Samenvatting Internationale Contracten
Auteur: RamonavW
School: Windesheim
Vak: Internationale Contracten
Auteur: RamonavW 1
,Hoofdstuk 1 Inleiding in het recht van de internatonale handel
1.1 Publiekrechtelijke problemen versus privaatrechtelijke problemen
1.1.1 Publiekrecht
Het publiekrecht kenmerkt zich doordat bij de rechtsrelatie een overheidsorgaan betrokken is
dat gebruikmaakt van een bepaalde bevoegdheid die burgers en ondernemingen niet hebben.;
het overheidsorgaan krijgt de bevoegdheid door de wet toegewezen en zal deze bevoegdheid
ook volgens de wettelijke eisen moeten uitvoeren.
1.1.2 Privaatrecht
Overeenkomsten
Naar Nederlands recht noemen wij deze fase de precontractuele fase. In principe is iedere
partij vrij de onderhandelingen te verbreken. Echter, indien er al veel kosten zijn gemaakt en de
deal bijna rond is, dan kan het volgens het Nederlands recht in strijd zijn met het
gerechtvaardigd vertrouwen van de wederpartij om dan nog de onderhandelingen af te breken.
Een bedrijf kan in zo’n geval gehouden zijn schadevergoeding voor de gemaakte kosten en
mogelijk in zeer uitzonderlijke gevallen de gederfde winst te vergoeden.
De koper kan mogelijk een beroep doen op één van de wilsgebreken: dwaling (art. 6:228 BW),
bedrog, bedreiging of misbruik van omstandigheden (art. 3:44 BW). Naar Nederlands recht is de
overeenkomst dan vernietigbaar. De koper kan de overeenkomst vernietigen. Achteraf gezien
is er dan nooit een overeenkomst geweest (art. 3:53 BW). Daarnaast zijn er overeenkomsten die
juridisch nooit bestaan hebben, oftewel nietig zijn. Dit soort afspraken is in strijd met de
openbare orden en goede zeden en zijn daarom nietig volgens art. 3:40 BW.
In de internationale handel wordt veelal gebruikgemaakt van de Incoterms 2010. Deze door de
Internationale Kamer van Koophandel te Parijs opgestelde leveringsvoorwaarden voor een
internationaal koopcontract geven onder meer aan waar de levering dient te geschieden en
geven het punt aan waar het risico van beschadiging of verlies overgaat van verkoper naar
koper.
Onrechtmatge daad
Naast de algemene onrechtmatige daad van art. 6:162 BW bestaan er ook speciale
onrechtmatige dagen, zoals de productaansprakelijkheid. De producent is aansprakelijk indien
hij een gebrekkig product op de markt heeft gebracht waardoor gevolgschade en letselschade
zijn ontstaan. De schade aan het product zelf zal de gedupeerde op de verkoper van het product
moeten verhalen. Tot slot zijn er ook nog acties denkbaar uit onrechtmatige daden. Volgens
Nederlands recht zijn dat de zaakwaarneming (art. 6:198 BW), de onverschuldigde betaling (art.
6:203 BW) en de ongerechtvaardigde verrijking (art. 6:212 BW).
Eigendomsrecht en afgeleide rechten daarvan
Eigendomsrecht is het meest omvattende recht dat een persoon op een zaak kan hebben (art.
5:1 BW). Naar Nederlands recht zal er eerst aan drie vereisten van art. 3:84 BW voldaan
moeten worden alvorens een koper eigenaar kan worden:
1. Er zal een geldige overeenkomst aan de overdracht ten grondslag moeten liggen;
2. De verkoper zal beschikkingsbevoegd en dus niet failliet mogen zijn tijdens de
overdrachtshandelingen;
3. Er dienen nog de juiste leveringshandelingen plaats te vinden.
Auteur: RamonavW 2
,Naast het eigendomsrecht zijn er meer sterke rechten die partijen kunnen overeenkomen. Deze
sterke rechten zijn afgeleiden van het eigendomsrecht en worden samen met het recht van
eigendom absolute rechten genoemd omdat zij ten opzichte van iedereen afdwingbaar zijn. De
rechten die uit overeenkomst en (on)rechtmatige daad voortvloeien worden relatieve rechten
genoemd omdat zij slechts te handhaven zijn ten opzichte van die ene andere partij (waarmee
een overeenkomst is gesloten of die schade heeft geleden).
1.2 Privaatrechtelijke problemen in internatonaal perspectef
Het verbintenissenrecht bestaat uit een overeenkomstenrecht en het recht met betrekking tot de
(on)rechtmatige daden. In het verbintenissenrecht staan de prestatieplichten van de partijen
tegenover elkaar centraal het overeenkomstenrecht bestaat vooral uit regelen of aanvullend
recht zodat partijen in hun contracten mogen afwijken van de rechtsregels in het wetboek. Bij het
goederenrecht wordt de verhouding van één bepaalde partij ten opzichte van een goed bepaald.
Het goederenrecht bevat voornamelijk dwingend rechtelijke regels zodat de partijen meestal
geen andere oplossingen in hun contracten mogen opnemen. Bij de verdragen met betrekking
tot het handelsverkeer zijn er (bijna) geen goederenrechtelijke verdragen in werking getreden.
Naast het verdragsrecht kan ook het privaatrecht van een ander land van toepassing zijn op de
overeenkomst. Dus ondanks het feit dat een privaatrechtelijk probleem internationaal is, hoeft de
oplossing niet noodzakelijk uit een verdrag te komen. De toepassing van verdragen en van
nationaal recht gaat hand in hand.
1.3 Rechtssystemen wereldwijd
1.3.1 Common law
Het common-lawsysteem is ontstaan in Engeland en Wales na de inval van Willem de
Veroveraar in het jaar 1066. Willem wist een sterk gecentraliseerd overheidsapparaat op te
zetten, waarbij de rechters vanuit Londen door het land reisde om recht te spreken. Zij
hanteerden daarbij de notie dat het recht reeds bestond en dat dit alleen nog gevonden hoefde
te worden. Vanwege de sterke rol die de rechter bij dit rechtssysteem speelt, wordt het common-
lawrecht ook wel eens rechtersrecht genoemd. De common-law wordt als een compleet
rechtstelsel opgevat. Wetgeving speelt in het common-lawsysteem een heel andere rol dan bij
civil-lawlanden. Juist omdat het common-lawsysteem als een volledig stelsel wordt gezien, heeft
regelgeving in het systeem slechts een aanvullende rol. Wil de wetgever een common-lawregel
veranderen, dan zal er een gedetailleerde wet ontworpen moeten worden die aangeeft welke
facetten aanpassing behoeven. Wordt daarbij een aspect over het hoofd gezien, dan blijft in dat
geval de common-lawregel gelden.
De vonnissen van common-lawrechters gaan uit van de feiten en van daaruit wordt een
vergelijking gemaakt met andere zaken en de daarbij behorende vonnissen van andere rechters.
Vervolgens worden de wettelijke regels geraadpleegd en weloverwogen aangegeven hoe deze
bedoeld is gezien het hele common-lawsysteem. Een ander opvallend feit is dat rechters
daarnaast ook openlijk met elkaar van mening mogen verschillen. Dit fenomeen wordt de
dissenting opinion genoemd.
1.3.2 Civil law
In de civil-lawlanden wordt het civiele recht in algemene rechtsregels in een systeem van
wetboeken neergelegd. De Franse Revolutie heeft op het hele continent invloed gehad. De
tijdsgeest van de verlichting bracht meer vertrouwen in de ratio en de revolutionairen wilden met
alle oude tradities breken. De absolute monarchie, de macht van de aristocratie, ambtenaren en
de kerk moesten wijken. Het recht zou daardoor meer voorspelbaar worden en rechtszekerheid
brengen. In de civil-lawlanden zijn de rechters geen publieke figuren. Zij fungeren op de
achtergrond want zij passen de wet toe die op democratische wijze is aangenomen. De wettelijk
Auteur: RamonavW 3
,regel wordt op het probleem toegepast zodat het privaatrechtelijke probleem kan worden
opgelost. Omdat de regels in het wetboek algemeen geformuleerd zijn en niet voor elk probleem
een regel te vinden is, passen de rechters een regel ook voor andere, maar soortgelijke situaties
toe.
1.3.3 Enkele inhoudelijke verschillen tussen common law en civil law
In de precontractuele fase hoeven partijen geen rekening te houden met het gerechtvaardigde
belang van de wederpartij. Het Engelse recht kent geen algemene plicht om naar redelijkheid en
billijkheid te onderhandelen. Afbreken van de onderhandelingen wordt er als principieel recht
van contractpartijen beschouwd waarbij er geen plaats is voor rechterlijke toetsing. Voor de
totstandkoming van een geldige overeenkomst in het Engelse recht wordt consideration vereist,
een extra overweging van de partijen dat zij in ruil voor een tegenprestatie gebonden willen
worden door een contract. Specific performance (nakoming) is geen actie uit common-law maar
uit equity. Daardoor wijzen rechters deze vordering slechts in uitzonderingsgevallen toe. Het
recht met betrekking tot het eigendom is gesplitst in dat op roerende zaken en onroerende
zaken. Bij mortgage wordt de eigendom wel overgedragen aan de hypotheekhouder, in
tegenstelling tot het zekerheidsrecht in civil-lawlanden. Daarnaast zijn ook de floating charges te
noemen die qua eigendomsverhoudingen meer op hypotheek en pand lijken van het recht in
civil-lawlanden. De trust is in civil-lawlanden een onbekende bedrijfsvorm en laat zich daardoor
moeilijk vergelijken met continentale figuren.
1.3.4 Andere rechtsfamilies
Romaanse, Duitse en Scandinavische rechtsfamilies
In de Romaanse rechtsfamilie speelt de Franse Code Civil de hoofdrol. Deze rechtsfamilie
kenmerkt zich door de codificering van het recht in wetboeken die redelijk gemakkelijk
toegankelijk zijn. De Duitse rechtsfamilie daarentegen kenmerkt zich door het wetenschappelijke
karakter van het recht. Daardoor is het recht uit deze rechtsfamilie moeilijker toegankelijk dan
dat uit de Romaanse rechtsfamilie. De Scandinavische rechtsfamilie bestaat niet uit een
gecodificeerd stelsel van wetboeken, maar kan beter beschreven worden als een bundel wetten
die in verschillende Scandinavische landen tegelijkertijd in werking zijn getreden. Deze wetten
kenmerken zich door hun praktische aard.
Rechtsstelsels beïnvloed door religie
De religieuze rechtsfamilie heeft met elkaar gemeen dat vooral het familie- en het erfrecht door
religie worden beïnvloed.
1.4 Internatonaal privaatrechtelijke problemen
1.4.1 Het internationaal privaatrecht
Nationale ipr-regels staan in ons land voornamelijk in boek 10 van het BW en worden door een
rechter toegepast wanneer er geen internationale regeling geraadpleegd kan worden.
Objectieve verwijzingsregels wijzen een bepaald nationaal rechtsstelsel aan dat in een
rechtsrelatie wordt toegepast. Deze regels worden ook wel conflictregels genoemd, omdat de
regels het conflict oplossen met betrekking tot de vraag welk nationaal rechtsstelsel van
toepassing moeten zijn. De andere categorie van ipr-verdragen is de categorie die inhoudelijk
oftewel materiaal recht bevat. Door deze verdragen wordt er dus geen nationaal rechtsstelsel
aangewezen dat het probleem zal oplossen, maar het verdrag zelf bevat de oplossingen.
Auteur: RamonavW 4
,1.4.2 De drie internationaal privaatrechtelijke problemen
Eerste ipr-vraag: welk recht is van toepassing op de rechtsrelatee
Is er een contract in het geding dan kan het contract zelf de oplossingen voor een probleem
bevatten. Is dat niet het geval, dan kan worden bekeken welk recht van toepassing is op de
overeenkomst. Eerst wordt uitgelegd welke verdragen worden geraadpleegd en daarna ook het
eventueel van toepassing zijnde nationale recht. Indien het contract de oplossing niet zelf bevat,
zal eerst onderzocht moeten worden of de overeenkomst misschien wel een speciale clausule
bevat die antwoord geeft op de vraag welk recht van toepassing is. De partijen hebben dan een
rechtskeuze gemaakt. Deze mogelijkheid is in art. 3 Rome I Vo als algemeen uitgangspunt in
het internationaal privaatrecht neergelegd. Echter, in het geval dat een rechtskeuze is gedaan
voor het privaatrecht van een land dat verdragsstaat bij het Weens Koopverdrag is, dan zullen
de regels van het Weens Koopverdrag toch op de overeenkomst van toepassing zijn. Door
verdragsstaat van het Weens Koopverdrag te worden, maakt het Weens Koopverdrag deel uit
van het recht.
Wordt er in de koopovereenkomst geen bepaling gewijd aan het toepasselijke recht, dan zullen
de ipr-regels moeten aangeven welk recht in dat geval van toepassing is. Is volgens de eerste
zes artikelen van het Weens Koopverdrag het internationale kooprecht wel van toepassing op de
overeenkomst, dan kan het verdrag wellicht toch niet de oplossing bieden omdat het Weens
Koopverdrag geen volledig rechtstelstel is. Zijn er geen internationale regelingen die toegepast
kunnen worden, dan dienen de conflictregels van het land van de rechte te bepalen welk
rechtsstelsel van toepassing is op de rechtsrelatie. Deze nationale ipr-regels zijn objectieve
verwijzingsregels, dus in het ene geval zullen de nationale conflictregels naar het eigen
privaatrecht verwijzen, in het andere geval naar het recht van de wederpartij.
Auteur: RamonavW 5
,Tweede ipr-vraag: welke rechter(s) is/zijn bevoegd om van het geschil kennis te nemene
Partijen kunnen in hun overeenkomst hebben aangegeven dat zij de problemen liever buiten de
rechtszaal door één of meer deskundigen, ook wel arbiters genoemd, willen laten oplossen. De
uitkomst van de arbitrage is binden voor partijen, tenzij partijen anders zijn overeengekomen of
wetgeving arbitrage verbiedt. Is er geen keuze voor arbitrage in de overeenkomst vastgelegd,
dan kunnen er één of meer gerechten bevoegd zijn. Binnen de EU is de algemene regeling
vastgesteld door de Verordening 1215/2012, betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de
erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken
(herschikking). In Nederland wordt deze regering meestal de EEX-Verordening genoemd, maar
tegenwoordig wordt de regering steeds vaker als de Brussel I-Verordening aangeduid omdat
naam Brussel I ook in andere EU landen wordt gebruikt.
Ook de EEX-Verordening (EEX-Vo) respecteert de partijautonomie, namelijk dat de partijen
kunnen kiezen voor de bevoegdheid van een bepaalde rechter. Deze keuze wordt ook wel
forumkeuze genoemd. Art. 25 EEX-Vo stelt de voorwaarden voor deze keuze. Art. 24 EEX-Vo
geeft de onderwerpen aan waarbij maar één rechter bevoegd is en waarbij een forumkeuze in
het contract geen zin heeft. Is er geen forumkeuze gedaan en zijn de bijzondere onderwerpen
niet aan de orde, dan kan de hoofdregel van de EEX-Verordening worden toegepast. Art. 4
Auteur: RamonavW 6
,EEX-Vo verklaart de rechter van het land van gedaagde bevoegd. Naast de art. 4-rechter kan er
nog een gerecht van een andere lidstaat bevoegd zijn om kennis te nemen van een geschil.
Of dit zo is zal bepaald worden door art. 7 en 8 EEX-Vo. Kan er geen internationale regeling
worden geraadpleegd doordat één of meer partijen zich buiten de EU bevinden, dan zullen de
nationale ipr-regels van het land van de aangezochte rechter bepalen of deze bevoegd is om
van de internationale zaak kennis te nemen.
Derde ipr-vraag: kan een buitenlands vonnis direct uitgevoerd worden in een lande
Vroeger had men in de Europese Unie altijd rechterlijke toestemming of een speciaal rechterlijk
formulier nodig op grond van de verordening voor een Europese Executoriale Titel (EET-Vo) om
het vonnis te kunnen uitvoeren in een ander land. Vanaf 10-01-15 is die rechterlijke
toestemming (exequator) niet meer nodig. Wanneer een veroordeelde partij het vonnis niet
uitvoert dan zal dit vonnis tenuitvoergelegd of geëxecuteerd moeten worden. Komt een partij het
veroordelende vonnis niet na, dan dient voor de tenuitvoerlegging van het vonnis door de in het
gelijk gestelde partij nagegaan te worden of er sprake is van een derde ipr-probleem of niet.
De EET-verordening is vanwege de vernieuwing van de EEX-Vo minder van belang geworden
en wordt daarom niet verder toegelicht. Veel meer van belang voor de praktijk is dat de
Nederlandse leverancier ervoor kan kiezen zijn geldvordering via de Europese
Betalingsbevelprocedure te innen. Zijn één of meer partijen buiten de EU gevestigd, dan zal
bekeken moeten worden of er nog een ander verdrag met dit onderwerp geldig is tussen de
landen, zoals het EVEX-verdrag of verdragen tussen twee landen, ook wel bilaterale verdragen
genoemd. Komt het vonnis niet uit een verdragsland, dan zullen de ipr-regels van het land van
tenuitvoerlegging bepalen in welke mate het buitenlands vonnis heropend mag worden door de
rechter van het land van executie.
Auteur: RamonavW 7
,Vanwege het risico heropening van de zaak, wordt in het internationale handelsverkeer graag
gebruikgemaakt van arbitrage als de wederpartij uit een niet EU-land komt. Ook bij arbitrage
wordt de nationaliteit van het vonnis bepaald door het land waar de uitspraak plaatsvindt. Het
Verdrag van New York is het meest succesvolle ipr-verdrag in de wereld. Art. 3 van het Verdrag
van New York bepaalt dat als er een geldig arbitraal beding tot stand is gekomen, het
buitenlandse vonnis op dezelfde wijze behandeld en dus erkend en ten uitvoer gelegd moet
worden als een nationaal arbitraal vonnis.
Hoofdstuk 2 Het internatonale koopcontract
2.1 Onderdelen van een internatonaal koopcontract
Vanwege de notie van contractvrijheid zijn partijen in principe vrij om de overeenkomst de vorm
te geven die de partijen zelf wensen. Soms zal het recht dat op de overeenkomst van
toepassing is, eisen dat het contract schriftelijk moet worden vastgelegd. Soms kan er een
bepaalde betalings- of leveringsvoorwaarde (minimaal) verplicht zijn gesteld.
2.2 Incoterms 2000 en 2010
2.2.1 Doelstelling van de Incoterms
De doelstelling van de ICC bij de opzet van de Incoterms is om misverstanden als gevolg van
de verschillen in handelsgebruiken in de wereld te voorkomen. De hoofdpunten waarop
overeenstemming wordt bereikt door gebruik van een Incoterm in het contract zijn:
Wie regelt en betaalt welk transportdoel?
Op welk punt heeft de verkoper aan zijn leveringsverplichting voldaan?
Waar gaat het risico voor verlies en schade aan de goederen over van verkoper naar koper?
Wie dient de douaneactiviteiten uit te voeren en de rechten te betalen?
Is er sprake van een verzekeringsverplichting voor een deel van het transport?
Auteur: RamonavW 8
,Hoofdstuk 3 Totstandkoming van het contract en het Weens Koopverdrag
3.1 Wanneer is het Weens Koopverdrag van toepassinge
3.1.1 Welke internationale koopovereenkomsten vallen nniet onder het Weens ooopverdrag?
Het Weens Koopverdrag is alleen van toepassing op internationale overeenkomsten betreffende
roerende zaken tussen personen die in beroep en bedrijf handelen zoals in art. 2 WKV onder a
beschreven staat. Het Weens Koopverdrag is dus alleen van toepassing op de
koopovereenkomsten van roerende zaken in de business-to-business (B2B) relatie. Daarnaast
wordt onder de overige letters van art. 2 WKV de koop van een aantal zaken genoemd die niet
onder het Weens Koopverdrag vallen.
In art. 3 WKV wordt de toepassing van het Weens Koopverdrag in lid 1 enigszins uitgebreid en
in lid 2 ingeperkt. Het gaat in lid 1 enigszins uitgebreid en in lid 2 ingeperkt. Het gaat in lid 1 om
de overeenkomsten die tot doel hebben een roerende zaak te vervaardigen. In principe is het
Weens Koopverdrag op zo’n overeenkomst van toepassing. Dient de koper echter alle
grondstoffen voor de vervaardiging van de zaak te moeten aanleveren, dan is er geen sprake
van een koopovereenkomst maar van een dienstenovereenkomst. Deze kwalificatieproblematiek
doet zich ook voor in het lid 2 van art. 3 WKV. Bestaat een overeenkomst uit zowel een koop-
als een dienstendeel, dan is het Weens Koopverdrag alleen van toepassing als het belangrijkste
deel van de overeenkomst uit de levering van de goederen bestaat. Wordt de overeenkomst
voor het grootste deel door diensten aan de afnemer gekenmerkt, dan is het Weens
Koopverdrag niet van toepassing.
Art. 4 van het Weens Koopverdrag helpt de gebruiker herinneren aan het feit dat het eenvormig
recht geeft voor de totstandkoming van de internationale koopovereenkomst en de rechten en
plichten van de verkoper en koper als gevolg van die overeenkomst. Art. 4 noemt vervolgens
ook sommige onderwerpen die het Weens Koopverdrag niet reguleert. In art. 5 van het Weens
Koopverdrag wordt een ander onderwerp voor de toepassing van het Weens Koopverdrag
uitgesloten, namelijk de aansprakelijkheid van de verkoper voor dood of letsel veroorzaakt door
de zaken.
3.1.2 Toepassing van art. 1 van het Weens ooopverdrag
Het Weens Koopverdrag is volgens art. 1 lid 1 a WKV direct van toepassing als partijen in
verschillende verdragsluitende staten gevestigd zijn. Art. 10 WVK geeft nog een oplossing als
een bedrijf verschillende vestigingen kent. In dat geval geeft de vestiging die het meest
betrokken is bij de overeenkomst en de uitvoering ervan de doorslag. Het Weens Koopverdrag
kan ook via een omweg, namelijk art. 1 lid 1 onder b WKV, en daarom indirect van toepassing
zijn. Om te bepalen of het Weens Koopverdrag desondanks van toepassing is, moeten de regels
van het internationaal privaatrecht geraadpleegd worden om te zien of naar het recht van een
verdragsluitende staat wordt verwezen. De omweg wordt via de regels van het internationaal
privaatrecht genomen. Samengevat leidt de toepassing van art. 1 lid 1 WKV tot raadpleging van
de ipr-regels van art. 3 (bij een rechtskeuze voor Nederlands recht) en art. 4 Rome I-Vo dat
verwijst naar het recht van een verdragsluitende staat, in het geval van de openingscasus, het
Nederlands recht. Daardoor is het Weens Koopverdrag toch van toepassing op de
overeenkomst.
Auteur: RamonavW 9
, 3.2 Totstandkoming van de koopovereenkomst: aanbod en aanvaarding
3.2.1 Algemene bepalingen
Art. 11 WKV geeft een belangrijk principe van het Weens Koopverdrag weer, namelijk dat een
internationale koopovereenkomst niet schriftelijk overeengekomen hoeft te worden. Echter, er
zijn ook landen die via art. 12 gebruik hebben gemaakt van de mogelijkheid om m.b.t. dit
onderwerp een uitzondering te maken. Om te voorkomen dat bepalingen door diverse rechters
en arbitragecolleges te verschillend worden uitgelegd, is in art. 7 lid 1 WKV de plicht opgenomen
het verdrag eenvormig uit te leggen. Art. 7 WKV maakt in lid 2 verder duidelijk dat indien een
onderwerp niet door het Weens Koopverdrag behandeld wordt, de algemene beginselen waarop
het verdrag rust in acht worden genomen. Eén van die beginselen wordt in art. 7 lid 1 WKV
uitdrukkelijk genoemd, namelijk het toepassen van de goede trouw. Kunnen deze beginselen
geen duidelijkheid brengen, dan kan worden teruggevallen op het onderliggende nationale
rechtsstelsel, de gapfilling law. In dit verband is ook art. 9 Weens Koopverdrag van belang. Het
art. maakt duidelijk dat partijen zijn gebonden door de gewoonten die partijen hebben ontwikkeld
en waarmee ze hebben ingestemd en door alle handelswijzen die tussen hen gebruikelijke zijn.
In art. 9 lid 2 WKV wordt dit nog eens aangevuld met de mogelijke toepassing van internationale
handelsgebruiken waarmee de partijen bekend zouden moeten zijn.
3.2.2 Aanbod en aanvaarding onder het Weens ooopverdrag
Aanbod
In art. 14 lid 1 WKV wordt het aanbod gedefinieerd. Het gaat volgens het artikel om een voorstel
tot het sluiten van een overeenkomst die is gericht tot één of meer personen. Daarnaast moet
het voorstel wel voldoende bepaald zijn en moet blijken dat de aanbieder in geval van
aanvaarding gebonden wil worden. Voldoende bepaald is een aanbod wanneer de zaken
worden aangeduid en de hoeveelheid en prijs uitdrukkelijk of stilzwijgend kunnen worden
vastgesteld of bepaalbaar zijn. Ontbreken één of meer van deze elementen, dan is er volgens
art. 14 lid 2 WKV sprake van een uitnodiging tot het doen van een aanbod.
Het herroepen van het aanbod in het Weens Koopverdrag wordt in art. 16 WKV behandeld.
Volgens het verdrag mag de aanbieder het aanbod herroepen totdat de overeenkomst is
gesloten. Daarbij dient de herroeping de wederpartij volgens art. 16 lid 1 WKV te bereiken
voordat deze de aanvaarding heeft verzonden. De gevallen waarbij de herroeping niet mogelijk
is, zijn in lid 2 van art. 16 WKV opgenomen. In art. 15 WKV wordt beschreven wanneer een
aanbod van kracht wordt, namelijk wanneer het de wederpartij bereikt. Daarmee correspondeert
art. 17 WKV waarin beschreven wordt dat een aanbod vervalt op het moment dat de verwerping
van het aanbod de aanbieder bereikt.
Aanvaarding
Het is voor beide partijen prettiger wanneer de aanvaarding plaatsvindt volgens de beschreven
hoofdregel in art. 18 WKV. Een verklaring, maar ook een andere gedraging van de wederpartij
waaruit blijkt dat er instemming is met een aanbod, is een aanvaarding. Vanwege het feit dat
sommige rechtsstelsels een stilzwijgen of een niet reageren als aanvaarding accepteren, is in
art. 18 WKV ook opgenomen dat dit volgens het Weens Koopverdrag niet wordt geaccepteerd
als aanvaarding. De aanvaarding wordt volgens art. 18 lid 2 WKV van kracht op het moment dat
de blijk van instemming de aanbieder bereikt. Bereikt de instemming de aanbieder na de door
de aanbieder gestelde termijn, dan is de aanvaarding niet van kracht. De overeenkomst komt
dan niet tot stand volgens art. 23 WKV.
Art. 18 lid 3 WKV: het verdrag maakt melding van het feit dat partijen ook door handelswijzen
kunnen instemmen met een overeenkomst.
Art. 20 WKV: regelt wanneer de wederpartij zal moeten aanvaarden in het geval haar een
termijn is gesteld voor de aanvaarding.
Auteur: RamonavW 10
