteert de betaling aan de verkoper.
Zit ik meteen vast aan een abonnement?
Nee, je koopt alleen deze samenvatting voor €6,49. Je zit daarna nergens aan vast.
Is Stuvia te vertrouwen?
4,6 sterren op Google & Trustpilot (+1000 reviews)
Afgelopen 30 dagen zijn er 66579 samenvattingen verkocht
Opgericht in 2010, al 14 jaar dé plek om samenvattingen te kopen
Laatst bekeken door jou
