29 juni 1919
Lief dagboek,
Laat ik mij eerst even voorstellen, ik ben Neeltje en ik ben 17 jaar. Ik heb besloten de
gebeurtenissen die ik meemaak de komende tijd vast te leggen in dit boekje, zodat ik mijn
hoofd kan legen en vooral om alles later terug te kunnen lezen. Ik woon samen met mijn
moeder en 4 jongere broertjes in Berlijn, Duitsland. Mijn vader is tijdens de oorlog
omgekomen, we missen hem heel erg. Doordat mijn vader er niet meer is en ik de oudste
van het gezin ben, heb ik veel taken van hem over moeten nemen, om te zorgen voor mijn
jongere broertjes en moeder. Dit was ook de reden dat ik vanochtend weer, zoals
gewoonlijk, ‘s ochtends vroeg opstaan moest om wat etenswaren te halen. Op de terugweg
naar huis was ik diep in mijn gedachten verzonken, tot ik iemand mijn naam hoorde roepen.
Daar stond Daan, een jongeman uit de buurt, hij leek opgewonden, alsof hij iets belangrijks
te vertellen had. En inderdaad, enthousiast vertelde hij mij over het vredesverdrag in
Versailles dat net door Duitsland was ondertekend, waardoor er een einde aan de oorlog
zou komen. Hoewel zijn opwinding aanstekelijk was, vond ik hem eigenlijk een beetje
vervelend. Hij leek niet te begrijpen dat niet iedereen zo enthousiast zou zijn over dit nieuws.
Terwijl hij sprak, probeerde ik beleefd te glimlachen en mee te knikken, maar toch voelde ik
me geïrriteerd door zijn opdringerigheid. Toch bleef hij vol optimisme doorpraten, voor hem
betekende dit nieuws misschien wel het einde van alle ellende, maar voor mij was het een
herinnering aan alles wat we hadden verloren. Mijn vader, die tijdens de oorlog was
gestorven, kwam weer in mijn gedachten. Ik kon zijn enthousiasme niet delen, maar ergens
diep van binnen, begon ik me af te vragen of zijn optimisme over de toekomst en positiviteit
misschien toch iets in me konden aanwakkeren wat ik lange tijd had gemist namelijk hoop.
Terwijl we verder liepen vertelde hij mij dat het verdrag niet alleen zorgde voor vrede, maar
voor ons ook vele nadelen meebracht.
Wij werden nu namelijk als schuldige
van de oorlog aangewezen. We moeten
enorme herstelbetalingen doen, grote
grondgebieden afstaan zoals Elzas
Lotharingen dat nu bij Frankrijk behoort,
ons leger mag niet groter zijn dan
100.000 man en wij moeten al onze
koloniën afstaan. Voordat we elkaar
gedag zeiden, gaf hij mij zijn
contactgegevens en hij voegde toe dat ik
altijd contact met hem mocht opzoeken.
Op de terugweg naar huis kon ik mij
alleen nog maar zorgen maken over de
toekomst.
, 20 december 1920
Vandaag ben ik Daan weer tegengekomen. Vanochtend ging ik naar de bakker om
een brood te kopen, hier kwam ik hem weer tegen. Op het eerste gezicht herkende
ik hem niet meer, maar hij mij wel. We hadden helaas niet veel tijd om te praten, hij
moest snel weer aan het werk. De bakkerij is een bedrijf van zijn ouders. Daan helpt
het weer op te starten na de oorlog. Daan vertelde dat het bedrijf het moeilijk heeft.
Tijdens de oorlog was er super weinig graan doordat zoveel boeren aan het vechten
waren. Gelukkig is er steeds meer graan.
Hij had mij veel te vertellen, te veel voor de tijd die we hadden. Ik vind de verhalen
die hij vertelt zo interessant. Vorige keer vond ik hem een vervelend, maar stiekem
vind ik hem nu wel een beetje leuk. Binnenkort komt hij bij mij thuis wat drinken, hij
heeft nog zoveel te vertellen.
Daan heeft zo een sterke mening. Mega overweldigend, maar wel duidelijk. Hoewel
de wapenstilstand een tijd geleden getekend is, begon hij er weer over. Vorige keer
was hij erg enthousiast over de vrede van Versaille, maar nu denkt hij er totaal
anders over. Hij vertelde me dat de politici de wapenstilstand alleen getekend heeft
om zelf aan de macht te komen. De regering heeft het leger niet gesteund. De linkse
regering en de stakende arbeiders hebben het verpest. En nu heeft iedereen last
van de vredesonderhandelingen. De oorlog was te vroeg opgegeven.
Ook vertelde Daan mij dat hij heeft gehoord van het ontstaan van een nieuwe partij,
genaamd de NSDAP, het staat voor de Nationaalsocialistische Duitse
Arbeiderspartij. Hij vertelde me over hun standpunten, maar dat is me niet meer zo
goed bijgebleven, wel weet ik dat de partij zich kenmerkt door extreem nationalisme.
Ik heb zelf niet zo veel verstand van wat er allemaal is gebeurd. Er zijn zoveel
mensen met verschillende meningen. Het is lastig om te weten wat wel en niet is
gebeurd. Ik probeer het zo veel mogelijk los te laten, en gewoon blij te zijn dat de
oorlog voorbij is.
