Boeksamenvatting Historiografie: From Herodotus to H-net
Hoofdstuk 1: Historiography from Herodotus to the 20th century
What is Historiography?
We weten niet wanneer mensen voor het eerst verhalen begonnen te vertellen over opvallende
gebeurtenissen die in het verleden hadden plaatsgevonden, maar we kunnen er nauwelijks aan
twijfelen dat zodra ze daarmee begonnen, ze tegen dezelfde vragen aan liepen als historici
tegenwoordig.
- Vragen over de aard en betrouwbaarheid van bewijs met betrekking tot het verleden.
- De manieren om verhalen te organiseren.
- Doelen die ze dienen.
Historiografie = De kritische beoordeling van de manieren waarop historici gebeurtenissen
uit het verleden proberen te reconstrueren als onderscheiden van de uitspraken die ze over het
verleden doen.
The concerns of historiography:
Historiografie behandelt de verschillende methoden die historici gebruiken om gegevens te
verzamelen, te analyseren en te communiceren.
De term historiografie verwijst ook naar de geschiedenis van de geschiedenis zelf; begrijpen
hoe historici uit het verleden die hun projecten en de methoden die ze gebruikten en de
gedachtes. Dit zijn de belangrijkste manieren waarop we perspectief kunnen krijgen op de
uitdagingen waar historici vandaag de dag voor staan.
Historici spreken ook over de geschiedschrijving van bepaalde historische onderwerpen, zoals
de Atlantische slavenhandel of de Amerikaanse Burgeroorlog.
- In dit geval gebruiken ze de term om de manier te beschrijven waarop historische
kennis over en interpretaties van die onderwerpen is in de loop van de tijd veranderd.
De uitdaging en complexiteit van het onderwerp historiografie weerspiegelt de complexiteit
van de term ‘geschiedenis’ zelf.
- De geschiedenisplanken van een bieb bevatten niet het verleden zelf; Ze hebben
boeken die beweren informatie te bevatten over het verleden.
- Er is niet perse één eenvoudige relatie tussen het verleden en de manier waarop het
wordt opgeschreven en herinnerd.
- Historiografie is een kritische onderneming die zich voor een groot deel bezighoudt
met de gestelde vragen door het verschil tussen deze twee betekenissen van het
woord geschiedenis.
1. Het vraagt welke methoden we kunnen gebruiken om betrouwbare kennis te
verkrijgen over het verleden, aangezien we geen gebeurtenissen kunnen observeren of
recreëren die al gebeurd zijn.
2. Geschiedschrijving probeert ook rekening te houden met de verschillende manieren
waarop historici het verleden hebben begrepen en met elkaar verzoenen.
,Geschiedschrijving heeft de reputatie een moeilijk onderwerp te zijn. Deze reputatie is niet
helemaal verdiend; enkele klassieke werken over geschiedschrijving, zoals: Marc Bloch's The
Historian's Craft (1949) en E.H. Carr's What Is His tory? (1961), slagen erin grote problemen
in directe taal aan de orde te stellen, en zelfs onder hedendaagse 'postmodernistische' historici,
die de reputatie hebben moeilijk te begrijpen te zijn, zijn er enkele, zoals Keith Jen kins, die
met bewonderenswaardige helderheid schrijven.
- Toch voelen de meeste zich aangetrokken door geschiedenis, omdat ze nieuwsgierig
zijn naar een specifiek aspect van het verleden.
- Geschiedschrijving is een metadiscursus = verhaal over verhalen.
Geschiedenis boeken geschreven voor jonge lezers proberen een idee te geven van hoe het
leven vroeger was, vaak door dramatische verhalen te vertellen met kleurrijke personages.
- Schoolboeken zijn zo geschreven dat het lijkt alsof de informatie die ze overbrengen
gezaghebbend is en buiten kijf staat.
- Een reeks feiten die mensen moeten onthouden.
Historici zien zelf blootstelling aan geschiedschrijving als essentieel om leerlingen te helpen
transformeren zichzelf van accumulatoren van historische gegevens naar geïnformeerde critici
en potentieel actieve deelnemers aan de historische onderneming.
Bewustwording van geschiedschrijving is niet alleen belangrijk voor historici: omdat het een
verschil definieert tussen consumenten van historische kennis en degenen die de vaardigheden
hebben om die kennis te produceren, Echter historiografische debatten zijn ook waar de
fundamentele kwesties die te maken hebben met de wederopbouw van het verleden aan de
orde komen.
- Om deze reden behoren historiografische debatten vaak tot de meest intense geschillen
waarmee professionele historici zich bezighouden.
De grote vragen die de geschiedschrijving behandelt, overlappen met de belangen van
andere academische disciplines, en deelnemers aan historisch grafische debatten komen vaak
in dialoog met onder meer anderen, filosofen, antropologen, economen, letterkundigen,
politicologen, kunsthistorici, sociologen, archeologen en specialisten in genderstudies.
De studie van de geschiedschrijving is: dus deels een manier om de vragen te beantwoorden
over wat geschiedenis tot een onderscheidende tak van kennis en waarom het de moeite waard
is om na te streven. Door de onderscheidende kenmerken van de geschiedenis te onderstrepen,
wordt ook de geschiedschrijving benadrukt de zorgen die alle historici, ongeacht hun eigen
bijzonder interessegebied gemeen hebben.
- We kunnen leren om zie waarom populaire geschiedenis verschilt van
wetenschappelijk academisch onderzoek en hoe we kritisch kunnen zijn op
propagandistische en onnauwkeurige presentaties zonder het belang te verwerpen van
vormen van geschiedenis die bedoeld zijn voor een algemeen publiek.
Door te stellen dat al onze kennis wordt gemedieerd door taal en dat er geen noodzakelijk
verband is tussen taal en de verschijnselen die het beweert te beschrijven, historici die dit
perspectief hebben overgenomen, zoals Hayden White, hebben verontrustende vragen
gesteld over de vraag of we toegang kunnen krijgen naar de realiteit van het verleden.
,This Book and Its Author:
Het doel van dit boek is om lezers kennis te laten maken met de geschiedenis van het
historisch denken.
Justifying the study of the past:
Het bestuderen van Geschiedenis kan voor sommige mensen persoonlijk bevredigend zijn, en
het kan een manier zijn om de kost te verdienen, maar het creëren en behouden van kennis
over het verleden is ook om meer algemene redenen van belang.
- Geschiedenis is vaak aangeduid als een collectief equivalent van individuele
herinnering, maar de de waarde van het nauwkeurig herinneren van het collectieve
verleden is niet noodzakelijkerwijs zo: duidelijk als het praktische belang van
herinneren voor individuen waar ze hun auto parkeerden of hun winterkleren
opsloegen.
- De negentiende-eeuwse Franse historicus en filosoof Ernest Renan betoogde dat „het
vergeten . . . is een essentiële factor in de oprichting van een natie en het is om deze
reden dat de voortgang van historische studies vaak een bedreiging vormt voor de
nationaliteit”, door de herinnering episoden van geweld en onrecht die, zei hij,
onvermijdelijk waren in de vestiging van elk land.
Eeuwen lang werd kennis van het verleden als essentieel beschouwd voor degenen die
betrokken zijn bij openbare aangelegenheden, omdat het hen regels zou leren over menselijk
gedrag dat hun eigen gedrag zou kunnen sturen.
Thucydides, een van de grondleggers van de geschiedenis in de klassieke wereld, zei dat
geschiedenis filosofie is, lesgeven door het voorbeeld - met andere woorden, dat
gebeurtenissen uit het verleden universele regels over het menselijk leven demonstreerden.
- Vergelijkbare gedachte door George Santayana = Degenen die het zich niet kunnen
herinneren zijn gedoemd het te herhalen.
- Geen twee historische situaties zijn ooit precies hetzelfde, en, in het licht van a nieuwe
crisis, kunnen vaak verschillende historische precedenten worden aangehaald om te
ondersteunen verschillende handelingswijzen.
Hoewel maar weinig historici tegenwoordig zouden beweren dat de studie van de verleden
ons duidelijke regels kan geven om het openbaar maken te begeleiden beleid, zijn de meesten
het er nog steeds over eens dat kennis van het verleden ons kan helpen het scala aan
mogelijkheden te begrijpen waarmee we geconfronteerd worden bij het omgaan met
hedendaagse problemen.
Leren over geschiedenis kan ons een gevoel van perspectief geven, niet alleen op de
samenleving waarin we leven, maar ook op onszelf. Het kan een inspiratie zijn om te streven
naar het bereiken van onze doelen, individueel en collectief, en een troost zijn voor het feit dat
volledig succes in het leven altijd buiten bereik.
A short field guide to the varieties of history:
Alle historici bestuderen het verleden, maar verschillende historici zijn geïnteresseerd in
verschillende aspecten van menselijk gedrag.
, In de volgende hoofdstukken wordt uitgelegd hoe de verschillende soorten geschiedenis zijn
in de loop van de tijd geëvolueerd; in deze sectie zullen we de meest voorkomende soorten
geschiedenis categoriseren die we zullen bespreken.
1. Politieke geschiedenis en zijn naaste neven, diplomatieke geschiedenis of, zoals het is
vaak genoemd tegenwoordig, de geschiedenis van buitenlandse betrekkingen, en
militair geschiedenis, behoren tot de meest vitale variëteiten van de geschiedenis.
- Politieke geschiedenis en diplomatieke geschiedenis worden soms bekritiseerd op
omdat ze zich te eng concentreren op 'grote mannen', uit de massa van de bevolking en
vrouwen.
- Diplomatieke historici erkennen steeds meer dat formele interacties tussen regeringen
slechts één aspect zijn van buitenlandse betrekkingen.
- De geschiedenis van oorlogvoering is de afgelopen decennia ingrijpend veranderd
door 'nieuwe militaire historici', zoals John Keegan, wiens The Face of Battle (1983)
de technieken van sociale geschiedenis en microgeschiedenis naar het onderwerp en
verlegde de focus van generaals en militaire technologie naar de ervaring van gewone
soldaten.
- Ondanks overvloedige documentatie blijven veel aspecten van de politieke
geschiedenis raadselachtig. historici blijven het fel oneens zijn over de redenen
waarom de Franse revolutionairen in 1793 een terreurbeleid voerden, het karakter van
de progressieve beweging in de Amerikaanse politiek en de verantwoordelijkheid voor
de uitbreken van de oorlog in Europa in 1914.
- Politieke, diplomatieke en militaire geschiedenis wordt vaak gezien als: beperkt
omdat ze meestal heersers en vooral natiestaten een centrale rol hebben gegeven in
hun verhalen.
2. "Wetenschappelijke" geschiedenis ontwikkeld als onderdeel van de groei van het
nationalisme in de negentiende eeuw, en nationale archieven overschaduwen
gewoonlijk alle andere documentverzamelingen in termen van omvang en de breedte
van hun bezit.
- De huidige beweging om de hedendaagse geschiedenis te 'globaliseren' legt de nadruk
op historische krachten die de nationale grenzen overstijgen.
3. Sociale geschiedenis is een van de belangrijkste soorten die door de savanne van de
discipline zwerven, vaak nauw verbonden met de economische geschiedenis.
- benadrukt de sociale geschiedenis de verschillende manieren waarop mensen op
verschillende manieren met elkaar zijn verbonden perioden, als leden van families,
gemeenschappen en sociale klassen.
4. Economische geschiedenis = benadrukt vooral het belang van de manieren waarop
mensen hebben de kost verdiend, de technologie die ze hebben gebruikt en de effecten
van rijkdom stromen.
- Sociale en economische historici soms beweren dat hun proefpersonen aspecten van
het menselijk leven behandelen die fundamenteler zijn dan die welke door politieke
historici worden benadrukt.
- Degenen die geïnspireerd zijn door de ideeën van de midden-negentiende-eeuwse
sociale theoreticus Karl Marx stellen: dat conflict tussen sociale klassen de motor is
