Am kürzeren Ende der Sonnenallee
Het boek gaat over Michael Kuppisch, ook wel Micha genoemd en door zijn moeder Mischa
genoemd. Micha woont samen met zijn ouders (moeder: Doris), broer Bernd en zus Sabine. Broer
Bernd is op 29 februari jarig en dat is misschien de reden dat hij nooit een Musterungsaufforderung
gekregen had. Toen er een oproep in de krant stond, dat iedereen zich moest melden, is hij toch
(omdat het van zijn moeder moest) gegaan.
Sabine, de zus, had verschillende vaste relaties. En een keer betrapte haar vader haar erop, dat ze
zich aan het inschrijven wat voor de Partei, omdat haar relatie van dat moment ook lid was. Hij pakte
het inschrijfblad af.
Micha Kuppisch woont in de Sonnenallee, in Berlijn in Oost-Berlijn. Hij is verliefd op een meisje die bij
hem op school zit, Miriam heet ze. Hoe ziet Miriam er uit? Alle jongens zijn verliefd op Miriam. Zo
ook Micha zijn vrienden;
Micha : bracht vaak de nieuwste songs mee.
Mario :
Brille : die zoveel gelezen heeft, dat niet alleen zijn ogen verpest zijn, maar hij ook moeiteloos
arrogant lange zinnen kon uitspreken.
Dicke :
Wuschel : is opzoek naar Exil een of ander boek/ plaat?
Miriam : zat in de paralelklas en was voor Micha die Weltschönste. Ze was nog niet lang op deze
school, waar Micha, Mario en de rest ook heen gaan. Niemand weet waar ze vandaan komt. Ze is een
fremde, schöne, rätselhafte Frau. Ze denken dat ze een uneheliches kind is. En schijnt met iemand
een relatie te hebben, die aan de andere kant woont?! Ze wordt altijd opgehaald door een motor
(AWO).
Er was niet veel over Miriam bekend, dus de jongens gingen naar haar broertje (10 jaar) voor
informatie. Hij deed dit niet gratis. Hij wilde er Matchbox-Autos voor. Maar wel alleen de Maserati,
Monteverde Hai, dus de merk auto’s zijn.
In de foyer van de school hing een poster met de slogan ‘DIE PARTEI IST DIE VORHUT DER
ARBEITERKLASSE!’, waarop Mario op de juiste plaats een ‘a’ had toegevoegd. Waar dan? Mario werd
gepakt. Helaas stond Mario op een Art Abschußliste. Als hij nog zo’n actie zou hebben, zou hij er uit
liggen en dat zou dan dus bij deze actie zijn. Daarom nam Micha de schuld op zich. Daarom moest hij
deelnemen aan de Diskussionsbeiträge. De meesten wisten daar onderuit te komen, maar Micha
niet. Toen kwam het schoolfeest, Micha had het lef om naar Miriam toe te lopen met de vraag of ze
wilde dansen. Hij werd afgewezen. Later kwam er een andere jongen met Miriam dansen. Zijn
vrienden gingen met andere leuke meisjes dansen. Toen ging het licht aan en bleek het dat het een
West-Berliner was, waarmee ze niet alleen danste maar ook rumknutschte. Miriam moest ook
deelnemen aan de Diskussionsbeiträge. De dagen daarna deed iedere mannelijke leerling zijn best
om ook deel te moeten nemen aan de Diskussionsbeiträge, maar het lukte niemand. Waarvoor
normaliter deze staf gegeven werd, kreeg niemand behalve Micha en Miriam de Diskussionsbeträge
als straf opgelegd.
Tijdens de Diskussionsbeträge stond hij samen met Miriam achter de Bühne der Aula, waar het
donker was. Miriam vroeg aan Micha wat hij uitgevreten had, terwijl Micha dat vertelde zei Miriam
“die im Westen küssen ganz anders.” Ze wilden hem een kus geven, maar toen werd Miriam naar
, Rednerpult geroepen. Ze beloofde hem het ooit te laten zien. Terwijl Miriam haar Rede hielt, zag
Micha als enige dat Miriam achter haar rug, haar vingers gekruist had.
In de kleine woning van familie Kuppisch stond een grote stoel, waar Onkel Heinz (de oom uit West-
Berlin) graag zat. Hij kwam vaak op bezoek en smokkelde van alles mee. Micha wilde graag dat hij
een Platte (muziekplaat) mee brengt, maar dat is te groot om te smokkelen en daarnaast beweerde
Onkel Heinz dat je 25 jaar naar Siberië zou moeten, voor alleen al het smokkelen van een halve pond
koffie. Volgens Micha was dit echter een half jaar Siberië voor 25 pond koffie.
Herr Kuppisch wilde alleen Berlin Zeitung lezen en niet het ND. Zijn buurman las dat en dat was een
van de redenen dat hij er van overtuigd is, dat zijn buurman bij de STASI zit. Ook omdat de buurman
een telefoon heeft.
In het huis van familie Kuppisch is Asbest aangetroffen door Onkel Heinz en vader zegt iedere keer
“Ich mach ‘ne Eingabe!” Waarna moeder zegt “Aber vorsichtig, Horst, mach vorsichtig!” Maar hij
deed het nooit. Toen in de krant stond ‘NACH 15 JAHREN TOT KILLER-ABEST MACHT KREBS’, dus toen
gingen ze rekenen hoe lang ze al in het huis woonden en omdat dat ongeveer 15 jaar is (de vakanties
lieten ze weg), kwamen ze tot de conclusie dat ze binnenkort allemaal ziek zouden zijn/ dood zouden
gaan.
Doris Kuppisch had voor Micha bedacht dat hij in Moskau zou gaan studeren, maar dan mocht hij
nooit iets fout doen en zijn familie ook niet. Dit omdat hij ter voorbereiding naar het Rotes Kloster
moest.
Als Micha met zijn vrienden bij Platz rumhing, dan kwam er vaak een toeristen bus en dan renden
Mario en Micha naar het hek en riepen dat ze honger hadden. De toeristen maakten dan foto’s van
ze. Als de bus weer weg was, moesten Mario en Micha lachen om het idee dat hun foto’s in
Pittsburgh, Osaka oder Barcelona laten zien werden.
Miriam had zich aangemeld bij de dansschool, dus veel jongens ook. Micha wilde eerst niet, hij kan
niet dansen. Daarom keek hij eerst toe vanuit een trappenhuis aan de overkant. Aan het einde van
die les schreef hij zich toch in. De eerst volgende keer mocht hij als eerste met Miriam dansen, maar
hij moest al snel stoppen omdat hij steeds op haar voeten stond. De rest van de jongens hadden dit
echter ook. Daarna had Micha het telkens zo uitgerekend dat hij bij de laatste dans met Miriam
moest. Bij de andere meiden stond hij vaak op hun voeten en gaf hij hun blessures. Maar met Miriam
ging het goed. Ze zei dat ze hem de beste danser vond en na de laatste Tanzstunde, der Tango-
stunde, vroeg ze Micha of hij haar graag bij Abschlußball aan zijn zijde zou hebben.
Wuschel was de enige van Micha zijn vrienden, die niet naar de dansschool ging. Het interesseerde
hem niet, niets interesseerde hem, behalve muziek. En in muziek interesseerde hij zich alleen als het
de Rolling Stones waren. Terwijl zijn vrienden dansles hadden, probeerde hij Exile on Main Street in
handen te krijgen, het 72e dubbelalbum van de Rolling Stones.
Als eerste ging hij naar Franki, die een verzameling Rolling Stones CD’s heeft. Franki had de CD niet,
maar gaf Wuschel het adres van een Hippie in de Strausberg. Dus Wuschel reed met zijn Klapprad
naar de Strausberger Hippie, die in een Bauwagen woont. Maar de hippie had Exile niet meer, maar
Bergmann had hem. Dus Wuschel sprong op zijn Klapprad naar Berlijn, want daar woonde Bergmann.
De sportleraar kwam er achter dat Wuschel zoveel fietste en wilde hem daarin trainen. Wuschel
praatte zichzelf hier uit en zei dat hij liever Stabhochsprung wilde leren, zodat hij drei fünfundvierzig
springen kan. Zo hoog is de Berlijnse muur.
Bergmann was bang voor onder andere huiszoekingen en had de CD’s in onherkenbare Covers
gestopt. Bergmann raadde Wuschel aan om naar een dunne gast onder een brug te gaan, die in CD’s
handelde. En zo gebeurde het, dat Kante (de CD dealer) drie weken later Exile in handen had, hij
vroeg hiervoor 300 Mark aan Wuschel. Wuschel beloofde terug te komen als hij dat geld had.
