Samenvatting

Samenvatting Biologie hoofdstuk 19 Hormonale regulatie van 10VoorBiologie

1 keer verkocht

Vak
Biologie

Niveau
VWO / Gymnasium

Uitgebreide samenvatting van hoofdstuk 19 Hormonale regulatie van de methode 10VoorBiologie met als onderwerpen: algemene werking van hormonen, regelkringen, hypothalamus-hypofyse-systeem, schildklier, eilandjes van Langerhans, bijnieren, ovaria, testes, weefselhormonen, anabole steroïden, suikerz...

[Meer zien]

Voorbeeld 2 van de 7 pagina's

Bekijk voorbeeld

Geupload op 28 maart 2023
Aantal pagina's 7
Geschreven in 2021/2022
Type Samenvatting

hormoonstelsel
hormonen
hormonale regulatie
hormoonklieren
doelwitorgaan
steroïdhormoon
peptide hormoon
hormoon receptor complex
camp
second messenger
regelkring
positieve terugkoppeling
negatieve ter

Instelling Middelbare school
Niveau VWO / Gymnasium
Vak Biologie
School jaar 4

Volgen

evelineroelofsen Lid sinds 2 jaar 7 documenten verkocht

€7,49

Ook beschikbaar in voordeelbundel v.a. €9,99

In winkelwagen

Opslaan

100% tevredenheidsgarantie
Direct beschikbaar na je betaling
Lees online óf als PDF
Geen vaste maandelijkse kosten

Ook beschikbaar in voordeelbundel (1)

Hormonen

€ 12,48 € 9,99 2 items

1. Samenvatting - Samenvatting biologie hoofdstuk 19 hormonale regulatie van 10voorbiologie
2. Samenvatting - Tabel met alle hormonen en hun herkomst, doelwitorgaan en werking
Meer zien

Hoofdstuk 19. Hormonale regulatie

Het hormoonstelsel ofwel endocriene stelsel beïnvloedt met de hormonen, chemische
boodschapperstoffen, processen in je lichaam. De hormonen, eiwitten, worden in hormoonklieren
gemaakt die de hormonen afgeven aan het bloed. Het hormoonstelsel werkt nauw samen met het
zenuwstelsel, vooral bij de groei en stofwisseling. Hormonen beïnvloeden werking en ontwikkeling
van voortplantingsorganen. De hormonale regulatie is veel trager en van veel langere duur.

Belangrijke hormoonklieren
1. pijnappelklier (in de middelhersenen)
2. hypofyse
3. schildklier
4. bijnier
5. eilandjes van Langerhans (in de alvleesklier)
6. ovaria (eierstokken)
7. testes (teelballen)

19.1 Algemene werking van hormonen
Door een aantal hormoonklieren wordt bovendien meer dan één hormoon gemaakt. Bij elk hormoon
hoort een doelwitorgaan (of doelwitweefsel) dat voor dat hormoon gevoelig is. Het celmembraan
van cellen van het doelwitorgaan hebben receptoren waaraan het hormoon kan hechten.

Op grond van werking kun je hormonen in twee groepen indelen:
o Steroïden; deze steroïdhormonen zijn chemisch verwant aan cholesterol (vethormonen)
• bijv. geslachtshormonen en bijnierschorshormonen
• waterafstotend, niet oplosbaar in water
• dringen door celmembraan van doelwitorgaan en binden in cytoplasma aan receptor
o Peptide-hormonen; deze hormonen zijn meestal aminozuren (eiwithormonen)
• bijv. ADH, oxytocine, insuline, adrenaline en schildklierhormoon
• oplosbaar in water
• kan het celmembraan van doelwitcellen niet passeren.

Het hormoon-receptor-complex dringt door tot in de kern, waar zich het DNA bevindt. Het gaat op
bepaalde plaatsen bindingen aan met DNA. Dit kan genexpressie stimuleren of remmen; leidt tot
aanmaak van bepaalde eiwitten, zoals enzymen, die stofwisselingsproces beïnvloeden.

Het hormoon, first messenger, bindt aan een receptor in het celmembraan. Deze binding is het
startsein voor een reeks opeenvolgende reacties in de cel. Het eindresultaat is een toename van
cAMP, gevormd uit ATP. cAMP, second messenger, heeft invloed op de celactiviteit. Deze invloed
kan stimulerend of remmend zijn. Het hele proces van: signaal opvangen - membraanreceptor –
signaaloverdrachten (in cytoplasma) en signaalverwerking (in DNA) – wordt een signaalcascode
genoemd. HORMONEN ZIJN GEEN ENZYMEN!!

, 19.2 Regelkringen
Het sturen van processen komt altijd neer op het bijsturen van processen. Bijsturen naar de
evenwichtssituatie noem je negatieve terugkoppeling. Regelprocessen in hormoon- en zenuwstelsel
kun je weergeven in regelkringen. Een regelkring in het hormoonstelsel heeft altijd een sensor (ofwel
receptor), een hormoonklier en een hormoon. Veel hormoonklieren staan onder invloed van het
zenuwstelsel.

Een regelkring gaat als volgt:
Een sensor meet een bepaalde situatie → het centrale zenuwstelsel ‘beoordeelt’ de situatie → en
stimuleert/remt via motorische zenuwcellen de hormoonklier in de hormoonafgifte → de sensor
registreert de nieuwe situatie → de afgifte wordt al of niet bijgesteld door het zenuwstelsel, enzo.

In het centrale zenuwstelsel zit meestal een rem voor negatieve terugkoppeling. Positieve
terugkoppeling bestaat ook: er wordt dan niet gestreefd naar een evenwichtswaarde, maar naar
toename of juist afname; je noemt dat het sneeuwbaleffect. In de regelkring zie je dan of alleen
stimulans (+) of alleen remming (-).

Een aantal hormoonklieren hebben sensorische cellen die zelf de eigen afgifte kunnen verhogen of
verlagen. Deze cellen zijn gevoelig voor veranderingen van bloedsamenstelling, die door de
hormonen van de betreffende hormoonklier beïnvloed worden.

19.3 Het hypothalamus-hypofyse-systeem
De hypothalamus maakt deel uit van het centrale zenuwstelsel en heeft
veel ‘touwtjes in handen’ bij de hormonale regeling in het hele lichaam.
Het handhaaft de normwaarden van veel fysiologische processen in het
lichaam. Vanwege de grote invloed die de hypothalamus op de werking
van de hypofyse uitoefent, spreek je van het hypothalamus-hypofyse-
systeem. De hypofyse is een kleine hormoonklier, die aan een dun steeltje
onder aan de hypothalamus hangt. Het bestaat uit: hypofysevoorkwab en
hypofyseachterkwab. Productie en afgifte hormonen = hypothalamus

De werking van de hypothalamus:
1. Bepaalde zenuwcellen in de hypothalamus produceren twee hormonen: anti-diuretisch
hormoon en oxytocine. Deze hormonen worden opgeslagen in de hypofyse en zo nodig aan
het bloed afgegeven. De hormoonafgifte door zenuwcellen noem je neurosecretie.
2. Bepaalde cellen in de hypothalamus maken hormonen die via zenuwceluitlopers naar de
hypofyse worden vervoerd. Het zijn de zogeheten releasing hormonen (RF = releasing factor)
en inhibiting (IF = inhibiting factor) hormonen die een stimulerende respectievelijk
remmende invloed op de hypofyse hebben. Bij elk hypofysehormoon hoort een 'eigen'
hypothalamushormoon.

19.3.1 De hypofyseachterkwab
De hypofyseachterkwab is het 'doorgeefluik' van de twee hormonen die in de hypothalamus zijn
geproduceerd: het anti-diuretisch hormoon en oxytocine.

Het anti-diuretisch hormoon (ADH) wordt aangemaakt wanneer osmosensoren in de hypothalamus
een te hoge osmotische waarde van het bloed registreren. Te hoge osmotische waarde: te hoog
zoutgehalte of een te laag watergehalte in het bloed. Het anti-diuretisch hormoon is werkzaam in de
nieren. Het hormoon veroorzaakt een verminderde waterafscheiding door de nieren. Het gevolg is
dat er meer water in het bloed blijft, waardoor de osmotische waarde weer kan dalen. Een gevolg
van de verminderde wateruitscheiding is dat het bloedvolume toeneemt (bloeddruk verhogend).

Dit zijn jouw voordelen als je samenvattingen koopt bij Stuvia:

Bewezen kwaliteit door reviews

Studenten hebben al meer dan 850.000 samenvattingen beoordeeld. Zo weet jij zeker dat je de beste keuze maakt!

In een paar klikken geregeld

Geen gedoe — betaal gewoon eenmalig met iDeal, creditcard of je Stuvia-tegoed en je bent klaar. Geen abonnement nodig.

Direct to-the-point

Studenten maken samenvattingen voor studenten. Dat betekent: actuele inhoud waar jij écht wat aan hebt. Geen overbodige details!

Veelgestelde vragen

Wat krijg ik als ik dit document koop?

Je krijgt een PDF, die direct beschikbaar is na je aankoop. Het gekochte document is altijd, overal en oneindig toegankelijk via je profiel.

Tevredenheidsgarantie: hoe werkt dat?

Onze tevredenheidsgarantie zorgt ervoor dat je altijd een studiedocument vindt dat goed bij je past. Je vult een formulier in en onze klantenservice regelt de rest.