Samenvatting van Ik ben o.k. Jij bent o.k.
(Eng: I’m Ok You’re Ok)
door Thomas A. Harris
Heb je jezelf er ooit op betrapt dat je opeens klinkt
als je vader of je moeder, bijvoorbeeld bij het
bespreken van gevoelige kwesties of als je in een
verhitte discussie zit? Misschien had je ruzie met je
partner over het schoonmaken van het huis en klonk
je net als je moeder, of misschien verloor je je geduld
met je kinderen en handelde je net als je vader.
Reageren zoals je ouders is niet ongebruikelijk, het
overkomt iedereen en het komt voort uit de
woordenwisselingen die je vroeger met je ouders
had. Het kan ongemakkelijk zijn om onze innerlijke
Ouder of ons innerlijk Kind recht in het gezicht te
kijken, maar volgens Thomas A. Harris is het iets dat we niet kunnen vermijden.
We hebben allemaal deze twee verschillende krachten in onszelf, maar gelukkig kunnen we
door ons gedrag te analyseren uiteindelijk deze patronen herkennen en ze beheersen en ze
zelfs vervangen door gezondere.
In deze samenvatting van Thomas A. Harris’ Ik ben oké, jij bent oké, lees je o.a.:
• waarom de geboorte van nature een traumatische ervaring is;
• waarom vooroordelen ons het gevoel geven vast te zitten; en
• waarom we de speelsheid van ons innerlijke Kind nooit mogen negeren.
pag. 1 – uitblinker.nl
, Ik ben oké, je bent oké kernidee #1: Om onze
emoties volledig te begrijpen, moeten we
onze herinneringen analyseren.
Ben je ooit getuige geweest van een geliefde die werd getroffen door somniloquy of in je
slaap praten?
Je denkt misschien dat de dingen die mensen in hun slaap mompelen
een hoop onzin zijn. Dit mysterieuze nachtelijke gemompel is echter
het directe gevolg van de herinneringen van mensen. Er zijn bepaalde
gebieden in onze hersenen die verantwoordelijk zijn voor onze
herinneringen en voor de emoties die ermee samenhangen.
Dit idee werd voor het eerst ontdekt in de jaren vijftig door Wilder
Penfield, een hersenchirurg uit Montreal, die een elektrode gebruikte om bepaalde delen
van de hersenen van zijn patiënten te stimuleren. Omdat de patiënten alleen plaatselijk
werden verdoofd, waren ze wakker en konden ze beschrijven wat ze voelden toen de dokter
de verschillende delen van hun hersenen stimuleerde. Dat is hoe Wilder Penfield ontdekte
dat een deel van de hersenen dat bekend staat als de temporale cortex verantwoordelijk is
voor onze emoties, herinneringen en taal. Toen Penfield bepaalde punten van iemands
hersenen stimuleerde, deed de persoon onmiddellijk een uitspraak die willekeurig lijkt, zoals
een tv-commercial beschrijven of een eerder gesprek naspelen.
Wat vooral interessant was, was dat mensen bij stimulatie niet alleen de herinnering lieten
‘oplichten’, maar ook er de emoties bij voelden die ze voelden toen ze het voor het eerst
ervoeren. Met andere woorden, wanneer de arts bepaalde punten van de hersenen
stimuleerde, reactiveerden de patiënten een ervaring.
Dit geheugenactivatieproces kan ook onbewust plaatsvinden. Over het algemeen onthouden
we bepaalde dingen wanneer we worden getriggerd door bepaalde prikkels, zoals geuren of
geluiden. Zodra de herinnering is geactiveerd, kunnen we verschillende ervaringen laten
oplichten, of ze nu aangenaam of traumatiserend zijn. De kans is groter dat dit proces
onbewust plaatsvindt, maar we kunnen soms moeite doen en bepaalde herinneringen
opgraven, vooral als we ze willen analyseren.
Stel je bijvoorbeeld voor dat er een bepaald liedje is dat je elke keer dat je het hoort,
melancholisch of verdrietig maakt. Je kunt deze reactie misschien niet uitleggen, maar als je
dit met een therapeut zou bespreken, kan hij je misschien helpen erachter te komen welke
eerdere emoties en herinneringen aan het lied zijn gekoppeld.
Zo gebruikte de auteur bepaalde psychotherapietechnieken om een van zijn patiënten te
helpen herinneren waarom ze zich verbonden voelde met een bepaald liedje. Het liedje
bleek een bijzondere betekenis te hebben omdat de moeder van de patiënte, die op heel
jonge leeftijd was overleden, dat liedje op de piano speelde.
pag. 2 – uitblinker.nl
