Rendez-vous en septembre – Anne Vantal
Voorwoord Ensemble, tous (6 juli): Op een foto staan elf kinderen, elf kinderen die het begin van de
vakantie en het behalen van hun diploma hebben gevierd. De foto is op het einde van de
afscheidsavond, net na middernacht, genomen. (Emma staat in het midden en is heel lang; 1,76m.
Bastien heeft zijn hoofd naar beneden, Benjamin heeft zijn handen op Juliettes (zijn vriendin) nek) Ze
gaan een paar minuten na de foto weg en maken een afspraak om elkaar in september weer te zien.
Wat gaan de kinderen deze vakantie doen?
Leila (11 juli): Leila (18 jaar) is een Arabische meid. Normaal gaat ze elke vakantie (verplicht) naar
Kabylië: Algerije. Dit jaar niet, of omdat haar oudste broer zonder werk zit, of omdat het niet zo
verplicht meer is, omdat haar oma er niet meer is; 2 jaar geleden overleden aan alvleesklierkanker.
Toen zag ze haar vader voor het eerst huilen. Vaak was hij in het dorp met de mannen aan het
kletsen, terwijl Leila en Faddila (haar zus) kookten met de vrouwen. Leila wil niet eindigen als Khaled
(de oudste broer). Hij stopte na de middelbare school en begon zijn zoektocht naar werk, die moeilijk
verloopt... Ze wist dat ze een immigratieafkomst had, maar toch vond ze dat ze genoeg kansen had,
misschien juist wel, aangezien ze Kabylisch en Arabisch kan. Haar broer wilde dit niet leren. Leila
bereidt zich voor op maatschappelijk werk. Ze heeft vorig jaar een animator diploma gehaald en
vakantieparken gezocht waar ze kon werken. Bij veel werd ze afgewezen door haar leeftijd en geen
ervaring (ze weigert te denken dat haar buitenlandse naam een obstakel is), maar uiteindelijk werd
ze aangenomen bij een centrum voor jongeren in moeilijkheden. Een mede animator Lionel kwam
haar ophalen van het station en de directrice Jocelyne Ferrandi die haar de kinderen laat zien, waar
zij mee gaat werken. In dit centrum leert Leila wat ‘teveel werk’ inhoudt: Ze heeft nooit tijd voor
zichzelf, zelfs op de avonden werkt om rapporten te schrijven en verschillende therapeuten en
psychologen te informeren over de afwijkingen van de jonge bewoners en het verloop van de dag.
De vier kinderen waar ze mee werkt zijn:
- Ivan: (woont thuis) is 12 jaar en zwaar gehandicapt. Hij heeft hulp nodig om simpele dingen
te doen, bijv. naar de wc etc. Ook helpt Leila hem elke ochtend het zwembad in en helpt hem
ontspannen, en haalt hem na de oefeningen weer eruit om hem af te drogen en aan te
kleden. De andere kinderen zijn dan op andere plekken.
- Tom: (woont in pleeggezin) is 8/9 en heeft tics en spasmes, volgens Jocelyne omdat ie
nerveus is. Elke ochtend doen hij en Candice mee aan een sessie klei modelleren
- Candice: (woont thuis) is 12 en het eerste en enige wat ze vraagt is of Leila haar leert make-
up doen. Elke ochtend doen zij en Tom mee aan een sessie klei modelleren
- Jenny: (woont in pleeggezin) is 15 en zegt helemaal niks tegen haar. Elke ochtend doet ze
mee aan een groepspsychotherapie. Als Leila haar ouders gaat bellen (verplicht, er wordt
verwacht dat ze het oprecht wil), merkt Leila dat ze haar telefoon is verloren en beschuldigt
Jenny hiervan. Dit is misschien omdat ze het verhaal kent van Jenny’s moeder: die is in de
gevangenis en het is voor Jenny verboden om contact met haar te hebben. Jenny is racistisch
tegen haar en zegt dat ze weg moet. Wanneer Leila dit niet doet, krabt ze (als een kat) Leila’s
gezicht, tot bloedens toe. Lionel komt uiteindelijk en stopt Jenny’s gescheld. In de geur van
Leila’s eigen bloed, proeft ze de bitterheid van haar vaders tranen…
, Benjamin (14 juli): Benjamins vakantie is snel begonnen. Hij doet zoals elk jaar een hele geplande
vakantie met zijn familie. Ze blijven eerst in Normandië, in het huis van zijn grootouders
(moederskant) en gaan in augustus naar het luxehotel aan de kant van Amalfi. Nu hij klaar was met
zijn middelbare school zal hij, net zoals zijn vader, moeder en broer, beginnen aan de medische
school. Hij weet niet zeker of het wel zijn roeping is, maar het past bij hem, zolang hij een specificatie
vindt die vrije tijd toelaat. Zijn dagen zien er in de vakantie hetzelfde uit: varen, tennissen, eten, naar
een nachtclub/bar. Juliette (meisje waarmee hij date) had hem uitgenodigd voor een 2 persoons
vakantie, maar Benjamin had haar afgewezen en zei dat hij verplichtingen had naar zijn grootouders
(die hij nooit geschikt vond om aan haar voor te stellen), hoewel hij wist dat dat niet waar was. Zij
had dit door en het kwetste haar. Hij is nu in een pub met zijn groep vrienden en 3 mooie meiden die
hier voor het eerst zijn. Hij vindt een van de meiden, Violette, aantrekkelijk (haar dunne, verzorgde
handen), hoewel hij nauwelijks met haar gesproken heeft. Wanneer hij dit wil doen, belt Juliette hem
(3e x deze ochtend), maar hij heeft geen zin om op te nemen. Hij heeft ook haar mail van gisteren
niet beantwoord. Het duurde weken lang voor hij Juliette had kunnen verleiden, wat bijzonder was,
normaal werkte zijn charme moeiteloos. Hij had bruingroene ogen en krullen. Hij voelde dat Juliette
gehecht was aan hem, maar dit bazuinde ze niet overal. Dit waardeerde hij. En hij vond het ook leuk
om andere jongens jaloers te maken: Juliette was lief, een goede student, serieus en gemotiveerd.
Vlak voor kerst hadden ze voor het eerst seks. En hun relatie beïnvloedde hun academische succes
niet. Ze hadden hun diploma gevierd met vrienden, samen bij zijn huis de nacht doorgebracht en s’
ochtends was ze met hem meegelopen tot het station. Sindsdien hadden ze elkaar maar één keer
gebeld. Het boeide hem niet veel waar zij was op het moment. Ze hadden afgesproken om elkaar te
zien voordat hij naar Italië vertrok, voor slechts 2 dagen, maar hij hoefde ook niet meer. Zijn onwil
om op te nemen liet hem denken of dit het einde was van hun relatie. Hij denkt aan beide meiden
(violette en Juliette) en wordt verdrietig als hij eraan denkt om arm in arm te zijn met Juliette in
september. “Moet hij echt kiezen”? Als ie Violette haar handen voor zich ziet, denkt hij aan dat hij
kan vragen of ze piano speelt om een gesprek te beginnen en hij krijgt hij sterke verlangens om te
checken of zijn verleiding skills nog intact zijn. Hij beslist dat Violette die avond naast hem zal slapen.
Tristan (18 juli): Tristan zit buiten aan tafel met zijn moeder en zus. Het is heel stil, want sinds zijn
vader vorige zomer tijdens hardlopen een hartaanval kreeg (Tristan vindt zijn vader een domme
sukkel omdat hij in die hitte ging lopen zonder pet en training) en gevonden werd door een jonge
sporter, is alles verandert. De moeder (Béatrice) heeft zich laten gaan en weigerde het huis te
verkopen of verhuren, omdat ze vond dat ze door moesten gaan met hun oude leven, maar ze kijkt al
een lange tijd niet naar haar kinderen. Ook met zijn zus Angèle gaat het zeer slecht. Ze is verdrietig
en eet niks (cynische opmerking: ‘bespaart geld’), ‘ze wordt haast doorzichtig’. Haar huid is heel
bleek, en je ziet haar aders doorschijnen. Tristan vergelijkt haar met smeltend ijs, dat langs het
hoorntje druipt. Ze is ziek en hij denkt dat ze binnenkort bij hun vader zal zijn als het zo doorgaat. Zijn
moeder ziet dit allemaal niet of wil dit niet zien, haar blindheid beschermt haar. Hij wilt er iets van
zeggen, maar hij weet dat zij er toch niks aan zal doen. Hij moet vertrekken, jammer voor Angèle, die
kan hij toch niet meer redden. Hij haatte dit soort gedachten. Het schooljaar was prima gegaan, hij
had zijn diploma gehaald en zich ingeschreven voor architectuur. Aan deze keuze had hij niet veel tijd
besteed. Misschien had hij het gekozen omdat ‘hij moet leren bouwen, aangezien alles om me heen
omvalt’ (haha). Angèle vertrekt dan plotseling met haar bord van de tafel. Dit zou een goed moment
te zijn tegen zijn moeder te praten, maar hij kan het niet. Hij begint een perzik te eten. Er is een wesp
dichtbij en Béatrice waarschuwt hem ervoor. Dit negeert hij en hij bekijkt de wesp geïnteresseerd en
denkt aan hoe hij zijn moeder haat (hij schrikt van zijn eigen gedachten). Terwijl de wesp van zijn
perzik sap drinkt denkt hij: “ik haat jouw” (hij weet niet tegen wie hij dat heeft) en snijdt met zijn mes
de wesp door midden.
