3.4 Learning and Instruction in Schools – Project 2
Literatuur: Cepeda, Verkoeijen, Pyc, Vaughn
Deel 1
What study intervals and retention intervals work best for retention and why?
Artikel Cepeda, Vul, Rohrer, Wixted & Pashler: “Spacing effects in learning: A temporal
ridgeline of optimal retention” (2008)
Introductie = de hoeveelheid informatie die mensen vergeten over tijd neemt geleidelijk af,
wat ook wel bekend staat als de increasingly gradual forgetting curve. Veel minder is echter
bekend over de loop van vergeten nadat een persoon meerdere blootstellingen aan
dezelfde informatie heeft ervaren. Belangrijk is om te begrijpen hoe de gap tussen twee
blootstellingen invloed heeft op het vergeten van die informatie.
Effecten van de gap tussen blootstellingen op later geheugen worden distributed-practice of
spacing effects genoemd. Deze experimenten bevatten meerdere periodes van studie van
hetzelfde materiaal, gescheiden door verschillende tijds-gaps, met een uiteindelijke
geheugentoets na een retention interval (RI) gemeten van de tweede blootstelling. De
meeste studies hebben aangetoond dat geen gap resulteert in slechtere testprestatie dan
een korte gap, maar deze studies zijn bijna allemaal uitgevoerd op korte termijn.
Meer lange termijn studies lijken te suggereren dat spacing effects monotoon zijn in plaats
van een inverted U-shape, zoals gevonden in korte termijn studies. Het zou daarentegen
meer gaan om de ratio van gap ten opzichte van RI.
Het doel van de huidige studie was het meer systematisch onderzoeken van de gezamenlijke
effecten (joint effects) van gap en RI en over langere tijdsintervallen dan eerdere
onderzoeken. Het aantal restudy trials in de tweede studiesessie werd constant gehouden,
waardoor het effect van gap apart kan worden gezien van de hoeveelheid tijd geboden voor
herstuderen. Verder werd een grotere range aan gap/RI ratio’s toegevoegd, waardoor de
generaliseerbaarheid van de mogelijke non-monotone relatie tussen retentie en gap kan
worden beoordeeld. Ook kon op deze manier iets worden getoond van de vorm van de
retention surface, oftewel prestatie op de eindtoets als een functie van gap en RI.
Methode = de steekproef bestond uit 1354 participanten van het Internet Memory Research
Panel. De gemiddelde leeftijd van de participanten was 34 jaar en 72% was vrouw. Er waren
in totaal 26 gap-by-RI combinations en elke participant werd willekeurig toegeschreven aan
een van deze condities. Het retentie-interval varieerde tussen 7, 35, 70 en 350 dagen, terwijl
de gap varieerde tussen 0, 1, 2, 7, 21 en 105 dagen.
1
, Het experiment bestond uit drie sessies:
Sessie 1: participanten leerden 32 feiten met het criterium om elk van de 32 vragen
succesvol te beantwoorden (van de items die zij in eerste instantie niet wisten).
Sessie 2: na een voorgeschreven gap werd een tweede leersessie uitgevoerd, waar
participanten tweemaal werden getest op elk feit en vervolgens het juiste antwoord
gepresenteerd kregen (= met feedback).
Sessie 3: na de voorgeschreven RI kregen participanten twee tests over elk van de 32
feiten, maar dan zonder feedback. De eerste test was een recall test en de tweede
was een recognition test (multiple choice) waarin participanten het juiste antwoord
moesten kiezen uit vijf alternatieven.
Resultaten = voor elke RI nam prestatie in eerste instantie toe naarmate de gap toenam,
maar nam weer af als de gap verder toenam. De effecten van gap waren zeer groot. Voor
een vaste hoeveelheid studie gaf de optimale gap een toename van 64% voor final recall en
een toename van 26% voor final recognition ten opzichte van geen gap. Voor de RIs van 7,
35, 70 en 350 dagen waren de optimale gaps 1, 11, 21 en 21 dagen respectievelijk voor
recall en 1, 7, 7 en 21 dagen respectievelijk voor recognition. Dit betekent dat de optimale
gap toeneemt als het retentie-interval toeneemt. Echter, gemeten als proportie van RI, nam
de optimale gap af van 20-40% voor RI van een week naar 5-10% voor RI van een jaar.
2
