Noor Avéres
1833200
23 oktober 2020
Academische Samenvatting
De León – The Land of Open Graves: Living and Dying on the
Migrant Trail
De León onderzoekt in zijn boek ‘The Land of Open Graves: Living and Dying on the Migrant Trail’ het
migratiebeleid van de Verenigde Staten, waarbij de focus ligt op het grensgebied dat door de Sonora
Woestijn loopt. De León verdiept zich in de effecten van dit beleid voor de overlevenden van de
‘oversteek’ en voor de nabestaanden van diegenen die de oversteek niet gehaald hebben. Geweld is
een thema dat centraal staat. De León richt zijn aandacht op een proces dat achter gesloten deuren
plaatsvindt.
Het onderzoek van De León bestaat uit een combinatie van de archeologische studie van
eigendommen die migranten hebben achtergelaten in de woestijn, en etnografisch veldwerk met
migranten en hun familieleden. Hij gebruikt de taal op een manier dat de lezer dieper in het verhaal
getrokken wordt. Spaanse woorden blijven deels onvertaald en de rauwe humor van de migranten
keert meerdere malen terug. Door middel van holistisch onderzoek wil De León de migranten laten
zien als individuen met verhalen, in plaats van onbekende illegalen.
Het eerste gedeelte ‘dangerous grounds’ van het boek gaat over het beleid ‘voorkomen door middel
van afschrikking’. Dit is het migratiebeleid van de Verenigde Staten. De VS kiezen ervoor om
immigratie via steden en begaanbare wegen onmogelijk te maken voor illegale migranten, zodat zij
zich gedwongen voelen om de oversteek te maken via de woestijn. De Sonora Woestijn wordt op een
tactische wijze ingezet. De woestijn moet het vuile werk van de grenscontrole opknappen. Migranten
die de oversteek niet halen, sterven en verdwijnen in de woestijn. Dit koppelt De León aan de term
‘necroviolence’, het geweld dat gepleegd wordt op de lichamen van de overledenen. De
grenscontrole heeft er geen omkijken meer naar.
De León spreekt over het ‘hybrid collectif’, een term die hij gebruikt voor de menselijke en niet-
menselijke factoren om de wreedheid van de Sonora Woestijn aan te beschrijven. De
hardvochtigheid van de natuur is geen menselijke keuze, maar het verplaatsen van de migratie naar
die plek is dat wel.
In onderzoek naar de necroviolence van het hybrid collectief voert De León nog een onderzoek uit
waarbij hij varkens gebruikt. Hij laat twee varkens doden en kleedt de kadavers op de manier waarop
migranten gekleed zijn. Hij plaatst de dode varkens op verschillende plekken, één in de schaduw en
de ander in de zon. Hij hangt camera’s op om het proces vast te leggen. De foto’s hiervan staan in zijn
boek. Hij realiseert zich dat de lezer zich hier ongemakkelijk bij kan voelen, dat het zelfs onethisch
zou kunnen zijn, maar hij doet dit bewust, hij wil de lezer met de neus op de feiten drukken.
Het tweede deel ‘El Camino’ wordt getekend door Memo en Lucho, twee Mexicaanse mannen die
voor de zoveelste keer de Sonora Woestijn oversteken. Zij hebben een leven in Arizona opgebouwd
en bevinden zich in een cyclus van werken in de VS en gedeporteerd worden, om vervolgens weer
illegaal de VS te betreden. Er blijken vele migranten zoals hen te zijn, die volgens dit patroon leven.
Het trauma dat deze twee mannen met zich meedragen, voortkomend uit dit proces, heeft
verstrekkende gevolgen. Ze leven in angst in de VS, bang om gedeporteerd te worden, en verliezen
zich in alcohol.