Samenvatting The European
Union as an External Power
Week I:
Hill, C. (1993) The Capability‐Expectations Gap, or Conceptualizing Europe's
International Role Journal of Common Market Studies , 31:3.
Collectieve actie is niet effectief, vanwege de overweging dat de staat de basis voor macht en
belangen in het internationale systeem is, en de ongelijke verdeling van militaire macht.
De Europese Gemeenschap diens functies zijn het stabiliseren van West-Europa, het managen
van wereldhandel, principes doorgeven naar ontwikkelingslanden, en tweede Westerse stem
zijn in internationale diplomatie.
Daarbij kan het een vervanging zijn van de USSR in de mondiale machtsbalans, een regionale
vredesmacht, een mondiale interveniërende macht, een mediator van conflicten, een brug
kunnen slaan tussen rijk en arm, en een gezamenlijke supervisor van de wereldeconomie zijn.
Vanwege deze taken, die zowel intern als extern worden verwacht te worden gedaan, wordt er
veel gevraagd aan de mogelijkheden van de Gemeenschap, zijnde vermogen om het eens te
worden, hulpmiddelen, en instrumenten die voorhanden zijn. Deze schieten echter te kort,
waardoor er een ‘gap’ is ontstaan omdat er géén coherent systeem is voor unitair Europese
buitenlandsbeleidvorming, en omdat dit feit wordt genegeerd.
Eigen Europese verantwoordelijkheid m.b.t. defensie en veiligheid kent drie problemen:
o ‘Mutual obligation’: er is géén sprake van wederzijdse verplichting voor verdediging,
omdat het de NAVO kan beschadigen;
o Operationele capaciteit: eerdere precedenten, zowel praktisch als politiek, dat
operationele capaciteit nog dient te groeien, en;
o Hulpmiddelen: het gebrek aan militaire middelen, door afhankelijkheid op de VS.
Om de ‘gap’ te sluiten, dienen capaciteiten toe te nemen, of verwachtingen af te nemen.
1
,Beleid m.b.t. internationale relaties wordt op drie schaalniveaus gemaakt: nationaal (bijv.
binnenlandse politieke, en (post-)koloniale betrekkingen), Europese politieke coöperatie (bijv.
gezamenlijke statements/stemmingen/declaraties, of het Europees parlement) en gezamenlijke
Europees (bijv. via uitbreiding). Europees beleid kan zowel nationaal, als collectief niveau,
en via politieke, militaire, of economische dimensie.
Collectieve actie is vereist voor een echte Europese aanwezigheid, maar dit wordt ondermijnd
door het doen en nalaten van individueel handelen van lidstaten. ‘Linkages’ tussen dimensies
en schaalniveaus bevorderen collectieve actie. Echter is er ook sprake van variabiliteit tussen
lidstaten, door speciale relaties met derden, waaronder lidmaatschap van andere instituties.
Hierdoor wordt collectieve actie moeilijker te realiseren en vol te houden. Dit dient
geaccepteerd te worden als gegeven.
Conclusie: verwachtingen en capaciteiten dienen worden getemperd o.b.v. realisme.
2
,Lehne S. (2017) Is There Hope for EU Foreign Policy? , Policy brief, Carnegie
Europe.
De auteur stelt dat het buitenlandsbeleid van de Europese Unie onderontwikkeld is, en niet in
staat is om de uitdagingen in de huidige multipolaire wereld te adresseren. Dit komt door een
structureel probleem, namelijk de vereiste voor unanimiteit bij besluitvorming en dat
lidstaten hun eigen nationale buitenlandsbeleid parallel voeren.
Economisch herstel en de politieke constellatie (revitalisatie van de Frans-Duitse
betrekkingen) bieden mogelijkheid tot hervormingen.
Beter buitenlandsbeleid wordt tegengehouden door de beweeglijke verslechtering van de
veiligheidsomgeving, waarbij de EU niet in staat is geweest deze ontwikkelingen tegen te
houden, en het verlies van het Verenigd-Koninkrijk.
Recente positieve ontwikkelingen voor buitenlandsbeleid (bijv. de ‘EU Global Strategy’)
vereisen ‘follow-up’, en brengen daarmee geen structurele veranderingen teweeg. Daarnaast
wordt dit document bekritiseerd doordat het de belangen van lidstaten niet heeft meegenomen,
en door de slechte timing (het nam de verkiezing van Trump en Brexit niet mee).
Collectieve buitenlandsbeleid wordt tevens tegengehouden door divergente belangen
desondanks een collectief doel, passiviteit van lidstaten door inzet van andere genoeg is om
het doel te bereiken (‘free-riding’), de gefragmenteerde perceptie van internationale
gebeurtenissen (alleen nationale media, hierdoor alleen nadruk op nationale belangen), de
omvang en heterogeniteit van de Europese gemeenschap, en het outsourcen van taken m.b.t.
andere staten attenderen op mensenrechtenschendingen naar de EU, de institutionele
omgeving (vereiste van steun vanuit nationale hoofdsteden om collectieve actie te
ondernemen), de prevalentie van nationale belangen, vooral bij grotere lidstaten en de
Verenigde Staten die zich minder betrokken voelt bij de Europese Gemeenschap.
3
, De auteur stelt vier voorstellen voor t.b.v. het concretiseren van coherent buitenlandsbeleid:
i. De erkenning dat structurele hervorming niet mogelijk is. Solidariteit tussen
lidstaten dient incrementeel te worden opgebouwd door ervaring met
buitenlandsbeleid;
ii. Diplomatieke operationele capaciteit uitbreiden;
iii. Toewijzen van taken aan individuele of groepen van lidstaten om een gevoel van
eigenaarschap creëren en capaciteit te versterken. De participatie van Europese
instituties fungeert als ‘safeguard’ tegen de dominantie van nationale belangen;
iv. Het creëren van allianties om ‘global governance’ gebaseerd op regels te
behouden.
v. Mobiliseren van expertise naar Brussel omdat deze momenteel verspreid is over
lidstaten.
4
