Nederlandse samenvatting van alle voorgeschreven verplichte artikelen
LITERATUUR WEEK 1
Ferrell (1999). Cultural Criminology
Abstract
- Culturele criminologie (CC) onderzoekt de convergentie van culturele en criminele
processen in het hedendaagse sociale leven. Op basis van perspectieven uit
culturele studies, postmoderne theorie, kritische theorie en interactionistische
sociologie, en op etnografische methodologieën en media / tekstanalyse, belicht
deze stroming kwesties van beelden, betekenis en representatie in het samenspel
van misdaad en misdaadbestrijding.
- Specifiek onderzoekt de CC de kaders en ervaringsdynamiek van illegale
subculturen; de symbolische criminalisering van populaire cultuurvormen; en de
bemiddelde constructie van kwesties op het gebied van criminaliteit en
criminaliteitscontrole. Daarnaast zijn opkomende onderzoeksgebieden binnen de CC
de ontwikkeling van media en doelgroepen voor criminaliteit; de media en cultuur van
politiewerk; de verbanden tussen criminaliteits, criminaliteitscontrole en culturele
ruimte; en de collectieve emoties die de betekenis van misdaad bepalen.
Introduction
- CC verwijst naar zowel specifieke perspectieven als bredere oriëntaties die de
afgelopen jaren in de criminologie, sociologie en strafrechtspleging naar voren zijn
gekomen. Meer specifiek vertegenwoordigt CC een perspectief dat bepaalde
intellectuele draden met elkaar verweven om de convergentie van culturele en
criminele processen te onderzoeken in het hedendaagse sociale leven. Meer in het
algemeen verwijst het begrip CC naar de toenemende analytische aandacht veel
criminologen nu besteden aan populaire cultuur constructies, en in het bijzonder aan
massamedia constructies van misdaad en misdaadbestrijding.
Foundations of cultural criminology (historical and theoretical frameworks)
- In de meest fundamentele vorm probeert de CC de domeinen van criminologie en
culturele studies te integreren of, anders gezegd, de inzichten van culturele studies
te importeren in de hedendaagse criminologie. Veel wetenschappelijke kennis in de
CC neemt als basis perspectieven die voortkomen uit de British School of Cultural
Studies.
- Als hybride oriëntatie is de culturele criminologie echter opgebouwd uit meer dan een
simpele integratie van Britse culturele studies uit de jaren ‘70 in de hedendaagse
Amerikaanse criminologie. Bovendien omvat de CC, met haar focus op
representatie, beeld en stijl, niet alleen de inzichten van culturele studies, maar ook
de intellectuele heroriëntatie die het postmodernisme biedt. De CC opereert vanuit
de postmoderne stelling dat vorm inhoud is, dat stijl inhoud is, die betekenis zit dus in
presentatie en herpresentatie.
- Vanuit deze visie vereist de studie van criminaliteit niet alleen het onderzoek van
individuele criminelen en criminele gebeurtenissen maar eerder een reis naar het
spektakel en het carnaval van criminaliteit, een wandeling door een oneindige
spiegelzaal waar beelden gemaakt en geconsumeerd worden door criminelen,
, criminele subculturen, controle agenten, media-instellingen en publiek eindeloos op
elkaar stuiteren.
- CC onderzoekt daarom steeds vaker de ‘netwerken… van verbindingen, contact,
contiguïteit, feedback en gegeneraliseerde interface’ waaruit misdaad is opgebouwd,
het intertekstuele ‘media loops’. Ze onderzoeken ook criminele en afwijkende
subculturen als locaties van criminalisering, criminele activiteiten en juridische
controle.
- Geworteld zoals het is in de kaders van culturele studies en postmodernisme, is de
CC tegelijkertijd stevig geworteld in sociologische perspectieven. Het is tot nu toe
echter minder gebaseerd op de sociologie van de cultuur dan op verschillende
andere sociologische oriëntaties die historisch gezien nauwer aansluiten bij de
criminologie. Centraal daarin staat de interactionistische traditie in de sociologie van
deviantie en criminologie.
- Ten slotte komt de culturele criminologie in veel opzichten voort uit kritische tradities
in de sociologie, criminologie en culturele studies, waarbij ze een verscheidenheid
aan kritische perspectieven op misdaad en misdaadbestrijding incorporeert.
- De CC probeert de misdaadpolitiek te ontrafelen, zoals die zich afspeelt door middel
van gemedieerde anti-misdaadcampagnes; door suggestieve culturele constructies
van deviante en misdaad; en door gecriminaliseerde subculturen en hun verzet tegen
wettelijke controle.
- De CC probeert zich te ontwikkelen wat Cohen ‘een structureel en politiek
geïnformeerde versie van de etiketteringstheorie’ heeft genoemd, of wat Melossi op
dezelfde manier heeft beschreven, als een ‘gefundeerde etiketteringstheorie’ - dat wil
zeggen een analyse die het complexe circuit van gemedieerde interactie verklaart,
waardoor de betekenis van misdaad en deviantie wordt geconstrueerd en
afgedwongen.
- Simpeler gezegd, de CC luistert naar de klassieke uitspraak van Becker - dat we
‘kijken naar alle mensen die betrokken zijn bij elke aflevering van vermeende
afwijking… alle partijen bij een situatie en hun relaties” - en betrekt bij dit collectieve
onderzoek die culturele relaties, waarin alle partijen verstrengeld zijn.
- In haar mix van historische en theoretische grondslagen kan CC dus zowel
traditionele sociologische perspectieven als meer recent opkomende culturele
studies en postmoderne benaderingen integreren.
Foundations of cultural criminology (methodological frameworks)
- De mengeling van intellectuele en disciplinaire invloeden van de CC komt ook naar
voren in de methodologieën die CC gebruikt. Bij het onderzoeken van onderlinge
verbanden tussen cultuur en misdaad gebruiken onderzoekers etnografische
modellen die hun wortels hebben in de sociologie, criminologie, culturele studies en
antropologie.
- Desalniettemin blijft er binnen het brede kader van de CC een significante kloof
bestaan tussen methodologieën die gericht zijn op etnografie en veldwerk, en
methodologieën die gericht zijn op media en tekstanalyse.
- Etnografisch onderzoek in CC weerspiegelt de langdurige aandacht van
onderzoekers op het gebied van culturele studies voor precieze nuances van
betekenis binnen bepaalde culturele milieus. Tegelijkertijd weerspiegelt het de
sociologische en criminologische traditie van diepgaand onderzoek naar de
gesitueerde dynamiek van criminele en afwijkende subculturen.
,- Bovendien omvat de praktijk van veldonderzoek binnen de CC recente
heroverwegingen van de veldmethode onder sociologen, criminologen en
antropologen.
- Een extreme versie van dit etnografische perspectief binnen de culturele criminaliteit,
maar toch geworteld in sociologische paradigma’s, is de notie van van
‘criminologisch verstehen’. Voortbouwend op Weber’s formulering van ‘verstehen’ in
termen van ‘interpretatief begrip’ en ‘systematische participatie’, duidt het concept
van criminologisch ‘verstehen’ de subjectieve waardering van de onderzoeker aan en
het empathische begrip van de gesitueerde betekenissen, symboliek en emoties van
misdaad.
- Hoewel belanden met persoonlijk en professioneel gevaar, en beperkt door kwesties
van individuele en collectieve identiteit, tracht deze benadering diep in de culturen
van misdaad en misdaad beheersing.
- Het concept van criminologisch ‘verstehen’ omvat dus de onderzoeker, en de eigen
gesitueerde ervaringen van de onderzoeker, in de collectieve constructie van de
realiteit van criminaliteit.
- Als alternatief zijn andere onderzoeksgebieden in de CC niet gebaseerd op de
diepgaande participatieve onderdompeling van onderzoekers in criminele werelden,
maar op hun wetenschappelijke lezing van de verschillende bemiddelde teksten die
beelden van misdaad en misdaad controle verspreiden. Veel van deze onderzoeken
maken gebruik van conventionele inhoud analysetechnieken om de mate van
criminaliteit dekking, de verspreiding van bronmateriaal of de relatieve aanwezigheid
van misdaadbeelden te meten.
- Hoewel dit verschil tussen etnografie en tekstanalyse een groot deel van de
wetenschappelijke kennis in de CC kenmerkt, zijn een aantal geleerden begonnen
met het produceren van werken die deze twee methodologische oriëntaties op
nuttige wijze integreren.
- Deze en andere opkomende werken suggereren dat elke scherpe scheiding tussen
etnografisch onderzoek en tekstuele / media-analyse in de CC niet alleen
methodologisch weinig zin heeft, maar tot op zekere hoogte zelfs het mandaat van
de CC ondermijnt.
- De massamedia en de aanverwante cultuurindustrieen produceren ongetwijfeld een
voortdurende stroom van misdaadbeelden en misdaadteksten, maar mediapubliek,
afwijkende en criminele subculturen, controlebureaus en anderen passen deze
teksten en beelden vervolgens toe, en reconstrueren gedeeltelijk hun betekenis
terwijl ze ze in bepaalde sociale situaties gebruiken. Evenzo produceren de vele
subculturen die zich bezighouden met misdaad en misdaadbestrijding zelf complexe
communicatie circuits en binnen dit circuits allerlei beelden en symbolen.
- Het zijn dus, zoals voorheen, niet de criminele subculturen en situaties die de
aandacht van CC verdient, maar eerder de verwarring en samenvloeiing van deze
categorieën in het dagelijks leven.
- In deze wereld van spiraalsgewijze symboliek en vloeiende betekenis, volstaat noch
traditionele etnografie noch tekstuele analyse - maar in plaats daarvan een mix van
methoden die de onderzoeker kan beginnen te situeren in de complexe werving van
cultuur en misdaad.
- In die zin leveren etnografie en media / tekstanalyse, of ze nu afzonderlijk of in
combinatie worden gebruikt, de beste interpretatieve casestudies op - casestudies
, die de dynamische culturele situaties blootleggen waaruit misdaad en
misdaadbestrijding zijn opgebouwd.
- De lange geschiedenis van de wetenschappelijke geschiedenis herinnert ons eraan
dat, zowel voor CC als voor andere opkomende perspectieven, een dergelijke
marginalisatie zich wel of niet kan ontwikkelen en al dan niet kan voortduren. Mocht
marginalisatie het gevolg zijn van de afhankelijkheid van de CC op casestudie
methoden en interpretatieve analyse, dan zou dit dubbel aansluiten bij het grotere
project van CC.
Contemporary areas of inquiry
- Omgekaderd door deze theoretische en methodologische oriëntaties zijn de
afgelopen jaren CC onderzoek en analyse opgedoken binnen een aantal
overlappende inhoudelijke gebieden. De eerste twee betreffen de tweedeling tussen
‘misdaad als cultuur’ en ‘cultuur als misdaad’. Het derde gebied omvat de
verscheidenheid aan manieren waarop de mediadynamiek de realiteit van misdaad
en misdaadbestrijding construeert. Het vierde onderzoekt de sociale politiek van
misdaad en cultuur en de intellectuele politiek van CC.
- 1. Misdaad als cultuur → als we hiervan spreken moeten we op zijn minst erkennen
dat veel van wat we crimineel gedrag noemen, tegelijkertijd subcultureel gedrag is,
collectief georganiseerd rond netwerken van symbolen, rituelen en gedeelde
betekenis. Simpel gezegd, het is om de subcultuur te adopteren als een
basiseenheid van criminologische analyse. Binnen deze subculturen vormt vorm
inhoud, beeldkader identiteit. Als subculturen van misdaad en deviantie worden
bepaald door hun esthetische en symbolische organisatie, begint de CC ook aan te
tonen dat ze ook worden bepaald door intensiteiten van collectieve ervaring en
emotie.
- 2. Cultuur als misdaad → dit begrip duidt de wederopbouw van een cultuur bedrijf
aan als een criminele onderneming - door bijvoorbeeld het publiekelijk bestempelen
van populaire cultuurproducten als criminogeen, of de criminalisering van culturele
producenten via de media of legale kanalen. In de huidige samenleving doordringen
dergelijke reconstructies de populaire cultuur en overstijgen ze de traditionele ‘hoge’
en ‘lage’ culturele grenzen. De tijdelijke criminalisering van populaire cultuur is
ontstaan als onderdeel van grotere ‘cultuur oorlogen’. Culturele criminalisering in
deze zin legt nog een andere reeks verbanden bloot tussen subculturele stijlen en
symbolen en gemedieerde constructies en reconstructies daarvan als crimineel of
criminogeen. Bovendien draag het, als een proces dat grotendeels in de publieke
sfeer plaatsvindt, bij aan de percepties en paniek onder de bevolking, en dus aan de
verdere marginalisering van degenen op wie het gericht is.
- 3. Mediaconstructies van criminaliteit en criminaliteitscontrole → de gemedieerde
criminalisering van de populaire cultuur is natuurlijk slechts een van de vele
mediaprocessen die de betekenis van misdaad en misdaadbestrijding construeren.
CC omvat een schat aan onderzoek naar gemedieerde karakteriseringen van
misdaad en misdaadbestrijding. Verder is CC begonnen met het onderzoeken van de
complexe institutionele verbanden tussen het strafrechtsysteem en de massamedia.
Door dit alles benadrukt CC verder dat in het proces van construeren van misdaad
en misdaadbestrijding als sociale zorgen en politieke controverses, de media ze ook
als amusement beschouwen. Verweven met gemedieerde morele paniek over
misdaad en misdaad golven, versterkte angst voor straatcriminaliteit en vreemd
