Samenvatting
Samenvatting anatomie blok 2 en 3
Samenvatting anatomie blok 2 en 3
[Meer zien]Voorbeeld 3 van de 27 pagina's
Voorbeeld 3 van de 27 pagina's
In winkelwagengesponsord bericht van onze partner
Gekoppeld boek
Titel boek:
Auteur(s):
- Uitgave:
- ISBN:
- Druk:
Verkoper
Volgen
Voorbeeld van de inhoud
Kennistoets 2Anatomie
Hoofdstuk 3 bouw van de wervelkolom
Kennisclip #OO + anatomische atlas
Anatomie
Kennisclip 1 Onderwijs Online
De wervelkolom vormt een schakel tussen het hoofd, armen en benen. Het heeft veel
schakels, waardoor het een kwetsbare structuur is. De wervelkolom is een axiaal skelet, het
ligt in het centrum van het lichaam en vormt hierdoor de as van het lichaam. Het heeft een
excentrische ligging wat betekent dat het niet in het midden ligt, maar iets naar dorsaal. De
wervelkolom kent een segmentale opbouw. Het bestaat uit allemaal schakels die sterk op
elkaar lijken. Dit zijn de wervels. Bij de meeste mensen bestaat de wervelkolom uit 33
wervels. Ligt geordend in verschillende regio’s: De halswervelkolom, de borstwervelkolom,
de lendenwervelkolom, heiligbeen en staartbeen (stuitje).
Tussen deze regio’s bestaan grote verschillen in de bouw en bewegelijkheid. Van craniaal
naar caudaal nemen de wervels van massa toe. Dit heet een kwantitatief verloop. De
wervelkolom kent in het sagittale vlak een aantal krommingen, het is geen rechte staaf.
Daarnaast kunnen mensen in frontale vlak 1 of meerdere krommingen hebben. Er zijn 7
halswervels. Vertebrae cervicales (halswervelkolom) bestaat uit C1 t/m C7. De bovenste is 1
en de onderste is 7. De schedel wordt ook wel benoemd al C0. Daaronder krijgen we de
vertebrae thoracicae (borstwervelkolom) T1 t/m T12. Hieronder bevinden zich de vertebrae
lumbales (lendenwervelkolom) L1 t/m L5. Laatste deel van de wervelkolom wordt gevormd
door het heiligbeen, Os sacrum. Dit bestaat uit vertebrae sacrales S1 t/m S5. Staartbeen, Os
coccygis vertebrae coccygeales, CO1 t/m Co3 of 6. Het aantal wervels kan verschillen maar
meeste mensen hebben er 4.
Wanneer je de bouw van de wervels bekijkt kan je bepaalde overeenkomsten herkennen. Dit
zijn grondtypen, de torechalae wervel benaderd dit grondtypen het meest. Corpus
vertebrae is heeft hoofd van de wervel en de arcus vertebrae is de wervelboog. Deze bestaat
uit pediculus arcus vertebrae, de boogvoet dat verbinding vormt met het corpus vertebrae.
De lamina arcus vertebrae, de boogplaten die aan de voet van de processus pinoses zitten.
Foraemen vertebrale is het wervelgat, deze foraemen vertebrale vormen boven elkaar
samen het carnalis vertebrales. Het wervelkanaal. Hierin bevindt zich het ruggenmerg. Aan
de arcus vertebrae zitten twee soorten uitsteeksels. De processus spinosus,
doornuitsteeksels. En de processus transversus, de dwarsuitsteeksels naar links en rechts.
Samen zijn dit de belangrijke aanhechtingspunten voor spieren en ligamenten. Processus
articularis: processus articularis superior, maken contact met de bovenliggende wervel. Dit
gebeurd met de gewrichtsvasetten. (gewrichtsvlakken) de genoemde facies articularis
1
,superior. En de processus articularis inferior, ligt caudaal. Contact met de onderliggende
wervels. Er liggen groeven inde wervelboog. Boven ligt de incisura vertrabralis superior, deze
is ondiep. Aan de onderzijde veel dieper ligt de incisura vertrabralis inferior. Samen vormen
de groeven de foramen intervertebrale, een opening aan de zijkant van de wervelkolom.
Deze opening verleend doorgang aan en ruggenmergzenuw.
Kennisclip 2 Onderwijs Online
De wervelkolom heeft een gegolfde vorm, het is geen rechte staaf. Deze krommingen tref je
zowel in het mediane vlak, het middelste sagittale vlak, aan als in het frontale vlak. Door
deze krommingen fungeert de wervelkolom als een schokdemper. Krachten die in werken op
de wervelkolom kunnen worden opgevangen. De krommingen in het mediane vlak
ontwikkelen zich tijdens de ontogenese van een mens, tijdens de ontwikkeling van eicel tot
volwassen individu. Wanneer een baby geboren wordt heeft de wervelkolom een kyfotische
vorm, een kromming met de convexiteit, met de bolle kant naar dorsaal. Deze kromming
ontstaat doordat de wervellichamen, de corpora vertebrae, een wigvorm hebben: de
wervellichamen zijn aan de dorsale zijde hoger dan ventraal.
Wanneer een baby het hoofd gaat oprichten ontstaat in de hals een lordotische kromming,
een kromming met de convexiteit naar ventraal. Evenzo ontstaat wanneer het kindje gaat
zitten, staan en lopen in de lendenwervelkolom een lordotische kromming. Lordotische
krommingen ontstaan doordat tussenwervelschijven wigvormig worden. Deze wigvorm is
tegengesteld aan de wigvorm van de wervellichamen. In de puberteit wordt dit proces
afgerond. De kyfotische kromming van de wervelkolom wordt de primaire kromming van de
wervelkolom genoemd. Een baby wordt hiermee geboren. De lordotische krommingen zijn
secundaire krommingen. Zij ontstaan als functionele aanpassingen tijdens de ontwikkeling
van een mens. Bekijk je dus de wervelkolom van een staande volwassene in het sagittale
vlak, dan kan je van craniaal naar caudaal de cervicale lordose, de thoracale kyfose, de
lumbale lordose en de sacrale kyfose herkennen.
Een zijwaartse kromming van de wervelkolom wordt een scoliose genoemd. Deze zijwaartse
kromming gaat meestal gepaard met een torsie van de wervelkolom, een draaiing rond de
lengte as. Een scoliose kan structureel zijn, d.w.z. met oefentherapie niet te verhelpen. Vaak
is de oorzaak niet bekend. Daarnaast bestaat er ook een niet-structurele scoliose, een
functionele scoliose of houdingsscoliose, b.v. doordat de benen een verschillende lengte
hebben. Deze vorm van een scoliose is d.m.v. oefentherapie te behandelen. De pre-sacrale
wervels zijn op verschillende manieren met elkaar verbonden. Tussen 2 opeenvolgende
wervels kunnen 2 kleine synoviale gewrichtjes aanwezig zijn, de facetgewrichten. De
processus articulares inferiores en superiores van deze wervels vormen met elkaar een
verbinding. Daarnaast worden de wervels ook met elkaar verbonden door korte en lange
ligamenten. Ten slotte zijn de corpora vertebrae, de wervellichamen, met elkaar verbonden
d.m.v. tussenwervelschijven, de disci intervertebrales. De disci intervertebrales houden de
wervels bij elkaar, ze faciliteren het bewegen van de wervels t.o.v. elkaar en ze fungeren als
schokdempers. Een discus intervertebralis bestaat uit een centraal gelegen nucleus pulposus
en een daar omheen gelegen anulus fibrosus. De anulus fibrosus bestaat uit lamellen, uit
cirkelvormige lagen van collagene vezels die craniaal en caudaal aan de aangrenzende
wervels bevestigd zijn. Tussen de binnenste lamellen bevindt zich een geringe hoeveelheid
kraakbeencellen. De centraal gelegen nucleus pulposus bestaat uit een geleiachtige massa
2
, die voor een groot deel uit water bestaat. Het water is reversibel aan de nucleus gebonden.
Er is sprake van een drukafhankelijke waterverplaatsing: door langdurige druk, wordt er
water uit de nucleus geperst. Is de druk laag, dan wordt er weer water opgenomen als een
soort spons. Gedurende een dag neemt dan ook de lengte van de WK met ca. 1% af (1,5-2
cm.) De nucleus heeft dus een wateraantrekkend vermogen. Dit vermogen neemt af met het
ouder worden. Wanneer de kwaliteit van een discus afneemt, ontstaat er mogelijk een HNP,
een hernia nuclei pulposi. Deze aandoening kent verschillende gradaties. In het ernstigste
geval puilt de nucleus pulposus door de anulus fibrosus naar buiten en kan hiermee
compressie veroorzaken op ruggenmerg of uittredende zenuwen.
Het stabiliseren van de wervelkolom is een complex proces. Je hebt te maken met een keten
bestaande uit veel schakels die binnen de romp gestabiliseerd dienen te worden.
Verschillende factoren spelen hierbij een rol. Als eerste de vormsluiting van de wervels. Deze
is per regio van de wervelkolom verschillend. De facetgewrichten zijn soms vlak, soms
gekromd waardoor de mate van stabiliteit verschilt. Ook de disci intervertebrales hebben
invloed op de stabiliteit van de WK. Ze houden de wervels bij elkaar. Hoe beter de kwaliteit
van een discus, hoe beter deze functie kan worden vervuld.
De passieve krachtsluiting is voor de wervelkolom een belangrijk middel om stabiliteit te
verkrijgen. Er zijn korte en lange ligamenten die dit verzorgen. Ook hierin tref je regionale
verschillen aan. Er worden bij de wervelkolom 3 lange ligamenten aangetroffen. Alle drie de
ligamenten spelen een rol bij het verlenen van voor-achterwaartse stabiliteit aan de gehele
wervelkolom. Aan de ventrale zijde bevindt zich het lig. longitudinale anterius. Het ligament
begint bij wervel C1 en loopt door naar de voorzijde van het sacrum. De breedte van het
ligament neemt van craniaal naar caudaal toe. Het ligament is bevestigd aan de boven en de
onderrand van de wervellichamen en aan de disci intervertbrales.
Dorsaal bevindt zich het lig. supraspinale. Dit ligament strekt zich uit tussen C0 en het
sacrum en is bevestigd aan de processus spinosi. In de nek is dit ligament in het sagittale vlak
verbreedt tot een soort tussenschot. Dit verbrede deel wordt het lig. nuchae genoemd.
Het derde lange ligament is het lig. longitudinale posterius. Dit ligament bevindt zich niet aan
de dorsale zijde van de wervelkolom zoals de naam suggereert, maar in het wervelkanaal,
aan de dorsale zijde van de wervellichamen en de disci intervertebrales. Het strekt zich uit
van C0 tot in de canalis sacralis. Het ligament is bevestigd aan de bovenrand en onderrand
van de wervellichamen. Op thoracaal en lumbaal niveau stralen steeds vezels van het
ligament uit in de anulus fibrosi van de disci intervertebrales. De korte ligamenten van de
wervelkolom verbinden steeds twee wervels met elkaar. Zij worden in verschillende regio's
van de wervelkolom aangetroffen. Tussen twee opeenvolgende arcus vertebrae,
wervelbogen, worden de ligg. flava aangetroffen. Zij verbinden twee laminae arcus vertebrae
met elkaar. Het bijzondere van deze ligamenten is dat ze voornamelijk bestaan uit elastisch
bindweefsel en niet uit vezelig bindweefsel. De ligg. flava sluiten de canalis vertebralis, het
wervelkanaal, naar dorsaal af. Aan de zijkanten laten ze de foramina intervertebralia vrij. Zij
hebben vooral een beschermende functie. Op cervicaal en lumbaal niveau worden tussen de
processus spinosi en tussen de processus transversi korte ligamenten aangetroffen. Deze
ligamenten worden de ligg. interspinalia en de ligg. intertransversaria genoemd. De ligg.
interspinalia zijn betrokken bij het verlenen van voor-achterwaartse stabiliteit, de ligg.
intertransversaria bij het verzorgen van zijdelingse stabiliteit. Vanwege de complexe bouw
3
Voordelen van het kopen van samenvattingen bij Stuvia op een rij:
Verzekerd van kwaliteit door reviews
Stuvia-klanten hebben meer dan 700.000 samenvattingen beoordeeld. Zo weet je zeker dat je de beste documenten koopt!
Snel en makkelijk kopen
Je betaalt supersnel en eenmalig met iDeal, creditcard of Stuvia-tegoed voor de samenvatting. Zonder lidmaatschap.
Focus op de essentie
Samenvattingen worden geschreven voor en door anderen. Daarom zijn de samenvattingen altijd betrouwbaar en actueel. Zo kom je snel tot de kern!
Veelgestelde vragen
Wat krijg ik als ik dit document koop?
Je krijgt een PDF, die direct beschikbaar is na je aankoop. Het gekochte document is altijd, overal en oneindig toegankelijk via je profiel.
Tevredenheidsgarantie: hoe werkt dat?
Onze tevredenheidsgarantie zorgt ervoor dat je altijd een studiedocument vindt dat goed bij je past. Je vult een formulier in en onze klantenservice regelt de rest.
Van wie koop ik deze samenvatting?
Stuvia is een marktplaats, je koop dit document dus niet van ons, maar van verkoper Rionapulles. Stuvia faciliteert de betaling aan de verkoper.
Zit ik meteen vast aan een abonnement?
Nee, je koopt alleen deze samenvatting voor €8,49. Je zit daarna nergens aan vast.
Is Stuvia te vertrouwen?
4,6 sterren op Google & Trustpilot (+1000 reviews)
Afgelopen 30 dagen zijn er 53340 samenvattingen verkocht
Opgericht in 2010, al 14 jaar dé plek om samenvattingen te kopen