Van het westelijk front geen nieuws / Im Westen nichts Neues
– samenvatting per hoofdstuk
Hoofdstuk 1
Ze liggen 9 kilometer achter het front en werden gisteren afgelost. Ze krijgen dubbele rantsoenen;
eten en tabak. Dit komt door een vergissing: het was rustig in de sector (aan het front, weinig doden)
dus had de foerier de dag voor terugkomst normale hoeveelheden levensmiddelen voor 150 man
ontvangen. Op de laatste dag kwamen ze onder zwaar Engels artillerievuur te liggen en zo kwamen
ze maar met 80 man terug.
In eerste instantie wilde de kok (Heinrich) hen de dubbele rantsoenen niet geven. De soldaten
kwamen dreigend op hem af. Ze mochten hem al niet, doordat ze in de loopgraaf veel te laat en veel
te koud eten hadden gekregen. De kok durfde bij wat granaatvuur niet dichterbij te komen,
waardoor de etenhalers veel verder moesten lopen dan die van andere compagnieën. Bulcke (andere
compagnie, vet als een hamster) was beter. De compagniecommandant zorgde ervoor dat de
dubbele rantsoenen toch werden uitgedeeld.
Nu gaan ze allemaal in een kleine latrine (wc), waar ze zich als rekruut nog schaamden bij de
gemeenschappelijke latrine. Ze roken en kletsen tussen de klaprozen (poppies). Kropp haalt een brief
van Kantorek (oude klassenleraar) tevoorschijn. Hij had bij de gymlessen net zolang op iedereen
ingepraat totdat iedereen naar het districtsbureau ging om zich vrijwillig aan te melden. Josef Behm
(dikke, vriendelijke jongen) wilde eigenlijk niet, maar was anders een lafaard. Hij sneuvelde als een
van de eersten. Kantorek was net zoals andere volwassenen die ervan overtuigd waren als patriot de
hoogste plicht vervuld te hebben. De jeugd geloofde in hen en de autoriteit die zij uitstraalden, maar
na de eerste dode die ze zagen bleef er niets over van deze overtuiging. Ze kwamen tot de conclusie
dat hun (jonge) generatie eerlijker was dan de andere.
Ze gaan op bezoek bij Kemmerich in het veldhospitaal. Zijn horloge is gepikt toen hij buiten kennis
was. Kemmerich zegt dat hij pijn heeft aan zijn been, hij weet niet dat deze geamputeerd is. Ze weten
dat hij doodgaat, en de moeder van Kemmerich had voor vertrek nog aan Paul gevraagd om op hem
te passen. Müller heeft mooie Engelse vliegenierslaarzen gevonden en wil deze hebben omdat
Kemmerich toch nog maar 1 been heeft en waarschijnlijk doodgaat. Dit mag echter niet. Als ze
weggaan vragen ze de hospik om Kemmerich morfine te geven, ze kopen hem om met sigaretten.
Kropp krijgt een woedeaanval. Albert Kropp vertelt dat Kantorek in de brief zegt dat ze een jeugd van
staal zijn. Paul zegt: “Jeugd, dat is lang geleden. Wij zijn oud.”
Hoofdpersonen (alle vier 19 jaar, uit dezelfde klas het leger in gegaan):
- Albert Kropp: klein, hongerlap en kan helder denken, soldaat 1 e klasse
- Müller: lomp en betweterig, wil examen doen
- Leer: baard, gek op meiden uit het officiersbordeel
- Paul Bäumer
, Maten:
- Tjaden: vreetzak bankwerker, 19 jaar
- Haie Westhus: turfsteker, groot, 19 jaar
- Detering: boer, denkt alleen aan zijn boerderij en vrouw
- Stanislaus Katczinsky: hoofd van de ploeg, taai, slim, 40 jaar
Hoofdstuk 2
Ze kregen een militaire opleiding van 10 weken. Ze begonnen hier vol goede moed aan maar na 3
weken ontdekten ze al dat ze hun persoonlijkheid op moesten geven. De 4 zaten in groep 9, onder
leiding van korporaal Himmelstoss (grootste beul van de kazerne). Ze moesten veel vervelende
dingen doen (bed 14x opmaken, schermen met de bajonet tegen Himmelstoss). Uiteindelijk liet hij
hen met rust nadat ze Kropp en Bäumer de latrineton (aan een stok) over zijn voeten lieten vallen.
Himmelstoss dreigde met arrest, maar Kropp zei dat zij hun mond wel zullen opendoen bij een
onderzoek naar Himmelstoss. Na dit dreigement hield het gepest op. Tijdens de opleiding werden de
jongens hard gemaakt, anders waren ze gek geworden aan het front. Het belangrijkste dat ze in de
opleiding hebben geleerd is kameraadschap.
Paul gaat naar Kemmerich. Hij probeert hem nog te overtuigen dat alles goedkomt, maar Kemmerich
weet nu ook dat zijn been is geamputeerd en zien dat zijn vingers zwart zijn en weet zo dat hij
doodgaat. Paul is erbij wanneer hij sterf en belooft dat wanneer hij het horloge ooit vindt, hij dit naar
zijn huis zal sturen. Kemmerich wordt al meteen weggehaald omdat er op de gang al nieuwe
gewonden wachten. Paul gaat terug naar de barakken en Müller krijgt de schoenen, die precies
passen.
Hoofdstuk 3
De opengevallen plaatsen worden opgevuld door een verse lichting bestaande uit ‘groentjes uit het
rekrutendepot’. Er wordt omschreven hoe Katczinsky een zesde zintuig heeft: hij weet altijd eten te
vinden. Kropp en Paul zijn blij dat ze bevriend zijn met hem, en Haie Westhus hoort er ook deels bij
ook al voert hij meer de taken uit. Ze zitten op het grasveldje en Kat en Kropp zijn aan het
bekvechten en wedden om een flesje bier op de afloop van een luchtgevecht (Kat wint). Ze hebben
allebei een andere overtuiging: Kat zegt ’t Zelfde loon, ’t zelfde eten – en de oorlog is allang vergeten.
Kropp stelt voor dat ministers en generaals van landen de oorlog zelf uitvechten in een arena. Dat
zou beter zijn dan hier, waar de verkeerde mensen tegen elkaar vechten.
Kropp schiet in de lach omdat hij denkt aan in Löhne overstappen: ze oefenden het overstappen in
Löhne om te voorkomen dat verlofgangers daar de weg kwijt zouden raken; het is een kruispunt van
spoorlijnen. Ze moesten leren dat ze onder een tunneltje door moesten, dus moesten ze op
commando onder het bed doorkruipen.
Kropp zegt dat er van het soort van Himmelstoss zoveel zijn. Paul zegt dat dat door het uniform
komt. Kat zegt dat dat ook zo is, maar dat wanneer je een mens een stukje macht geeft, hij ernaar
hapt. De mens is in eerste plaats een beest. In dienst hebben mensen te veel macht: een korporaal
kan een gewoon soldaat, een luitenant een korporaal en een kapitein een luitenant zo treiteren dat
hij er gek van wordt. Macht stijgt ze naar het hoofd. Hoe minder zo’n figuur in het burgerleven heeft
