Samenvatting literatuur 3A
Boekbespreking Paul Mutsaers (2015) a public anthropology of policing. Law enforcement
and migrants in the Netherlands
Het verkrijgen van inzicht in processen van in- en uitsluiting binnen en door de politie is van
groot belang met het oog op de legitimiteit van het handelen en functioneren van politie en
justitie. De auteur wil in brede zin aantonen dat zogenaamde psy frames – psychologische
kader die agenten gebruiken om zichzelf en hun relatie met anderen, collega’s en burgers, te
kunnen begrijpen – bijdragen aan een klimaat waarbinnen etnische diversiteit niet of
nauwelijks wordt gewaardeerd en gerespecteerd. Dit laatste zou zowel zichtbaar zijn binnen
de politieorganisaties als daarbuiten. In het onderzoek hierna is veel methodologische
onduidelijkheid, onduidelijkheid over hoe de analyses zijn uitgevoerd. Het blijft onduidelijk
hoe de auteur zijn veelheid aan observaties heeft geanalyseerd en geselecteerd, en hoe
heeft beslist wat wel en wat niet op te nemen.
Door het boek van Mutsaers lopen grofweg twee rode lijnen die elkaar soms raken: de lijn
waarin de auteur zich richt op de wijze waarop politieagenten spreken over en omgaan met
migranten en de lijn waarin de focus meer ligt op de uitdagingen en problemen waar
“allochtone” politieambtenaren zich binnen de eigen organisatie voor zien gesteld.
De premisse dat Nederlandse agenten te veel discretionaire vrijheid genieten en daar
misbruik van maken door middel van etnisch profileren wordt als een gegeven
gepresenteerd waar de auteur in zijn betoog bewijs zoekt. Hoewel het proces van framing
een belangrijke rol speelt bij (ethno-radicaal) stereotyperen, dit niet los kan worden gezien
van de bredere maatschappelijke en juridisch/beleidsmatige en specifiek organisatorische
context waarin dit proces zich voltrekt.
Difference in Ethnic Background between regular and forensic youth mental health care
patients
The ethnic composition of the group of patients treated at both regular and forensic youth
mental health care in a big city area in the Netherlands was compared to that of the regional
youth population. In this way more accurate information about the mental health care
utilization of different ethnic groups was obtained. Based on patient and population
statistics, treatment percentages and relative risks were calculated for the major ethnic
groups with Dutch natives as a reference. For most immigrant children (age 5-10) the
relative risk on receiving regular mental health treatment was about half of that of their
Dutch native peers. For the adolescents (age 11-19) the results of immigrants compared to
Dutch natives were about the same, whereas the relative risk on treatment in forensic
facilities was much higher for immigrant youths than for Dutch natives. Because it is known
from epidemiological research that the prevalence of child and adolescent mental disorders
is at least as high for ethnic minority groups as for majorities, we concluded that the
accessibility of the regular and the forensic child and adolescent mental health facilities was
strongly biased by ethnic factors.
The goal of present study was to examine youth in YMHC in an urban area in the
Netherlands, with the focus on their ethnic background, age and gender.
Combing these findings, a plausible explanation for the overrepresentation of ethnic
minority youngsters in judicial youth institutions and judicial psychiatric care is that they
were erroneously not (of not timely) treated in YMHC.
,We assume that underutilization of ethnic groups in the use of YMHC are strongly related to
their ethnic minority status.
The study clearly shows that most immigrant children underutilize regular Dutch YMHC
compared to native Dutch children. During adolescence immigrant tend to use UMHC at
similar rates as native Dutch adolescents, but they are at the same time overrepresented in
compulsory forensic services.
One obvious link between the underrepresentation of younger ethnic minorities children in
regular care and their overrepresentation during adolescence in forensic care is that their
psychiatric disorders remain unrecognized and untreated early on in life and only become
apparent once they have to appear in court because of criminal activities.
When looking at possible explanations for the restricted access to effective mental health
treatment for ethnic minority children and adolescents in the Netherlands ‘the filter model
for access to mental health care’ is a useful tool. According to this model a number of filters
has to be passed before treatment in a mental health institution will be carried out. The first
one is related to how psychiatric problems are perceived by the (ethnic) groups themselves
and whether patient and family present the problems to a professional at all. The second
filter is, whether these problems are recognized by institutions and individuals (in the Dutch
system often the general practitioner), who are in a position to refer patients to mental
health care. Whether the patients are indeed referred to YMHC is determined in the third
filter. The fourth filter occurs within mental health services and determines whether patients
enter residential care. Once a person is referred to a mental health service, professionals
need to interpret the presented behavior as belonging to their field of experience, problems
need to be diagnosed and recognized correctly and patients need to be engaged in effective
treatment. During the process of being referred to YMHC, ‘selective filtering’ [51] can occur
because the filters are easier to pass for some (ethnic) groups than for others. The filter
model assumes that not only individual but also group characteristics determine who is
blocked by the filters. Therefore a better understanding of these (for example, demographic
and socio-economic) characteristics could help to explain the differences in accessibility of
treatment for different ethnic groups.
With respect to the first filter it is important that the potential patient and his family have a
certain level of knowledge about psychiatric problems and the way they can be treated.
Understanding which problems are suited for professional help is labeled proto-
professionalization and a lack of proto- professionalization can be seen as the first barrier on
the way to get access to accurate mental health care.
A recent study on differences in care of various ethnic groups who had entered YMHC seems
to support the possibility that immigrants’ problem
behaviors are more often attributed to social problems. We found that there was a marked
difference in diagnoses (DSM classifications) of immigrant and native Dutch youth once they
had actually passed through the third filter and reached specialist mental health care [54]. It
was found that, compared to their native Dutch peers, ethnic minority children and
adolescents were less often diagnosed with a core psychiatric disorder. Instead they often
received only V- codes, indicating that their problem was mainly seen as being related to
social factors such as parent-child relationship issues or life events, rather than to a core
psychiatric disorder. By focussing on social factors, probably more prevalent in immigrant
groups, professionals might overlook the presence of actual psychiatric morbidity. To be
correctly diagnosed is the first requirement to receive the right treatment and to increase a
, successful outcome of treatment. Unfortunately, psychiatric disorders are often under-
diagnosed, especially in ethnic minority youth.
Also, more insight should be gained in the possible ethnic bias that occurs in the trajectory
that leads to treatment in YMHC. This bias is probably influenced by the attitude of the
potential patients and their parents towards problematic behavior and professional help.
Possibly the filters in the different stages of this trajectory are disadvantaging for some
ethnic groups.
Afscheidsrede etniciteit, criminaliteit en het strafrecht
Volgens de Wet op de bescherming persoonsgegevens (Wbp artikel 16) is het aan de
overheid verboden om het ras of de etnische afkomst bij het registreren van criminaliteit te
vermelden. Nederland is toch bijzonder omdat we in feite al meer dan twintig jaar op alle
mogelijke manieren wel materiaal verzamelen over de criminaliteit van etnische
minderheden.
Om in Nederland algemeen cijfermateriaal over de geregistreerde criminaliteit te vinden kan
men vanaf 1986 terecht bij het herkenningssysteem van de politie (HKS) waarin alle
verdachten van serieuze misdrijven worden opgenomen met hun geboorteplaats.
Berekeningen die met behulp van dit databestand werden gemaakt leidden tot rare
vertekeningen omdat conclusies gebaseerd waren op gegevens van de eerste
immigrantengeneratie alleen,terwijl het echte probleem waarschijnlijk zou schuilen in de
criminaliteit van de tweede generatie. Dat probleem is nu opgelost door de gegevens van
het HKS vanaf 2002 te koppelen aan het Sociaal Statistisch Bestand van het Centraal Bureau
voor de Statistiek (CBS)waarin op grond van gegevens in het bevolkingsregister mensen
volgens de gangbare definitie als allochtoon zijn geregistreerd. Je bent het als ten minste één
van je ouders buiten Nederland is geboren. Koppeling van die bestanden mag wel volgens de
Wet op de bescherming persoonsgegevens (artikel 23 lid 2) als het doel van de operatie
wetenschappelijk is en ‘mits bij de uitvoering waarborgen zijn dat de persoonlijke
levenssfeer niet onevenredig wordt geschaad’.
Volgens de eerste publicatie over de resultaten van deze koppeling voorpeiljaar 2002
in 2005 (Blom e.a., 2005) wordt van de leeftijdsgroep van 12tot en met 60 jaar 1,7% van de
Nederlandse bevolking als verdachte geregistreerd. Voor autochtone Nederlanders is dat
cijfer 1,4%. Voor allochtonen is dat 3,3%.
Bij sommige immigrantengroepen wordt echter wel een hoger misdaadcijfergemeten. Kijken
we in bijgaande tabel dan blijken de percentages van geregistreerde verdachten uit de vier
etnische groepen waar het vandaag in hoofdzaak over gaat, heel hoog te zijn: Antilliaanse
Nederlanders zijn haastzeven maal oververtegenwoordigd, Marokkaanse Nederlanders
haast zesmaal, Surinaamse Nederlanders – enigszins onverwacht – toch nog vier of vijf maal
en Turkse Nederlanders lager: drie maal. Toch zijn deze jaarcijfers in absolute zin nog steeds
laag. Veruit de meesteleden van deze minderheidsgroepen worden in één jaar (en dat is de
periode waarover wij misdaadcijfers meten) niet door de politie als verdachten
geregistreerd.
Intussen wordt deze persoonlijke registratie allang toegepast. Daar bestaat weliswaar geen
wettelijke basis voor, maar zoals dat gaat: wat technisch mogelijk is, dat wordt toch
uitgevoerd. Van de leeftijdscategorie van 18-24 jaar niet minder dan 54,7% van de jongens
met een Marokkaanse achtergrond ten minste een keer met de politie te maken heeft
gehad. Voor Antilliaanse en Surinaamse Nederlanders is dat 40%, voor Turks-Nederlandse
jongemannen 36%. Autochtone jongens scoren een percentage van 18,4. Ik durf nu niet
