Artikelen Psychopathologie II
Mental Disorders as Networks of Problems: A Review of
Recent Insights – Fried, van Borkulo, Cramer, Boschloo,
Schoevers, & Borsboom
Abstract
Het doel van het netwerk perspectief op psychopathologie is het begrijpen van
mentale stoornissen als complexe netwerken van interacterende symptomen.
Met betrekking tot comorbiditeit verschaft de netwerk benadering een krachtig
framework om te verklaren waarom bepaalde stoornissen meer in combinatie
met elkaar kunnen voorkomen dan andere stoornissen. Voor de interventie is
centraliteit, wat een metriek is die meet hoe verbonden en klinisch relevant een
symptoom is binnen het netwerk, belangrijk en het meest bestudeerde
onderwerp. Een aantal studies hebben gesuggereerd dat het richten op de meest
centrale symptomen nieuwe therapeutische strategieën met zich mee kan
brengen.
Introduction
De afgelopen paar jaren wordt er steeds meer onderzoek gedaan naar mentale
stoornissen als netwerken van interacteren symptomen. Een grote vooruitgang is
de ontwikkeling geweest van statistische modellen die de inschatting van
empirische psychopathologische netwerken toestaan. Volgens het
netwerkperspectief op psychopathologie kan een mentale stoornis worden
gezien als een systeem van interacterende symptomen. Vanuit dit perspectief
vormt de causale interactie tussen de symptomen de mentale stoornis(sen).
Comorbiditeit
Page 1 of 75
,De aanwezigheid van meerdere stoornissen op hetzelfde moment komt extreem
veel voor in het domein van de psychopathologie. Traditioneel gezien werden
comorbide mentale stoornissen begrepen als verschillende stoornissen, terwijl de
netwerkbenadering stelt dat deze stoornissen samen kunnen voorkomen
vanwege wederzijdse interacties tussen de symptomen. In deze visie komt
comorbiditeit voor wanneer er symptomen zijn die een brug vormen tussen twee
stoornissen. Deze brug symptomen kunnen activatie verspreiden van een
stoornis naar een andere stoornis.
Een implicatie van de netwerk visie op comorbiditeit is dat diagnoses
tegelijkertijd kunnen plaatsvinden als functie van het aantal gedeelde
symptomen. Deze implicatie is echter niet afkomstig van de traditionele
conceptualisatie van mentale stoornissen als medische condities, waarbij
stoornissen de symptomen veroorzaken. Wanneer twee stoornissen meerdere
symptomen met elkaar delen, dan is de afstand tussen deze stoornissen in het
DSM netwerk klein en kan iemand makkelijk van de ene stoornis naar de andere
stoornis reizen.
Voorspelling
Hoewel veel mensen losse symptomen ervaren, ontwikkelt slechts een klein
gedeelte hiervan een mentale stoornis. Een van de meest belangrijke gebieden
van klinisch onderzoek is dan ook de voorspelling van het begin van
psychopathologie, wat artsen toestaat om interventies sneller toe te passen. Tot
nu toe heeft de netwerk literatuur over voorspelling zich gericht op 2 aspecten:
1. De zogenaamde vroege waarschuwingssignalen die het aankomende
begin van psychopathologie voor een specifieke patiënt kunnen indiceren.
a. Complexe systemen kunnen fase transities vertonen, welke
transities markeren tussen gezonde en “gestoorde” staten.
Transities worden voorafgegaan door een fenomeen waar naar
wordt verwezen met de term critical slowing down, wat betekent
Page 2 of 75
, dat het langer duurt voor een systeem om te herstellen van
verstoringen.
b. Er is ook onderzoek gedaan naar individuen met hogere niveaus
van inertie in hun emotionele dynamieken waarbij bleek dat zij een
grotere kans hadden om depressie te ontwikkelen. Inertie verwijst
ook naar autocorrelaties en impliceert dat emotionele netwerken
van individuen met een hoger risico op depressie worden
gekarakteriseerd door een trager herstel van een gegeven
verstoring.
c. Fase transities kunnen meer uitgesproken worden met een
toegenomen mate van connectiviteit; netwerken met zwakke
connectiviteit kunnen zich gedragen als een continuüm in reactie op
stress, terwijl netwerken met sterke connectiviteit zich kunnen
gedragen als ofwel gezond, dan wel gestoord. Dit impliceert dat
verschillende mensen dezelfde diagnose kunnen hebben, maar dat
de connectiviteit van de netwerkstructuur bepaalt of de stoornis
een continuüm of juist een dimensie is.
2. Karakteristieken van groepsniveau netwerken die kunnen helpen bij het
voorspellen van het toekomstige verloop van de psychopathologie.
a. Sterkere temporale connecties tussen emoties betekent dat de
staat van een emotie op een bepaald tijdspunt sterk afhankelijk is
van de staat van emoties op een eerder tijdspunt.
b. Een ander onderzoek over het voorspellen van het toekomstige
verloop van psychopathologie heeft aangetoond dat de meest
onderling verbonden of centrale depressie symptomen
(vermoeidheid en een depressieve stemming) in het baseline
netwerk de symptomen waren die ook het meest voorspellen waren
voor het begin van een Major Depressive Disorder (MDD). Dit
impliceert dat de aard van de symptomen een belangrijke rol kan
spelen naast het aantal symptomen.
Klinische Interventie
Als een symptoom veel connecties heeft
met andere symptomen in een
psychopathologisch systeem, dan kan dit
de oorzaak zijn voor de ontwikkeling van
deze symptomen. Degree centrality is het
aantal verbindingen dat een symptoom
heeft. Een node met een hoge mate van
centraliteit kan als gevolg van dit aantal
verbindingen worden gezien als een
risicofactor voor het ontwikkelen van
verdere symptomen. Het ontwikkelen van
een centraal symptoom verhoogt de kans
op het ontwikkelen van andere
symptomen meer, dan wanneer iemand
Page 3 of 75
, een perifeer symptoom ontwikkelt. Andere veelvoorkomende metingen zijn
nabijheid en betweenness. In gerichte netwerken (dit zijn netwerken waarin
nodes andere nodes kunnen voorspellen na verloop van tijd), kan de mate verder
worden gespecificeerd waarbij de ingraad het aantal verbindingen is dat naar het
kernsymptoom wijst en de outgraad het aantal verbindingen dat van het
kernsymptoom naar andere symptomen wijst.
Verschillende studies maken gebruik van verschillende variabelen, waardoor
vergelijkingen tussen de studies uitdagend is. Andere factoren die kunnen
verschillen per studie zijn onder andere de temporale aard van de data, de
specifieke samples die zijn bestudeerd, en de netwerk schattingsmethodes. Uit
onderzoek is gebleken dat er een aantal centrale symptomen kunnen zijn binnen
een stoornis die wellicht niet het beste doel zijn voor een klinische interventie;
deze symptomen kunnen centraal zijn omdat zij vaak ontwikkelen als gevolg van
andere symptomen. McNally et al. concludeerden dat overmatige
waakzaamheid, beperkte concentratie, en fysiologische reactiviteit op
geheugensteuntjes van het trauma veelbelovende doelen zijn voor interventies.
Uit onderzoek is gebleken dat verschillende types van jeugdtrauma gerelateerd
waren aan psychotische symptomen, maar enkel door algemene
psychopathologische symptomen, zoals anxiety. Beschermende variabelen, zoals
veerkracht, kunnen ook worden omvat in een psychopathologisch netwerk.
Toekomstige Richting
Het netwerk framework genereert specifieke hypotheses over het behandelen
van stoornissen. Bij het behandelen van comorbide stoornissen kan het richten
op brug symptomen die invloed overdragen van een deel van het netwerk naar
een ander deel van het netwerk een strategische keuze zijn. Een gerelateerde
hypothese is dat het richten op centrale symptomen de symptomatologie van de
patiënten zou moeten verminderen. Aangezien het merendeel van onderzoek
naar het vinden van mogelijke mikpunten is gebaseerd op cross-sectionele data,
is he tonduidelijk of een niet gerichte rand tussen symptoom A en symptoom B
impliceert dat A B, A B, of A ↔ B. Daarnaast moet er onderzocht worden of
het interveniëren van de centrale symptomen daadwerkelijk voordelen met zich
mee brengt voor de patiënt. Hoewel het wellicht niet haalbaar of mogelijk is om
op een specifiek symptoom te richten, ervan uitgaande dat het netwerk
framewerk goede verklarende en predictieve modellen van psychopathologie
verschaft, kan de behoefte impliceren voor het ontwikkelen van nieuwe
benaderingen voor het richten op specifieke symptomen. Het kan daarnaast ook
de moeite waard zijn om het netwerk perspectief toe te passen op nog niet
onderzochte mentale stoornissen. Tot slot kan het bestuderen van factoren die
bijdragen aan veerkracht waardevol zijn omdat de rol van beschermende
factoren mensen wellicht kan informeren over hoe twee tegenovergestelde
krachten gerelateerd zijn aan elkaar, en op den duur zelfs de klinische praktijk
kan informeren.
Page 4 of 75