3.3 Motivation, Self-regulation and Performance – Probleem 4
Literatuur: Howell, Steel, Steel, Tice, Armitage, Gollwitzer, Kroese & Milne
Deel 1
Welke factoren beïnvloeden uitstelgedrag? + vormen + gevolgen + voorkomen
Artikel Howell, Watson, Powell & Buro
Introductie = procrastination wordt gedefinieerd als de neiging om initiatie of voltooiing van
belangrijke taken uit te stellen of taken uit te stellen tot aan het punt van ongemak. Weinig
studies hebben de dynamische aard van uitstelgedrag over tijd beschreven, met als
uitzondering het onderzoek van Schouwenburg en collega’s. Zij stelden dat uitstelgedrag
betrekking heeft op temporal discounting, oftewel de neiging om de waarde van uitgestelde
beloningen te verminderen. Studeren voor een examen kan worden uitgesteld als de
beloningen van dit gedrag op afstand staan, maar studeren kan toenemen als de beloningen
dichterbij komen. Zij vonden in hun onderzoek een hyperbolic pattern, waarbij studeren
nauwelijks vooraf plaatsvindt maar versnellend toeneemt als het examen dichterbij komt.
Een belangrijk doel in deze studie was onderzoeken of een hyperbolisch patroon van
uitstelgedrag plaatsvindt voor inlevering van een aantal computer-gebaseerde opdrachten.
Het hyperbolische patroon van uitstellen kan worden geconceptualiseerd als een faling van
zelfregulatie. Zo zouden uitstellers minder in staat zijn sociale verleidingen te weerstaan
wanneer de voordelen van voorbereiding op afstand staan. Een tweede doel van het huidige
onderzoek was het onderzoeken van de relatie tussen uitstelgedrag en zelfregulatie,
waaronder implementation intentions, say-do correspondence en perceived control.
Implementation intentions: betreft het bepalen van het wanneer, waar en hoe van
het eigen gedrag in relatie tot het bereiken van een persoonlijk doel. Het gebruik van
implementatie intenties zou academisch functioneren verbeteren, mogelijk door de
gaten tussen intenties en acties op te vullen.
Say-do correspondence: de mate waarin individuen doen wat ze zeggen of voldoen
aan de beloftes die zij hebben gemaakt. Het is een belangrijk proces in zelfregulatie,
en training van say-do correspondence blijkt de academische prestatie te verbeteren.
Perceived academic control: geloven van studenten over of factoren binnen of
buiten hen academisch succes bepalen. Geloven dat je zelf controle hebt over je
eigen academisch succes (vb. studeren = beter cijfer) zou de uitoefening van
werkelijke controle over events gerelateerd aan succes faciliteren.
Huidige studie = studenten zouden een patroon van temporal discounting laten zien op een
aantal computer-gebaseerde opdrachten, waarbij minder opdrachten ver voor de deadline
worden ingeleverd en het aantal inleveringen toeneemt als de deadline dichterbij komt. Dit
patroon zou met name kenmerkend zijn voor individuen die zichzelf beschrijven als
procrastinators. Ook werd verwacht dat implementatie intenties, say-do correspondence en
waargenomen academische controle positief met elkaar zouden correleren en negatief met
zowel zelf-gerapporteerd uitstelgedrag en gedragsmatig uitstellen.
1
,Methode = participanten waren 95 psychologiestudenten tussen 17-45 jaar oud. De neiging
tot uitstelgedrag werd op twee manieren gemeten. Participanten moesten de mate
aangeven waarin zij uitstelgedrag vertonen in zes academische vakken en de mate waarin dit
uitstelgedrag een probleem voor hen is. Hiervoor werd de Procrastination Assessment Scale
– Students (PASS) gebruikt, bestaande uit 12 items. De 16-item Procrastination Scale meet
de neiging om taak initiatie of voltooiing uit te stellen, en neigingen tot besluiteloosheid en
slechte tijdsmanagement in de voltooiing van taken. De 8-item Perceived Academic Control
meet waargenomen controle over academisch succes.
1) Self-reported assignment procrastination: drie metingen. Studenten beoordeelden
in welke mate zij een WebCT opdracht hadden ingeleverd eerder dan ze van plan
waren, later dan ze van plan waren en op het tijdsmoment dat ze van plan waren.
2) Implementation intentions: drie metingen. Studenten beoordeelden in welke mate
hun studieplannen de tijden bevatten waarin zij van plan waren elke dag te studeren.
Dezelfde vraag werd gesteld m.b.t. het onderwerp en waar zij studeerden.
3) Say-do correspondence: drie metingen. Studenten beoordeelden in welke mate zij
zich aan hun beloftes houden, zelfs wanneer zij later geen zin hebben om die belofte
uit te voeren; in welke mate zij zich aan hun beloftes houden, zelfs wanneer andere
mensen er niet van af weten; en in welke mate zij het maken van een belofte aan
zichzelf gebruiken om bepaalde taken te behalen.
Participanten moesten zeven opdrachten maken met verschillende deadlines. Deze
opdrachten werden gemaakt buiten schooltijd en moesten worden ingeleverd in een WebCT
discussiegroep, bestaande uit 10 studenten. Voor elke student werd bijgehouden hoeveel
tijd voor de deadline hij of zij de opdrachten inleverde ( = gedragsmatige meting).
Resultaten/discussie = het onderzoek had twee doelen. Zo werd een gedragsmatige meting
van uitstelgedrag onderzocht en het “nomological network” van uitstellen.
Assignment submissions: de gedragsmatige vindingen laten een neiging zien om
inlevering van opdrachten uit te stellen tot de uren voor de deadline. Ook wordt een
toenemende mate van inleveringen gevonden als de deadline dichterbij komt. Deze
resultaten bieden bewijs voor een hyperbolisch patroon van uitstelgedrag met
gebruik van een objectieve gedragsmatige meting. De gedragsmatige meting van
uitstellen correleerde consistent met zelf-gerapporteerde metingen van uitstellen,
wat suggereert dat het gaat om uitstellen van doen en niet van inleveren zelf.
Uitstelgedrag correleerde daarentegen niet met prestatie.
Nomological network: de vindingen laten informatieve associaties zien tussen
uitstelgedrag en andere metingen van individuele verschillen.
1. De drie zelfrapportmetingen van uitstelgedrag correleerden significant met
elkaar en met de gedragsmatige meting van uitstellen.
2. De drie metingen van zelf-gerapporteerd uitstelgedrag correleerden
significant met say-do correspondence. Dit betekent dat diegenen die een
neiging rapporteren tot uitstellen ook een algemene neiging hebben tot niet
doen wat zij zeggen dat ze doen. Dit is opvallend, omdat:
2
, - Say-do correspondence items waren niet betrokken met academische
taken, maar meer met beloftes maken aan jezelf.
- De algemene aard van deze meting suggereert overlap met
persoonlijkheidsdimensies, vooral consciëntieusheid ( = zelfdiscipline).
3. Say-do correspondence correleerde niet met de gedragsmatige meting van
uitstellen, mogelijk doordat sommige studenten de belofte hadden gemaakt
om de opdracht in de laatste uren voor de deadline af te krijgen en dit ook
deden. Deze neiging tot gepland uitstel verzwakt de algemene associatie
tussen gedragsmatig uitstellen en say-do correspondence.
4. Say-do correspondence correleerde significant met implementatie intenties.
Individuen met een algemene neiging om te doen wat zij zeggen,
rapporteerden ook een neiging om implementatie intenties te gebruiken om
studeren te faciliteren. Implementatie intenties waren echter niet consistent
gerelateerd aan uitstellen.
5. Waargenomen academische controle correleerde met cijfers, en deze twee
variabelen lieten geen consistente relatie zien met uitstellen of andere
zelfregulatie variabelen. Ondanks dat studenten zichzelf als verantwoordelijk
zien voor hun eigen successen, kunnen individuen met hoge waargenomen
controle alsnog moeilijkheid ervaren in het weerstaan van de verleiding van
uitstellen. De correlatie tussen waargenomen controle en cijfers kan deels
een retrospectieve beoordeling van controle reflecteren gebaseerd op
prestatie. Vb. ik heb een goed cijfer gehaald, dus ik had controle.
Het artikel beschrijft de volgende limitaties:
1) De representativiteit van de studentsteekproef was beperkt. Participanten waren
eerstejaars psychologiestudenten, waardoor het uitstelpatroon mogelijk niet
generaliseert naar meer ervaren studenten of van andere opleidingen.
2) Er was geen bewijs van construct validiteit van de metingen van say-do
correspondence en implementatie intenties.
3) Cijfers van studenten in een enkel psychologieblok werden gebruikt als een index
van hun academische prestatie, maar cijfergemiddeldes zouden een betere indicatie
geven van totale academische prestatie dan cijfers in slechts één vak.
4) De gedragsmatige meting van uitstelgedrag werd verkregen uit toediening van
opdrachten in een online discussiegroep, bestaande uit 10 studenten per groep.
Studenten konden de tijd zien waarop medestudenten hun opdrachten inleverden en
de inhoud van deze opdrachten, waardoor zij druk kunnen hebben ervaren om te
laten zien dat zij hun opdrachten op tijd inleveren. Aan de andere kant kunnen deze
sociale invloeden hun uitstelgedrag hebben gestimuleerd:
Informational social influence: zou uitstelgedrag kunnen stimuleren als
studenten de inhoud van de opdrachten van medestudenten gebruiken als
informatie over hoe ze hun opdracht goed moeten maken.
Normative social influence: zou uitstelgedrag kunnen stimuleren als
studenten gemotiveerd zijn om opdrachten in te leveren op hetzelfde
tijdsmoment als hun medestudenten.
3
