Child Maltreatment - An Introduction - Miller & Perrin
Hoofdstuk 1 - Geschiedenis en definities van kindermishandeling
1.1 Mythes over kindermishandeling
Mythe 1 - Het grootste risico op kindermishandeling is buitenshuis → We kunnen juist zeggen dat het
grootste risico in het algemeen juist thuis ligt.
Mythe 2 - Kindermishandeling is een toenemend probleem → De data van de laatste jaren laat juist zien dat
de kindermishandeling cijfers afnemen. Bewezen gevallen van kindermishandeling bereikte hun piek in 1996
en zijn daarna afgenomen.
Mythe 3 - Risicofactoren leiden altijd tot kindermishandeling → De aanwezigheid van een risicofactor kan de
kans op mishandeling vergroten, maar risicofactoren alleen verklaren geen kindermishandeling.
Mythe 4 - Soms gebeurt kindermishandeling gewoon en we moeten er niet een te groot probleem van
maken → Sommige mensen geloven dat familieleden soms hun controle kunnen verliezen en dat ouders soms
gewoon wat stoom moeten afblazen. We zijn niet tolerant tegenover geweld van vreemden. Volgens Gelles en
Straus slaan familieleden elkaar, omdat het kan. Dat komt omdat de samenleving het in het algemeen
accepteer dat “het gewoon gebeurt”. De sociale en wettelijke “kosten” die gepaard gaan met
kindermishandeling zijn laag.
Mythe 5 - Kleine handelingen van kindermishandeling zijn altijd onbelangrijk en zonder gevolgen → Dit is
niet waar. De negatieve effecten van “klein” geweld binnen de familie, inclusief lichamelijke straffen, waren
lang een onderwerp van discussie. Sociale wetenschappers veroordelen het gebruik van rechtmatig gebruik van
geweld, omdat zij geloven dat zulk soort geweld kan overslaan in andere vormen van geweld. Zowel buiten als
binnen de familie.
1.2 Kinderen als slachtoffers
Het meten van kindermishandeling is lastig, ten eerste omdat er weinig overeenstemming is over wat
kindermishandeling nou precies is. Wanneer onderzoekers proberen te onderzoeken hoe vaak
kindermishandeling voorkomt, gebruiken ze wel eens zelfrapportage. De informatie die hierdoor wordt
vergaard is incompleet.
Elke statistiek over kindermishandeling moet met voorzichtigheid geïnterpreteerd worden.
Wat we wel zeker weten is dat kinderen kwetsbaar zijn voor geweld en mishandeling. Het meest kwetsbaar zijn
de kinderen onder de 1. Onder deze kinderen komt moord drie keer zo vaak voor dan in de gehele populatie.
Er zijn officiële cijfers. Dit zijn de kinderen die gemeld worden bij de autoriteiten. Deze onderschatten echter
wel de echte cijfers. De cijfers zijn grof genomen tien keer hoger dan in de officiële statistieken. Dit betekent
dat 20% van de kinderen slachtoffer zijn van kindermishandeling.
De slachtoffers van kindermishandeling hebben meer kans op psychologische problemen, armoede,
criminaliteit, drugs- en alcoholproblemen, het mishandelen van eigen kinderen, en om later opnieuw
slachtoffer te worden.
Onderzoek heeft uitgewezen dat de invloed van familie de grootste voorspeller is voor iemands mate van
geweld buitenshuis. Kinderen die mishandeld worden of die getuige zijn van mishandeling, plegen zelf ook
vaker geweld, zowel als kind als volwassene.
1.3 Kindermishandeling binnen families
,De meeste mishandeling vindt thuis plaats. Ouders zijn in 80% van de gevallen de daders. Moeders meestal bij
fysieke mishandeling en verwaarlozing, vaders meestal bij seksuele mishandeling.
Maar waarom vindt kindermishandeling nou meestal plaats binnen families? Een reden is dat normen in de
samenleving agressie binnen de familie toestaan, en soms zelfs aanmoedigen. Levesque stelt dat veel geweld
achter gesloten deuren blijft, en geoorloofd is bij families die gezien worden als “edel”. Dit beeld van een
familie bevat verschillende overtuigingen:
● Dat de rechten van ouders boven die van kinderen staan en dat ouders controle kunnen hebben (en
zouden moeten hebben) over de ontwikkeling van hun kinderen
● Familieleden het beste doen voor hun kinderen, die niet in staat zijn voor zichzelf te zorgen
● Dat families die opgroeien in traditionele culturen, sterke families zijn, zelfs als hun cultuur
kindermishandeling toestaat
● Dat families recht hebben op privacy en autonomie, zelfs als dit recht resulteert in kwaad voor
kwetsbare leden van die familie
1.4 Hoe sociale toestanden sociale problemen kunnen worden
Televisie en media laten vaak verstoorde verhalen zien van kindermishandeling en ook over de hele wereld zijn
de zorgen over kindermishandeling toegenomen. Meerdere internationale verdragen bevatten nu ook kinderen
in hun discussie over de rechten van de mens.
Wanneer en hoe zijn we kindermishandeling gaan zien als een sociaal probleem?
Sociale toestanden worden sociale problemen door een proces van sociaal constructionisme. Sociale reacties
staan centraal in het proces waardoor een sociale toestand opnieuw gedefinieerd wordt als een sociaal
probleem. Maatschappelijke reacties komen voort uit verschillende soorten bronnen; individuele burgers,
religieuze groepen, politieke groepen etz. Door hun reacties op bepaalde sociale toestanden spelen individuel
en instituten een belangrijke rol in het veranderen van publieke waarnemingen.
Een sociale toestand wordt een sociaal probleem wanneer verschillende interessegroepen zich actief mengen
in het aan de kaak stellen van deze toestand. Het proces begint dus wanneer een interessegroep, of claim
makers, zorgen uiten over een bepaalde toestand die zij als onacceptabel zien. Als deze zorg opgemerkt wordt
door de maatschappij, wordt de sociale toestand als een sociaal probleem gezien.
Dit bovenstaande perspectief helpt illustreren hoe onderzoek wordt gebruikt in oneindige discussies over
sociale problemen, zoals kindermishandeling. De data van zo’n onderzoek worden vaak anders geïnterpreteerd
door concurrerende claim makers. Zij zijn zichzelf met hun eigen set empirische bevinden, wat zij zien als de
waarheid. Vanuit het sociaal constructionistische perspectief wordt de kern van sociale problemen en de feiten
over die problemen voor de gehele populatie gedefinieerd door de winnaars van discussies.
1.5 Ontdekken van Kindermishandeling: De historische context
Ontdekken van kindermishandeling
Kinderen zijn niet altijd gewaardeerd en beschermd en de kindertijd werd niet altijd gezien als een speciale
fase van het leven. De kindertijd is een menselijke creatie, een voorbeeld van een sociale toestand.
Vroeger werd het kind gezien als eigendom van de ouders, die op hun beurt het recht hadden om hun kinderen
als hun eigendom te behandelen. Door de jaren heen is het concept kindertijd ontwikkeld. Kinderen worden
tegenwoordig meer gewaardeerd, meer verzorgd en ze worden gezien als meer kwetsbaar.
Ontdekken van kindermishandeling
De meest bekende en eerste rechtszaak wat betreft kindermishandeling was in 1874. Een meisje Mary Ellen
werd geslagen en doodgehongerd door haar stiefmoeder. Deze zaak kwam voor in de rechtbank en de
stiefmoeder werd schuldig bevonden aan geweldpleging en aanranding. Deze zaak kreeg veel aandacht en dit
leidde tot de stichting van de Society for the Prevention of Cruelty to Children. Deze organisatie pleitte voor
, enorme veranderingen in het behandelen van kinderen. Zij beargumenteerde dat ouders geen complete
autoriteit mochten hebben over hun kinderen.
Er waren twee sociale veranderen tijdens de 20te eeuw die direct hebben bijgedragen aan het succes van de
child-saving movement. Ten eerste was een grote groep professionals die de taak op zich namen om kinderen
te beschermen. Ten tweede kregen vrouwen meer vrijheid in hun persoonlijke levens en meer power op hun
werk. Ze voelde zich hierdoor sterker om te pleiten voor hun kinderen.
Maar ondanks deze ommezwaai tegenover het beschermen van kinderen, waren er maar weinig sociaal-
juridische reacties op kindermishandeling. Er was bijvoorbeeld nog geen wet die het verplicht maakte voor
professionals om kindermishandeling te melden. De meeste mishandeling bleef dus nog ongezien.
Pas rond 1960 werd kindermishandeling pas echt erkend, door Dokter Kempe. Hij en zijn collega’s beschreven
voor het eerst het battered child syndrome an suggereerde dat artsen het moesten melden als zij mishandeling
herkende bij een kind. Kempe en collega’s definieerde kindermishandeling als een klinische conditie, met
diagnostische medische en fysieke symptomen.
1.6 Definiëren van kindermishandeling: het begrijpen van de sociale constructie-van-afwijkend
gedrag definities
Het proces van claims maken speelt een belangrijke rol in how kindermishandeling is gedefinieerd. Claim
makers doen meer dan slechts de aandacht vestigen op een bepaalde sociale toestand. Ze vormen ons gevoel
van wat het probleem is.
We zien dit proces heel duidelijk in de oneindige discussie over welke typen gedragingen wel of niet
mishandeling bepalen. Neem bijvoorbeeld lichamelijk straffen. Vroeger werd een kind slaan als corrigeren niet
gezien als een misdaad, zolang het kind niet gewond was. Nu zeggen veel sociale wetenschappers dat
lichamelijk straffen wel degelijk een vorm van kindermishandeling is.
Slaan wordt in veel culturen nog wel geaccepteerd. Culturele normen ondersteunen nog steeds het gebruiken
van lichamelijke straffen.
De historische onverschilligheid tegenover seksualiteit bij kinderen (tegenwoordig noemen we dat seksuele
mishandeling) geeft een ander voorbeeld. Vroeger werd het normaal gevonden om kinderen te betrekken bij
seksuele handelingen. Tegenwoordig wordt dit gezien als mishandeling.
Omdat er door concurrerende claim makers wordt onderhandeld over definities, is er een dubbelzinnigheid.
Deze dubbelzinnigheid gaat gepaard met verschillende problemen voor degene die geweld bestuderen en
mishandeling in de samenleving willen verminderen. Professionals hebben definities nodig waarmee ze kunnen
werken.
Ouder-kind geweld: Vier conceptualisaties
Gelles en Straus stellen dat familiegeweld geconceptualiseerd kan worden langs twee continuums.
1. Het rechtmatige - niet rechtmatige continuum → de mate waarin sociale normen geweld
rechtvaardigen
a. Gerechtvaardigd geweld is iets dat cultureel wordt vergoelijkt
b. Niet rechtmatig geweld wordt veroordeeld
2. Het instrumenteel - expressieve continuum → de mate waarin geweld wordt gebruikt om ergens een
einde aan te maken (instrumenteel), en een doel op zichzelf (expressief)
a. Instrumenteel geweld is een poging om iemand anders te stoppen iets te doen
b. Expressief geweld is het slaan van iemand uit boosheid en heeft geen toegevoegde waarde,
behalve dat het dient als uitlaatklep voor degene die slaat
