How children develop
Hoofdstuk 9 Theorieën van sociale ontwikkeling
Psychoanalytische theorieën
De psychoanalytische theorie van Sigmund Freud heeft een enorme impact op de
ontwikkelingspsychologie en de psychologie als geheel, voornamelijk door de nadruk van Freud op
het belang van vroege ervaring voor persoonlijkheid en sociale ontwikkeling, zijn afbeelding van
onbewuste motivatie en processen, en zijn nadruk op het belang van hechte relaties.
Freud stelde vijf biologisch bepaalde stadia van psycho-seksuele ontwikkeling (oraal, anaal, fallisch,
latentie, genitaal) waarin psychische energie zich concentreert op afhankelijke delen van het lichaam.
Kinderen worden in elke fase geconfronteerd met specifieke conflicten en deze conflicten moeten
worden opgelost om een gezonde ontwikkeling te laten doorgaan. Freud stelde ook drie
persoonlijkheidsstructuren - id (onbewuste driften), ego (rationele gedachte) en superego (geweten).
Erik Erikson breidde de theorie van Freud uit door acht stadia van psychosociale ontwikkeling te
identificeren die zich over de hele levensduur uitstrekten. Elke fase wordt gekenmerkt door een
ontwikkelingscrisis die, indien niet met succes opgelost, het individu zal blijven lastigvallen.
Leertheorieën
John Watson geloofde sterk in de kracht van omgevingsfactoren, met name versterking, om de
ontwikkeling van kinderen te beïnvloeden.
B. F. Skinner was van mening dat alle gedragingen kunnen worden uitgeroeid in termen van operante
conditionering. Hij ontdekte het belang van intermitterende versterking en de krachtige versterkende
waarde van aandacht.
De sociaal-leertheorie van Albert Bandura en zijn empirisch onderzoek hebben aangetoond dat
kinderen eenvoudig kunnen leren door andere mensen te observeren. Bandure benadrukt steeds
vaker het belang van cognitie voor sociaal leren.
Theorieën van sociale cognitie
Sociale cognitieve theorieën gaan ervan uit dat kennis en overtuigingen van kinderen van vitaal
belang zijn bij sociale ontwikkeling.
De theorie van Robert Selman stelt dat kinderen vier fasen doorlopen in de ontwikkeling van het
vermogen om de rol of het perspectief van een ander persoon te nemen. Ze evolueren van de
simpele waardering dat iemand een ander zicht kan hebben dan het zijne naar het kunnen denken
over een '' gegeneraliseerde ander ''.
De benadering van sociale informatieverwerking voor sociale cognitie benadrukt het belang van
attributies van kinderen met betrekking tot hun eigen gedrag en dat van anderen. De rol van een
dergelijke toeschrijving wordt duidelijk weerspiegeld in de vijandige attributievoorkeur beschreven
door Dodge, die ertoe leidt dat kinderen vijandige intenties van anderen aannemen en agressief
reageren in situaties waarin de intentie van anderen dubbelzinnig is.
Dwecks theorie van zelftoeschrijving is gericht op hoe de motivatie van kinderen om hun prestaties
te beïnvloeden wordt beïnvloed door hun attributen over de redenen voor hun successen en falen.
Kinderen met een ijsgeoriënteerde / meesterschaporiëntatie werken graag aan uitdagende
problemen en hebben de neiging om volhardend te zijn in het proberen ze op te lossen, terwijl
, kinderen met een entiteit / hulpeloze oriëntatie situaties verkiezen waarin ze verwachten te
ontsnappen en de neiging hebben zich terug te trekken wanneer ze een mislukking ervaren.
Ecologische ontwikkelingstheorieën
Ethologische theorieën onderzoeken gedrag binnen de evolutionaire context en proberen de
adaptieve of overlevingswaarde ervan te begrijpen. Het onderzoek van Konrad Lorenz naar
inprenting is met name relevant geweest voor bepaalde theorieën over sociale ontwikkeling bij
kinderen. Sekseverschillen zijn gedocumenteerd in speelgoedvoorkeuren en speelvoorkeuren voor
kinderen.
Evolutionaire psychologen passen Darwiniaanse concepten van natuurlijke selectie toe op menselijk
gedrag. Kenmerkend voor hun aanpak zijn de theorie van de ouderinvesteringen en het idee dat de
lange periode van onvolgroeidheid en afhankelijkheid in de kindertijd jonge kinderen in staat stelt
veel van de vaardigheden te leren en te oefenen die later in het leven nodig zijn.
Het bio-ecologische model van Bronfenbrenner vat de omgeving op als een set van geneste
contexten, met het kind centraal. Deze contexten variëren van het microsysteem, dat de activiteiten,
rollen en relaties - de omgeving - waaraan een kind op regelmatige basis rechtstreeks deelneemt,
omvat tot het chronosysteem, de historische context die alle andere systemen beïnvloedt.
Hoofdstuk 10 Emotionele ontwikkeling
De emotionele ontwikkeling
Discrete-emotietheoretici geloven dat een reeks biologische en neurologische reacties op de
omgeving zijn geëvolueerd zodat mensen een kernreeks basisemoties ervaren die ongelijk zijn in alle
menselijke culturen. Voorstanders van het functionalistische perspectief geloven daarentegen dat
emoties weerspiegelen wat individuen proberen te doen in specifieke situaties - dat wil zeggen hun
zorgen en doelen op dit moment - en dat er geen set van aangeboren, discrete emoties is, maar veel
emoties gebaseerd op de vele verschillende interacties van mensen met de sociale wereld. Zoals met
veel aspecten van ontwikkeling, is er bewijs om zowel nature (discrete emoties) als nurture
(functionalistische) interpretaties van emotie te ondersteunen.
Onderzoekers hebben zes basisemoties geïdentificeerd: geluk, angst, woede, verdriet, verrassing en
walging. Elk van deze emoties kan op betrouwbare wijze worden geïdentificeerd bij zuigelingen en er
wordt gedacht dat elk van hen een belangrijke rol speelt in zowel overleving als sociale
communicatie.
Emoties veranderen in de eerste maanden en jaren van het leven. Glimlachen worden sociaal rond
de 2e tot 3e maand van het leven, en wat kinderen laat glimlachen en lachen, verandert met de
cognitieve ontwikkeling.
Angst verschijnt op de leeftijd van 6 tot 7 maanden, zoals wanneer baby's in nood raken in de
aanwezigheid van vreemden. Op een leeftijd van ongeveer 8 maanden beginnen zuigelingen
verlatingsangst te vertonen wanneer ze gescheiden zijn van hun ouders.
Baby's beginnen woede en frustratie te uiten tegen de leeftijd van 4 maanden en piek in hun
waarschijnlijkheid om te reageren met woede tegen de leeftijd van 24 maanden. Naarmate ze ouder
worden, passen kinderen hun boosheid in toenemende mate aan de situatie aan en worden ze bozer
als een handeling opzettelijk is dan als ze onbedoeld is.
Verdriet, verrassing en walging verschijnen ook elk in het eerste jaar. Hoe vaak en met welke prikkels
kinderen elk van deze emoties uiten, is nauw verbonden met hun thuis- en culturele omgeving.
De zelfbewuste emoties - schuld, schaamte, jaloezie, empathie, trots en schaamte - duiken op in het
2e levensjaar. Hun opkomst is gedeeltelijk verbonden met de ontwikkeling van een rudimentair
zelfgevoel en met een waardering voor de reacties van anderen op het zelf.
