Hopeloos verliefd of hopeloze liefde?
Tweehonderdeenentwintig pagina’s vol met hopeloze liefde,
familiegeheimen en heel veel toeval, daar gaat het verhaal uit de
zonnestad geschreven door John-Alexander Janssen over. Het
beschrijft het begin van een burgeroorlog vanuit de ogen van een
jonge student en geeft je een geheel nieuwe kijk op de situatie.
Leven met een constant gevoel van angst en dreiging, maar toch
nog een poging doen je eigen leven door ze zetten. Het is moeilijk,
maar de enige optie voor Hamza, een student in de stad Damascus
(Syrië), die op slag verliefd wordt op de beeldschone Zania die naar
dezelfde school gaat als hij. Hij verliest haar uit het oog en denkt
haar kwijt te zijn, maar ze vinden elkaar steeds weer terug. Hamza
valt alleen nog maar meer voor haar. Of zij dit wil en of het überhaupt mogelijk is, gezien de situatie
waarin zij leven, is nog maar de vraag.
De serieuze ondertoon gecombineerd met de dagelijkse problemen waar iedereen tegen aan kan
lopen, zorgen voor een verhaal waarin iedereen zichzelf wel een beetje kan vinden. Het is een
actueel onderwerp, de burgeroorlog in Syrië is nog steeds gaande en in dit boek krijgen we een beeld
van de tijd voordat dit allemaal begon. De verhaallijn is op zichzelf niet uitermate spectaculair, maar
je kan de dreiging van de beginnende burgeroorlog voelen door alle kleine gebeurtenissen die wijzen
op gevaar. Je krijgt het gevoel alsof je meekijkt over de schouder van Hamza en dit is niet altijd
prettig.
Een zeer inspirerend karakter is Zania, het meisje waar Hamza verliefd op wordt. Zij heeft het over de
ongelijkheid tussen mannen en vrouwen en dat zij, als vrouw, veel meer wil dan alleen in de keuken
staan en zorgen voor anderen. “Omdat ik net zoals jij dromen heb. Ik wil dingen bereiken.” Het is
fictief, maar de gedachte die erachter zit, is serieus. In landen zoals Syrië hebben vrouwen veel
minder kansen en Zania wil hier niet aan toegeven. Ze wil niet trouwen en vindt mannen maar een
afleiding, iets wat Hamza niet zo goed uitkomt. Het is goed om te zien dat een vrouwelijk karakter
overtuigd is van haar mening en niet toegeeft aan de normen van de maatschappij.
Door de manier waarop het werd geschreven, kreeg ik echt een goed beeld bij de gebeurtenissen in
dit boek. Natuurlijk was er de constante dreiging die zo aangrijpend werd beschreven dat ik er een
angstig gevoel van kreeg. De omgeving waarin het verhaal zich afspeelde, werd zo realistisch en
gedetailleerd beschreven dat ik een haarfijn plaatje voor me zag. De woorden die werden gebruikt,
waren goed uitgekozen en niet te moeilijk. Hierdoor hoefde ik niet terug te lezen wat erin
resulteerde dat ik er, voordat ik het wist, doorheen was. Toch was het niet te ‘simpel’; het zette me
juist aan het denken. Door de plotselinge omslag op het einde bleef ik achter met een voldaan maar
verward gevoel.
In het boek wordt alles beschreven en beleefd door de ogen van Hamza, in een ik-vertelperspectief.
Normaal gesproken vind ik dit niet zo'n prettige manier van vertellen, maar in dit verhaal bleek het
heel goed te werken. Doordat ik precies wist wat er omging in Hamza’s hoofd, waren er meer
verrassingen dan ik had verwacht toen ik begon met lezen. Ondanks dat het een ‘typische’ roman is,
waar liefde centraal staat, vond ik het verrassend dat ik heb genoten terwijl ik het las. De
hoofdgedachte was uiteraard de liefde, maar er werd ook verteld over oorlogen en wat de gevolgen
hiervan waren op jonge studenten, net zoals wij!
