Samenvatting Social Problems
Hoofdstuk 1: the social problem process
Er zijn twee manieren om een sociaal probleem te definiëren:
1. Sociale problemen als schadelijke omstandigheden: de objectivistische kijk:
Een gewoonlijk antwoord zijn omstandigheden die op de een of andere manier de samenleving
kwaad doen. Sommige omstandigheden hebben als karakter dat ze “negatieve consequenties”
hebben, wat het sociale problemen maakt. deze benadering wordt ook wel eens objectief
genoemd, want het probeert de definitie om te zetten in termen van objectief meetbare kenmerken
van omstandigheden. Als we het definiëren als een schadelijke/kwade toestand, kunnen we
rondkijken totdat we zo’n toestand zien en het identificeren als een sociaal probleem.
↑MAAR sommige problemen worden met deze kijk overduidelijk.
De eerste moeilijkheid is dat voorwaarden die als kwaad kunnen worden geacht niet altijd
geïdentificeerd worden als sociale problemen. (Bijv. seksisme, het wordt op grote schaal gezien als
een sociaal probleem, maar toch wordt het als vanzelfsprekend en normaal beschouwd. Ook nu zijn
er mensen die geloven dat hun religie of tradities verantwoorden/vereisen om te discrimineren). Zo
zouden we naar objectieve maatstaven kunnen aannemen dat racisme en seksisme beide moeten
worden gezien als sociale problemen, hoewel we weten dat mensen - op andere momenten of op
andere plaatsen - zowel racistische als seksistische praktijken als normaal behandelen. (daarnaast
lengte-isme wordt niet als een sociaal probleem gezien, terwijl het wel discriminatie is.)
De tweede moeilijkheid is dat dezelfde omstandigheid geïdentificeerd kan worden als een sociaal
probleem voor hele verschillende redenen. Mensen kunnen het namelijk oneens zijn waarom een
bepaalde omstandigheid kwaad doet. Bijv. sommige mensen vinden dat de samenleving mensen met
overwicht discrimineert (moeilijker baan krijgen) en dat dit een sociaal probleem is, terwijl anderen
vinden dat obesitas zelf een sociaal probleem is.
De derde moeilijkheid is dat onze lijst aan sociale problemen een zeer divers fenomeen omvatten. Ze
gaan van problemen die vooral individuen beïnvloeden (suïcide, mentale stoornissen) tot globale
trends (over-populatie, opwarming vd aarde). Elke objectieve definitie die zo'n breed scala aan
onderwerpen probeert te bestrijken, moet nogal vaag zijn en alleen in de meest algemene
bewoordingen spreken over schade, ondermijning van het welzijn of iets anders.
2. Sociale problemen als aandachtspunten: de subjectivistische kijk:
Vb. Twee samenlevingen met regelingen die vrouwen discrimineren: In de één vinden mensen de
regelingen normaal, in de ander vinden mensen dit fout. In de eerste samenleving wordt seksisme
dus niet als een sociaal probleem gezien en in de tweede door sommigen wel. de subjectieve
benadering waarbij een sociaal probleem in termen van mensen hun subjectieve gevoel iets wel of
geen probleem is. (Als mensen lengte-isme geen probleem vinden, is het geen probleem. Maar als dit
heel veel bezorgde aandacht krijgt kan het wel een sociaal probleem worden).
Mensen zijn het vaak oneens over wat een sociaal probleem is. (Lange mensen zullen lengte-isme
eerder ontkennen dan kleine mensen)
Sociale problemen moeten niet worden gezien als een soort sociale toestand, maar als een proces
van reageren op sociale omstandigheden. We kunnen sociale problemen dus definiëren als pogingen
om bezorgdheid te wekken over de omstandigheden in de samenleving. De studie van sociale
problemen moet zich niet richten op voorwaarden, maar op beweringen over voorwaarden.
Deze aanpak klinkt misschien gek. Want als je naar armoede kijkt heb je de neiging om armoede te
bestuderen als een voorwaarde. Dus kijken om de aantallen te meten, de oorzaken te bepalen, etc.
, Dit heeft echter niks te maken met armoede bestuderen als een sociaal probleem. Om dit als een
sociaal probleem te bestuderen moet je je afvragen hoe en waarom mensen armoede als
problematisch beschouwen. Pogingen om een werkbare definitie van sociale problemen te vinden
op basis van de objectieve kenmerken van sociale omstandigheden zijn nutteloos gebleken.
Systematisch denken over sociale problemen vereist een subjectieve benadering die zich richt op het
proces waarmee mensen sociale problemen identificeren Sociale constructie.
Sociale constructie: de manier waarop mensen betekenis toekennen aan de wereld. Mensen
gebruiken bijv. taal, dit is essentieel voor ons begrip voor de wereld om ons heen. Dit is duidelijk een
sociaal proces: we vinden onze taal niet uit; in plaats daarvan leren we de taal van onze ouders en de
andere mensen om ons heen te gebruiken. De betekenis van hun woorden zijn degene die we leren.
Taal is flexibel: zodra mensen nieuwe dingen leren over de wereld, bedenken ze woorden met
nieuwe betekenissen. Op deze manier blijven mensen continu nieuwe betekenissen bedenken voor
de wereld om hen heen. dit is geen willekeurig proces, het wordt beperkt door de fysieke wereld
waarin mensen zich bevinden.
UFO-ontvoeringen zijn een sociale constructie in de zin dat deze term is gemaakt en verspreid door
mensen. De implicatie dat alleen onbewijsbare claims sociaal geconstrueerd zijn, is onjuist. Armoede
is net zo goed een sociale constructie als UFO-ontvoeringen. De term armoede is een andere
categorie die mensen hebben gecreëerd om de wereld te begrijpen, net als mensen die attentie
hebben gebracht tot UFO-ontvoeringen.
Als we eenmaal erkennen dat sociale problemen sociale constructies zijn, en wat de constructies die
als sociale problemen zijn geconstrueerd gemeen hebben, is precies die constructie, dan wordt het
duidelijk dat sociale problemen moeten worden begrepen in termen van een proces van sociale
problemen.
Het basiskader
Claim: Een sociaal probleem maken omvat een proces van claims. Iemand moet het probleem dus
aankaarten bij anderen door een claim te maken die verontrustend wordt opgevat. Alle sociale
problemen hebben dit gemeen. Mensen kunnen echter ook een claim maken, waar geen andere
mensen op reageren. Dit is wel nodig voor een sociaal probleem.
Verontrustende omstandigheden: De voorwaarden die onderwerp van claims worden.
“Verontrustend” slaat op subjectieve reacties. Een omstandigheid is verontrustend als het iemand
stoort. Hierbij hoeft niet iedereen het verontrustend te vinden om de claim te kunnen accepteren.
↑ Subjectivistische houding kan verwarrend zijn, want:
1. Mensen denken soms ten onrechte dat sociale constructie alleen verwijst naar denkbeeldige, niet-
bestaande verschijnselen. Dit is fout. Alle sociale problemen zijn namelijk sociaal opgebouwd (, want
alle menselijke kennis is sociaal opgebouwd door onze taal).
2. We moeten erkennen dat sociologen zelf bezig zijn met sociale constructies. Sommige mensen
maken zich zorgen dat, als sociologie nog een sociale constructie is, we niet echt vertrouwen kunnen
hebben in sociologische kennis. Als we dit in alle kennis toepassen (bijv. politiek, iemand die een
compliment geeft) en niks meer accepteren, is alles zinloos.
Socale problemen hebben een natuurlijke historie. Dit gebeurt in een opeenvolging van zes stadia
die in veel verschillende gevallen voorkomt:
1. Claims maken 2. Berichtgeving in de media 3. Reactie van het publiek 4. Beleid maken
5. Sociale problemen werken 6. Beleidsresultaten
