Week 1
Farrington, D. P. (2003). Developmental and life-course criminology: key theoretical and empirical
issues – the 2002 Sutherland award address. Criminology, 41, 221-255.
Ontwikkelings- en levensloopcriminologie (DLC) houdt zich bezig met drie hoofdthema’s: de
ontwikkeling van beledigend en antisociaal gedrag, risicofactoren op verschillende leeftijden en de
effecten van levensgebeurtenissen op het verloop van de ontwikkeling. DLC houdt zich vooral bezig
met het documenteren en verklaren van individuele veranderingen in beledigingen gedurende het
hele leven.
Tien algemeen aanvaarde conclusies over de ontwikkeling van beledigingen die elke DLC-theorie
moet kunnen verklaren:
1. De prevalentie van beledigende pieken in de laten tienerjaren (tussen 15 en 19 jaar)
2. De piekleeftijd ligt bij het begin van een delict tussen 8 en 14, bij het stoppen met delicten
plegen tussen 20 en 29 jaar.
3. Een vroege aanvangsleeftijd voorspelt een relatief lange duur van een criminele loopbaan en
het plegen van relatief veel delicten
4. Er is een duidelijke continuïteit in beledigend en antisociaal gedrag van kindertijd tot
tienerjaren en tot volwassenheid. Dit betekent dat de ordening van mensen over een
bepaalde mate van antisociaal gedrag in de loop van de tijd relatief stabiel is en dat mensen
die relatief veel delicten plegen in de ene leeftijdsgroep een grote kans hebben om ook
relatief veel delicten te plegen in een andere leeftijdscategorie.
5. Een klein deel van de bevolking pleegt een groot deel van alle misdrijven. Over het algemeen
hebben deze chronische delinquenten een vroege aanvang, een hoge frequentie van
individuele delinquenten en een lange criminele carrière.
6. Beledigen is eerder veelzijdig dan gespecialiseerd. Gewelddadige daders zijn bijv. niet te
onderscheiden van veelplegers in de risicofactoren voor kinderen, adolescenten en
volwassenen.
7. De soorten handelingen die als misdrijven worden gedefinieerd, zijn elementen van een
groter syndroom van antisociaal gedrag, waaronder zwaar drinken, roekeloos autorijden,
seksuele promiscuïteit, pesten en spijbelen.
8. De meeste delicten tot in de late tienerjaren worden samen met anderen gepleegd, terwijl
de meeste delicten vanaf 20 jaar alleen worden gepleegd. Deze totale verandering wordt niet
veroorzaakt door uitval van processen of door groepsovertreders die eerder stoppen dan
alleenstaanden. In plaats daarvan is er verandering binnen individuen; mensen veranderen
van groepsbeledigend naar eenzaam beledigend naarmate ze ouder worden.
9. De redenen die worden gegeven voor het beledigen tot in de late tienerjaren zijn nogal
wisselend, inclusief utilitaire goederen (bijv. om materiële goederen te verkrijgen of om
wraak te nemen), voor opwinding of plezier (of om verveling te verminderen), of omdat
mensen boos worden (in het geval van geweldsmisdrijven).
10. Verschillende soorten strafbare feiten worden voor het eerst gepleegd op duidelijk
verschillende leeftijden. Winkeldiefstal is meestal voor inbraak, die op zijn beurt meestal
voor de overval wordt gepleegd. Over het algemeen neemt de diversificatie van
overtredingen toe tot de leeftijd van 20 jaar. Omgekeerd neemt na de leeftijd van 20 de
diversificatie af en neemt de specialisatie toe.
De belangrijkste risicofactoren voor het vroege begin van delinquentie voor de leeftijd van 20 zijn
bekend:
- Individuele factoren (lage intelligentie, lage schoolprestaties, hyperactiviteit-impulsiviteit en
het nemen van risico’s, antisociaal gedrag van kinderen, inclusief agressie en pesten).
- Familiefactoren (slecht ouderlijk toezicht, harde discipline en lichamelijk misbruik van
kinderen, inconsistente discipline, een koude houding van ouders en verwaarlozing van
, kinderen, lage betrokkenheid van ouders met kinderen, conflicten tussen ouders, gebroken
gezinnen, criminele ouders, delinquente broers en zussen).
- Sociaaleconomische factoren (laag gezinsinkomen, grote gezinsgrootte).
- Factoren van leeftijdsgenoten (delinquente leeftijdsgenoten, afwijzing van leeftijdsgenoten
en lage populariteit).
- Schoolfactoren (een school met hoge criminaliteitscijfers)
- Buurtfactoren (buurt met veel criminaliteit)
De belangrijkste levensgebeurtenissen waardoor criminaliteit verdwijnt na de leeftijd van 20 zijn
trouwen, een bevredigende baan krijgen, naar een beter gebied verhuizen en toetreden tot het
leger.
Het onderscheid tussen risicofactoren en levensgebeurtenissen is niet duidelijk, omdat sommige
levensgebeurtenissen voortdurende ervaringen kunnen zijn waarvan de duur belangrijk is (huwelijk
of baan), terwijl sommige risicofactoren op een bepaald moment kunnen optreden (bijv. verlies van
een ouder). Andere levensgebeurtenissen (bijv. bekering tot religie) kunnen belangrijk zijn, maar zijn
minder bestudeerd.
Het is aannemelijk dat delicten voortkomen uit een interactie tussen de persoon (met een zekere
mate van crimineel potentieel) en de omgeving (inclusief kansen en slachtoffers).
Ten eerste; hoewel het duidelijk is dat de prevalentie van overtredende pieken in de late tienerjaren,
is het veel minder duidelijk hoe de individuele frequentie van overtredingen (dat wil zeggen de
frequentie van overtredingen door degenen die beledigen) varieert met de leeftijd. Sommige
onderzoeken suggereren dat de frequentie van individuele overtredingen versnelt tot een piek in de
late tienerjaren en afneemt in de jaren 20, terwijl andere suggereren dat de frequentie van
individuele overtredingen niet verandert met de leeftijd. Ten tweede is het niet duidelijk of de ernst
van het delict escaleert tot een bepaalde leeftijd en vervolgens de-escaleert. Ten derde is het
duidelijk dat een vroeg begin van delinquentie een lange carrière en veel delicten voorspelt, maar
het is veel minder duidelijk of een vroeg begin een hoge individuele delictfrequentie of een hoge
gemiddelde ernst van delicten voorspelt. Evenmin is duidelijk of vroeg beginnende daders in mate of
in soorten verschillen van later beginnende daders, of hoeveel er duidelijk verschillende
gedragsstrajecten zijn. Ten vierde, hoewel chronische delinquenten meer delicten plegen dan
anderen, is het niet duidelijk of hun delicten gemiddeld ernstiger zijn, of dat chronische delinquenten
in graad of soort verschillen van niet-chronische delinquenten.
Ten vijfde is het duidelijk dat bepaalde soorten delicten gemiddeld eerder voorkomen dan andere,
en dat de opeenvolging van aanzetten kan worden geïdentificeerd. Ten zesde: hoewel de
belangrijkste risicofactoren voor het vroege begin van delinquentie welbekend zijn, is het niet
duidelijk in hoeverre deze risicofactoren oorzakelijke effecten hebben op het delict. Een groot
probleem is dat de kennis over deze risicofactoren gebaseerd is op verschillen tussen individuen. Ten
zevende kunnen veel risicofactoren oorzaken zijn van beledigingen of indicatoren van hetzelfde
onderliggende construct, of zelfs beide. Zwaar drinken kan bijv. hetzelfde onderliggende construct
weerspiegelen als beledigend gedrag in vergelijkingen tussen individuen, maar kan ook een oorzaak
zijn van belediging in vergelijkingen binnen individuen (bijv. als mensen meer overtredingen begaan
tijdens het drinken dan wanneer ze niet drinken).
We weten veel over vooral gezinsrisicofactoren en individuele risicofactoren, maar veel minder over
biologische, leeftijdsgebonden, school- of buurtrisicofactoren. Er is weinig bekend over risicofactoren
voor voortzetting van delict na aanvang, voor latere aanvang na de leeftijd van 20 jaar, of voor
persistentie of stopzetting van delict na 20 jaar. Er is weinig bekend over risicofactoren voor de duur
van criminele carrières. Er is weinig bekend over de oorzakelijke processen die tussen risicofactoren
, en delict komen. en er is weinig bekend over beschermende factoren, of ze nu worden gedefinieerd
als factoren die tegengesteld zijn aan risicofactoren of als factoren die een wisselwerking hebben
met en de effecten van risicofactoren tegengaan. De belangrijkste levensgebeurtenissen die afhaken
aanmoedigen zijn goed gedocumenteerd, maar er is veel minder bekend over levensgebeurtenissen
die het begin of het voortbestaan na het begin beïnvloeden.
De belangrijkste kwesties die door elke DLC-theorie moet worden aangepakt:
1. Waarom beginnen mensen met beledigen/criminaliteit?
2. Hoe worden onset-sequenties verklaard?
3. Waarom is er continuïteit in het beledigen van adolescentie tot volwassenheid?
4. Waarom stoppen mensen met beledigen?
5. Waarom piekt de prevalentie in de tienerjaren?
6. Waarom voorspelt een vroege start een lange criminele carrière?
7. Waarom is er veelzijdigheid in beledigend en antisociaal gedrag?
8. Waarom neemt co-delict af van adolescentie naar volwassenheid?
9. Waarom zijn er verschillen tussen individuen bij het plegen van misdrijven?
10. Wat zijn de belangrijkste risicofactoren voor het begin en einde, en hoe kunnen deze worden
verklaard?
11. Waarom zijn er individuele verschillen in delict?
12. Wat zijn de belangrijkste motieven en redenen voor het beledigen/criminaliteit?
13. Wat zijn de effecten van levensgebeurtenissen op het beledigen/criminaliteit?
Geïntegreerde cognitieve antisociale potentieel (ICAP)
Het integreert ideeën uit vele andere theorieën, waaronder strain, controle, leren, labelen en
rationele keuze. Het belangrijkste construct is antisociaal potentieel (AP), en het veronderstelt dat de
vertaling van antisociaal potentieel naar antisociaal gedrag afhangt van cognitieve (denk- en
besluitvormings) processen die rekening houden met kansen en slachtoffers.
Langdurige AP is afhankelijk van impulsiviteit, spanning, modellering, socialisatieprocessen en
levensgebeurtenissen, terwijl korte termijn variaties in AP afhangen van motiverende en situationele
factoren. Mensen met een hoge AP hebben een grotere kans om veel verschillende soorten
antisociale handelingen te plegen, waaronder verschillende soorten misdrijven.
AP op lange termijn hangt ook af van hechtings- en socialisatieprocessen. AP zal laag zijn als ouders
consequent en contingent goed gedrag belonen en slecht gedrag bestraffen. AP zal hoog zijn als
kinderen niet gehecht zijn aan (prosociale) ouders. De AP op lange termijn zal ook hoog zijn als
mensen worden blootgesteld aan en beïnvloed worden door antisociale modellen, zoals criminele
ouders, delinquente broers en zussen en delinquente leeftijdsgenoten. Langdurige AP zal ook hoog
zijn voor impulsieve mensen, omdat ze geneigd zijn te handelen zonder na te denken over de
gevolgen.
Volgens de ICAP-theorie hangt het plegen van misdrijven en andere soorten antisociale handelingen
af van de interactie tussen het individu en de sociale omgeving. Of een persoon met een bepaald
niveau van AP een misdaad begaat in een bepaalde situatie, hangt af van cognitieve processen,
inclusief het overwegen van de subjectieve voordelen, kosten en waarschijnlijkheden van de
verschillende uitkomsten. De subjectieve baten en kosten omvatten directe situationele factoren
zoals de materiële goederen die kunnen worden gestolen en de waarschijnlijkheid en gevolgen van
een arrestatie door de politie. Ze omvatten ook sociale factoren zoals waarschijnlijke afkeuring door
ouders of vrouwelijke partners, en aanmoediging of bekrachtiging door leeftijdsgenoten.
De gevolgen van delinquentie kunnen, als gevolg van een leerproces, leiden tot veranderingen in AP
op de lange termijn en in toekomstige cognitieve besluitvormingsprocessen. Dit is vooral
