BLOK 3.3 Motvaton, self-regulaton & performance
Probleem 4
PART 1
Howell, A.J., Watson, D.C., Powell, R.A., & Buro, K. (2006). Academic procrastnaton: The patern and
correlates of behavioural postponement.
Abstract: aan de hand van een reeks computergestuurde opdrachten onderzochten we of de submission (inleveren)
patronen een hyperbolisch patroon van temporal discountng vertoonden, zodanig dat er maar een paar opdrachten veel
eerder werden ingediend dan de deadline en de indiening van de opdrachten versnelt naarmate de deadline dichterbij
komt. We onderzochten verder of de variabelen gerelateerd aan zelfregulate – namelijk zelfgerapporteerde
procrastnaton, implementate intentes, say-do correspondence en waargenomen academische controle – gecorreleerd
zijn met behavioural postponement. De resultaten toonden sterk bewijs voor temporal discountng, vooral bij degenen die
zichzelf uitstellers noemden. Onder de selfregulatory measures, correleerde alleen say-do correspondence consistent met
procrastnaton.
Procrastnaton wordt gedefnieerd als de neiging om de initate of voltooiing van belangrijke taken uit te
stellen of taken uit te stellen tot het punt van ongemak. Uitstellers tonen temporal discountnn, of de neiging
om de waarde van vertraagde beloningen in mindering te brengen. Het studeren voor een tentamen kan
bijvoorbeeld worden uitgesteld als de beloning nog ver weg is (een goed cijfer voor de toets), het studeren zal
stjgen wanneer de beloningen dichterbij komen (deadline). Uit onderzoek hiernaar bleek ook dat degene die
het hoogst scoorden op zelfgerapporteerd uitstelgedrag toonden de grootste mate van temporal discountng in
studiegedrag.
Een belangrijk doel van het huidige onderzoek was om te onderzoeken of er een hyperbolisch patroon van
uitstel (postponement)ontstaat bij het indienen van een reeks computer-based course assignments. Het
hyperbolische patroon van uitstel kan worden geconceptualiseerd als het falen van zelfregulate, zodanig dat
uitstellers ten opzichte van niet-uitstellers een verminderd vermogen hebben om sociale verleidingen te
weerstaan wanneer de voordelen van academische voordelen nog ver weg zijn. Een tweede doel van het
huidige onderzoek was om het ‘nomolonical network’ van uitstelgedrag uit te breiden naar het domein van
zelfregulering. Er werd geprobeerd de relate te onderzoeken tussen uitstelgedrag en implementate intentes,
‘say-do’ correspondence en waargenomen controle.
Self-regulatory processes
Een implementate intente (of plan) omvat het bepalen van het wanneer, waar en hoe van iemands gedrag
met betrekking tot het behalen van een persoonlijk doel. Bijvoorbeeld, studenten die van plan zijn om aan een
opdracht te werken, kunnen er baat bij hebben door van tevoren duidelijk te maken wanneer ze het zullen
doen, waar ze het zullen doen en hoe ze het zullen doen. Het gebruik van implementate intentes bleek
academisch functoneren te verbeteren. Naast het plannen van de expliciete stappen om een belangrijk doel te
behalen in de vorm van implementate intentes, is het belangrijk om die intentes of plannen dan ook te
volgen. Say-do correspondence verwijst naar de mate waarin individuen doen wat ze zeggen te zullen doen of
belofes die ze hebben gedaan. Het is een kritsch proces in de ontwikkeling van zelfregulate. Ten slote kan
uitstelgedrag worden geassocieerd met zelfregulerende overtuigingen met betrekking tot de mate waarin
iemand invloed uitoefent op belangrijke resultaten in zijn leven. Perceived academic control weerspiegelt de
overtuigingen van studenten over de vraag of factoren binnen of buiten zichzelf academisch succes bepalen.
Geloven dat iemand de controle heef (geloven dat studeren de examenprestates verhoogt) over zijn
academische succes zou de uitoefening van controle over gebeurtenissen met betrekking tot dergelijk succes
(het starten van tentamen voorbereiden) moeten vergemakkelijken.
De huidine studie
Er werd voorspelt dat studenten een patroon van temporal discountng zouden tonen op een reeks van
computer-based course assignments, zodat weinig assignments ver voor de deadline zouden worden
ingeleverd, en naarmate de deadline nadert het aantal ingeleverde assignments snel zou toenemen. Verder
werd voorspelt dat dit patroon vooral degene die zichzelf als procrastnators beschrijven zou karakteriseren.
Ook werd voorspeld dat implementate intentes, say-do correspondence en perceived academic control
,positef zou correleren met elkaar en negatef met zelfnerapporteerd uitstelnedran en behavioural
postponement.
Methode
Partcipanten: 95 psychologiestudenten op een universiteit
Materialen: op de 12-item Procrastnaton Assessment Scale – Students beoordeelden studenten de mate
waarin zij uitstelgedrag vertonen op 6 academische gebieden en de mate waarin dit uitstelgedrag een
probleem is voor hen. Beoordelingen worden gemaakt op een 5-puntsschaal (self-report). De 16-item
Procrastnaton Scale meet de neiging om taakinitate- of voltooiing uit te stellen, maar ook de neiging naar
slechte tjdsmanagement bij het voltooien van taken. ttems worden beoordeeld op 4-puntsschaal (self-report).
De 8-item Perceived Academic control measure meet waargenomen controle over academisch succes.
Beoordelingen worden gemaakt op een 5-puntsschaal (self-report). Er zijn 3 items ontwikkeld om self-reported
assignment procrastnaton te beoordelen. Daarnaast zijn er 3 items ontwikkeld om implementaton intentons
te beoordelen. Als laatst zijn er 3 items ontwikkeld om say-do correspondence te beoordelen. Alle items
gebruikten 7-puntsschalen.
Resultaten
Figuur 1 toont het patroon van submission voor de zeven assignments. De data toont aan dat een groot aantal
studenten de opdrachten pas inleverden zodra de submission deadline dichterbij kwam. Deze bevinding was
consistent bij alle 7 assignments. De data suggereren ook een stjging in het aantal submissions bij een dag voor
de deadline. Figuur 2 toont de curve die de best passende hyperbolische functe weergeef.
De studenten die erkenden dat ze
hun assignments uitstelden hebben
inderdaad meer uitstelgedrag
vertoond op de behavioural measure
dan studenten die zeiden dat ze geen
uitstelgedrag vertonen.
Scores op de drie zelfrapport
measures over uitstelgedrag
correleerden signifcant met elkaar. Ook correleerden ze met de behavioural measures of postponement,
waarbij groter zelfgerapporteerd uitstelgedrag geassocieerd was met een grotere vertraging bij het inleveren
van de assignments. Ook was een groter zelfrerapporteerd uitstelgedrag geassocieerd met een verlaagde
neiging om verbale belofes met jezelf te maken. tmplementate intentes waren gecorreleerd met say-do
correspondence: een neiging om te specifceren wanneer, waar en hoe iemand gaat studeren was geassocieerd
met een neiging om zich aan verbale belofes te houden.
Discussie
De doelen van dit onderzoek waren tweeleding: een behavioural measure of postponement onderzoeken en
het ‘nomological network’ of procrastnaton verder verkennen.
Assinnment submissions
De gedragsmatge bevindingen laten een neiging zien om de indiening van opdrachten uit te stellen tot de uren
direct voorafgaand aan de submission deadline. Bovendien tonen de bevindingen een toenemend aantal
ingediende opdrachten wanneer de deadline dichterbij komt. Deze resultaten leveren bewijs voor een
hyperbolisch patroon van postponement met gebruik van een objecteve behavioural measure. De neiging om
het indienen van opdrachten uit te stellen was het meest uitgesproken bij studenten die rapporteerden dat ze
hun opdrachten hadden uitgesteld. De behavioural measure of postponement correleerde consistent met
zelfgerapporteerd uitstelgedrag, wat suggereert dat neigingen in het inleveren van de opdracht vertraninnen in
het doen weerspienelden, en niet alleen in het indienen van de opdrachten.
De behavioural measure correleerde niet met cijfers. tn de huidige context was de prestate over het algemeen
ongevoelig voor postponement neigingen, consistent met het feit dat de zelfrapport metngen van uitstel
gedrag niet correleerden met prestate.
The nomolonical network of procrastnaton
, Allereerst correleerden de 3 self-report procrastnaton measures signifcant met elkaar en met de behavioural
measure of pontponement. Ten tweede correleerden de 3 measures signifcant met say-do correspondence.
Dit suggereert dat degenen die een neiging tot uitstelgedrag aangeven, ook een algemene neiging hebben om
niet te doen wat ze zeiden dat ze zouden doen. Tot slot toonden de bevindingen dat say-do correspondence
niet correleerde met de behavioural measure of postponement, misschien omdat sommige studenten zichzelf
beloofden dat ze de opdracht binnen de laatste uren van de deadline zouden voltooien en dat vervolgens
deden.
Say-do correspondence correleerde signifcant met implementate intentes, zodat degenen die een algemene
neiging hebben om te doen wat ze zeggen ook een neiging toonden om gebruik te maken van implementate
intentes om het studeren te verbeteren.
Tot slot correleerde perceived academic control met cijfers, en deze twee variabelen toonden geen consistent
patroon met uitstelgedrag en de andere zelfregulate variabelen. Het gebrek aan associate tussen perceived
control en uitstelgedrag kan een weerspiegeling zijn van het feit dat ‘controle over het eigen academische
proces’ vele vormen kan aannemen, inclusief de verdeling van tjd voor de voltooiing en het indienen van
opdrachten in de laatste uren voor de deadline. Het kan echter ook betekenen dat geloven dat iemand een
signifcante invloed uitoefent op het eigen academische succes, geen garante is voor uitstelgedrag. Ondanks
dat ze zichzelf zien als verantwoordelijk voor hun eigen academische successen, kunnen studenten met een
hoge perceived control moeite hebben zich te verzeten tegen de verleiding van meer onmiddellijk leuke
actviteiten.
Limitates
- De partcipanten zaten in hun eerste jaar, dus het kan zijn dat het uitstelgedrag-patroon niet te generaliseren
is naar meer ervaren studenten.
- Het bewijs van construct validiteit over de measures is beperkt.
- De behavioural measure of postponement is afgeleid van het indienen van de opdrachten door studenten in
een online discussiegroep bestaande uit ongeveer 10 studenten per groep. Studenten konden de tjd zien
waarop medestudenten hun opdrachten hebben ingediend en de inhoud van de inzendingen van hun peers.
Steel, P. (2010). Arousal, avoidant and decisional procrastnators: Do they exist?
Abstract: uitstelgedrag wordt steeds meer een belangrijk onderwerp op meerdere terreinen, van fnanciën tot gezondheid
(omdat mensen een afspraak voor de dokter uitstellen). Toch is er discussie over wat precies uitstelgedrag is en hoe het
moet worden geoperatonaliseerd. De gebieden van de neurowetenschap en gedragseconomie wijzen op uitstelgedrag als
een irratonele vertraging, waarbij we uitstellen ondanks dat we dan slechter af zijn. Een competng tripartte model heef
uitstelgedrag onderverdeeld in vermijding, arousal en decisional. De validiteit van het vermijding, arousal en decisional
model wordt hier herzien met een steekproef van 4000 respondenten. Het bewijs ondersteunt het tripartte model niet,
met name het vermijdende en het arousal onderscheid, en geef aan dat uitstelgedrag inderdaad een irratonele vertraging
is. Een nieuwe schaal die consistent is met deze conceptualisate, de Pure Procrastnaton Scale, is afgeleid van de
factoranalyse en toont verbeterde correlates met key constructs. Deze nieuwe schaal biedt het gebied van uitstelgedrag
een verbeterde measurement base, die waarschijnlijk het nut van onze toekomstge bevindingen zal vergroten.
Uitstelgedrag staat centraal in verschillende maatschappelijke problemen. We stellen onze zorgen uit en zorgen
ervoor dat ze in de loop van de tjd ergen worden. Ondanks de toename in erkenning en het belang van het
onderzoek naar uitstelgedrag, wordt er nog gedebateerd over het precieze karakter van uitstelgedrag.
Procrastnaton is het irratoneel uitstellen van taken, vrijwillig een geplande handelswijze uitstellen, ondanks
dat men verwacht slechter af te zijn door de vertraging. Dit viewpoint is consistent met de neurobiolonie, dat
langetermijn intentes voornamelijk in de prefrontale cortex worden gemaakt, maar deze kunnen worden
vervangen door impulsen uit ons limbische systeem, die bijzonder gevoelig is voor concrete stmuli
onmiddelijke bevrediging bieden (immediate graticaton). Het resultaat is dat we van plan zijn om te werken,
maar het uitstellen wanneer het moment aanbreekt, omdat we merken dat onze voorkeuren plotseling
veranderen als we meer readily enjoyable verleidingen najagen. Dit zou verklaren waarom impulsiviteit een van
de eigenschappen is die het meest sterk geassocieerd is met uitstelgedrag (correlate van .52). We stellen taken
met langetermijn beloningen uit, omdat we worden afgeleid door kortstondige verleidingen.
Aan de andere kant is de decisional, avoidant, arousal trichotomy of procrastnaton ook populair, voor het
eerst voorgesteld door Ferrari. Hij suggereerde dat het verschil tussen de twee measures van procrastnaton
kwam doordat de GPS arousal procrastnaton meet (uitstellen om spanning op te zoeken), terwijl de AtP
