Samenvatting
Samenvatting Novemberschnee, Hele boek Nederlands!!
Krijg hier het hele boek van Novemberschnee met alle details in het Nederlands. Lees het boek volledig zonder moeite :)
[Meer zien]Voorbeeld 4 van de 53 pagina's
Voorbeeld 4 van de 53 pagina's
In winkelwagengesponsord bericht van onze partner
Gekoppeld boek
Titel boek:
Auteur(s):
- Uitgave:
- ISBN:
- Druk:
Verkoper
Volgen
Voorbeeld van de inhoud
1Ik heb zelfs blokfluit gespeeld. Ik was acht of negen jaar oud. Samen met mijn vriendin
Melanie ging ik naar de muziekschool, elke donderdag van vier tot vijf hadden we les. Het
was leuk, ik heb geen enkele les gemist. Toen verloor mijn vader zijn baan. De staalfabriek
werd verkocht aan een bedrijf uit Nederland, geloof ik. Hoewel ik dagenlang huilde, stopten
mijn ouders met het betalen voor de blokfluitlessen.
Onze lerares op de muziekschool heette Lüdeking, Maria Lüdeking. Ze was dik, man, ze had
twee stoelen nodig om te zitten. Als mijn vriendin en ik een liedje foutloos speelden, kregen
we een reep chocolade. Ze had altijd kleverige vingers, die mevrouw Lüdeking, het was geen
pretje om haar een hand te geven. Een paar maanden geleden speelde ik nog verder, zonder
les en zonder Melanie. Maar in mijn eentje had ik er niets aan, ik deed het amper nog. Dus
stopte ik ermee. De fluit ligt waarschijnlijk nog steeds op mijn kamer.
Wat heeft dit allemaal te maken met de dingen die je van me wilt weten, vraag je? Je moet
ergens beginnen, toch? Bovendien moet je weten dat ik vroeger een heel braaf meisje was.
Een meisje dat van Barbies hield. En paarden. En blokfluit speelde. Dat veranderde toen ik
met karate begon. Ik haatte het als iemand me uitlachte op straat. Dat heeft eigenlijk wel iets
te maken met het verhaal dat ik je wil vertellen. Vind je niet?
We wilden het niet, echt niet, dat moet je ons geloven. Voor Jurij en mij was het absoluut
geen opzet. Bij Tom ben ik daar niet meer zo zeker van, na alles wat er gebeurd is. Hoewel –
als hij had geweten wat er van ons spel zou komen, zou hij het zeker niet zover hebben laten
komen.
Je kent vast wel de oude steengroeve achter de houtzagerij. Vorig voorjaar brak een jongen
daar zijn nek tijdens het klimmen. Martin heette hij, of Marvin, weet je nog? Het stond toen
in alle kranten.
We ontmoetten elkaar bij de hut naast de klimmuur, Tom, Jurij en ik. Op een dag ontdekten
we dat de hut opengebroken was. Iemand had het hangslot geforceerd met een breekijzer.
Binnen vonden we een hoop lege bierflessen, sigarettenpeuken en beschimmelde eten. De
lucht was zo smerig dat je bijna niet meer kon ademen. We ruimden alles op en brachten het
afval naar de container. Twee dagen later was de hut weer schoon. Mijn moeder had nog
niets door.
Toen kochten we een nieuw slot. Dat kostte nogal wat. We timmerden de ramen naast de
deur dicht met eikenhouten planken. Wie er ook vóór ons in de hut had gewoond, hij kwam
nooit meer terug.
,Vanaf toen was de hut van ons. We vroegen niemand om toestemming, we wisten toch niet
wie we moesten vragen. We repareerden het lek in het dak, legden oude matrassen in de
enige kamer, en zetten er drie stoelen neer die we hadden gevonden.
Dag en nacht spoot Jurij graffiti op de muren, monsters en dat soort dingen. Hij kon dat, hij
was een echte kunstenaar.
Daarna stonk het zo naar verf dat we met z'n drieën hoofdpijn kregen. Hoe dan ook, de plek
zag er beter uit dan mijn kamer thuis. Hadden we nog een kachel gehad, was het perfect
geweest. Maar nu vroren we, zodra het buiten ook maar een beetje kouder werd.
U vraagt zich vast af hoe dat gewerkt heeft, twee jongens en een meisje. Dat kent men toch,
zullen ze zeggen, deze verhalen eindigen nooit goed. Een tijdje gaat het goed, tenminste, dat
lijkt zo. Maar dan verliest een van de drie het van jaloezie. En dan knalt het gewoon. Einde
van de show.
Bij ons heeft het gewerkt, bijna een jaar lang. Niemand begreep het, mijn ouders al helemaal
niet. Ik heb ook helemaal niet geprobeerd het ze uit te leggen. Had sowieso geen zin gehad.
Bij jongens zijn ze vreemd.
Met Jurij ging ik eerst. "De Rus" noemden ze hem op school, terwijl hij uit Kazachstan
kwam. Het deed hem niets, althans, dat beweerde hij. Ik was niet echt verliefd op hem,
misschien was ik daarvoor te jong. Maar hij was grappig, zat vol gekke ideeën, en we konden
geweldig met elkaar praten. Urenlang. Bovendien vond ik het schattig hoe hij Duits sprak.
Op een gegeven moment vertelde Melanie me dat Jurij auto's stal en als een gek rondreed. In
het begin wilde ik haar niet geloven. Maar toen scheurde hij midden in het dorp in een BMW
langs me heen. Hij reed minstens honderd.
Toen was het klaar. Niet omdat hij stal. Dat vond ik helemaal niet zo erg. Hij reed de auto's
gewoon totdat de benzine op was. Nee, ik wilde met niemand gaan die zijn leven niets waard
vond, die voor een snelle kick alles op het spel zette. Misschien kon ik ook gewoon niet
uitstaan dat voor hem de relatie met mij niet genoeg was, dat hij nog iets anders nodig had.
Sterkere spullen.
We waren twee maanden samen. Jurij deed eerst helemaal geen poging me over te halen bij
hem te blijven, hij voelde waarschijnlijk dat het geen zin had. Maar we bleven vrienden. Dat
was voor mij belangrijk.
Tom leerde ik kennen via Jurij. Precies. Op een dag bracht hij Tom mee naar de fontein bij
het stadhuis. Daar was toen onze ontmoetingsplek, na school of 's avonds. Jurij vertelde Tom
dat ik een karatekampioen was en me voorbereidde op het examen voor de zwarte band.
Tom daagde me diezelfde avond nog uit – en versloeg me. Misschien liet ik hem wel winnen,
ik herinner het me niet meer precies. Ik weet alleen nog dat zijn technieken niet echt schoon
waren, dat het leek alsof hij ze op straat had geleerd en niet in een sportclub. Maar Tom was
sterk, als een beer. En hij had een geweldige sprongkracht. Hoger dan hij had ik nog
niemand zien springen bij een trap aanval.
Terwijl ik die avond met hem vocht, zijn onstuimige aanvallen afweerde en probeerde hem
op afstand te houden, wist ik ineens dat ik op iemand als hij had gewacht. Die avond voor het
stadhuis was ik er honderd procent zeker van dat Tom precies die jongen was waar ik al heel
,lang van droomde. Toen we de volgende dagen met onze vriendengroep bij de fontein
ontmoetten, moest ik hem steeds aankijken, het was als een dwang. Melanie maakte al
grappen. Maar ze was zelf ook op hem verliefd.
Een week lang deed Tom alsof hij niets merkte. Toen kon hij het niet meer aan en keek hij
om. Hij was zo ongelooflijk verlegen, dat u niet gelooft. Daar staat een jongen zo sterk als een
os, met schouders als een verhuizer, en hij wordt rood als een meisje hem aanspreekt! Verder
was hij niet zo, helemaal niet. Hij had zelfs al eens voor de rechter gestaan vanwege een
vechtpartij. Maar dat wist ik toen nog niet. Dat vertelde hij pas later.
Was Jurij jaloers op Tom? Hij heeft het in ieder geval nooit getoond. Of ik heb niets gemerkt,
soms ben ik best wel langzaam van begrip. Voor mij was Jurij vanaf het begin meer de broer
die ik van jongs af aan gewild had. Ik hield van Tom, ja, dat deed ik echt. Hoewel ik nooit
zeker was of het omgekeerd ook zo was. Hij sprak helaas niet veel. Jurij en hij konden goed
met elkaar overweg, de twee waren vrienden. Dat kunt u iedereen vragen.
2
Het was oktober. Eind oktober of begin november weet ik niet meer precies. 's Nachts was
het ineens koud geworden. 's Ochtends lag er rijp op de daken, en in het licht van de
opkomende zon was de stad in een mooie droom veranderd. Na school waren we meteen met
onze fietsen naar de hut gereden en lagen nu lui op de matrassen. Jurij had op een gegeven
moment een paar oude dekens van thuis meegenomen. “Goede Russische dekens van
Russische moeders,” had hij gezegd en breed grijnzend. We hadden de schurende grijze stof
over ons heen geslagen. Toch werd het ons niet echt warm.
Behalve rillend met onze tanden, kon ons op die koude middag niets verstandigs in ons
opkomen. In de voorgaande dagen hadden we aan de inrichting van de hut gewerkt of waren
we de steile wand opgeklommen om nieuwe klimroutes te verkennen. Intussen waren we
beter geworden dan de mensen van de bergvereniging, die hier kwamen om vrij te klimmen.
Maar nu was het zelf voor klimmen te koud.
Op een gegeven moment stond Tom op. “Ik ga ervandoor," zei hij.
Ik wikkelde me meteen uit de dekens en was blij dat ik naar huis en in het warme bad kon
gaan.
, Tom en ik stonden al in de deur, toen Jurij ineens zei: “Australië.”
Het was niet de eerste keer dat hij ons een enkel woord toewierp. Het leek me altijd alsof
daarin alles zat waar hij de afgelopen dagen over had nagedacht. Autotypes. Filmactrices. Of
iets Kazachs.
“In Australië is het nu zomer,” legde hij uit. “Dertig graden in de schaduw.” “Minstens.” “En
wat hebben wij daar aan?” vroeg ik en trok de rits van mijn anorak omhoog. “Moeten we
erheen zwemmen?” Jurij negeerde me. “Hebben jullie ooit van de Ayers Rock gehoord, de
heilige berg van de Aboriginals?” vroeg hij, terwijl hij zich op zijn rug draaide en naar het
plafond staarde. Zonder op onze reactie te wachten, ging hij verder: “Natuurlijk niet.” Dat
had ik kunnen denken. “Of van het Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld?"
Nee? Man, jullie weten echt helemaal niets! Tegen Australië is Duitsland het puurste
boerengehucht. Een kleine, verdomd regenput."
“De vlucht duurt vierentwintig uur,” zei ik. “Minstens.” “Waarvan moeten we dat betalen?”
Tom liet zich zwaar in een van de stoelen van het grofvuil vallen. Het was een wonder dat dat
ding niet op de plek in stukken viel. Een tijdje keek Tom naar Jurij. Toen glimlachte hij
ineens. “Een bank,” zei hij. “Dan hebben we genoeg geld.” “Wat?” “We overvallen een bank,
Lina,” zei hij. “En we slaan op de vlucht.” Wat mij betreft naar Australië. “Zolang het maar
warm is.”
“Oké,” zei ik. “Dan overvallen we gewoon een bank, geen probleem, Tom.”
“Alles duidelijk,” zei Jurij. “Ik doe mee.”
Zonder ook maar een ogenblik te aarzelen, begonnen we te plannen. Niemand van ons drieën
dacht op deze ijskoude middag serieus eraan om echt een bank te overvallen. Het was niets
meer dan een gek spel, waarbij er slechts één regel was: Niemand mocht zeggen dat het een
spel was. Dat hielden we vol. Redelijk lang.
De Spaarbank in de Luisenstraße moest het zijn. In ons dorp is er niet veel keuze voor
overvallen: de post, twee banken, de supermarkt, vier kroegen, een bloemenwinkel en
Murats dönerzaak. We kozen de Spaarbank omdat deze direct aan het kruispunt ligt. Als we
moesten gaan, zou dat een voordeel voor ons zijn, dachten we. Bovendien werkten er
normaal gesproken maar drie, hoogstens vier medewerkers in de bank. Die konden we
gemakkelijk in bedwang houden.
Dagelijks zwierven we in het dorp rond en observeerden we onopvallend wat er in de ruimtes
van de Spaarbank gebeurde. We maakten ons de volgorde van de medewerkers die naar hun
werk kwamen en wanneer ze in de middag naar huis gingen . We noteerden wanneer het aan
de balies druk was en wanneer het rustiger was. En het belangrijkste - we schreven op
wanneer de gepantserde transporters arriveerden om geld op te halen.
Op een gegeven moment waren we er zeker van. Uit onze observaties - de aantekeningen
liggen waarschijnlijk nog in de hut in de steengroeve, bij het raam is een verstopplaats onder
een losse plank - bleek dat de vroege woensdagmiddag het beste moment was voor een
Voordelen van het kopen van samenvattingen bij Stuvia op een rij:
Verzekerd van kwaliteit door reviews
Stuvia-klanten hebben meer dan 700.000 samenvattingen beoordeeld. Zo weet je zeker dat je de beste documenten koopt!
Snel en makkelijk kopen
Je betaalt supersnel en eenmalig met iDeal, creditcard of Stuvia-tegoed voor de samenvatting. Zonder lidmaatschap.
Focus op de essentie
Samenvattingen worden geschreven voor en door anderen. Daarom zijn de samenvattingen altijd betrouwbaar en actueel. Zo kom je snel tot de kern!
Veelgestelde vragen
Wat krijg ik als ik dit document koop?
Je krijgt een PDF, die direct beschikbaar is na je aankoop. Het gekochte document is altijd, overal en oneindig toegankelijk via je profiel.
Tevredenheidsgarantie: hoe werkt dat?
Onze tevredenheidsgarantie zorgt ervoor dat je altijd een studiedocument vindt dat goed bij je past. Je vult een formulier in en onze klantenservice regelt de rest.
Van wie koop ik deze samenvatting?
Stuvia is een marktplaats, je koop dit document dus niet van ons, maar van verkoper s0fi3. Stuvia faciliteert de betaling aan de verkoper.
Zit ik meteen vast aan een abonnement?
Nee, je koopt alleen deze samenvatting voor €4,52. Je zit daarna nergens aan vast.
Is Stuvia te vertrouwen?
4,6 sterren op Google & Trustpilot (+1000 reviews)
Afgelopen 30 dagen zijn er 53340 samenvattingen verkocht
Opgericht in 2010, al 14 jaar dé plek om samenvattingen te kopen