Otto wagner, Am Steinhof psychiatrische
instelling (1901-1909)
- invloedrijk gebouw met specifiek karakter
- ruimtelijke compositie: optische
transparantie: geconstrueerd vanuit de
fictie vd kijker
- reflecteert wat een psychiatrie/de patiënt
is in die tijd en hoe een gezonde
maatschappij er moet uitzien.
Antoine Watteau, Les plaisirs du bal (ca.
1715-1717)
- de imaginaire ruimte
- rococo schilderkunst
- arch. contructie scheidt voorgrond en
achtergrond
- voorgrond heel theatraal, achtergrond
landschap
Caravaggio, Narcissus (1597-1599), Galleria
Nazionale d’Arte Antica, Rome
- claire-obscure
- ingehouden beweging: spankracht tussen
dynamiek en psychologische fixatie v
Narcissus die opgaat in zijn eigen
spiegelbeeld
- meest dramatische moment vatten:zal
verdrinken in zijn eigen spiegelbeeld enkele
momenten later
Caravaggio, Avondmaal te Emmaüs 1606,
Pinacoteca di Brera, Milaan
- claire-obscure
Peter Paul Rubens, De kruisiging 1610-
1611, Kathedraal van Antwerpen
- beweging en dramatiek op een heel
exhuberante manier
- dramatiek vd figuren: theatraliteit,
musculatuur, gelaatsuitdrukkigen, ...
,Peter Paul Rubens, De kruisafneming 1611,
Kathedraal van Antwerpen
- beweging en dramatiek
- dramatiek vd figuren: theatraliteit,
musculatuur, gelaatsuitdrukkigen, ...
Andrea Pozzo, Sint Ignatius, Rome (1680)
Cornelius Gijsbrecht, De achterkant van
een ingekaderd schilderij ( ca. 1668-1672),
Statens Museum for Kunst (Copenhagen)
Jan Van der Vaart, Viool en boog (1674),
Chatsworth House
Diego Velázquez, De hofdames (1656),
Museo del Prado, Madrid
We bevinden we ons voor het schilderij, op de
plaats waar koning Filip IV en zijn vrouw Mariana
van Oostenrijk zich bevinden en die worden
weerspiegeld in de spiegel in de achtergrond,
terwijl ze het centrale gebeuren op de
voorgrond bekijken. Onder andere door het hoog
oplopende plafond lijkt het schilderij haast in
de ruimte van de kijker over te gaan, iets wat
wordt verhinderd door het grote doek op de
voorgrond waaraan Velázquez zelf aan het werk
is. Hij geeft zichzelf weer terwijl hij het koninklijk
echtpaar weergeeft, die op hun beurt worden
weergeven in de spiegel, die ook ons weergeeft
terwijl we naar ‘De hofdames kijken… de
, voorstelling wordt een complexe keten van
voorstellingen…
Diego Velázquez, De spinsters (1657),
Museo del Prado
De compositie van het schilderij is opgebouwd
rond opsplitsingen tussen voor-en achtergrond.
Velázquez draait hierbij de hiërarchie tussen
voor-en achtergrond om. Het eigenlijke
vertrekpunt bevindt zich in de achtergrond,
terwijl de voorgrond een uitbreiding is van de
allegorische voorstelling van de materiële wereld.
De wereld is altijd een voorgestelde wereld. De
achtergrond waar het allemaal begint is ook
opgesplitst in een voor-en achtergrond. De
achtergrond bestaat opnieuw uit een
voorstelling, een schilderij. Dit schilderij is echter
niet het eindpunt van de opsplitsing in voor-en
achtergronden. Het schilderij zelf is een
kopie/herwerking van Rubens’ ‘De ontvoering
van Europa’, dat op zijn beurt eigenlijk ook een
kopie/herwerking is van een schilderij van
Titiaan…
Net zoals in ‘De hofdames’ lijkt het vaste punt in
het schilderij een schilderij te zijn, maar dat is
eigenlijk niet zo, want het proces van
voorstellingen van voorstellingen die de
schilderijen belichamen communiceert dat
beelden nooit naar een werkelijkheid buiten
beelden verwijzen. Velázquez's werk sluit in dat
opzicht naadloos aan bij de thematiek van
Calderon de la Barca’s ‘Het leven is een droom.’
Kasteel van Grignan
- bombastische omwalling
- facade in renaissancestijl
- terras zorgt voor visuele segregatie die
grote rol speelt id constructie van dit paleis
- koor onder terras
