Boekverslag
Vertaling Rendez Vous en Septembre
Een vertaling van het boek Rendez Vous en Septembre
[Meer zien]Voorbeeld 4 van de 35 pagina's
Voorbeeld 4 van de 35 pagina's
In winkelwagengesponsord bericht van onze partner
Gekoppeld boek
Titel boek:
Auteur(s):
- Uitgave:
- ISBN:
- Druk:
1 beoordeling
Door: 189963D • 1 jaar geleden
Voorbeeld van de inhoud
Rendez-vous en septembreSamen, allemaal (6 juli).
Ze staan allemaal op de foto. De foto werd gemaakt aan het einde van deze bekende avond,
georganiseerd door één van hen. Om zowel hun aanstaande vertrek op vakantie als het
einde van hun middelbare schooltijd te vieren. Op de foto staan elf mensen, net een
voetbalteam hoewel ze nooit samen hebben gespeeld, onder dwang van hun gymleraar. Als
ze zich überhaupt in een groep bevonden is dat vaker onder dwang dan vrijwillig. Ze hebben
allemaal net dezelfde natuurwetenschappen les verlaten op een hele passende middelbare
school in een heel gewone stad.
In deze klas van 32 leerlingen faalden slechts drie voor het eindexamen. Dit resultaat, beter
dan het landelijk gemiddelde, draagt bij aan de reputatie van deze vestiging. Echter is geen
één van deze elf gezakt en wordt gedwongen een extra jaar op deze school door te
brengen.
Als ze lachen op deze foto komt dat omdat iedereen hier zijn diploma de dag ervoor heeft
gehaald. Op het moment dat deze foto is gemaakt is het waarschijnlijk rond middernacht.
Het speelt zich af in de open lucht, misschien in een tuin van een huis in een buitenwijk. De
achtergrond is natuurlijk donker, maar de elf jonge mensen zijn goed verlicht door de flits
van de camera en zijn perfect zichtbaar. De zelfontspanner wordt gebruikt om iedereen op
de foto te laten staan. Het beeld is samengesteld als een klassenfoto: de langste achter,
staand, de anderen in kleermakerszit op de voorgrond. In feite zijn het eerder de jongens die
op de tweede rij staan: we merken van links naar rechts dat Thibault, Adam Jérémy, Emma,
deze lange hengel van 1.70m die op deze toekomstige avond niet aarzelde om hakken aan
te doen waardoor ze langer leek. Dan heb je Bastien die bijvoorbeeld zijn hoofd iets laat
zakken en wiens gelaatstrekken iets minder goed zichtbaar zijn. Wat hem betreft, zien we
hem een beetje stijf staan met zijn handen op Juliette's nek, met wie hij al sinds het eerste
trimester heeft. Iedereen draagt een brede glimlach, ze lijkt volkomen gelukkig. Waarom
zouden ze dat niet zijn? Ze zijn klaar met school, ze zijn volwassen volgens de wet, met
uitzondering van twee van hen, en ze zijn klaar om het leven in te gaan.
De meeste van deze jongeren beschouwen zichzelf al, terecht of onterecht, als
volwassenen. Ze zijn allemaal van plan om volgend jaar door te studeren, op de universiteit
of in de voorbereidende cursussen. Ze hebben allemaal dromen en plannen. Ze hebben hun
verwachtingen, hun hoop en hun zorgen. Ze zijn jong, gezond en komen uit families die hun
af en toe steunt. Ze zijn trots op het feit dat ze hun eerste echte diploma hebben behaald,
vooral, zoals bij sommige het geval, dat ze cum laude zijn geslaagd. Ja, deze elf, die zich
voorbereiden om 8 weken hun eigen weg te gaan, voelen dat ze vleugels hebben, zonder te
beseffen dat ze geen engelen zijn en vleugels tekortkomen. Maar ze staan recht op de
drempel van het volwassen leven, en het transcript dat ze zojuist hebben gekregen ziet eruit
als een film die bedoeld is om ze verder het leven in te duwen. Of ze nou enthousiast zijn
over het idee van het begin van de vakantie, waarbij het niet uitmaakt of ze het zelf hebben
georganiseerd of hun ouders. Wat wel uitmaakt is deze afscheidsavond die kort erna eindigt
met het nemen van deze foto. Een foto die de volgende ochtend op de meesten hun
Facebook komt waarbij de meesten van hen commentaar en kritiek uitlokt van hun vele
,vrienden. Een paar minuten erna scheiden ze zich van elkaar, ze spraken af voor in
september.
Leila (11 juli).
Deze zomer gaat Leila niet uit het dorp. De familie had de rituele reis naar het verloren
gehucht Kabylië niet gepland, waar Leila vanaf haar kindertijd vrijwel de hele zomervakantie
doorbracht. Algerije was de verplichte doorgang voor de hele familie. Maar dit jaar niet,
misschien door minder geld. Daarnaast is Khaled, de oudste, al maanden op zoek naar
werk; nu is niet het moment om te gaan; zei de vader. Misschien ook dat de verplichting
wordt uitgewist, nu Leila's oma er niet meer is. Ze stierf twee jaar geleden, in drie weken
dood door haar alvleesklierkanker. Voor de eerste keer zag Leila haar vader huilen. Hij die
zich nooit uitte, heel veel. Hij die altijd 'de oude vrouw' zei als hij over zijn moeder sprak,
ondanks ze nog geeneens 65 jaar oud was. Hij die de hele zomer de meeste tijd zat te
kletsen met de mannen op het dorpsplein, terwijl Leila en Fadilla, zijn dochters, het
griesmeel en de groenten met de vrouwen klaarmaakt. Maar toen de oude vrouw wegging,
huilde de vader, stille tranen stroomden over zijn wangen. Hij kon het lichaam van zijn
moeder niet eens aanraken: toen hij in het dorp aankwam, was ze al begraven.
Leila wilde niet opgroeien zoals Khaled, die stopte met school voordat hij afstudeerde. Leila
weet dat ze een migratieachtergrond heeft, maar voor haar betekent dat niet veel, zo niet
een extra kans. Ze spreekt perfect Kabyle en Arabisch, daar zorgde haar moeder voor. Om
de soera's te reciteren, leerde ze Arabisch lezen; ze weet ook hoe ze moet schrijven; dat
wordt van haar verwacht. Khaled wilde het nooit leren. Hij is van de school afgegaan en is
traag op zoek naar een baan. Leila wil onderdak aanbieden. Vanaf september volgt ze de
voorbereiding op de wedstrijd van maatschappelijk medewerker. Er zal genoeg te doen zijn
voor een meisje als zij. Wat betreft de hele zonder blijven zonder te verhuizen, daar was
nooit sprake van.
Leila is vorig jaar geslaagd voor haar animator licentie. Al in januari zocht ze een
vakantiecentrum waar ze werk kon vinden. Het was niet gemakkelijk, ze stuurde veel
verzoeken en kreeg veel weigeringen. Haar jonge leeftijd en onervarenheid hielpen haar
niet. Leila weigert om te denken dat haar Noord-Afrikaans klinkende naam misschien een
obstakel is. Liever overtuigt ze haarzelf ervan dat wij daar in de bijstand gemeenschap niets
om geven. Uiteindelijk wierp haar koppigheid zijn vruchten af en drie dagen geleden kwam
ze aan in dit centrum dat, zoals haar telefonisch werd uitgelegd, "kinderen in moeilijkheden"
verwelkomt. Leila vroeg niet wat voor moeilijkheid het was.
Lionel, een animator die in de dertig moet zijn en alles lijkt te weten, kwam haar ophalen van
het station. Misschien om haar op haar gemak te stellen, bleef hij de hele weg kletsen. "Je
zult zien dat het interessant is, maar op voorwaarde dat je niet bang bent om te werken."
Daar wordt ze gewaarschuwd. De auto volgde een kleine, bochtige weg die eindigt in een
doodlopende weg en Leila ontdekte wat haar werkplek voor de komende vier weken zal
worden; een groot, vrij zwaar gebouwd omringd door een enorm perceel. Het was vijf uur en
Leila begon om half zeven met haar werkzaamheden. We verwachtten het, kondigde
Jocelyne Ferrandi, directeur van het centrum, aan. Geen minuut te verliezen, de kinderen
zijn hier sinds vanmorgen, we zijn overweldigd, zoals altijd. Leila heeft kennisgemaakt met
een kleine groep waar ze met prioriteit voor zal zorgen. Het zijn er vier: twee meisjes en
,twee jongens. Een van de jongens zit vast aan een stoel, zwaar gehandicapt. Leila, die
achtenveertig kilo weegt, zal hem moeten helpen met zijn maaltijden en toiletbezoeken. De
jongen, Ivan, is net twaalf geworden en lijkt te zwaar. Leila probeert niet toe te geven aan
paniek. De andere jongen in de groep, Tom, bleek acht of negen jaar oud te zijn. Leila wilde
hem gedag zeggen, maar hij wendde zich onmiddellijk af. Zijn hele lichaam is geagiteerd
met tics, met verschillende krampachtige bewegingen. 'Het is niets,' zei Jocelyne. Hij is
nerveus, dat is alles. En dan, voor zover je weet, Leila: Tom heeft een goede reden om
nerveus te zijn. Leila vroeg niets meer. Meisjes zijn iets anders. Candice, een nogal lief
uitziend meisje, nam Leila onmiddellijk apart. "Wil je me leren mijn make-up te doen?". Dat is
de enige vraag die ze stelde. Misschien wel het enige dat hem interesseert. Maar Leila kan
het niet helpen, maar wordt een beetje angstig wanneer ze het tweede meisje in de groep,
Jenny, ontmoet. "Jenny is vijftien", zei Jocelyne tijdens de introducties. Drie jaar jonger dan
ik, rekende Leila bezorgd uit. Jenny sprak niet met haar, zelfs geen goede dag. Ze keek haar
arrogant aan en keerde haar de rug toe. <"Dit is een badass, maar het komt wel goed met
haar", verzekerde Jocelyne. Van elk van de kinderen kent Leila alleen fragmenten uit de
persoonlijke geschiedenis. Ivan en Candice wonen bij hun gezin. Tom en Jenny zijn in
pleeggezinnen geplaatst.
Drie dagen lang heeft Leila intenser geleefd dan op enig ander moment in haar leven. Ze
heeft geen minuut voor zichzelf. Lionel liet hem zien hoe hij Ivan van zijn stoel moest tillen,
hoe hij het reddingsvest en de armbanden om moest doen, hoe hij hem heel voorzichtig in
het zwembad moest laten glijden, waar hij dagelijkse oefeningen moest doen. Leila is een
goede zwemster, ze had het in haar cv aangegeven, het is een van de troeven waardoor ze
in het centrum kon worden aangenomen. Ze springt naast Ivan in het koude water en helpt
hem de eerste minuten ontspannen. Daarna neemt de psychomotorisch het drie kwartier
over. Daarna moet Leila Ivan helpen af te spoelen, door hem goed af te schrikken. tegen de
muur van de buitendouche; ze moet opschieten, Ivan kan verkouden worden. Dan droogt ze
hem af en kleedde hem weer aan, en Lionel komt hem helpen de dikke jongen terug in zijn
stoel te zetten. Gedurende deze tijd hoeft ze gelukkig niet voor de andere drie kinderen te
zorgen: Candice en Tom nemen elke ochtend deel aan een modellen sessie en Jenny woont
zijn groepspsychotherapie bij.
Een paar keer had Leila een idee voor haar laatste jaar, voor de eindeloze oefeningen
wiskunde en natuurkunde, voor filosofielessen, voor het leren van Engelse woordenschat.
Voor al dat eindeloze noodzakelijke huiswerk en voor alle klachten - "Te veel werk! Te veel
werk ! - in de loop van de maanden gehoord in de mond van studenten. Paradoxaal genoeg
is het tijdens haar vakantie dat Leila echt begrijpt wat 'te veel werk' betekent. Zelfs de
avonden kennen geen uitstel. Het is ook noodzakelijk om de activiteiten van de volgende
dag te plannen, een kort verslag te schrijven over de incidenten van de dag en de
psychologen en verschillende therapeuten op de hoogte te stellen van de afwijkingen die zijn
waargenomen bij een van de jonge internen. Leila, die niettemin opgroeide in een buitenwijk,
ontdekt dat de uitdrukking "jonge persoon in moeilijkheden" betekenis kan krijgen. De
avonden strekken zich uit en becommentariëren de grote en kleine uitbarstingen die de dag
doorbraken: dit varieert van kleine beledigingen tot serieuze ruzies. Tijdens deze gesprekken
tussen volwassenen wordt er veel gesproken over Brendan, een tiener die terreur speelt en
Lionel die de leiding heeft veel problemen bezorgt. Ook van Jenny, als weerspannig,
recalcitrant, agressief beschouwd.
, De animatoren, die profiteren van één avond vrijheid per week, kunnen nergens heen: het
eerste dorp ligt acht kilometer verderop en daar is in ieder geval niets te beleven. Dus we
leggen ons neer bij blijven zitten, in het vakantiecentrum dat het centrum van de wereld is
geworden, proberen een paar minuten te vinden om sms-berichten van vrienden te
beantwoorden.
Vanavond heeft Leila zichzelf beloofd haar ouders te bellen; dit maakt deel uit van de plicht
waaraan ze zich houdt, met een zorg die het kinderlijke respect dat van haar wordt
verwacht, combineert met de oprechte wens om een paar woorden te wisselen met degenen
die dicht bij haar staan. In haar tas is de telefoon, die ze altijd in hetzelfde zijvak stopt, niet te
vinden. Leila draait haar bed om en inspecteert de stapel netjes opgevouwen schone kleren
in de kleine metalen kledingkast. Ze rommelt zelfs in de zak met vuile was die ze onder haar
bed heeft laten glijden. De telefoon is verdwenen.
Leila weet heel goed dat haar telefoon niet zomaar is verdwenen. Ze heeft het maar een of
twee keer gebruikt sinds ze is aangekomen en neemt het overdag nooit mee vanwege de
dagelijkse zwembad sessies. Als de telefoon niet meer tussen zijn spullen zit, is dat omdat
hij hem is afgenomen. Het is een diefstal die onverwijld aan Jocelyne Ferrandi moet worden
gemeld. Leila zoekt nog een keer om niet het risico te lopen onterecht te gaan klagen, maar
ze kent het ritueel. Ze denkt zelfs de dader te kennen. Jenny.
Leila vraagt zich af, voor een paar ogenblikken, laat ze zich verleiden tot het maken van een
beschuldiging gedachteloos. Oh, natuurlijk, ze heeft geen bewijs. Gewoon een zekerheid op
zich. Misschien omdat ze Jenny's verhaal kent, dat Lionel haar vertelde. Jenny's moeder is
vorig jaar veroordeeld, ze zit in de gevangenis aan de andere kant van Frankrijk. Leila weet
niet de reden voor deze opsluiting, die deel uitmaakt van het geheim van het dossier. Maar
ze weet dat Jenny verplicht is het bevel van de rechter te respecteren: geen contact tussen
moeder en dochter. Geen bezoeken, geen telefoontjes.
Leila zit op de rand van haar bed en zwaait haar voeten heen en weer. Ze zou Jocelyne
moeten gaan zoeken en de verdwijning van de laptop moeten vertellen zonder ook maar
een seconde te verspillen. Wachten is het risico nemen Jenny de tijd te geven om te bellen.
Het is accepteren, door passiviteit of nalatigheid, om een illegale handeling te laten
plaatsvinden. Leila handelt echter traag: ze houdt niet zo van het idee om als een
CP-studente koffie te drinken bij de directrice.
Ze heeft eindelijk een besluit genomen. Zij zal de zaak naar alle discretie zelf afhandelen. Ze
sluipt stilletjes door de gang en gaat stilletjes de kamer binnen die Jenny deelt met twee
andere meisjes van haar leeftijd. Het licht is nog aan, niemand slaapt.
- Jenny, zei Leila met zachte stem.
De tiener schenkt hem geen aandacht.
- Geef me mijn mobiele telefoon terug. Alsjeblieft.
Jenny kijkt haar begeleider in de ogen en neemt haar kameraden mee als getuige. - Kijk hier
eens naar, mensen: een Arabier die mij van diefstal beschuldigt!
Voordelen van het kopen van samenvattingen bij Stuvia op een rij:
Verzekerd van kwaliteit door reviews
Stuvia-klanten hebben meer dan 700.000 samenvattingen beoordeeld. Zo weet je zeker dat je de beste documenten koopt!
Snel en makkelijk kopen
Je betaalt supersnel en eenmalig met iDeal, creditcard of Stuvia-tegoed voor de samenvatting. Zonder lidmaatschap.
Focus op de essentie
Samenvattingen worden geschreven voor en door anderen. Daarom zijn de samenvattingen altijd betrouwbaar en actueel. Zo kom je snel tot de kern!
Veelgestelde vragen
Wat krijg ik als ik dit document koop?
Je krijgt een PDF, die direct beschikbaar is na je aankoop. Het gekochte document is altijd, overal en oneindig toegankelijk via je profiel.
Tevredenheidsgarantie: hoe werkt dat?
Onze tevredenheidsgarantie zorgt ervoor dat je altijd een studiedocument vindt dat goed bij je past. Je vult een formulier in en onze klantenservice regelt de rest.
Van wie koop ik deze samenvatting?
Stuvia is een marktplaats, je koop dit document dus niet van ons, maar van verkoper dijksterhuisdani. Stuvia faciliteert de betaling aan de verkoper.
Zit ik meteen vast aan een abonnement?
Nee, je koopt alleen deze samenvatting voor €5,49. Je zit daarna nergens aan vast.
Is Stuvia te vertrouwen?
4,6 sterren op Google & Trustpilot (+1000 reviews)
Afgelopen 30 dagen zijn er 66579 samenvattingen verkocht
Opgericht in 2010, al 14 jaar dé plek om samenvattingen te kopen